บทที่ 13 ความเปลี่ยนแปลงของหม้อโบราณ

บทที่ 13 ความเปลี่ยนแปลงของหม้อโบราณ

ในเวลานี้เย่ชุนหยางพบว่ามีคำจารึกบนหม้อโบราณ มันดูแปลกเล็กน้อย ตัวอักษรบิดเบี้ยวไม่เหมือนคำพูด แต่ดูเหมือนภาพอันงดงามที่สลักด้วยสมุนไพรลึกลับต่างๆ

　　

ขณะที่จ้องมองภาพของยาสมุนไพรที่ดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา กระโดดไปมาต่อหน้าต่อตาของเย่ชุนหยาง อย่างน่าอัศจรรย์

　　

เขาเริ่มสนใจเหล่าสมุนไพรนี้มาก และจมดิ่งลงไปในนั้นโดยไม่รู้ตัว

　　

ในตอนนี้ เย่ชุนหยางค้นพบว่าทุกครั้งที่เขาสัมผัสกับสมุนไพร สรรพคุณทางยาของมันจะเรียบง่ายและชัดเจน และเขาก็จดจำไว้ในหัวใจของเขาอย่างรวดเร็ว

　　

ทันใดนั้นเขารู้สึกตื่นเต้นมาก เป็นเพราะเขาไม่รู้ถึงคุณสมบัติของยาสมุนไพร นับประสาอะไรกับวิธีการหลอมและการแยกชิ้นส่วน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เย่เสี่ยวเปาใช้เม็ดยาที่มีข้อบกพร่องและไร้ประโยชน์โดยตรง วิธีการหลอมยาสมุนไพรและตำรับเม็ดยาในภาพเป็นการส่งเสริมเขา ให้สามารถเล่นแร่แปรธาตุได้เอง

　　

เนื่องจากเย่ชุนหยางจะหมกมุ่นอยู่กับภาพยาสมุนไพร เย่ชุนหยางจึงไม่ทราบว่าหลังจากที่นิ้วของเขาแตะหม้อขนาดใหญ่ยักษ์ คำจารึกทั้งหมดก็ส่องแสงสีทอง และขาตั้งทองแดงสีดำแต่เดิมก็เปล่งประกายในทันที และแม้กระทั่งตัวเขาเอง ร่างกายก็มีแสงจางๆ สีแดง และรากจิตวิญญาณธาตุไฟในร่างกายของเขาก็ผสานเข้ากับแสงสีทองของขาตั้งรูปแบบศักดิ์สิทธิ์

　　

　　...

　　

ในเวลานี้ ชั้นบนสุดของศาลาอาคม

　　

“หือ?”

　　

ทันใดนั้นชายชราในชุดสีเทาในห้องที่เงียบสงบก็ลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยสายฟ้า

　　

แม้ว่าชายชราจะมีผมสีขาวทั่วศีรษะ แต่ผิวของเขาก็ขาวราวกับทารก และร่างกายของเขาก็เปล่งประกายความสง่างามจนแทบหยุดหายใจ

　　

เขายืนขึ้นทันที จ้องมองไปข้างนอกด้วยสีหน้าตกตะลึง

　　

ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องที่ปิดสนิทซึ่งอยู่ถัดไปก็เปิดออกอย่างกระทันหัน และมีสาวสวยคนหนึ่งเดินออกมา

　　

ผู้หญิงคนนี้คือซูเสวี่ยหยวน

　　

“เจ้ารู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า”

　　

ชายชราเป็นหัวหน้าของศาลาโอสถ นักเล่นแร่แปรธาตุอันดับหนึ่งของนิกายหลิงหยุน, ปรมาจารย์หยุนเจิ้น

　　

ในขณะนี้ เขามองไปที่ซูเสวี่ยหยวนด้วยคิ้วที่ขมวดลึก

　　

"ใช่ ศิษย์คนนี้สัมผัสได้ถึงความผันผวนจากหม้อโบราณที่มีรูปแบบศักดิ์สิทธิ์อย่างคลุมเครือและดูเหมือนว่ามีใครบางคนเข้าใจแผนที่น้ำอมฤตจากมัน" ซูเสวี่ยหยวนดูเคร่งขรึม แต่ดวงตาสีดำมีประกายขึ้นเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเธอไม่สงบ

　　

"ในนิกายหลิงหยุนทั้งหมด มีเพียงเจ้ากับอาจารย์เท่านั้นที่ปลุกหม้อโบราณศักดิ์สิทธิ์ได้ และมีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่สามารถสัมผัสถึงหม้อโบราณได้ ในขณะนี้ ต้องมีใครบางคนได้รับความรู้แจ้งภายใต้หม้อโบราณเป็นแน่ ไปกันเถอะ! ไปดูกันว่าเป็นใคร!"

　　

ดวงตาของปรมาจารย์หยุนเจิ้นหดตัวพร้อมกับขยับร่างกาย เขาพาซูเสวี่ยหยวนพุ่งไปราวสายรุ้งศักดิ์สิทธิ์ตรงไปยังศาลาโอสถ

　　

　　...

　　

ข้างๆ หม้อยักษ์ เย่ชุนหยางจมอยู่ในมหาสมุทรแห่งความรู้ในการกลั่นยาอย่างสมบูรณ์ ใบสั่งยาวิเศษทุกประเภทและรูปแบบยาสมุนไพรที่แปลกประหลาดมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนชัดเจนขึ้นในใจของเขาทีละอย่าง.

　　

แต่ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนสัมผัสอะไรบางอย่างที่มือ และเขาก็ตื่นขึ้นทันที

　　

　　"บูม! บูม!"

　　

ด้วยความประหลาดใจ ข้าเห็นเมฆฝนฟ้าคะนองบนท้องฟ้า เสียงคำรามเสียดหูดังก้องกังวาน และสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งลงมา

　　

“มันจบแล้ว! เป็นไปได้ไหมว่าข้าบังเอิญไปสัมผัสข้อจำกัดบางอย่าง ถ้าผู้อาวุโสของนิกายตื่นตระหนกและโยนข้าเข้าไปในเตาหลอมเพื่อสกัดเม็ดยาจากเนื้อมนุษย์ ถ้าอย่างนั้นข้าคงตายอย่างไม่ยุติธรรม!”

เย่ชุนหยางตกตะลึง เมื่อคิดว่าข้อจำกัดของศาลาโอสถถูกกระตุ้นแล้ว และถ้ามีคนพบว่าเขากำลังเก็บเม็ดยาเสียที่นี่ แม้ว่าเขาจะมีร้อยปาก เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้

　　

แต่ในเวลานี้ ขาตั้งโบราณที่มีลวดลายศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยไฟ บนพื้นผิวของขาตั้งโบราณตัวจารึกทั้งหมดดูเหมือนจะมีชีวิตกลายเป็นอักขระหลากสีและลอยขึ้นกลายเป็นฉากที่งดงาม พุ่งเข้าไปสมองของเขา

　　

เย่ชุนหยาง ผงะและรีบชักมือออก

　　

"เกิดอะไรขึ้น?"

　　

"สวรรค์ทั้งเก้าซวนเล่ย! นิมิตจากท้องฟ้า! บางสิ่งที่ยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้น!"

　　

"มันอยู่ในทิศทางของศาลาโอสถ! ข้าต้องรีบไปดู!"

　　

เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องไม่เพียงแต่ทำให้บริเวณโดยรอบตื่นตระหนกเท่านั้น สาวกที่หลับก็ตื่นขึ้นเช่นกัน

　　

เมื่อเห็นการรวมตัวของนิมิตบนท้องฟ้า แต่ละคนมีสีหน้ากังวน คิดว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น พวกเขารีบไปที่ ศาลาโอสถทีละคน

　　

ในเวลานี้ สาวกที่เฝ้าประตูด้านนอกศาลาโอสถหน้าซีด

　　

พวกเขาเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครเข้าออก จู่ๆ ความผิดปกตินี้ทำให้พวกเขางุนงง

　　

"บูม! บูม!"

　　

ไฟในหม้อรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และเสียงที่ดังก้องหูของฟ้าร้องทำให้เย่ชุนหยางสง่างามมากขึ้น การเคลื่อนไหวดังกล่าวจะทำให้ผู้อาวุโสของศาลาโอสถตื่นตระหนกอย่างแน่นอน ในขณะนั้น เขาถือเม็ดยาเสียไว้แน่นและกำลังจะหลบหนี

　　

แต่ก่อนที่เขาจะออกไปเขาได้ยินเสียงลมดังมาจากระยะไกล ที่ชั้นบนสุดของศาลาโอสถ มีแสงสีรุ้งปรากฏขึ้นเหมือนอุกกาบาตและบินเข้าหาลานกว้าง

　　

"ในแสงนั้นมีออร่าที่กว้างใหญ่ ผู้คนที่มาที่นี่จะต้องมีการบ่มเพาะระดับสูง ถ้าข้าผลีผลามไปในตอนนี้ ข้าจะถูกพวกเขาค้นพบ เป็นการดีกว่าที่จะซ่อนตัวในความมืดและ รอโอกาสหลังจากที่พวกเขาจากไป" เย่ ชุนหยางกัดฟัน สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด ทันใดนั้น เขาใช้งานทักษะคัมภีร์ต้นกำเนิดและกลั้นลมหายใจ

　　

หลังจากนั้น ด้วยการเคลื่อนไหวของร่างกายของเขา เขาก็กลายเป็นเงาดำและเข้าไปอยู่ใต้ขาตั้งศักดิ์สิทธิ์

　　

แต่หลังจากนั้นไม่นาน สาวกผู้เฝ้าประตูที่ตื่นตระหนกก็รีบเข้ามา แต่หลังจากกวาดสายตาด้วยความรู้สึกทางวิญญาณของพวกเขา พวกเขาไม่พบใครเลย มีเพียงไฟศักดิ์สิทธิ์สีม่วงและทองพราวพราวที่พวยพุ่งขึ้นจากขาตั้งโบราณศักดิ์สิทธิ์

　　

พวกเขาไม่คาดคิดว่าผู้ที่ก่อให้เกิดฟ้าร้องไม่เพียงไม่หลบหนี แต่ยังซ่อนตัวอยู่ในสถานที่นี้

　　

"คนอยู่ที่ไหน ทำไมไม่มีใครเลย" "ใครจุดไฟของหม้อโบราณศักดิ์สิทธิ์"

　　

"จบแล้ว ศิษย์พี่ เราเจอผีหรือไม่..."

　　

สาวกผู้พิทักษ์ทั้งหมดหน้าซีดด้วยความตกใจ และถึงกับหลงทาง บางคนคิดว่าตนเห็นภูตผี ขาอ่อนปวกเปียก นั่งฟุบกับพื้น ในฐานะศิษย์ผู้เฝ้าประตู ไม่พบผู้ใดลอบเข้ามา นี่เป็นความผิดโทษถึงตาย ! 　　

　　

"ซูววว!" ในเวลาเดียวกันนี้ บนลานกว้างกระแสแสงสีก็เริ่มตกลงมาเป็นจำนวนมากนอกจากปรมาจารย์หยุนเจิ้นและสาวกของเขาแล้ว ชายวัยกลางคนหลายคนในเสื้อคลุมก็ลงมาที่จัตุรัสเช่นกัน