บทที่ 34 ครูในหมู่บ้านเล็ก ๆ

บทที่ 34 ครูในหมู่บ้านเล็ก ๆ

สิบวันต่อมา

ศาลาเฉาถังก็สงบ

เย่ ชิวไป่รับงานแทน หงหยิง และทำอาหารทุกวัน

และตั้งแต่เข้ามาในศาลาเฉาถัง หงหยิงซึ่งอดอาหารมาเป็นเวลานานก็ได้พัฒนานิสัยการกินอาหารสามมื้อต่อวัน...

นอกจากการทำอาหารแล้ว เย่ ชิวไป่ยังประลองกับซินหงอี้หรือฝึกดาบไท่จูอีกด้วย.

สำหรับ หงหยิง นอกเหนือจากการรับประทานอาหารแล้วเธอยังอยู่อย่างสันโดษ

บางครั้งก็ออกไปข้างนอก

สำหรับสิ่งที่ต้องทำนั้นไม่มีใครทราบ

เย่ ชิวไป่และหลู่ชางเฉิง จะไม่ก้าวก่าย

ส่วนหลู่ชางเฉิงยังคงเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือมีใบหน้าที่เศร้าสร้อยเล็กน้อย...

"เอาล่ะ อาหารพร้อมแล้ว"

ในเวลานี้ เย่ชิวไป่ออกมาพร้อมกับอาหารสองสามอย่าง

หลู่ชางเฉิงนั่งที่โต๊ะอาหาร หยิบแก้วไวน์ที่เขาบ่มเองแล้วพูดว่า "ไปเรียกศิษย์น้องของเจ้ามากิน"

เย่ ชิวไป่พยักหน้า

ในไม่ช้า เขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับหงหยิง

เมื่อทั้งสามคนกำลังจะขยับตะเกียบ จู่ๆ หลูฉางเซิงก็พูดว่า: "โอเค ชิวไป่ ไปเอาชามกับตะเกียบมาคู่หนึ่ง"

เย่ ชิวไป่ผงะเล็กน้อย แต่เขาก็ทำเหมือนเดิมและวิ่งไปที่ห้องครัว .

เมื่อเขาหยิบชามและตะเกียบออกมา เขาก็เห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร

"ชางเฉิง เจ้ามีชีวิตที่ดีทีเดียว"

หลู่ชางเฉิง พูดอย่างช่วยไม่ได้ "ลุงฉิน บอกข้ามาถ้าท่านมีอะไรจะพูด"

ฉินเทียนหนานพยักหน้าและหยิบชามและตะเกียบแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม " กินข้าวกันก่อน เสร็จแล้วค่อยคุยกัน ข้าไม่ได้กินมาหลายร้อยปีแล้ว "

หลู่ชางเชิงกลอกตาและเริ่มขยับตะเกียบ

"เฮ้ ไวน์นี้ก็ไม่เลวนะ" "

"..."

"หือ? หลังจากดื่มไวน์นี้ ข้ารู้สึกว่าการบ่มเพาะของข้าที่ไม่ได้ปรับปรุงมาหลายปีเริ่มคลายลงแล้ว"

"..."

"ฉางเซิง เจ้าบ่มเองหรือเปล่า"

ในที่สุด หลู่ชางเชิงก็รับไม่ได้อีกต่อไป โบกมือของเขา และทันใดนั้นขวดไวน์ขนาดใหญ่ก็ตกลงตรงหน้าฉินเทียนหนาน

เขาพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน: "เอาไป!"

ฉินเทียนหนานยิ้มและพูดว่า "ข้าขอโทษจริงๆ"

แต่ในขณะที่พูด ฉินเทียนหนานก็เก็บไวน์อย่างรวดเร็ว

หงหยิง: "..."

เย่ ชิวไป่: "..."

ข้าอิ่มแล้ว

จากนั้นฉินเทียนหนานก็ลงมือทำธุรกิจและพูดว่า: "คราวนี้เป็นการแลกเปลี่ยนระหว่างสำนัก"

"เจ้าต้องรู้ด้วยว่าสำนักชางเต๋าของเรากระจายอยู่ในสี่ภูมิภาคและเราเป็นสาขาของ แดนใต้" "

ทุกๆ 10 ปี สำนักชางเต๋าของสี่ภูมิภาคจะจัดงานประลองแลกเปลี่ยนระหว่างสำนักซึ่งกันและกันเพื่อแจกจ่ายทรัพยากรโดยสำนักเต๋าต้นสังกัด"

"ดังนั้น ชิวไป่ ข้าจะพาเจ้าไปแดนเหนือ"

ครั้งนี้งานประลองแลกเปลี่ยนระหว่างสำนัก อยู่ใน ภูมิภาคแดนเหนือ!

  

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ ชิวไป่ก็ผงะไปชั่วครู่ จากนั้นมองไปที่หลู่ชางเฉิง

หลู่ชางเฉิง พูดเบา ๆ : "เจ้าตัดสินใจเอง ว่าจะไปหรือไม่"

ดินแดนทางเหนือเป็นดินแดนของราชวงศ์หลัวอี้

เจียงชานก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เย่ ชิวไป่ก็พยักหน้าด้วยดวงตาที่แน่วแน่

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉินเทียนหนานพูดด้วยความพึงพอใจ: "ดีมาก แล้วหงหยิงล่ะ?"

แม้ว่านางจะไม่ได้เข้าร่วมการประลองในสำนัก

แต่ความแข็งแกร่งของหงหยิงนั้นไร้ข้อกังขา ถ้าหงหยิงเต็มใจที่จะไป ก็ย่อมดีที่สุด

หงหยิงส่ายหัวและพูดว่า: "ข้าต้องทำอะไรสักอย่างก่อน แต่มันก็อยู่ในภูมิภาคแดนเหนืออยู่แล้ว เมื่องานของข้าจบลง ข้าจะรีบตามไปที่งานประลอง"

ฉินเทียนหนานพยักหน้า "ได้ พรุ่งนี้ พบกันที่ประตูสำนัก"

  ...

  

วันรุ่งขึ้น.

นกกระเรียนออกเดินทางจากสำนักชางเต๋า

ครั้งนี้ ฉินเทียนหนานเป็นผู้นำเป็นการส่วนตัว

หงหยิง ออกจากศาลาเฉาถังเพียงลำพังและมุ่งหน้าไปยัง ภูมิภาคแดนเหนือ

ครั้งนี้ ผู้คนที่เข้าร่วมในการประลองแลกเปลี่ยนระหว่างสำนัก4ภูมิภาค ได้แก่ เย่ ชิวไป่, ฮัว ชิงหมิง, หลินซี, จงหวู่, ซินหงอี้และอีกผู้หนึ่งซึ่ง เย่ ชิวไป่ไม่เคยพบมาก่อน

แต่ตามที่ ซินหงอี้ กล่าว คนผู้นี้เป็นศิษย์ของ ฉินเทียนหนาน

เรียกว่า ฮ่งหยวน

  

ได้ยินมาว่าเขาได้ฝึกฝนกับ ฉินเทียนหนาน และวันนี้เป็นครั้งแรกที่ออกมา

  

ในเวลานี้ ผู้อาวุโสฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อได้กล่าวว่า: "เอาล่ะ ให้ข้าอธิบายกฎของการแลกเปลี่ยนระหว่างสำนักในครั้งนี้"

ทุกคนหันมาฟังการอธิบาย

ผู้อาวุโสกล่าวด้วยสายตาที่จริงจัง: "การแลกเปลี่ยนระหว่างสำนักแบ่งออกเป็นสองส่วน หนึ่งคือการแลกเปลี่ยนวรยุทธ์ สองคือการแลกเปลี่ยนของหลักคำสอนปราญ์เต๋าขงจื้อ และการแลกเปลี่ยนคำสอนรับผิดชอบโดยจงหวู่เพียงผู้เดียว"

ฉินเทียนหนานก็เข้ามาในเวลานี้ด้วยสีหน้าสง่างามและกล่าวว่า: "แดนใต้ของเราเป็นอันดับหนึ่งจากล่างสุดหลายครั้งติดต่อกัน อาจกล่าวได้ ความแข็งแกร่งโดยรวมนั้นอ่อนแอกว่าอีกสามภูมิภาคที่เหลือ"

"อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เป็นครั้งที่มีแนวโน้มมากที่สุดสำหรับภูมิภาคแดนใต้ของเรา ดังนั้น..."

ฉินเทียนหนานคำนับฝูงชนและกล่าวว่า "ความรุ่งโรจน์ของสำนัก ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว”

ผู้อาวุโสฝ่ายปราชญ์เต๋าขงจื้อ และ ฉินเทียนหนาน โค้งคำนับพร้อมกัน

ทั้งสองคนเป็นขุมพลังลำดับต้น ๆ ในสำนักที่มีสถานะสูงส่ง

ตอนนี้เขาโค้งให้กับเหล่าลูกศิษย์

จะเห็นได้ว่า ฉินเทียนหนาน ให้ความสำคัญกับการประลองแลกเปลี่ยนระหว่างสำนักครั้งนี้เพียงใด

  ...

 

 ในเวลาเดียวกัน.

สำนักชางเต๋าสาขาตะวันออก

"การประลองแลกเปลี่ยนระหว่างสำนักครั้งนี้เราต้องพยายามเพื่อรับรางวัลสูงสุด"

"รางวัลสูงสุดควรมาจาก แดนเหนือ อย่างไรก็ตามภูมิหลังของพวกเขาแข็งแกร่งเกินไป แต่ที่สุดท้ายก็ควรเป็น แดนใต้"

"แดนใต้นั้นอ่อนแอที่สุด ไม่มีทางที่พวกนั้นจะตามเราทัน "

สำนักชางเต๋าสาขาตะวันตก

“เราแค่ต้องทำผลงานให้ดีกว่าแดนใต้ในการแลกเปลี่ยนวรยุทธ์ แต่ท้ายที่สุด นี่ไม่ใช่จุดแข็งของเรา”

"การแลกเปลี่ยนแลกเปลี่ยนคำสอนปราญ์เต๋าขงจื้อ เราต้องเอาชนะแดนเหนือในครั้งนี้!"

"ไม่มีปัญหา ครั้งนี้เรามี หวู่หมิง "

"ศิษย์น้อง หวู่หมิง คือการกลับชาติมาเกิดของเซิ่งฟู่(ปราชญ์พระพุทธ)ดังนั้นการแลกเปลี่ยนคำสอนปราญ์เต๋าขงจื้อจะไม่ล้มเหลวอย่างแน่นอน"

สำนักชางเต๋าแดนเหนือ

“ผู้ชนะครังนี้ต้องเป็นเป็นเราอยู่แล้ว”

“ไม่นึกไม่ฝัน สำนักเราตอนนี้มีอัฉริยะพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้เกิดขึ้นสองคน”

“มีศิษย์พี่เจี้ยนแลกเปลี่ยนวรยุทธ์ และศิษย์น้องหญิงมู่แลกเปลี่ยนคำสอนปราญ์เต๋าขงจื้อ ด้วยสองคนนี้ เราต้องอันดับหนึ่งแน่นอนอยู่แล้ว”

  

ในเวลาเดียวกัน

ในแดนเหนือมีเทือกเขาที่ไม่รู้จัก และบนเทือกเขานี้ มีหมู่บ้านอยู่

หมู่บ้านนี้ล้าหลังมาก

ไม่มีใครฝึกฝนเต๋า

ไถนาเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นและพักผ่อนเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

อย่างไรก็ตาม ในพื้นที่เปิดโล่งของหมู่บ้าน ชายหนุ่มที่แต่งตัวเหมือนนักวิชาการกำลังบรรยายให้กับเด็กๆ ในหมู่บ้าน

"เอาล่ะ ชั้นเรียนจบลงแล้ว"

เด็กคนหนึ่งพูดอย่างไร้เดียงสา: "อาจารย์ พรุ่งนี้ท่านจะออกจากที่นี่หรือไม่?"

"ไม่ ท่านสอนเราต่อไปได้ไหม เรายังอยากเรียนอยู่!"

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า: "มีงานเลี้ยงใคไม่มีวันเลิกลา แม้ว่าข้าอยากจะสอนเจ้าต่อไป แต่ข้ายังอยู่ในเส้นทางของการเรียนรู้ ดังนั้นข้าจึงต้องจากไป"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวหน้าหมู่บ้านก็ก้าวออกมาข้างหน้า จับมือชายคนนั้นไว้ และกล่าวอย่างขอบคุณว่า

"ขอบคุณท่านที่สอนข้าและเด็กเหล่านี้ได้เรียนหนังสือ"

ชายคนนั้นส่ายหัวและพูดว่า:“เป็นสิ่งที่ข้าสมควนทำ”

วันรุ่งขึ้นตอนเช้ามืด

ชายคนนั้นทิ้งหนังสือสองสามเล่มและออกจากหมู่บ้านเล็กๆ ไปพร้อมกับตะกร้าหนังสือบนหลังของเขา

เดินออกจากหมู่บ้าน หันกลับไปมอง ก็อดถอนใจไม่ได้

"รู้สึกฝืนใจ?"

ทันใดนั้นมีเสียงมาจากด้านหลัง และชายคนนั้นถอยออกไปด้วยความตกใจและพูดว่า "ผู้ใด?"

ชายในชุดคลุมสีขาวข้างหน้าเขาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ข้าชื่อหลู่ชางเฉิง และข้า อยากรับเจ้าเป็นศิษย์”