บทที่ 43 สังหารมังกรหยินเพียงผู้เดียว!
บทที่ 43 สังหารมังกรหยินเพียงผู้เดียว!
มังกรหยิน กำลังพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างต่อเนื่องในขณะนี้
พลังหยินกระจายไปรอบๆพื้นที่ ดอกไม้และพืชในระยะไกลดูเหมือนจะได้รับผลกระทบและเหี่ยวเฉาอย่างรวดเร็ว!
บนเขามงกุฏมีโลหิตสีดำไหลออกมา ดวงตาที่เอียงทั้งสองข้างจ้องไปที่เย่ ชิวไป่ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเย็นชา!
เด็กน้อยขอบเขตคฤหาสน์ม่วง จะเป็นคู่ต่อสู้ได้อย่างไร?
เย่ ชิวไป่ ถือดาบอาโม่ไว้ในมือ
พลังงานอสูรท่วมท้น!
เมื่อเผชิญกับครึ่งก้าวขอบเขตมหาสมุทรปราณ เย่ ชิวไป่ก็ไม่ถอย
เขาต้องการดูว่าด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา จะสามารถทำร้ายหรือฆ่ามังกรหยินได้หรือไม่!
ดาบอาโม่ถูกยกขึ้น และดาบสีดำสนิทถูกปกคลุมไปด้วยปราณอสูร
ชั่วขณะหนึ่ง เย่ ชิวไป่ ราวกับเทพอสูร!
ด้วยการก้าวเท้าเบา ๆ เขาพุ่งไปที่ มังกรหยิน!
เมื่อเห็นสิ่งนี้ มังกรหยิน คำรามใส่ เย่ ชิวไป่!
เสียงคำรามดูเหมือนจะกลายเป็นคลื่นเสียง บีบพื้นที่และกดดันเข้าหา เย่ ชิวไป่!
ใบหน้าของ เย่ ชิวไป่ แข็งเล็กน้อย และดาบอาโม่ในมือก็เหวี่ยงเข้าใส่!
ทักษะเก้าดาบอสูรสวรรค์ ดาบแรก!
ด้านหนึ่งระเบิดคลื่นเสียง และอีกด้านหนึ่งระเบิดด้วยปราณดาบสีดำ!
ระเบิดโครม!
คลื่นเสียงเหล่านั้นถูกปราณมืดตัดขาด!
ดวงตาของ มังกรหยิน แสดงความประหลาดใจ
ความแข็งแกร่งของคลื่นเสียงนี้ ผู้คนในขอบเขตคฤหาสน์ม่วง จะต้องไม่สามารถต้านทานได้
แต่ เย่ ชิวไป่ สลายมันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!
เพียงชั่วความคิด
ร่างของ เย่ ชิวไป่ มาอยู่ตรงหน้า มังกรหยิน แล้ว!
ดาบที่สอง
เหวี่ยง!
ปราณพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง!
ปราณดาบที่ป่าเถื่อนขวางโลกกวาดไปทั่วเกล็ดของ มังกรหยิน อย่างต่อเนื่อง!
มังกรหยินตวัดหางยักษ์เข้าหาเย่ ชิวไป่!
เหลียว เมิ่งเซิง เย้ยหยันที่ด้านข้าง: "เย่ ชิวไป่ จะต้านทานการโจมตีนี้ได้อย่างไร"
ฉีเซิ่ง ดูฉากนี้โดยไม่พูดอะไร
เขาเห็นได้ว่า เย่ ชิวไป่ ไม่ใช่คนบ้าบิ่น
แรงระเบิดจากหางยักษ์นี้ แม้ว่าจะเป็นเขา เขาก็ต้องปกป้องมันด้วยกำลังทั้งหมดเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส!
แล้วทำไม เย่ ชิวไป่?
ร่างกายไม่แข็งแกร่งพอ
ขอบเขตไม่สูงพอ
เป็นไปได้ไหมว่ามีไพ่ตายอื่น ๆ ?
อย่างไรก็ตาม ฉากในวินาทีต่อมาทำให้ทุกคนตกใจ!
เย่ ชิวไป่ ฟันที่หางของมังกรด้วยดาบของเขา
เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและบินออกไปอย่างที่ทุกคนคิด
ตรงกันข้าม เกล็ดหางของมังกรกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ!
มังกรหยิน คำรามด้วยความเจ็บปวด!
เย่ ชิวไป่ ก้าวถอยหลัง!
ความแข็งแกร่งของ ครึ่งก้าวขอบเขตมหาสมุทรปราณนั้นแข็งแกร่งจริงๆ
ซินหงอี้ ที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แต่ในขณะเดียวกันนางก็แอบพูดในใจว่าหลังจากกลับนางต้องทำงานฝึกฝนให้หนักขึ้น
ท้ายที่สุด เย่ ชิวไป่ในปัจจุบันห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าเกรงว่าจะมองไม่เห็นแผ่นหลังของเย่ ชิวไป่ด้วยซ้ำ...
ใบหน้าของ เหลียว เมิ่งเซิง น่าเกลียด
ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของ เย่ ชิวไป่ แข็งแกร่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับเขาในงานเลี้ยงครั้งก่อน...
ฉีเซิ่ง รู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
ความสามารถในการบรรลุระดับนี้ด้วยดาบเพียงอย่างเดียวแสดงให้เห็นว่าฝีมือดาบของเขาลึกซึ้งเพียงใด
ข้าแค่ไม่รู้ว่าถ้าเทียบกับ เจี้ยน เจาเมี่ยน แล้วเป็นยังไง...
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉีเซิ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว และพึมพำเบาๆ: "เจี้ยน เจาเมี่ยน ยังดีกว่า..."
ในขณะนี้ มังกรหยิน โกรธมาก
เสียงคำรามแทบทำให้หยุดหายใจ!
ทันใดนั้น มังกรก็บินออกจากสระหยินหลง และพุ่งอย่างรุนแรงไปที่ เย่ ชิวไป่!
สายตาของ เย่ ชิวไป่ จับจ้อง และเขาไม่หลบ!
พุ่งไปข้างหน้า!
ดาบอาโม่ในมือก็ฟันออกไป!
กระบี่ที่ห้าของดาบเก้าอสูรสวรรค์!
พลังงานอสูรในเทือกเขาชิงหยานนั้นแข็งแกร่งมาก และแข็งแกร่งยิ่งขึ้นในพื้นที่ของสระหยินหลง
สิ่งนี้ทำให้ เย่ ชิวไป่ สามารถใช้ดาบนี้ออกได้!
ดาบที่ห้า!
ดูเหมือนว่าพลังอสูรในบริเวณใกล้เคียงจะถูกเรียกออกมา พุ่งเข้าหาดาบอาโม่!
ชั่วขณะหนึ่ง พลังอสูรก็พุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง!
รู้สึกถึงปราณอสูร!
การแสดงออกของ เหลียว เมิ่งเซิง และ ฉีเซิ่ง เปลี่ยนไป
ภายใต้ดาบนี้ ฉีเซิ่ง ถามตัวเองว่าเขาสามารถรับมันได้หรือไม่?
คำตอบคือไม่ ข้าเกรงว่า ต่อให้รับมัน ก็ต้องจ่ายราคามหาศาล!
ราคานี้เขาทนรับไม่ได้
ดวงตาของมังกรหยินแข็งค้างขณะที่พุ่งเข้าหา เย่ ชิวไป่
ดาบนี้ทำให้มันรู้สึกตกอยู่ในอันตรายจริงๆ!
มดในคฤหาสน์ม่วงสามารถทำให้มันรู้สึกถึงวิกฤตได้หรือ?
ช่างเป็นความอัปยศอดสู!
ด้วยเสียงคำราม ความเร็วก็พุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง!
เย่ ชิวไป่ หันมาเผชิญหน้ากัน!
ดาบที่ปกคลุมไปด้วยปราณอสูรอันชั่วร้ายฟันไปที่เขามงกุฎบนหัวของ มังกรหยิน!
เพียงครู่เดียว!
ปะทะกัน!
มังกรหยิน คำรามและเขามงกุฎก็เริ่มแตกเป็นเสี่ยง ๆ!
โลหิตสีดำพุ่งออกมา!
เย่ ชิวไป่ ส่งเสียงคำราม ระบายความอัดอั้น ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นยอดเยี่ยมมาก
ขอบเขตนั้นสูงกว่ามาก โชคดีที่เผชิญหน้าได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!
มังกรหยิน ถอยกลับอย่างรวดเร็ว!
รีบพุ่งกลับไป ที่สระหยินหลง!
เย่ ชิวไป่ แค่นเสียงอย่างเย็นชาและกระทืบเท้าลงกับพื้น!
พื้นดินแตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที!
เย่ ชิวไป่ ยังใช้สิ่งนี้เพื่อพุ่งเข้าหา มังกรหยิน!
เหวี่ยงดาบออกไปและฟาดฟัน ปราณดาบมืดพุ่งเข้าหา มังกรหยิน!
เกล็ดบนร่างกายของ มังกรหยิน ยังคงแตกสลาย
"คำราม!"
ท่ามกลางสายตาหวาดกลัวของทุกคน
ดาบยาวในมือของ เย่ ชิวไป่ กระแทกลง!
ดาบฟันเข้าที่หัวของ มังกรหยิน!
ในขณะนี้ ลมหายใจของมังกรหยินระบายอย่างรวดเร็วจนกระทั่งค่อยๆหายไป
เย่ ชิวไป่ ในขั้นกลางของ ขอบเขตคฤหาสน์ม่วงได้สังหาร มังกรหยิน ซึ่งอยู่ห่างจาก ขอบเขตมหาสมุทรปราณ เพียงครึ่งก้าว!
“นี่…เป็นไปได้ยังไง?”
บางคนไม่สามารถทำใจเชื่อได้
“เขาอยู่ขอบเขตคฤหาสน์ม่วงจริงหรือ”
“คนเถื่อนแดนใต้มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ใบหน้าของ เหลียว เมิ่งเซิง น่าเกลียด
ในงานเลี้ยงนั้น ข้าพยายามอย่างดีที่สุด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เย่ ชิวไป่ จะไม่พยายามอย่างเต็มที่!
ถ้าเขาได้ใช้กลอุบายนี้ในตอนนั้น คาดเดาได้เลยว่าข้าคงไม่เหลือชีวิต!
เมื่อเห็นฉากนี้ ฉีเซิ่ง รู้สึกมีเหมือนมีพายุในใจ
เขาแทบจะไม่สามารถต่อสู้กับ มังกรหยิน ได้!
ถ้าเขาต้องการตัดหัวม้งกร ฉีเซิ่ง ตอบตัวเองเลยว่า เขาทำไม่ได้!
ท้ายที่สุดแล้ว ครึ่งก้าวขอบเขตมหาสมุทรปราณแถมมีโลหิตมังกรผสมด้วย
สัตว์อสูรชนิดนี้สามารถนับเป็นพวกระดับสูงได้แม้ในเทือกเขา ชิงหยาน
ในฐานะคนที่อยู่ในช่วงต้นของขอบเขตมหาสมุทรปราณ เขายังไม่สามารถสังหารมันได้?
แต่ เย่ ชิวไป่ ทำได้
และบรรลุสิ่งนี้ด้วยฐานการบ่มเพาะในขั้นกลางของขอบเขตคฤหาสน์ม่วง
สังหารข้ามขั้นใหญ่!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ความคิดก่อนหน้านี้ของ ฉีเซิ่ง ได้หายไปอย่างสมบูรณ์
ในขณะนี้ ซินหงอี้ เดินมาหา เย่ ชิวไป่ และถามว่า "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าสบายดีไหม"
เย่ ชิวไป่หน้าซีดเล็กน้อย ส่ายหัวและพูดว่า "มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แค่สิ้นเปลืองปราณมากเกินไป แค่กินเม็ดยาก็ดีขึ้น"
หลังจากกล่าว เย่ชิงไป๋ ก็โยนเม็ดยาลงคอไปหลายเม็ด แต่ละเม็ดมีปราณอันศักดิ์สิทธิ์ ปะทุออกมา
ซินหงอี้: "..."
มีเม็ดยาระดับสูงมากมายขนาดนี้ได้ยังไง มันให้ความรู้สึกเหมือนกินถั่ว
ไม่ต้องพูดถึง
แม้แต่ข้าก็ไม่มียาศักดิ์สิทธิ์นี้
เป็นไปได้ไหมว่ามันถูกปรุงโดยผู้อาวุโสหลู่?
หากเป็นเช่นในอดีต เย่ ชิวไป่อาจไม่เต็มใจที่จะใช้มันแบบนี้
เพราะเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์สำหรับฟื้นฟูปราณนี้ในโลกหายากมาก มันจะถูกขโมยทันที ถ้าหากวางทิ้งไว้ข้างนอก
เกรดและคุณภาพมันสูงมาก
อย่างไรก็ตามเนื่องจากอาจารย์พูดกับเขาว่า
“เก็บไว้? เก็บไว้ทำไม หากที่ข้าให้ยังไม่พอ เข้าไปเอาเพิ่ม ข้ายังหลอมไว้อีกเตาหนึ่งด้วย”
ตั้งแต่วันนั้น เย่ ชิวไป่ ก็ไม่เคยประหยัดยามต้องใช้ยาเลย...
