บทที่ 6 เย่เสี่ยวเปา

บทที่ 6 เย่เสี่ยวเปา

หัวหน้าพ่อครัวสองสามคนมองไปที่เย่ชุนหยางจากระยะไกลและหัวเราะออกมา ผู้บ่มเพาะกินสมุนไพรจิตวิญญาณ เหตุใดพวกเขาจึงสนใจข้าวธรรมดาที่มนุษย์ปลูก? แม้แต่คนครัวชั้นต่ำอย่างพวกเขาก็ไม่กินของพวกนี้

หลินหยู ชายร่างกำยำก็ดูดูถูกเช่นกัน สิ่งนี้มันน่าสนใจจริงๆ ทันทีที่เหล่าศิษย์พี่ได้กินข้าวอันธรรมดาของเย่ชุนหยางพวกเขาจะต้องไม่พอใจและไล่เขาออกจากครัวโดยที่พวกเขาไม่ต้องทำอะไร

แน่นอนว่าเมื่อหม้อโจ๊กสีขาวถูกนำออกมา ห้องอาหารก็เกิดความวุ่นวายทันที

หลินหยูและคนอื่น ๆ ประหลาดใจ สาวกระดับสูงรีบคว้าหม้อโจ๊กสีขาว แข่งขันกันเพื่อตักมันให้หมดภายในเวลาไม่กี่อึดใจ

อย่างไรก็ตาม แม้จะจบการแข่งขันแล้ว พวกเขาก็ยังต้องการมากกว่านี้ ปรบมือและยกย่อง

“ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีอาหารที่อร่อยแบบนี้อยู่ในโลกนี้ โจ๊กจิตวิญญาณชามนี้ได้เปิดเส้นลมปราณของข้า และการฝึกฝนของข้าก็ดีขึ้นเล็กน้อย!”

“เมื่อเทียบกันแล้ว สิ่งที่เราเคยกินกันก็แค่อาหารหมู!”

ภายในห้องอาหาร สาวกระดับสูงของขั้นปรับแต่งปราณ เผยความประหลาดใจที่น่ายินดีของพวกเขา พวกเขาพบว่าหลังจากกินโจ๊กสีขาวแล้ว พลังงานทางวิญญาณภายในร่างกายของพวกเขาไหลอย่างราบรื่น เทียบได้กับการกินสมุนไพรจิตวิญญาณได้เลย

“เป็นไปได้ยังไง!”

ในขณะนี้ ใบหน้าของหลินหยูเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมโจ๊กสีขาวธรรมดาชามหนึ่งถึงทำให้ศิษย์พี่มีความสุขและเต็มไปด้วยคำชม

เป็นไปได้ไหมว่าโจ๊กนี้ทำมาจากข้าววิญญาณ?

เมื่อความคิดแล่นเข้ามาในหัว เขาก็ส่ายหัว ข้าววิญญาณเป็นของล้ำค่าที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าถึงได้ ศิษย์ผู้มาใหม่นี้ครอบครองมันได้อย่างไร?

เมื่อเห็นการแสดงออกที่มีความสุขของเหล่าศิษย์ เย่ชุนหยางก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาสัมผัสทัพพีขนาดใหญ่ในมือโดยสัญชาตญาณและพึมพำกับตัวเอง

“ทัพพีอันนี้เป็นสมบัติอย่างแท้จริง เอาไปทำอาหารรับรองอ้วนแน่!”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่ชุนหยางก็รู้สึกไม่สบายใจ

“ข้าหวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นลักษณะเฉพาะของโจ๊กวิญญาณ จงปกปิดทรัพย์สมบัติของเจ้าไว้ จงปกปิดมันไว้ เย่ชุนหยางอย่าโง่เขลาและเปิดเผยความลึกลับของทัพพีอันนี้”

แม้ว่าเขาจะตำหนิตัวเองภายใน แต่ภายนอกเย่ชุนหยางก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ โดยไม่สนใจสายตาที่ดุร้ายจากหลินหยูและคนอื่นๆ เขาจดจ่ออยู่กับการขัดหม้อและจานอย่างเงียบๆ

จนกระทั่งถึงเวลาเย็น เขากลับมาที่ลานบ้านพร้อมกับทัพพีอันใหญ่บนหลัง

หลังจากประสบกับความอัศจรรย์ของการจุติร่างจำแลงของเขาที่ดูดซับของเหลววิญญาณ เย่ชุนหยางจงใจนำอาหารจำนวนมากกลับมา เช่น ข้าวและเนื้อสดจากครัว เขาปรุงอาหารอย่างเงียบ ๆ โดยใช้ทัพพีขนาดใหญ่ในห้องของเขา

แม้ว่าอาหารจะไม่ได้มีผลอัศจรรย์เหมือนกับของเหลววิญญาณ แต่เมื่อผสมเข้ากับแสงแห่งจิตวิญญาณของทัพพีขนาดใหญ่ ส่วนผสมธรรมดาก็กลายเป็นสิ่งพิเศษ

แท้จริงแล้ว หลังจากกินอาหารที่หลอมรวมจิตวิญญาณแล้ว ก็รู้สึกถึงความร้อนในร่างกายและพลังที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“น่าเสียดายที่ของเหลววิญญาณล้างกระดูกถูกดูดซับไปหมดแล้ว การพึ่งพาอาหารเพียงอย่างเดียวเพื่อกระตุ้นพลังนั้นไม่เพียงพอ ศิษย์พี่ซุนกล่าวว่าข้าสามารถรับภารกิจของนิกายได้เมื่อข้าไปถึงชั้นที่หกของการปรับแต่งปราณ ตอนนี้ ลำดับความสำคัญคือการเพิ่มการบ่มเพาะของข้า”

เย่ชุนหยาง ไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ และเริ่มวางแผนสำหรับอนาคต

…

ในวันต่อมา เย่ชุนหยางไม่เคยใช้ทัพพีทำอาหารในครัวอีกเลย “โจ๊กวิญญาณ” ที่หายวับไปค่อยๆ จางหายไปจากความทรงจำของเหล่าสาวก และมันทำให้เย่ชุนหยางโล่งใจ

วันเวลาในครัวนั้นไม่มีเหตุการณ์ใดๆ แต่เนื่องจากทักษะการทำอาหารของเย่ชุนหยาง เขาจึงสามารถดึงดูดสาวกอาวุโสกลุ่มหนึ่งด้วยอาหารทางจิตวิญญาณของเขา

แม้ว่า หลินหยูและคนอื่น ๆ จะดูถูกเย่ชุนหยาง แต่พวกเขาก็เป็นเพียงผู้ฝึกฝนการปรับแต่งปราณระดับต่ำ พวกเขาทำได้เพียงใช้คำพูดเย้ยหยัน แต่พวกเขาไม่กล้ายั่วยุเขาเพราะทักษะการทำอาหารของเขาและการสนับสนุนของซูเสวี่ยหยวน

ในช่วงเวลาเหล่านี้ เย่ชุนหยางรู้สึกถึงความไม่แยแสและความเห็นแก่ตัวของผู้ฝึกฝนมากขึ้น ท่ามกลางคลื่นใต้น้ำนี้ เขาแสวงหาความเงียบสงบและมุ่งความสนใจไปที่การปรับปรุงการบ่มเพาะของเขาอย่างเงียบๆ

ดังนั้น เย่ชุนหยางจึงเริ่มดำเนินชีวิตแบบเรียบง่ายในครัวในระหว่างวัน นำอาหารกลับมาอย่างเงียบๆ ในตอนกลางคืน และใช้ทัพพีทำอาหารเพื่อหล่อเลี้ยงร่างจำแลงของเขา

…

สองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ภายในบ้านไม้ เย่ชุนหยางมองไปที่ร่างจำแลงที่โตขึ้นของเขา มีรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้าของเขา

เขาเหวี่ยงหมัดขึ้นไปในอากาศ ทำให้เกิดการระเบิดของพลังงานติดต่อกันสี่ครั้ง เย่ชุนหยางรู้สึกยินดีมาก

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ทั้งเขาและร่างจำแลงของเขามาถึงระดับที่สี่ของการปรับแต่งปราณ

แม้ว่าเขาจะทะลวงไปถึงชั้นที่สี่ของการปรับแต่งปราณ แต่เย่ชุนหยางรู้สึกว่าพลังงานทางจิตวิญญาณที่ทัพพีสร้างขึ้นนั้น ดูเหมือนจะจำกัด ในช่วงไม่กี่วันมานี้ พลังงานทางวิญญาณที่ร่างจำแลงดูดซับจากอาหารทางจิตวิญญาณที่สร้างโดยทัพพีนั้นไม่เพียงพอที่ร่างกายทั้งสองจะดูดซับได้อีกต่อไป และความก้าวหน้าในการบ่มเพาะของเขาก็ช้าลง

“ข้าต้องหาวิธีที่จะได้รับสิ่งของทางวิญญาณมากขึ้นสำหรับการเติบโตของข้า หากไม่มีแหล่งพลังงานทางจิตวิญญาณอื่น จากสถานการณ์ปัจจุบัน จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหกเดือนในการทะลวงผ่านไปยังชั้นที่หกของการปรับแต่งปราณ ความเร็วนี้ยังช้าเกินไป”

ในช่วงสองเดือนนับตั้งแต่เข้าร่วมนิกาย แม้ว่าซูเสวี่ยหยวนจะไม่ได้มาเจอเขาอีก แต่เย่ชุนหยางก็ไม่ได้ลดความระมัดระวังต่อเธอ

“ไม่ว่าเจตนาของซูเสวี่ยหยวนจะเป็นอย่างไร ข้าจะต้องมุ่งเน้นไปที่การปรับปรุงการบ่มเพาะและลดช่องว่างระหว่างเราเพื่อเพิ่มโอกาสในการรักษาชีวิตตัวเอง”

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เย่ชุนหยางมองไปที่ร่างจำแลงของเขาและพึมพำกับตัวเอง

“รู้สึกอึดอัดที่จะเรียกมันว่า 'ร่างจุติจำแลง' จะเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี? เป็น… เย่เสี่ยวเปา!”

“เย่เสี่ยวเปา เย่เสี่ยวเปา”

…

วันรุ่งขึ้น เย่ชุนหยางออกเดินทางแต่เช้าตรู่เพื่อไปที่ห้องครัว ครุ่นคิดหาวิธีค้นหาวัสดุจิตวิญญาณเพิ่มเติมระหว่างทาง

“ชุนหยาง ไม่เจอกันนานเลย!”

ขณะที่เดินผ่านทางเดิน เสียงแปลกๆ ก็ดังขึ้นจากข้างหน้า

เมื่อเงยหน้าขึ้น เย่ชุนหยางก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยโดยไม่คาดคิด

คนที่เข้ามาหาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซูหู เขาเป็นอีกคนหนึ่งที่ซูเสวี่ยหยวนเลือกให้ออกจากคฤหาสน์ตระกูลซูเพื่อบ่มเพาะความเป็นอมตะ เขาสวมเสื้อคลุมและถือดาบไว้ที่เอว ตามมาด้วยองครักษ์และบริวารสี่หรือห้าคน แสดงท่าทางโอ่อ่า

เย่ชุนหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “ซูหู? อะไรทำให้เจ้ามาที่นี่?”

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เขาจดจ่ออยู่กับการบ่มเพาะและลืมไปว่าดูเหมือนว่าซูหูจะได้รับมอบหมายให้ดูแลกลุ่มสาวกทั่วไปหลังจากเข้าร่วมนิกาย

ในฐานะลูกชายของผู้นำตระกูลซู ซูหูมีบุคลิกที่ดื้อรั้นมากและสร้างปัญหาในคฤหาสน์ตระกูลซูเป็นอย่างมากเนื่องจากการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้และความสามารถที่โดดเด่นของเขา

มันค่อนข้างบังเอิญที่เขาปรากฏตัวในเวลานี้ เป็นไปได้ไหมว่าเขามาหาเรื่อง?

ด้วยความคิดเหล่านี้ เย่ชุนหยางยังคงใจเย็นและรอดูว่าซูหูจะพูดอะไร