บทที่ 36 จับจองที่นั่ง
บทที่ 36 จับจองที่นั่ง
ดินแดนทางตอนเหนือ.
สำนักชางเต๋าที่นี่เจริญกว่าแดนใต้
นี่เป็นความประทับใจแรกที่ เย่ ชิวไป่และพรรคพวกของเขามี
มีลูกศิษย์เต็มไปหมดและในขณะเดียวกันก็มีแดนลับมากมายในสำนัก
แต่ถ้าเทียบกับภูมิภาคอื่นมันแตกต่างกัน
สำนักชางเต๋าในดินแดนทางเหนือนั้นโหดร้ายมากกว่าดินแดนทางใต้
ผู้อาวุโสของฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้ออธิบายว่า: "สำนักชางเต๋าในดินแดนทางเหนือให้ความสำคัญกับการคัดสรรโดยธรรมชาติและการอยู่รอดของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด"
"ที่นี่ เมื่อเจ้าล้าหลังคนอื่นเล็กน้อย เจ้าจะถูกกำจัด"
เมื่อได้ยินคำพูด ทุกคนก็ตระหนักได้ในทันที
ภายใต้สภาพแวดล้อมที่มีความกดดันสูง คนที่แข็งแกร่งนั้นเป็นเรื่องปกติที่จะอยู่ในอันดับหนึ่ง
แต่ เย่ ชิวไป่ชอบบรรยากาศของสำนักชางเต๋าแดนใต้มากกว่า
พูดคุยเรื่องทั่วไป พูดคุยเรื่องวรยุทธ์ และพิสูจน์ความเข้าใจของเจ้า
มันสงบกว่ามาก
ในเวลานี้ มีชายชราหลายคนเดินเข้ามาหาพวกเขา
นำโดยชายชราที่มีคิ้วและเครายาว
ผู้เฒ่าโค้งเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า และพูดว่า: "ยินดีต้อนรับทุกท่าน ที่พักถูกจัดไว้แล้ว โปรดมากับข้า"
คนผู้นี้คือ เนี้ยชิง ผู้อาวุโส ฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อ แห่งภูมิภาคแดนเหนือ
ผู้เฒ่า โถงวรยุทธ์ อธิบาย
เมื่อทุกคนไปถึงที่พักของพวกเขา มีคนจาก สำนักชางเต๋าแดนเหนือ กระซิบกระซาบอยู่รอบตัว
คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“คนเหล่านี้มาจากดินแดนป่าเถื่อนทางแดนใต้ใช่หรือไม่”
"น่าจะใช่ พวกเขาน่าจะมาเพื่อเข้าการประลองแลกเปลี่ยนระหว่างสำนัก"
“แค่พวกเขางั้นเหรอ ขอบเขตของพวกเขาดูเหมือนจะไม่สูงเท่าของข้า ข้าเกรงว่าศิษย์พี่ชายใหญ่เจี้ยนคนเดียว น่าจะจัดการพวกเขาทั้งหมดได้เลยใช่ไหม?”
เสียงการสนทนาของพวกเขาดังไปถึงหูของทุกคนอย่างชัดเจน
ฮัว ชิงหมิง ตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ "นี่จะดูถูกพวกเราเกินไปแล้ว!"
ซินหงอี้ หยิบดาบในมือของเธอออกมาและพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: "ข้าต้องการเรียนรู้ว่าพวกมันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน!"
ใบหน้าของ หลินซี ก็น่าเกลียดมากเช่นกัน
ฮ่งหยวน พูดเบา ๆ : "ไม่จำเป็นต้องต่อสู้เพื่อความได้เปรียบชั่วขณะ ประหยัดพลังงานของเจ้าสำหรับการแลกวรยุทธ์ในวันพรุ่งนี้"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮัว ชิงหมิง แค่นเสียงอย่างเย็นชา ระงับความโกรธในใจของเขา
ซินหงอี้ ไม่ฟังและต้องการที่จะก้าวออกสู้ไป แต่ถูก เย่ ชิวไป่ดึงกลับมา
“มันไม่จำเป็น แค่ตบหน้าพวกเขาอย่างแรงในวันพรุ่งนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซินหงอี้ ก็วางดาบในมือของนาง
ฮ่งหยวน มองไปที่ เย่ ชิวไป่
ก่อนหน้านี้ สิ่งที่ข้าพูดไปนั้นไร้ประโยชน์ แต่ เย่ ชิวไป่ เกลี้ยกล่อมนางได้...
คนอีกกลุ่มหนึ่งมาถึงที่พัก
สำนักชางเต๋าแดนเหนือก็หยุดที่จะสนใจคนที่ด้อยกว่า
“พรุ่งนี้มีการแลกเปลี่ยนวรยุทธ์ โปรดพักผ่อนให้เพียงพอ”
หลังจากผู้อาวุโสเนี้ยชิงพูดจบ เขาก็จากไป
ผู้อาวุโสของฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อ และผู้อาวุโส โถงวรยุทธ์ ก็ติดตามไปด้วย เห็นได้ชัดว่าต้องการพูดคุยเกี่ยวกับบางสิ่ง
สำหรับ ฉินเทียนหนาน เขาตัวหายไป หลังจากมาถึงภูมิภาคแดนเหนือ
เมื่อเห็นผู้อาวุโสทั้งสองจากไป ฮัว ชิงหมิง ก็สาปแช่งด้วยความโกรธ: "มันช่างรังแกจริงๆ! เจ้าชนะที่หนึ่งแค่สองสามครั้งเองไม่ใช่เหรอ ครั้งนี้ข้าจะจัดการพวกเขาซะ!"
หลินซี กล่าวด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด: "พรุ่งนี้เจ้าจะได้เห็นความจริงว่าเป็นเช่นไร"
เย่ ชิวไป่ยักไหล่และกำลังจะกลับไปฝึกฝน
คนอีกกลุ่มหนึ่งผลักประตูลานบ้านและเดินเข้าไปโดยไม่ทักทาย
"เจ้าคือใคร?"
จงหวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า "ไม่มีมารยาทหรือ?"
ชายร่างผอมสูงในหมู่พวกเขาเย้ยหยัน "ข้าต้องมีมารยาทอะไรในการปฏิบัติต่อคนเถื่อน"
"เจ้า!"
ฮัว ชิงหมิง ถูก ฮ่งหยวน รั้งไว้ ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า "ถ้าเจ้ามาที่นี่เพื่อยั่วยุ โปรดหันกลับไป เราไม่ต้อนรับ!"
ฮ่งหยวนเหลือบมองชายผอมสูงอย่างเย็นชา
ชายร่างผอมสูงปิดปากของเขาเมื่อได้ยิน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“ข้าขออภัยทุกท่าน ศิษย์น้องคือ เมิ่งหลาง”
“ข้ามาที่นี่เพื่อเชิญทุกท่านไปงานเลี้ยง”
"งานเลี้ยงตอนเย็นจะเชิญ บุตรแห่งสวรรค์ของสี่ภูมิภาคเข้าร่วม และยังเป็นการสะดวกที่จะทำความคุ้นเคยกับพรสวรรค์รุ่นเยาว์ของทั้ง สี่ดินแดน"
ฮ่งหยวน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่ทุกคน
เห็นได้ชัดว่าขอความคิดเห็นจาก เย่ ชิวไป่และคนอื่นๆ
ฮัว ชิงหมิง แค่นเสียงอย่างเย็นชา แต่ไม่ได้พูด
เมื่อเห็น เย่ ชิวไป่พยักหน้า ซินหงอี้ ก็พยักหน้าในลักษณะเดียวกัน
จงหวู่ และ หลินซี ก็ไม่คัดค้านเช่นกัน
ฮ่งหยวน กล่าวว่า: "ตกลง พวกเราจะไปงานเลี้ยงคืนนี้"
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชายคนนั้นก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "งั้นข้าจะรอให้ทุกท่านมา"
หลังจากพูดจบ ก็จากไป
หลินซี กล่าวอย่างใจเย็น: "งานเลี้ยงนี้น่าจะเป็นงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ และมีจุดประสงค์เพื่อค้นหาความแข็งแกร่งของแต่ละภูมิภาค"
จงหวู่ พยักหน้าและเห็นด้วย: "ใช่ คาดว่าการแสดงความแข็งแกร่งจะขาดไม่ได้ในเวลานั้น"
ฮ่งหยวนยังกล่าวอีกว่า: "พยายามเก็บไพ่ตายของเจ้าไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่าเปิดเผย และเน้นที่การสื่อสาร หากครั้งนี้เรายังรั้งท้าย สำนักชางเต๋าของเราอาจถูกผู้อื่นเข้ายึดครอง "
มีไม่กี่ครั้งที่ สำนักเต๋าต้นสักกัด จะส่งผู้อื่นเข้าครอบครอง สำนัก
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ฉินเทียนหนานจะถูกลงโทษเช่นกัน
นี่คือสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการเห็น
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฮัว ชิงหมิง ซึ่งเป็นคนที่หุนหันพลันแล่นที่สุดก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึมเช่นกัน
ฮ่งหยวน มองไปที่ เย่ ชิวไป่และพูดว่า: "นอกจากนี้ อาจมีคนจากราชวงศ์หลัวอี้ในงานเลี้ยง เจ้าต้องอดกลั้นไว้"
เรื่องของ เย่ ชิวไป่ไม่ใช่ความลับ
ท้ายที่สุด มันแพร่กระจายไปทั่วเมืองเทียนหยวน และเจ้าสามารถรู้เรื่องราวทั้งหมดได้ด้วยการสอบถามเพียงเล็กน้อย
ดวงตาที่ไม่แยแสของ เย่ ชิวไป่อดไม่ได้ที่จะหรี่ลงเล็กน้อย เลิกคิ้วและไม่พูด
เมื่อเห็นเช่นนี้ฮ่งหยวน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ที่สุดแล้ว พรสวรรค์ของ เย่ ชิวไป่ได้รับความชื่นชมอย่างมากจากอาจารย์ของเขา
เวลาล่วงเลยไปถึงตอนเย็น
ฮ่งหยวน และคนอื่นๆ ไปที่งานเลี้ยง
งานเลี้ยงจัดขึ้นที่เมือง หวู่ถัง
ในขณะนี้ มีโต๊ะและเก้าอี้มากกว่าร้อยตัวในห้องโถงวรยุทธ์ และมีอาหารหลากหลายชนิดวางอยู่บนโต๊ะแต่ละโต๊ะ
อย่างไรก็ตามใครก็ได้ถ้ามีความสนใจสักหน่อย จะรู้ความหมาย
ยิ่งโต๊ะและเก้าอี้อยู่ใกล้ด้านหน้ามากเท่าไหร่ อาหารก็ยิ่งน่ารับประทานมากขึ้นเท่านั้น!
ยิ่งใกล้ที่นั่งแรกอาหารยิ่งล้ำค่า!
จงหวู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: "ดูเหมือนว่าจะมีรายการพิเศษ"
ทันทีที่สิ้นเสียง คนกลุ่มหนึ่งก็เข้ามา
"ทุกคนน่าจะเห็นโต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า อยากกินอะไร จะนั่งตรงไหนก็ได้"
“แน่นอนว่าตำแหน่งนั้นจะเป็นของตัวเจ้าเอง แต่ถ้าสองคนชอบโต๊ะอาหารเดียวกัน เจ้าก็ต้องต่อรองกันเอง”
คำพูดของบุคคลนี้มีการยุยงมาก!
แต่ผู้คนในที่นี้ก็สามารถได้ยินความหมายของคำเหล่านี้ได้เช่นกัน
อยากได้โต๊ะดีๆก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด!
ใครชนะมีสิทธิ์นั่งลงและสนุกได้เลย!
หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวแรก เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "แน่นอน ถ้าเจ้าอยากกินจากโต๊ะของข้า มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่เจ้ามีกำลังพอจะเทียบได้"
"เอาล่ะ ทุกคน เชิญนั่ง"
ในช่วงแรกไม่มีใครขยับ
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นสามลมหายใจ ชายคนหนึ่งก็เดินออกมาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า: "ในเมื่อทุกคนถ่อมตัวมาก ข้าก็จะไม่สุภาพ"
หลังจากพูดจบ เขาก็กระโดดไปที่ตำแหน่งที่หนึ่ง!
นั่งลง.
“ใครอยากได้โต๊ะนี้ เข้ามาได้เลย”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ผู้คนก็ก้าวออกมาทีละคนและนั่งที่โต๊ะ
เพียงแต่ยังไม่มีใครแย่งตำแหน่งกัน!
