(ฟรี) ตอนที่ 90 อุจิวะของเราชั่วร้ายจนถึงแก่น

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 90 อุจิวะของเราชั่วร้ายจนถึงแก่น

“ท่านซึนาเดะ โรคของผู้หญิงคนนั้นร้ายแรงถึงขนาดรักษาไม่ได้เลยเหรอคะ?” ชิซึเนะอดไม่ได้ที่จะพูด "หากท่านช่วยพวกเขาได้ คืนนี้เราคงจะได้กินมื้อใหญ่!"

ซึนาเดะถอนหายใจเบาๆ: "ใช่ มันแก้ไม่ได้จริงๆ เพราะมันต้องผ่าตัด..."

“ท่านสั่งตอนที่ฉันผ่าตัดก็เหมือนกันเหรอคะ?” ชิซึเนะรู้สึกงงงวย

ซึนาเดะเป็นโรคกลัวเลือด เธอจึงทำการผ่าตัดไม่ได้เลย

เพราะงั้น เมื่อพวกเธอพบผู้ป่วยที่ต้องได้รับการผ่าตัดในระหว่างการเดินทาง ชิซึเนะจึงเป็นฝ่ายทำการผ่าตัด ส่วนซึนาเดะก็วางแผนและทำการตรวจบางอย่างก่อนการผ่าตัด

ระดับทางการแพทย์ของชิซึเนะไม่ได้ด้อยกว่าใคร บวกกับคำแนะนำของซึนาเดะ เธอรักษาผู้ป่วยได้แทบจะทุกคน

“คนไข้รายนี้ เธอผ่าไม่ได้หรอก” ซึนาเดะถอนหายใจเบาๆ: "เธอกำลังป่วยเป็นโรคระยะสุดท้าย มันเกี่ยวข้องกับเม็ดเลือด... จำเป็นต้องทำกำจัดเนื้อร้ายที่เป็นพาหนะทั้งหมดของโรคในระดับเซลล์"

"เธอทำงานที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ไม่ได้หรอก แม้แต่ในโลกนินจาก็ไม่มีใครผ่าตัดได้ถึงระดับนี้ ยกเว้นฉัน..."

แต่ปัญหาคือซึนาเดะกลัวเลือด!

ชิซึเนะนิ่งเงียบเมื่อได้ยิน

ซึนาเดะเป็นคนตัดสินทั้งหมดมาตลอด

และในเวลานี้เอง

“ว่าไงนะ ตรงไหนที่รักษาไม่ได้?”

น้ำเสียงเหมือนจะขาดความอดทนดังขึ้น

ริงโกะกัดฟันด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ: "ในเมื่อเธอรักษาได้โดยการผ่าตัด ทำไมถึงไม่ผ่า?"

ซึนาเดะและชิซึเนะตกใจพร้อมๆ กัน อีกฝ่ายได้ยินเหรอ?

ในวินาทีต่อมา สีหน้าของชิซึเนะเปลี่ยนไปทันที

แย่แล้ว!

เธอเป็นระดับคาเงะไม่มีผิดแน่!

ไม่อย่างงั้น เธอจะซ่อนตัวจากการรับรู้ของท่านซึนาเดะได้ยังไง?

"ไม่! ยังมีอีกคน!" เสียงของซึนาเดะแผ่วเบา จากนั้นเธอก็หันศีรษะไปในทันใด แววตาของเธอดูจริงจังเป็นพิเศษ

นัตสึฮิโกะอยู่ข้างหลังพวกเธอ!

สองคนนี้เป็นระดับคาเงะ!

“ในโลกนินจามีนินจาระดับคาเงะเพิ่มขึ้นอีกสองคนตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันไม่เคยได้ยินชื่อของพวกเธอเลย?” ซึนาเดะยิ้มเยาะ แต่ดวงตาของเธอฉายแววเคร่งเครียด

เธอเป็นโรคกลัวเลือด แถมชิซึเนะก็สู้ไม่เก่ง หากเธอสู้กับพวกเขา...

“เราเป็นแค่นินจาตัวเล็กๆ ไม่โด่งดังเท่าสามนินจาในตำนาน” นัตสึฮิโกะหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า "แต่ในเมื่อท่านมีทางออก ท่านก็ควรจ่ายหนี้ให้ผม"

"ผมจะไม่หยุดก่อกวนท่านแน่ จนกว่าช่วยรักษาอาการป่วยให้ภรรยาผม..."

ซึนาเดะหรี่ตาแล้วแค่นเสียงเย็น

…

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ต่อสู้กัน ซึนาเดะปฏิเสธคำขอการรักษาอีกครั้ง แล้วเดินจากไปพร้อมกับชิซึเนะ

พวกเธอไม่ได้กินกระต่ายย่างด้วยซ้ำ

"ยัยบ้า!" ริงโกะตะโกนลั่นตามหลัง “เธอรักษาได้ชัดๆ แต่ไม่จ่ายหนี้แล้วยังเชิดหนีอีก เธอทำได้ ทำไมถึงไม่ทำ”

"หรือเธอรู้ว่าฉันเป็นคนหมู่บ้านคิริ"

“นัตสึฮิโกะ หากนายไม่ห้ามฉัน ฉันคงจับผู้ติดตามของเธอเป็นตัวประกัน แล้วบังคับให้เธอรักษา!”

"เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย?"

ริงโกะหงุดหงิดใจ ซึนาเดะรักษาได้ชัดๆ แต่ไม่รักษา ทำเอาเธอขบฟันกรอด เธออยากพุ่งไปบังคับให้ซึนาเดะรับมีด

แต่ความสามารถในการควบคุมตัวเองระดับคาเงะยังทำให้เธออดกลั้นเอาไว้ได้ สุดท้ายก็เชื่อฟังคำพูดของนัตสึฮิโกะ ไม่ทำอะไรผลีผลาม

แต่ใจเธอยังโกรธเกรี้ยว

“ทำแบบนี้ไปก็เปล่าประโยชน์” นัตสึฮิโกะพูดด้วยรอยยิ้ม: "แต่ไม่เป็นไร ตราบใดเธอจริงใจ แม้แต่หินก็ยังกร่อน ฉันคิดว่าตราบใดที่เธอพยายามอย่างหนัก ซึนาเดะจะต้องช่วยเหลือไม่ช้าก็เร็ว"

“แล้วจะทำยังไงถ้าเธอไม่ช่วย” ริงโกะกลอกตากลับด้วยความโกรธ

“งั้น ฉันต้องทำในสิ่งที่อุจิวะควรทำ” นัตสึฮิโกะพูด ทันใดนั้นก็ยิ้มก่อนจะพูดว่า "ยังไงก็เถอะ เธอรู้ไหมว่าปู่ของซึนาเดะ โฮคาเงะรุ่นที่สอง เซ็นจู โทบิรามะพูดอะไรเกี่ยวกับอุจิวะของเรา"

"เขาพูดอะไร?" ริงโกะรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

“เขาบอกว่าอุจิวะของเราชั่วร้ายจนถึงแก่น...”

ซึนาเดะและชิซึเนะไปไกลแล้ว

บางทีพวกเธออาจกังวลว่านินจาระดับคาเงะสองคนนั่นจะตามมา พวกเธอจึงวิ่งออกมาในตอนกลางคืน เดินผ่านภูเขาลึกและป่าเก่าแก่เป็นเวลานาน ก่อนที่จะตรงไปยังเมืองการค้า

“ให้ตายสิ เพราะฉันเจอพวกเขาเลยไม่ได้กินอะไรดีๆ มาหลายวัน” ซึนาเดะหงุดหงิดก่อนจะบ่นว่า "คราวนี้ฉันต้องไปแก้มือสักหน่อย!"

“ถ้ามีไวน์ ฉันอยากจะดื่มสามขวดรวด!”

“คะท่านซึนาเดะ” ชิซึเนะพูดอย่างมีความหวัง: "ฉันก็อยากจะกินอาหารอร่อยเหมือนกัน!"

ก่อนหน้านี้ซึนาเดะเล่นการพนันจนเสียเงินหมดตัว แต่ด้วยพลังของเธอ เธอสามารถหาเงินได้อย่างง่ายดาย แค่การเล่นเป็นตำรวจจับผู้ร้าย กวาดล้างแก๊งอันธพาลก็ได้เงินแล้ว

ตราบใดที่ซึนาเดะไม่เล่นการพนัน เธอก็ไม่อด

หลังจากวิ่งพล่านไปทั่วภูเขาและป่ามาสามวัน สิ่งที่พวกเธอกินคือปิ้งย่างที่ไม่มีเครื่องปรุงรส ตอนนี้อาหารของทั้งคู่กลับมาเป็นคนปกติสักที

ทั้งสองรีบเข้าไปในโรงแรมเพื่อเปิดห้อง

แต่พอพวกเธอเดินเข้าประตูและกำลังจะผ่านล็อบบี้

ซึนาเดะและชิซึเนะก็มองด้วยความประหลาดใจพร้อมกัน

เพราะล็อบบี้โรงแรมที่เคยเงียบฉี่ ตอนนี้เป็นสถานที่เล่นการพนันไปซะแล้ว

เสียงลูกเต๋าที่กรุบกริบดังขึ้น

นักพนันกลุ่มหนึ่งตะโกนเสียงดังลั่น

ในเวลาเดียวกัน คนหน้าแสนคุ้นก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเธอ

นัตสึฮิโกะถามด้วยรอยยิ้ม: "ท่านซึนาเดะ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ"

“เป็นไงบ้าง อยากเล่นไหมครับ”

ระหว่างที่พูด เขาหมุนถ้วยลูกเต๋าในมือ

ซึนาเดะกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

พูดแล้ว ดูเหมือนเธอไม่ได้เล่นการพนันมาสามวันแล้ว...

เล่นสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?

เมื่อได้เห็นสีหน้าของซึนาเดะ ชิซึเนะหน้าถอดสี: "ท่านซึนาเดะ! มีเหตุผลหน่อยคะ!"

“เรามีเงินอยู่ในมือไม่มากนะคะ เราเล่นไม่ได้คะ!”

"เงินที่เรามีพอแค่ค่าอาหารและที่พัก!"

“ไม่อยากนอนบนเตียงนุ่มๆ กินข้าวปกติเหรอคะ?”

“เงินเล็กน้อยแค่นี้จะพอให้ท่านเล่นอย่างมีความสุขได้ยังไง!”

ชิซึเนะจับมือซึนาเดะแน่นด้วยสีหน้ากระตือรือร้น

เมื่อได้ยิน สีหน้าของซึนาเดะก็ค่อยๆ จางหายไป

มีเงินน้อยเกินไป เล่นไปก็ไม่มีความหมาย

นัตสึฮิโกะ: "ไม่เป็นไรครับ หากท่านต้องการเงิน ฉันจะให้ยืม และดอกเบี้ยแค่ 10,000 เรียว"

ชิซึเนะดูการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของซึนาเดะ จากสีหน้าสิ้นหวังก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นบนใบหน้าตื่นเต้น

ริงโกะมองนัตสึฮิโกะ ซึนาเดะที่ตื่นเต้น และชิซึเนะที่สิ้นหวัง แล้วถอนหายใจ

โฮคาเงะรุ่นที่สองพูดถูก!

อุจิวะชั่วร้ายจนถึงแก่น!

…