ตอนที่ 634 แก่นแท้สำคัญของชีวิตเป็นเพียงพิกเซล (ฟรี)

ตอนที่ 634 แก่นแท้สำคัญของชีวิตเป็นเพียงพิกเซล

มันให้กำเนิดพารามีเซียมลายครามที่กำลังร่ำไห้

เติบโต เติบโต!

พ่อแมลงใบหญ้าตัวเตี้ยน่าเวทนาร้องขึ้น ฟีโรโมนของแมลงส่งสัญญาณออกมา และเขาก็ร้องไห้ด้วยความดีใจ เขาอ่อนแอเกินไปที่จะหาคู่ครอง และไม่สามารถมีลูกได้ นี่คือของขวัญจากแผ่นดิน

เขาเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เขาคือผู้สืบเชื้อสายของโลกทั้งใบและตัวเขา ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ และศักดิ์สิทธิ์ เขาเดินออกจากใต้ดินและอุ้มทารกขึ้นสูง

"โคร! หลู!"

โว้ว!

แสงแดดสีทองส่องลงมาราวกับว่ามันได้ประทับตราต้นกำเนิดของตำนานโบราณในประวัติศาสตร์ตลอดไป

เมื่อ ซู่จือ เห็นส่วนนี้ของประวัติวิวัฒนาการทางชีววิทยาของโลก จิตใจของเขาเหมือนฟ้าฟาด และเขารู้สึกราวกับว่าสมองของเขากำลังแยกออกจากกัน

“ใช่ … ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นไม่เพียงพอสำหรับสิ่งมีชีวิตที่จะวิวัฒนาการอย่างมาก แต่การตะลุมบอนระหว่างสิ่งมีชีวิตก็เป็นหนทางในการพัฒนาสายพันธุ์ใหม่เช่นกัน!”

สีหน้าของแคโรไลน์ก็เคร่งขรึมเช่นกันขณะที่เธอจ้องมองแมลงใบหญ้าเซรามิกตัวเล็กๆ เธอพูดอย่างใจเย็น “เผ่าพันธุ์นี้ไม่รู้ว่ายุคของพวกเขาได้เริ่มยุคใหม่แล้ว และภาพจิตรกรรมฝาผนังประวัติศาสตร์จะจดจำความรุ่งเรืองของยุคนี้

ถึงกับต้องยอมรับว่านี่คือสิ่งมหัศจรรย์ของชีวิต มันยากมากที่จะทำซ้ำเพราะมีการแบ่งแยกสิ่งมีชีวิตระหว่างสายพันธุ์ … หลังจากนั้นข้าก็พยายามหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ข้ายังได้ทดลองกับสายพันธุ์จากดาวเคราะห์ดวงอื่น แต่ข้าค้นพบว่าข้าไม่สามารถสร้างลูกหลานได้ด้วยเผ่าเอนดาริของเรา กรณีนี้ดูเหมือนจะเป็นความพิเศษหนึ่งเดียว”

ในท้ายที่สุด ข้าสามารถระบุได้ว่ายีนของหนอนพารามีเซียมเหล่านี้มีความพิเศษมาก พวกเขาสร้างปฏิกิริยาทางเคมีที่แปลกประหลาดกับเอนดาริและหลอมรวมกับพวกมัน พวกมันสามารถสร้างลูกหลานปกติที่สามารถอยู่รอดได้กับเอนดาริ … นอกจากนี้ ความน่าจะเป็นของความสำเร็จยังต่ำอย่างไม่น่าเชื่อ ข้าพยายามอีกครั้ง แต่ไม่เคยสำเร็จเลย”

ปาฏิหาริย์แห่งชีวิต…

ซู่จือ ถอนหายใจด้วยอารมณ์

ความแตกต่างทางพันธุกรรมระหว่างสองสายพันธุ์นั้นไม่แน่นอน

เสือ และสิงโตมีโอกาสน้อยมากที่จะให้กำเนิดสัตว์ไลเกอร์ แต่พวกมันส่วนใหญ่เป็นลูกที่พิการ

"มันน่าทึ่ง"

เขาเชี่ยวชาญความสามารถในการวิวัฒนาการ แต่เขาไม่สามารถเข้าใจความลับของการวิวัฒนาการได้เลย วิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตเต็มไปด้วยปาฏิหาริย์ และอนาคตที่น่าทึ่งเสมอ

บางทีในอนาคต เขาอาจจะไปถึงระดับ 10 หรือ 11? การกลายเป็นเทพเจ้าแห่งการสร้างที่แท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถเข้าใจแก่นแท้ของชีวิตได้?

บูม!

ซู่จือ สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าด้วยการเกิดพารามีเซียมเซรามิกชนิดพิเศษตัวแรก มันได้เปรียบอย่างมากเนื่องจากน้ำหนักที่มากของมัน และเริ่มขยายพันธุ์อย่างต่อเนื่อง มันยังคงใกล้ชิดกับโลกและใช้โทเท็มไฟที่แปลกประหลาดเพื่อทำการบูชายัญ ทำให้กระบวนการนี้ยิ่งใหญ่มาก

ยุคของการเซ่นสังเวยของชนเผ่าได้ถือกำเนิดขึ้น

เมื่อส่งต่อรุ่นแล้วรุ่นเล่า ยีนของพวกมันก็ใกล้เคียงกับยีนของเซลล์ของเผ่าเอนดาริ ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น น้ำหนักเพิ่มขึ้นมากกว่า 70 เท่า และโครงสร้างก็เรียบง่ายมาก เซลล์ของพวกมันกลายเป็นลูกบอลหนังธรรมดา

เช่นเดียวกับเซลล์ของเผ่าเอนดาริ พวกมันค่อยๆ สูญเสียโครงสร้างลำดับพันธุกรรมของตัวเองไป…

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสปีชีส์สูญเสียโครงสร้างทางพันธุกรรมของตัวเอง?

ซู่จือได้เห็นแล้ว

แมลงใบหญ้าเซรามิกเหล่านี้ได้สูญเสียหนวด ผิวหนัง และโครงสร้างเซลล์เดิมไป พวกมันค่อยๆ กลายเป็นแอ่งโคลน และแต่ละเผ่าของพวกมันก็มีรูปร่างหน้าตาและโครงสร้างไม่เหมือนกัน

ลักษณะของพวกมันเป็นโคลนทุกชนิด…

ราวกับว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ ใช้โคลนดินเพื่อสร้างสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ ขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ และไม่มีความคล้ายคลึงกันระหว่างเผ่าเอนดาริแต่ละตัว

“อู๋ ลู่!”

พวกมันคำราม

สิ่งมีชีวิตดึกดำบรรพ์เหล่านี้คิดว่าพระแม่ธรณีลงโทษพวกมัน แม้ว่าจะทำให้พวกมันแข็งแกร่งขึ้น แต่พวกมันก็สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองและกลายเป็นคนพิกลพิการ พวกมันเริ่มจัดพิธีกรรมแปลกๆ ของชนเผ่าทุกชนิดอย่างบ้าคลั่ง

หากไม่มียีน DNA สปีชีส์นี้ก็สูญเสียรูปแบบชีวิตโดยธรรมชาติไปแล้ว การแสดงออกของ ซู่จือ กลายเป็นเรื่องแปลก

“มีลูกหลานมากมาย แต่ไม่มีใครเหมือนกัน … มันมีรูปร่างหน้าตาทุกประเภท”

จากนั้นสิ่งที่แปลกประหลาดกว่าก็เกิดขึ้น

"โรค" ของบาปแห่งพระเจ้ายังคงอยู่ในมายัน และโครงสร้างของเซลล์กลมๆ ของพวกมันก็ง่ายขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ

เซลล์กำลังลดขนาดลงอย่างบ้าคลั่ง และขนาดของเซลล์ก็ขยายใหญ่ขึ้นในเวลาเดียวกัน จนแทบจะมองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่า …

มันยังมีรูปร่างผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ

เช่นเดียวกับก้อนสัตว์ประหลาดดินเหนียว ยีนของพวกมันแตกเป็นเสี่ยงๆ

เมื่อ ซู่จือเห็นสิ่งนี้เขาก็ตกใจ “มันกำลังจะกลับไปสู่รากฐานของมันงั้นรึ? สิ่งมีชีวิตที่สูญเสียความเสถียรของห่วงโซ่พันธุกรรมจะถดถอยลงจากสิ่งมีชีวิตหลายเซลล์เป็นสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว?”

แต่ความกังวลของซู่จือ นั้นไม่จำเป็น

พวกมันเสื่อมลงเรื่อยๆ กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประกอบด้วยเซลล์หลายแสนเซลล์ แล้วพวกมันก็ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์

เพียงไม่กี่แสนเซลล์…

เมื่อซู่จือเห็นภาพนี้ เขารู้สึกว่ามันน่าตกใจอย่างยิ่ง

ผู้ที่ไม่ได้เห็นจะไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกที่ได้เห็นได้

หากบอกคนธรรมดาว่าสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่มีเซลล์เพียงไม่กี่แสนเซลล์นั้นน่ากลัวเกินไป พวกเขาจะเข้าใจได้ยาก พวกเขาจะตอบเพียงว่า "อ๋อ" เพราะนึกไม่ออก

เขาไม่เข้าใจแนวคิดของเซลล์แสนเซลล์

แล้วถ้าบอกว่าเซลล์ของคนอิชทาร์ปกติมีประมาณร้อยล้านล้านเซลล์ มีการเปรียบเทียบอาจทำให้เห็นชัดเจนขึ้น

แต่พอมาเห็นเองจริงๆ ก็ต้องตกใจ

มันเหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มีพิกเซล สัตว์พิกเซล และอนุภาคพิกเซลขนาดใหญ่ที่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน …

ซู่จือรู้สึกขนลุก!

สิ่งมีชีวิตที่ดูแปลกประหลาดนี้คืออะไร?

แคโรไลน์ก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดด้วยอารมณ์มากมาย “ตอนนี้ท่านเข้าใจไหมว่ามันแปลกแค่ไหน? เมื่อข้าคิดว่าข้ามีพลังมากพอ ปาฏิหาริย์แห่งชีวิตที่ธรรมชาติมอบให้ทำให้ข้าตระหนักว่าข้าเป็นคนไม่สำคัญและอ่อนแอเพียงใดในฐานะปัจเจกบุคคลในจักรวาลอันกว้างใหญ่”

เธอมองไปที่สัตว์ที่มีพิกเซลต่ำ ในแง่หนึ่ง ชีวิตไม่มีอะไรมากไปกว่าองค์ประกอบของอนุภาค ตามความละเอียดภาพของชาวอิชทาร์สมัยใหม่ของเรา ความละเอียดของมนุษย์เรานั้นเป็นสัตว์ที่มีความคมชัดสูงซึ่งคำนวณด้วยล้านล้านพิกเซล และโมเสกของเราสามารถมองเห็นได้ภายใต้กล้องจุลทรรศน์เท่านั้น แต่ตอนนี้ …

เธอจ้องที่ชีวิตพิกเซลต่อหน้าเธอ และสัตว์ประหลาดตัวนี้ต่อหน้าเราดูเหมือนจะเป็น 1080p ในสายตาของเรา … จากมิติที่สูงกว่า มันเหมือนกับการดูสิ่งมีชีวิตสองมิติ”

นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่าสิ่งมีชีวิตนี้เป็นทรงวงกลมแล้ว เธอยังระบุข้อเท็จจริงอีกประการหนึ่งว่า

แก่นแท้ของโลกแต่เดิมคือพิกเซลที่ประกอบด้วยอนุภาค

“วิวัฒนาการของชีวิตเต็มไปด้วยความลึกลับ และสิ่งที่ไม่รู้อยู่เสมอ”

แคโรไลน์ยังคงถ่ายทอดฟุตเทจของสิ่งมีชีวิตลึกลับนี้ทั่วทั้งโลก เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของ "ความเสื่อม"

ในไม่ช้าสิ่งมีชีวิตพิกเซลเหล่านี้ก็เริ่มต่อสู้กันเอง

ในขณะเดียวกัน ด้วยวิวัฒนาการหลายชั่วอายุคน พวกเขาก็กำจัดเซลล์ทรงกลมอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเซลล์ทรงกลมนั้นอ่อนเกินไปและไม่มีความสามารถในการสร้างที่แข็งแกร่ง พวกมันจึงถูกละทิ้งโดยตัวมันเองอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเพียง 50 ปี จากเซลล์ในยุคดึกดำบรรพ์ที่มีรูปทรงเป็นทรงกลมไปจนถึงเซลล์ขนาดใหญ่ พวกมันเริ่มก่อตัวเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสและแปดเหลี่ยม

ต้องขอบเจ้าโครงสร้างบล็อกเซลล์ซึ่งแข็งพอๆ กับเซลล์กระดูก ในที่สุดพวกมันก็สามารถยืนหยัดได้ …

พวกมันไม่ใช่กองโคลนอีกต่อไป…

ในสายตาของ ซู่จือ ราวกับว่าโลกได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาเห็นสัตว์สี่เหลี่ยมต่อสู้กัน และแม้แต่ต้นไม้ก็สร้างจากบล็อกพิกเซล

กำลังดูดาวเคราะห์พิกเซล…

ราวกับว่าเขาได้เห็น “มายคราฟ” กลุ่มสัตว์สี่เหลี่ยมที่เริ่มสงครามป่าอย่างกล้าหาญ!