บทที่ 363: ข้าจะตัดลิ้นเจ้าซะ!

แม้ว่าหลงเซียวกับหยินชางจะไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของพวกเขาก็แสดงความโกรธเคืองชัดเจน

ทั้งคู่กำลังจินตนาการถึงวิธีการที่จะฆ่าลู่หลีนับร้อยวิธีในใจ

ทางด้านลู่หลีรู้สึกหวาดกลัวที่ถูกคนเหล่านี้จ้องมอง มันทำให้ขาของเขาสั่นเทาและอ่อนแรงลงในทันใด

จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงบนพื้น

มันเป็นผลสืบเนื่องมาจากเหตุการณ์คราวก่อนที่เขาถูกเล่นงานกลับและถูกหลงโม่ข่มขู่

“พะ-พวกเจ้าจะฆ่าข้าหรือ ข้าจะไปฟ้องท่านผู้เฒ่า...” กวางหนุ่มหดหัวกลับอย่างหวาดหวั่น ทว่าสีหน้าของเจ้าตัวกลับเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

เมื่อพวกเสี่ยวสือโถวได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้ากังวล

พวกเขาจะทำอย่างไรดี?

ดูเหมือนว่าพวกตนจะมีเรื่องกับเจ้าเด็กคนนั้นแล้ว

ถ้าไม่มีใครพูดมาก พวกเขาคงไม่ทำให้ไอ้เด็กบ้านี่โกรธขึ้นมา

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านผู้เฒ่าโกรธแล้วลงโทษหลงเหยากับพี่น้องเพราะเรื่องนี้?

ในตอนนั้นเอง เจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังเหล่าเด็กตัวโตกว่าจู่ ๆ ก็เบียดตัวออกมาข้างหน้าแล้วตะโกนใส่ลู่หลีแบบเกรี้ยวกราดว่า

“ใครมันกล้ามาพูดจาไม่ดีกับท่านแม่ของเสี่ยวเหยา!”

“เสี่ยวเหยาจะยิงปากมัน! ตบปากมัน!!”

“ย้ากกกกกกกกกก!!”

วินาทีต่อมา ก้อนหินก็พุ่งเข้าใส่ปากที่เปิดกว้างของลู่หลีอย่างแม่นยำ

ส่งผลให้เด็กหนุ่มเผลอกินก้อนหินแล้วกลืนมันลงไป

“อ่อก!”

ฝ่ายที่ถูกจู่โจมเจ็บปวดจนหน้าเขียวไปหมด พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ลงไปนอนกับพื้นแล้วอาเจียนพลางเกาคอไปด้วย

ขณะเดียวกัน ใบหน้าอ้วนกลมของหลงเหยาแดงก่ำด้วยความโกรธ ยามนี้เขาถือหนังสติ๊กพร้อมยิงตลอดเวลา เขาไม่แสดงอาการหวาดกลัวเลยสักนิด “เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้พูดจาไม่ดีเกี่ยวกับท่านแม่ของเสี่ยวเหยา นางเป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลก วันนี้เสี่ยวเหยาจะเอาเจ้าให้ตาย!”

เด็กน้อยพูดพร้อมกับโบกกำปั้นเล็ก ๆ

ทันใดนั้นคนตัวเล็กก็รู้สึกว่าสิ่งที่ตนพูดยังฟังดูไม่โหดเหี้ยมพอ ดังนั้นเขาจึงกล่าวเสริมว่า

“เสี่ยวเหยาจะตัดลิ้นเจ้าซะ เจ้าจะได้ไม่ต้องพูดจาพล่อย ๆ อีก!”

“ฮึ่ม!”

พี่น้องตระกูลหลงอีก 5 คนที่เหลือ: ...

ทำไมพวกเขารู้สึกว่าน้องชายคนเล็กเหมือนท่านพ่อมากขึ้นทุกวัน?

ส่วนพวกเสี่ยวสือโถวมองหลงเหยาด้วยสายตาประหลาดใจ

พวกเขาคาดไม่ถึงว่าอีกคนจะเก่งกาจเช่นนี้

เมื่อเด็กหลายคนมองไปยังร่างกายที่อ่อนแอของเจ้าตัวเล็ก พวกเขาก็ไม่คิดว่าคำพูดของอีกฝ่ายฟังดูแปลกอะไร

เพราะในเผ่าหมาป่า ทุกคนเคยได้ยินคำพูดที่โหดร้ายกว่านี้มาเป็นพันเท่า

“เกิดอะไรขึ้น พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน?”

เมื่อเซี่ยหมานได้ยินความวุ่นวายที่นี่ เขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับภูตชายอีก 2-3 คน

ในเวลาเดียวกัน หัวหน้าเผ่าก็เดินตามมาติด ๆ

พอลู่หลีเห็นท่านผู้เฒ่า เขาก็คลานไปหาอีกฝ่ายทันทีพลางปิดปากร้องไห้พึมพำไม่หยุด

“ท่านผู้เฒ่า ฮึก… หลงเหยาขว้างก้อนหินใส่ข้า แล้วพวกหลงจงก็ขู่ข้าว่าจะฆ่าข้า ฮือออ!”

“โอ๊ย! ลิ้นของข้า…พวกเขาจะฆ่าข้า! ท่านผู้เฒ่า ท่านจะต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้ข้า แล้วก็สั่งสอนไอ้เด็กเหลือขอพวกนี้ให้รู้สำนึก!”

ตอนนี้กวางหนุ่มไม่มีพ่อแม่แล้ว เขารู้ว่าในเผ่านี้มีเพียงหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่เป็นผู้คอยสนับสนุนตน

ในยามที่พ่อแม่กวางยังมีชีวิตอยู่ พวกเขามักจะทำให้ภูตในเผ่าขุ่นเคืองเสมอ พอทั้งคู่จากไปแล้วก็ไม่มีใครสนใจลู่หลีอีก

มีแค่ผู้นำสูงสุดของเผ่าที่คิดว่าเขาอายุยังน้อยและดูแลเขามาตลอด

ก่อนที่ผู้อาวุโสจะทันได้พูดอะไร กวางหนุ่มก็คลานมากอดขาของเขาพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย

ขณะนี้หน้าตาของลู่หลีเปื้อนน้ำหูน้ำตาไปหมด เขาฝังศีรษะเช็ดหน้ากับกระโปรงหนังสัตว์ของท่านผู้เฒ่าจนไม่ลืมหูลืมตา

“...”

ชาวบ้านทุกคนพร้อมใจกันทำหน้ารังเกียจทันที

ทางด้านหัวหน้าเผ่าขมวดคิ้วพลางดึงเด็กที่เขาอุปการะขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้าพูดอะไรกับพวกเขา ถึงทำให้พวกเขาโกรธจนทำร้ายเจ้าแบบนี้?”

เขารู้ว่าเด็กในครอบครัวของหูเจียวเจียวไม่ใช่คนที่จะเริ่มทำร้ายคนอื่นก่อนโดยไม่มีเหตุผล

เป็นเรื่องปกติที่ชายชราจะไม่ตำหนิหลงเหยาและพี่น้องเพียงเพราะคำพูดฝ่ายเดียวของลู่หลี

“ไม่ ท่านปู่ เขาเป็นคนที่ว่าร้ายพี่เจียวเจียว!” เสี่ยวสือโถววิ่งมายืนอยู่ด้านหลังเซี่ยหมานก่อนจะชี้ไปที่เด็กปากเสียแล้วอธิบายเสียงดัง

ส่วนหวงเทียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็พยักหน้า ในขณะที่ช่วยพูดยืนยันอีกเสียง

“เขายังบอกอีกว่าพี่น้องของหลงเหยาอัปลักษ์ ตาบอด เป็นใบ้...”

“เขาเป็นคนที่ยั่วหลงเหยาและคนอื่น ๆ ก่อน หลงเหยาเลยโกรธและทะเลาะกัน”

เมื่อเหล่าภูตได้ยินเช่นนี้ก็คิดว่าเจ้าเด็กลู่หลีนั่นนิสัยไม่ดีจริง ๆ

ที่แท้เขาเป็นคนผิดที่พยายามพูดให้คนอื่นเข้าใจผิด

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ใช่ความจริง!

อีกทั้งเด็กคนอื่นที่มากับเสี่ยวสือโถวก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วช่วยกันเปิดโปงการกระทำของเด็กชั่ว

จู่ ๆ ใบหน้าของท่านผู้เฒ่าก็มืดลง ก่อนที่เขาจะก้มลงมองลู่หลีนิ่ง

“สิ่งที่พวกเขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือ?”

เดิมทีชายสูงวัยรู้สึกว่าลู่หลีสูญเสียพ่อแม่ไป ทำให้อีกคนดูน่าสงสารมาก แต่เขาไม่คาดคิดว่าเด็กคนนี้แม้จะไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างกายแล้วก็ยังทำตัวหยิ่งยโสและชั่วร้ายเหมือนที่ครอบครัวของตนเคยทำมาตลอด แถมไม่พอยังกล้าโกหกต่อหน้าเขาอีก

ดูเหมือนว่าเขาจะใจดีกับอีกฝ่ายมากเกินไป

ในอนาคตเขาจะต้องสั่งสอนลู่หลีให้ดีเพื่อดัดนิสัยของเจ้าตัว

“ข้าไม่ได้ทำ! ท่านผู้เฒ่า พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน พวกเขาจงใจใส่ร้ายข้า!”

เด็กหนุ่มปฏิเสธที่จะยอมรับทันที

เขาเพิ่งเปิดปากพูดเรื่องไร้สาระออกไป จากนั้นเขาก็ปฏิเสธที่จะยอมรับสิ่งที่ตนพูด และจงใจดึงลิ้นที่บาดเจ็บของเขาออกมาให้ทุกคนได้เห็น

ขณะที่กวางหนุ่มพูด เลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเขาไม่หยุด

บัดนี้เขาพยายามทำตัวเป็นเหยื่อผู้น่าสงสารที่ถูกกลั่นแกล้ง

เดิมทีเขาคิดว่าหัวหน้าเผ่าและภูตคนอื่นจะเห็นอกเห็นใจเขาเมื่อได้เห็นสภาพน่าสงสารของตน แล้วหันไปสั่งสอนพวกหลงเหยาแทน

แต่ลู่หลีไม่คาดคิดว่าหลังจากที่เขาพูดจบ เซี่ยหมานกับกลุ่มภูตที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาจะเปลี่ยนสีหน้า

ท่าทางนี้บ่งบอกชัดเจนว่าพวกเขากำลังรู้สึกโกรธ

“พี่หมาน เราไม่ได้โกหก…”

“เรากำลังพูดความจริง”

เสี่ยวสือโถวและเด็กใหม่รีบอธิบายเพราะกลัวว่าจะถูกหัวหน้าเผ่าเข้าใจผิดแล้วไปกล่าวโทษพวกหลงเหยา

ส่วนลู่หลีที่ยังไม่ยอมแพ้ เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้ากระโปรงหนังสัตว์ของท่านผู้เฒ่าก่อนจะพูดเสียงแข็ง

“ข้าพูดความจริง ถ้าไม่ใช่เพราะหูเจียวเจียวที่วางกับดักไม่ได้เรื่อง พ่อแม่ของข้าจะต้องตายอนาถแบบนั้นไหม!?”

“บางทีนางอาจจะจงใจให้ภูตหมาป่าบุกเข้ามาที่นี่ก็ได้!”

“หูเจียวเจียวเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของข้า! นางต้องชดใช้ด้วยชีวิตของนาง!”

ที่ผ่านมาลู่หลีถูกพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เขายังเด็ก เขาจึงเติบโตมาแบบผิด ๆ นอกจากเขาจะกลายเป็นคนที่เนรคุณแล้ว เขายังเป็นคนที่ปัดความรับผิดชอบไปให้คนอื่นอีกด้วย

ทันทีที่เด็กไม่สำนึกบุญคุณพูดจบ

ไม่ใช่แค่เซี่ยหมานเท่านั้น แต่แม้แต่ใบหน้าของท่านผู้เฒ่าก็เปลี่ยนไป

“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร หุบปาก!” หัวหน้าเผ่าตะโกนพร้อมกับตบหน้าเด็กหนุ่ม

“การตายของพ่อแม่เจ้าเป็นความผิดของพวกเขาเอง พวกเขาทำตัวเองทั้งนั้น เจ้าจะไปโยนความผิดให้คนอื่นได้ยังไง!”

“เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองเป็นเด็กแล้วจะพูดอะไรก็ได้!”

บัดนี้เขาโมโหมากจนหนวดเคราสั่น

ความช่วยเหลือที่เผ่าของพวกเขาได้รับจากหูเจียวเจียวนั้นมีมากมายเกินกว่าจะนับได้

แต่ตอนนี้เด็กในเผ่ากลับมาเนรคุณนาง ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเกลียดชังจิ้งจอกสาวเพราะข้อหาอุกฉกรรจ์ มันทำให้ไม่มีใครต้องการเก็บเด็กคนนี้ไว้ในเผ่าอีก

นี่คือสิ่งที่เด็กประพฤติตัวชั่วช้าสมควรได้รับ

ทางด้านลู่หลีที่ถูกตบอย่างกะทันหันเบิกตากว้างและตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ท่านผู้เฒ่า ท่านตบข้า...”

พ่อแม่ของเขาถูกหูเจียวเจียวฆ่าตาย แต่ท่านผู้เฒ่ากลับออกหน้าปกป้องพวกมัน…

ทันใดนั้นดวงตาของกวางหนุ่มก็รื้นน้ำตา

เผ่าแห่งนี้ไม่ใช่บ้านของเขาอีกต่อไปแล้ว…

แม้แต่หัวหน้าเผ่าก็ยังเข้าข้างนังหูเจียวเจียว

บางทีท่านผู้เฒ่าก็อาจมีส่วนผิดกับการตายของพ่อแม่เขา

ขณะนี้ลู่หลีรู้สึกเจ็บแค้นอยู่ในใจ

ทำไม! ทำไมพวกมันถึงไม่ตาย ๆ ไปให้หมด!!

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: นี่คือผลผลิตของพ่อแม่ล้วน ๆ เด็กถึงได้เกิดมามีความคิดบิดเบี้ยวขนาดนี้