บทที่ 65 เจ้าเป็นภรรยาของหลู่เซาชิง
ผู้หญิงหลบสายตาอย่างเขินอาย แต่ในที่สุดหญิงชราก็ลืมตาขึ้นอย่างไร้ยางอายเพื่อมอง ท้ายที่สุดก็ยากที่จะมองเห็น ซู่ว่านว่านเดินออกมาในเวลาที่เหมาะสม อุทานว่า "โอ้! น่าทึ่งมาก ไม่นึกเลยว่าจะมีคนในหมู่บ้านของเราที่มีนิสัยแบบนี้!" ทุกคนไม่แปลกใจเลยที่เห็นนางที่นี่ พวกเขาแค่คิดว่านางเพิ่งมาจากบ้านของเสี่ยวเ...
