บทที่ 10 ศาลาอาคม

บทที่ 10 ศาลาอาคม

"ฮ่าฮ่า... ดูทิศทางของเขา เขาจะไปที่ศาลาอาคมหรือไม่"

　　

"ศาลาอาคม? ไม่ใช่ว่าศิษย์น้องเย่จะไปเลือกตำราทักษะ? ข้าไม่รู้ว่าศิษย์น้องเย่มีการฝึกฝนเพียงพอหรือไม่?" มีหลายคนหัวเราะออกมา

　　

เดิมทีหลินหยูและคนอื่น ๆ กำลังเดินเล่นอยู่ที่นี่โดยไม่มีอะไรทำและพวกเขาก็ไม่ได้อยากจะเจอเย่ชุนหยาง พวกเขาไม่ต้องการเห็นพ่อครัวตัวน้อยคนใหม่นี้ ดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน

　　

ร่องรอยของความเย็นวาบในดวงตาของเย่ชุนหยาง: "ที่ที่ข้ากำลังจะไปไม่เกี่ยวอะไรกับศิษย์พี่ โปรดหลีกทางด้วย!" ในขณะที่พูดเขากำลังจะจากไป

　　

ใบหน้าของหลินหยูมืดลง เขาเป็นศิษย์เก่าที่มีประสบการณ์มากมายในนิกาย ดังนั้นเขาจะทนคำพูดเหน็บแนมเช่นนี้ได้อย่างไร

　　

เขาก้าวไปข้างหน้าและขวางทางอีกครั้งด้วยสายตายั่วยุ

　　

หลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ก้าวไปด้วยกัน ทำให้ชัดเจนว่าพวกเขาต้องการทำให้เป็นเรื่องยุ่งยาก

　　

ทัศนคติของหลินหยูและคนอื่น ๆ ทำให้ เย่ชุนหยางรู้สึกเย็นชา

　　

เขาไม่มีเจตนาจะพัวพันกับใครและด้วยความโกรธมี เขากระแทกใส่พวกเขาอย่างไม่ไว้หน้า

　　

การเคลื่อนไหวของเย่ชุนหยาง ทำให้หลินหยูหัวเราะและยืนตรงโดยไม่หลีกเลี่ยง

　　

แต่ใครจะรู้ว่าในขณะที่เย่ชุนหยางปะทะกับเขา ก็มีเสียง"ปัง"ขึ้นมา ซึ่งทำให้หลินหยูตกใจมากจนเลือดพุ่ง และร่างของเขาก็บินออกไปทันที

　　

คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เซถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก

　　

"ทำไมเด็กคนนี้ถึงมีพลังมากแบบนี้"

　　

ในใจของหลินหยูมืดมนมากและต้องการที่จะแก้แค้นเมื่อเขาหันกลับมา แต่เย่ชุนหยางเดินจากไปแล้ว และในชั่วพริบตาเขาก็มาถึงด้านหน้าของศาลาอาคม

　　

“ศิษย์พี่หลินอย่าอารมณ์เสียไป ใคร ๆ ก็สามารถเข้าไปในศาลาอาคมได้? ข้าเกรงว่าจะมีการแสดงที่ดีในอนาคต!”

　　

“ถูกต้อง มารอดูกัน!”

　　

ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เขาเย้ยหยัน

　　

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินหยูก็แสดงรอยยิ้มที่น่ากลัว ในการเข้าสู่ศาลาอาคมจะต้องมีระดับการฝึกฝนที่สูงกว่าระดับที่ห้าของการปรับแต่งปราณ เด็กคนนี้เพิ่งอยู่ในนิกายมาครึ่งปีกว่า และเขาก็ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะไปถึงระดับที่ห้าของการปรับแต่งปราณ ข้าเกรงว่าถ้าเจ้าไม่แม้แต่จะก้าวเข้าสู่ธรณีประตูศาลาอาคม เจ้าต้องถูกโยนออกมาแน่!

　　

อารมณ์ของผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลานั้นแย่มาก!

　　

หลายคนมองด้วยความยินดีและเตรียมที่จะดูเรื่องตลก แต่ฉากต่อไปทำให้รอยยิ้มของพวกเขาแข็งขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

　　

เย่ชุนหยางเดินไปที่ประตูศาลาอาคมและหยุดชั่วครู่ จากนั้นเดินเข้าไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ

　　

ดวงตาของหลินหยูกำลังจะโผล่ออกมา!

　　

"เด็กคนนี้อาจอยู่ในระดับที่ห้าของการปรับแต่งปราณหรือไม่"

　　

เมื่อครึ่งปีก่อน มีคนเล่าลือกันว่าเย่ชุนหยางได้ไปถึงระดับที่สี่ของการปรับแต่งปราณแล้ว

　　

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลินหยูก็กลัวอยู่พักหนึ่ง

　　

　　...

　　

หลังจากมาถึงศาลาอาคมเย่ชุนหยางก็จับมือของเขาโดยตรงและประกาศเข้าไปข้างใน: "ศิษย์เย่ชุนหยางมาเลือกทักษะ"

　　

ชายชราท่าทางขี้เกียจมองไปที่เย่ชุนหยาง และหลับตาลงครึ่งหนึ่ง: "สาวกขั้นที่ห้าของการปรับแต่งปราณ เข้าสู่ศาลาอาคมเป็นครั้งแรก พวกเจ้าสามารถเลือกทักษะเบื้องต้นได้เพียงหนึ่งทักษะ ในชั้นจัดเก็บด้านซ้ายของชั้นที่หนึ่ง ไปหามันด้วยตัวเจ้าเอง"

"ขอบคุณ ท่านผู้อาวุโส"

　　

ชายชราผู้นี้ควรเป็นผู้อาวุโสที่เฝ้าศาลา เมื่อเห็นว่าฐานการบ่มเพาะของอีกฝ่ายถูกปกปิด อย่างน้อยก็อยู่เหนือขั้นสร้างรากฐานแน่ๆ เย่ชุนหยางคำนับด้วยความเคารพเพื่อแสดงความขอบคุณ จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไป .

　　

ทันทีที่เขาเข้าไปในศาลาอาคมเขาเห็นม้วนทักษะของคุณสมบัติต่างๆ ที่วางอยู่ในตะแกรงหิน

　　

ม้วนทักษะเหล่านั้นถูกผนึกโดยม่านลมปราณ มีทักษะมากมายที่สลักด้วยปราณที่นี้

　　

เมื่อเห็นทักษะเหล่านี้ ดวงตาของเย่ชุนหยางก็สว่างขึ้น

　　

เขาเบ้ปากด้วยความละโมบเล็กน้อย

　　

ยันต์อาคมแต่เดิมนั้นได้รับการขัดเกลาโดยผู้เชี่ยวชาญอักขระและสามารถร่ายได้ทันที สำหรับผู้ฝึกฝนระดับต่ำมันมีความสำคัญต่อพวกเขาเป็นพิเศษ

　　

ตัวอย่างเช่น "ยันต์เวหา" ช่วยให้ผู้ฝึกฝนระดับต่ำสามารถบินในอากาศได้ชั่วคราว ซึ่งเป็นวิธีที่ขาดไม่ได้ในการช่วยชีวิตระหว่างการต่อสู้

　　

นอกจากนี้ยังมี "ยันต์ดาบศักดิ์สิทธิ์" ซึ่งมีพลังงานของดาบและสามารถใช้เป็นดาบบินได้ภายในระยะเวลาหนึ่งซึ่งทรงพลังมาก

　　

นอกจากนี้ ยังมียันต์ห้าธาตุอีกมากมาย เช่น "ยันต์ธรณีหลบหนี", "ยันต์กายเพชร" และอื่นๆ ซึ่งแต่ละอย่างก็มีลักษณะจําเพาะในตัวของมันเอง

　　

"น่าเสียดายที่ยันต์เหล่านี้ต้องการคะแนนสมทบ มิฉะนั้นข้าคงจะได้รับยันต์ช่วยชีวิตหนึ่งหรือสองชิ้น"

　　

เย่ชุนหยางคิดกับตัวเอง คะแนนสมทบสามารถได้รับจากการยอมรับภารกิจของนิกายเท่านั้น แต่ในขณะนี้เขายังไม่สามารถรับได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงล้มเลิกมันไว้ชั่วคราว

　　

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาก็เดินไปที่เสาที่สลักด้วยม้วนทักษะ

　　

"การบ่มเพาะปราณสามารถสอดคล้องกับคุณลักษณะของรากจิตวิญญาณของข้าเองเท่านั้น ข้ามีรากจิตวิญญาณสี่ชนิดคือ ทอง ไม้ น้ำ และไฟ หากข้าต้องการทักษะของคุณลักษณะแต่ละอย่าง ความก้าวหน้าของข้าจะช้า มันจะดีกว่าที่จะเลือกทองประเภททองที่แข็งที่สุด”

　　

ข้าไม่ใช่รากจิตวิญญาณสวรรค์และข้าไม่มีพลังงานวิญญาณเพียงพอ ไม่ว่าข้าจะเลือกทักษะประเภทไหน มันก็ยากในการฝึก

　　

อย่างไรก็ตาม เพื่อปรับปรุงพลังการต่อสู้ ทักษะธาตุทองยังคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

　　

แต่ในกระบวนการค้นหาม้วนทักษะ เย่ชุนหยางพบว่าทักษะธาตุทองเหล่านี้เคลื่อนไหวช้าเกินไปหรือจำเป็นต้องใช้กับอาวุธวิเศษ แต่แม้เพียงอาวุธจิตวิญญาณระดับต่ำก็มีราคาแพงทั้งหมด เป็นไปได้อย่างไร เขาจ่ายไม่ไหว

　　

ตลอดทางจนถึงจุดสิ้นสุดของตารางหิน เขาไม่พบทักษะใด ๆ ที่เหมาะสมสำหรับการบ่มเพาะ

　　

"ดูเหมือนว่าข้าจะต้องมองหาทักษะที่มีคุณสมบัติอื่นเท่านั้น"

　　

ทักษะห้าธาตุ นอกจากทองแล้ว ทักษะไฟก็ทรงพลังมากเช่นกัน ในขณะที่ทักษะไม้และน้ำเน้นที่การรักษาและการฟื้นฟู และทักษะดินเน้นที่การป้องกัน

　　

ทักษะเหล่านี้ไม่ได้มีผลมากนักกับเย่ชุนหยางในปัจจุบัน หลังจากตรวจสอบแล้วเขาก็ไปที่เสาทักษะไฟ

　　

แต่ทันทีที่เขาหันกลับมา เขาก็ก้าวถอยหลังอีกครั้งด้วยสีหน้าประหลาดใจ

　　

ที่มุมห้องมีหนังสือปกคลุมไปด้วยฝุ่น

　　

“ทักษะลับในโลกแห่งการบ่มเพาะพลังอมตะล้วนถูกบันทึกไว้ในม้วนคัมภีร์ แล้วจะมีอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

　　

เขาเพิ่งอ่านม้วนทักษะเล่มข้างๆ แต่เขาไม่ได้สนใจมัน และตอนนี้เขาก็คิดถึงเรื่องนี้ แล้วก็รู้สึกแปลกๆ

　　

เขาหยิบม้วนคัมภีร์ขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นและหลังจากเป่าฝุ่นออกไป ดวงตาของเย่ชุนหยางก็สว่างขึ้น

　　

เขาเห็นคำว่า "ทักษะแห่งต้นกำเนิด" เขียนไว้อย่างคดเคี้ยว

　　

ม้วนคัมภีร์เล่มนี้เป็นวิธีการฝึกฝนอย่างแท้จริง!