บทที่ 3 นิกายอมตะหลิงหยุน

บทที่ 3 นิกายอมตะหลิงหยุน

ในตอนนี้ แม้ว่าฉากนั้นจะถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ทำให้ซูเสวี่ยหยวนไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็ไม่รีรอเมื่อเห็นว่าพลังปีศาจของราชาภูตผีจักรทองคำหมดลงแล้ว เธอต้องฉวยโอกาสนั้น ร่างของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และรัศมีสีฟ้าก็พุ่งขึ้นขณะที่เธอพุ่งเข้าหาราชาภูตผีจักรทองคำ

ในขณะนี้ ในที่สุดราชาภูตผีจักรทองคำก็เผยหน้าตาที่น่าสะพรึงกลัวออกมา โดยไม่คำนึงถึงคาถาป้องกันของเขา เขารีบพยายามหลบหนี

ก่อนที่ ราชาภูตผีจักรทองคำจะทันได้เคลื่อนไหว จู่ๆ ไม้บรรทัดสีเขียวก็แทงทะลุเขาจากด้านหลัง ส่งเขาไปยังยมโลกก่อนที่เขาจะหนีไปได้

เมื่อเห็นราชาภูตผีจักรทองคำถูกสังหาร สาวกคนอื่น ๆ ของนิกายปีศาจก็ตกใจและกระจัดกระจายในความพยายามที่จะหลบหนี อย่างไรก็ตาม สาวกเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นผู้บ่มเพาะที่ต่ำกว่าระดับสร้างนากฐาน และซูเสวี่ยหยวนก็กำจัดพวกเขาทั้งหมดได้อย่างง่ายดายเมื่อเธอใช้ไม้บรรทัดสีน้ำเงินของเธอ

หลังจากทุกอย่างสงบลง ซูเสวี่ยหยวนก็หายตัวไปปรากฏอยู่ข้างๆ เย่ชุนหยาง

“ไอ้สารเลวนี่…”

เธอใช้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ของเธอตรวจสอบร่างกายที่ไร้สติของเย่ชุนหยาง ดวงตาของซูเสวี่ยหยวน ส่องประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอขมวดคิ้วและแสดงท่าทางงุนงงขณะที่เธอพึมพำกับตัวเอง “เหมือนกับที่ข้าสัมผัสได้ในคฤหาสน์ เด็กคนนี้มีรากจิตวิญญาณที่แปลกประหลาด อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีพื้นฐานการบ่มเพาะอย่างแท้จริง และไม่มีอะไรพิเศษในร่างกายของเขา ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของราชาภูตผีจักรทองคำ น่าจะเกิดจากการปะทุของเทคนิคปีศาจที่เขาฝึกฝนอย่างกะทันหัน”

ซูเสวี่ยหยวนสั่นศีรษะ ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป

เธอนึกถึงฉากก่อนหน้านี้ด้วยการขมวดคิ้วเบา ๆ

ยันต์ช่วยชีวิตที่สำคัญที่เธอใช้ในช่วงเวลาวิกฤตคือยันต์สลับร่างที่อาจารย์ของเธอมอบให้เธอ

จุดประสงค์เดียวของยันต์นี้ก็เพื่อให้เธอสลับที่กับคนที่มีรากจิตวิญญาณเช่นกัน

ในช่วงเวลาวิกฤต ซูเสวี่ยหยวนลืมไปว่าเธอยังมีเครื่องรางนี้อยู่ แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะถูกกระตุ้นโดยบังเอิญ ส่งผลให้เย่ชุนหยางถูกแทนที่

เมื่อเห็นเย่ชุนหยางถูกส่งไปปะทะพลังเหนือธรรมชาติของราชาภูตผีจักรทองคำ เธอก็ไม่มีความหวังสำหรับการอยู่รอดของเขา เธอแอบถ่ายเทพลังสมบัติของเธออย่างลับๆ โดยหวังว่าจะได้หยุดหายใจและจัดการกับปีศาจต่อไป

โดยไม่คาดคิด จู่ๆ ราชาภูตผีจักรทองคำก็สูญเสียการควบคุมเนื่องจากการปะทุของเทคนิคปีศาจของเขา ทำให้เธอมีโอกาสโต้กลับได้

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซูเสวี่ยหยวนมองไปที่เย่ชุนหยางและบ่นพึมพำว่า “ความสามารถในการมีชีวิตอยู่ของเด็กคนนี้อาจเป็นโชคชะตาของเขา เป็นเพราะเขาที่ข้าจึงมีโอกาสกำจัดราชาภูตผีจักรทองคำ ข้าควรพาเขากลับไปที่นิกายก่อนแล้วค่อยตอบแทนเขาทีหลัง”

ในขณะนี้ ผู้คุ้มกันหลายคนรีบเข้ามาใกล้ พวกเขาไม่ได้เห็นการต่อสู้ในตอนนั้นและคิดเพียงว่าซูเสวี่ยหยวนฆ่าปีศาจได้

ซูเสวี่ยหยวนถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คุ้มกัน “ไม่ต้องกังวล ข้าอยู่ที่นี่ พวกเจ้าที่เหลือออกไปได้แล้ว”

หลังจากพูดจบ ผู้คุ้มกันก็ลุกขึ้นยืนและกำลังจะแยกย้ายกันไป อย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นแสงแวบวาบในระยะไกล เรือมังกรสีสันสดใสแล่นเข้ามาจากระยะไกลและมาถึงในทันที

ทุกคนตกตะลึง คิดว่ากำลังเสริมจากฝ่ายปีศาจมาถึงแล้ว บางคนกลัวจนขาอ่อนแรงและคุกเข่าลงอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ซูเสวี่ยหยวนยังคงสงบนิ่งและยังมีความหวัง ขณะที่เธอดูเหมือนจะเดาตัวตนของผู้มาใหม่ได้

มีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมผ้ายืนอยู่บนเรือมังกร ล้อมรอบด้วยงูที่ดังสนั่นและออร่าที่ควบแน่น เขาเป็นผู้ฝึกฝนที่มีพลังปราณอีกด้วย

“ข้าขอแสดงความนับถือ ศิษย์พี่โอ” ซูเสวี่ยหยวน ทำความเคารพเบา ๆ “ข้าไม่ได้คาดหวังว่าศิษย์พี่จะมารับข้าเป็นการส่วนตัว”

“หลังจากได้รับข่าวจากภายในนิกายเกี่ยวกับการซุ่มโจมตีของปีศาจ ได้มีการกล่าวว่าผู้นำราชาภูตผีจักรทองคำ ได้ก้าวไปสู่ระดับสร้างแกนกลางแล้ว ข้ากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของศิษย์น้องซู ข้าจึงมาที่นี่เป็นการส่วนตัว” ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ ที่เกิดเหตุและเห็นว่าปีศาจทั้งหมดถูกฆ่าตายโดยไม่สนใจผู้คุ้มกันเลย เขากระพริบร่างของเขาและมาถึงข้างๆ ซูเสวี่ยหยวน ด้วยท่าทางประหลาดใจ “ข้าไม่คิดว่าศิษย์น้องซูจะฆ่าปีศาจตนนี้ได้ เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่”

“ขอบคุณสำหรับความกังวลของท่านศิษย์พี่ เสวี่ยหยวนไม่เป็นอันตรายใดๆ” ซูเสวี่ยหยวนชำเลืองกลับมาที่เย่ชุนหยาง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ราชาภูตผีจักรทองคำจู่ ๆ ก็บ้าดีเดือดในระหว่างการต่อสู้ ข้าเชื่อว่าเป็นเพราะความไม่มั่นคงในการฝึกฝนของเขาหลังจากความก้าวหน้า นั่นเป็นวิธีที่ข้าสามารถฆ่าเขาได้สำเร็จ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ชายหนุ่มสกุลโอ ดูโล่งใจและไม่ได้สอบถามเพิ่มเติม เขาพูดว่า “ศิษย์น้องซู รีบกลับมาที่นิกายกับข้า ครั้งนี้ เราได้รับกุญแจสู่คฤหาสน์ถ้ำกวงหลิงแล้ว และศิษย์น้องซูจะไม่ถูกละทิ้งจากรางวัลของนิกาย”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อและร่างของเขาก็สว่างวาบในขณะที่เขากลับไปที่เรือยักษ์

หลังจากไล่ผู้คุ้มกันคนอื่นๆ ออกไป ซูเสวี่ยหยวนก็ถูกล้อมรอบด้วยแสงที่เปล่งประกาย เธอยกคนที่เหลืออยู่ชื่อซูหูและตามเรือยักษ์ไปพร้อมกับเย่ชุนหยางที่หลับสนิท

ในท้องฟ้ายามค่ำคืน เรือลำยักษ์สะบัดสองสามครั้งและกลายเป็นจุดเล็ก ๆ ภายในดวงจันทร์ที่สว่างไสว

…

เย่ชุนหยางมีความฝันที่เหลือเชื่อ เขาฝันว่าตัวเองกำลังขี่เรือที่งดงาม ทะยานไปในก้อนเมฆ และกระโดดข้ามภูเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุด มาถึงยอดเขาสูงตระหง่านที่ดูเหมือนสูงเสียดฟ้า

ยอดเขานี้มีลักษณะคล้ายกับอาณาจักรบนท้องฟ้า มีศาลาและวังที่งดงามนับไม่ถ้วนตั้งตระหง่านอยู่ และมีนกแปลกๆ มากมายบินเล่น

ความฝันนี้สวยงามมากจนเย่ชุนหยางไม่อยากตื่นจากความฝัน

แต่จู่ๆ ทิวทัศน์อันเงียบสงบก็แตกกระจายราวกับระลอกคลื่นบนผืนน้ำ ใบหน้าที่น่ากลัวของราชาภูตผีจักรทองคำ ปรากฏขึ้นจากที่ใดพร้อมกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นซูเสวี่ยหยวน ที่หัวเราะอย่างเย็นชา สิ่งนี้ทำให้เขาตกใจและเขาก็ลืมตาขึ้นทันที

เมื่อเสียงประตูไม้ถูกผลักเปิดมาถึงหูของเขา เย่ชุนหยางก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

เขาเห็นชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวเดินเข้ามาจากข้างนอกยิ้มให้เขา

“ศิษย์น้องเย่ ดูเหมือนว่าในที่สุดเจ้าก็ตื่นขึ้นแล้ว”