บทที่ 55 ข้าบอกว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ เชื่อหรือไม่...
บทที่ 55 ข้าบอกว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ เชื่อหรือไม่...
ค่ายกลจิ่วหยู(ค่ายกลเก้ายมโลก)
เป็นหนึ่งในค่ายกลสังหารโบราณ
พลังสังหารในนั้นไร้ข้อกังขา!
ต้นหลิวบนหน้าผาเห็นฉากนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดไม่ออก
นี่เป็นเพียงร่างฉายมายาเท่านั้น
ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าตัวจริงจะมาที่นี่ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้รูปแบบค่ายกลจิ่วหยู...
เล่นใหญ่ไปไหม!
นกน้อย บนกิ่งไม้ก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
แม้ว่าพื้นฐานการบ่มเพาะของเขาจะสูงมาก แต่เขาไม่รู้ว่าตนเองมีพลังมากแค่ไหนและยังระมัดระวังมากเกินไป...
ในขณะนี้ บนอากาศ ร่างทั้งสี่รู้สึกถึงพลังสังหารที่เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ และสีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก!
ด้วยพลังนี้ พวกเขาไม่มีพลังที่จะต้านทานได้!
ไม่สามารถแม้แต่จะคิดแม้แต่น้อยที่จะป้องกันการโจมตีนี้ได้!
หนี!
หนีอย่างเดียว!
อย่างไรก็ตาม หลู่ชางเฉิง จะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร?
ทันที ที่พลิกฝ่ามือ!
ท่ามกลางการก่อตัวของค่ายกลจิ่วหยู กลายเป็นกรงขังพวกเขาทั้งสี่ทันที!
ในค่ายกลปรากฏปราณน้ำยมโลกที่ก่อตัวจากแม่น้ำเหลือง ให้ความรู้สึกแห่งความตายที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
ทั้งสี่คนมองดูฉากนี้ด้วยท่าทางที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง
แม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ไม่อาจจะขวางการระเบิดของค่ายกลนี้ได้!
"เหตุใดจึงมีค่ายกลสังหารที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ในเอกภพอันแห้งแล้ง!"
"เป็นไปได้ไหมว่าโลกที่เขาพูดถึงคือจักรวาลระดับสูงที่เราไม่เข้าใจ"
ชายคนหนึ่งกำหมัดของเขาที่หลู่ชางเฉิงและพูดว่า: " เก๋อเซี่ย ใจเย็นๆ เราไม่มีเจตนาอื่น เรามาที่นี่เพื่อแสวงมิตร"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลู่ชางเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยและพูดว่า "เจ้าโกหก? ถ้าข้าไม่ป้องกันอย่างรวดเร็วด้วยทักษะค่ายกลของข้า เจ้าก็โจมตีข้าสำเร็จสินะ!"
ทั้งสี่คนทรุดตัวลงเล็กน้อย
ผู้ที่สามารถจัดค่ายกลดังกล่าวได้ กลัวร่างภาพฉายทั้งสี่ของพวกเขา?
เจ้าตื่นตูมไปหน่อยไหม?
เจ้าจะรีบเปิดใช้งานไปเพื่อ?
ทำไมไม่ประมือสักสองกระบวนท่าก่อนเล่า?
หญิงสาวคนนี้ยังกล่าวด้วยความเคารพในขณะนี้: "ผู้อาวุโส พวกเราไม่ได้ตั้งใจที่จะรุกราน และโปรดยอมรับคำขอโทษจากพวกเรา แถมท่านยังสามารถได้รับมิตรภาพอีก มันจะดีกว่าไหม?"
มิตรภาพ?
นี่ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะไม่กวนเขาอีกต่อไปใช่ไหม?
หลู่ชางเฉิง มีความสุขมาก และเมื่อเขากำลังจะตอบตกลง ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากนอกรั้วของศาลาเฉากัง
"ท่านอาจารย์! พวกเรากลับมาแล้ว...หืม? ทำไมค่ายกลถึงเปิดออกล่ะ?"
“อาจารย์ เปิดทางค่ายกลให้พวกข้าเข้าไปเร็วเข้า!”
เมื่อได้ยินเสียงทั้งสองนี้ หลู่ชางเชิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง พ่อครัว... ไม่สิ ศิษย์ที่ดีกลับมาแล้วหรือ
เพียงเพราะความสุขนี้ เขาไม่ได้ควบคุมปราณในร่างกายของเขาชั่วขณะหนึ่ง และกำนิ้วทั้งห้าของเขาไว้ในกำปั้น
ตึบ!
พลังของค่ายกลจิ่วหยู ถูกปลดปล่อยออกมา!
กำแพงปราณที่เกิดจากน้ำพุยมโลกในแม่น้ำเหลืองก็กลายเป็นคลื่นปราณขนาดใหญ่ทันที ซัดกลิ้งเข้าหาคนทั้งสี่จากทุกทิศทุกทาง!
บูม!
“เจ้าจะต้องชดใช้สิ่งนี้!”
"วันที่นิกายของข้าลงมาในอนาคตจะเป็นวันโลกาวินาศของเจ้า!"
เมื่อมองดูฉากนี้ หลู่ชางเชิงตกตะลึง...
มองลงไปที่มือที่กำแน่นด้วยห้านิ้ว เขาอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา: "ถ้าข้าบอกว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ พวกเจ้าจะเชื่อข้าไหม..."
ในเวลานี้ เย่ ชิวไป่ และ หงหยิง ก็เข้ามาหา
“อาจารย์ พวกเรากลับมาแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลู่ชางเชิงก็หันใบหน้าที่ขุ่นเคืองและมองไปที่พวกเขาสองคน
เย่ ชิวไป่ตกตะลึงและพูดอย่างเชื่องช้า "เอ่อ...อาจารย์ เกิดอะไรขึ้น?"
หลู่ชางเฉิง โกรธมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาคิดถึงการแก้แค้นของกลุ่มคนหลังจากนั้น หันไปหา เย่ ชิวไป่ และ หงหยิง พร้อมกล่าวว่า "เพื่อเป็นการลงโทษ ทำความสะอาดศาลาเฉาถังทั้งหมด และเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้พลังปราณ!"
ยอดเขาทั้งหมดนี้คืออาณาเขตทั้งหมดของศาลาเฉาถัง.
กวาดทั่วภูเขาโดยไม่ให้ใช้ปราณ?
กี่วันจะเสร็จ...
ประเด็นคือพวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด...
แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองของหลู่ชางเฉิง ทั้งสองเลือกที่จะปิดปาก หยิบไม้กวาดอย่างเชื่อฟัง และเตรียมลงจากภูเขา ทำความสะอาดจากตีนเขา...
"เดี๋ยว!"
เย่ ชิวไป่ และ หงหยิง หันกลับมาด้วยความประหลาดใจ
หลู่ชางเชิงชี้ไปที่ห้องครัวแล้วพูดว่า "ทำอาหารก่อน แล้วค่อยไปหลังจากทำอาหารเสร็จ"
เย่ ชิวไป่: "..."
หงหยิง: "..."
อีกด้านหนึ่ง.
ดินแดนทางเหนือ ราชวงศ์หลิวอี้(ราชวงค์อาทิตย์อัสดง)
ในพระราชวังอันงดงาม
ด้านหน้าสุดมีเก้าอี้มังกร
และด้านหลังเก้าอี้มังกรมีรูปดวงอาทิตย์สีแดงสลักอยู่!
เหนือดวงอาทิตย์สีแดง มีพลังอันแผ่วเบาที่ทำให้คนใต้เก้าอี้มังกรรู้สึกที่จะต้องยอมจำนน...
ชายวัยกลางคนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร
ชายผู้นั้นสวมเสื้อคลุมมังกรทอง บนเสื้อคลุมมังกรมีมังกรทองเก้าตัวปักด้วยเมฆห้าสี!
คนผู้นี้จักรพรรดิของราชวงศ์หลัวอี้
ที่สำคัญ เขายังติดอันดับสี่ในรายนามผู้เยี่ยมยุทธ์สี่ภูมิภาคอีกด้วย!
หวงยี่ถง!(จักรพรรดิรวมเป็นปึกแผ่น)
ชื่อนี้หมายถึงการรวมภูมิภาคทั้ง4เข้าด้วยกัน!
เจ้าสามารถมองเห็นความทะเยอทะยานของมันได้!
และภายใต้จักรพรรดิ หวงเทียนหมิง คุกเข่าที่นั่น
ใบหน้าของ หวงยี่ถง เรียบเฉยและมองไม่เห็นอารมณ์ใดๆ
แต่เป็นเพราะสิ่งนี้ด้วยที่ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดัน!
“บอกข้าสิ เจ้าทำผิดอะไร”
หวงเทียนหมิง เหงื่อออกเล็กน้อยบนหน้าผากของเขา ลดศีรษะลงและพูดว่า: "บุตรของท่าน ทำผิดพลาดที่ประเมินศัตรูต่ำไป"
หวงยี่ถง หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบแล้วพูดว่า "บอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวงเทียนหมิง ตอบว่า: "ข้าไม่เข้าใจเครือข่ายความสัมพันธ์ของ เย่ ชิวไป่ อย่างถ่องแท้ และข้าไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะได้รับการสนับสนุนจากผู้เชี่ยวชาญมากเช่นนี้ นอกจากนี้เขายังได้รับการสนับสนุนจาก ผู้อาวุโสสูงสุดสำนักชางเต๋าแดนเหนือ หยุนจิง "
"อืม แล้วไงต่อ"
เม็ดเหงื่อบนหน้าผากของ หวงเทียนหมิง หยดลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดีง "กริ๊ก"
ได้ยินเหมือนดั่งเสียงเข็มหล่น!
"ไม่ได้ปล่อยให้กองทหารม้าชิวหลัวและขุนพลพลกำจัดเย่ ชิวไป่โดยตรงในครั้งแรก ซึ่งนำไปสู่การมาถึงของการสนับสนุนของอีกฝ่าย"
"อืม..."
หวงเทียนหมิง หอบอย่างหนัก รู้สึกได้ถึงการกดขี่ และพูดต่อ: "นอกจากนี้...กองทหารม้าชิวหลัวล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมาย และทำให้กองทหารม้าชิวหลัวสูญเสียไปเกือบครึ่ง"
“มีอีกไหม?”
"พระบิดา ข้าขอคำแนะนำด้วย"
หวงยี่ถง เลิกคิ้วขึ้นมองไปที่ หวงเทียนหมิง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า "หวงเทียนหมิง เจ้ายังไม่เข้าใจ ข้าผิดหวังนัก"
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของ หวงเทียนหมิง ก็ซีดลงทันที
หวงยี่ถง ยืนขึ้น มองไปที่ดวงอาทิตย์สีแดงที่อยู่ข้างหลังเขา และพูดต่อ: "ทำไมถึงไม่ใช้ เงาสังหาร?"
ใบหน้าของ หวงเทียนหมิง ซีด
"เพื่อให้ เย่ ชิวไป่ ตายด้วยน้ำมือเจ้า เจ้าจงใจให้ เงาสังหาร ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ใช่ไหม"
หวงเทียนหมิง สั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย
หวงยี่ถง กล่าวว่า: "เจ้าคือองค์ชายใหญ่ รัชทายาทคนต่อไปที่ได้รับการแต่งตั้งโดยจักรพรรดิ เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร"
หวงเทียนหมิง รู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอของเขา และกล่าวด้วยความยากลำบาก: "ข้าไม่ควรแสดงอารมณ์ เมื่อรู้สึกว่าถูกคุกคาม และรีบร้อนที่ดำเนินการด้วยตนเอง"
หวงยี่ถง พยักหน้าและกล่าวว่า: "ราชวงศ์นั้นโหดเหี้ยม การสังหารอย่างเด็ดขาดคือสิ่งสำคัญที่สุด หากเจ้ารู้สึกว่าถูกคุกคาม แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นญาติสนิทของเจ้า เจ้าก็ต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อสังหารทิ้ง เจ้าเข้าใจไหม?"
หวงเทียนหมิง พยักหน้าด้วยความยากลำบาก
“ถึงหญิงสาวผู้นั้นจะเป็นคนที่เจ้าชมชอบ แต่ถ้านางใช้ไม่ได้ เจ้าก็ต้องโยนมันทิ้งไป!”
หวงเทียนหมิง ไม่ได้กล่าวอะไร ในขณะนี้ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อแล้ว!
หวงยี่ถง หันกลับมาทันทีและตะโกน: "เจ้าทำได้ไหม!"
“ข้ารู้ข้อผิดพลาดของข้า...”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ หวงยี่ถงโบกมือของเขาและกล่าวว่า: "ออกไป ข้าจะประกาศว่าเจ้าจะถูกปลดจากตำแหน่งรัชทายาทและองค์ชายคนที่สองของข้าจะสืบทอดต่อ ถ้าเจ้าต้องการคืนตำแหน่งนี้คืน เจ้าต้องแก้ไขภัยคุกคามนี้ "
"ข้าทราบแล้ว พระบิดา…"
