จักรพรรดิแห่งความว่างเปล่า | บทที่ 3
บทที่ 3 : ธันเดอร์-ไฟร์วัลเลย์
“หยุดก่อน ฉันท่าตามที่คุณบอกแล้ว ทําไม....”
ตาฉันเบิกโพลง 'ให้ตายเถอะ ฉันฝันร้ายว่าไอ้สารเลวพวกนั้นมาทรมานฉัน....' ฉันอดไม่ได้ที่จะกัดฟัน นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวฉันในชาติที่แล้ว ฉันสาบานกับตัวเองจะแก้แค้นพวกเขาและแลนรี่ ไอ้สารเลวนั่นที่สั่งพวกเขา
ขณะที่ฉันพยายามจะลุกขึ้น อาการปวดหัวก็เข้ามาทักทายฉัน ความทรงจำ…มาพร้อมกับความปวดหัว ความทรงจําที่ไม่ใช่ของฉัน
อาการปวดหัวกินเวลานานเป็นเวลา 5 นาทีก่อนที่จะบรรเทาลง ในที่สุดฉันก็สืบทอดความทรงจําของเจ้าของคนก่อนของร่างนี้ แต่ 'ทำไมมันใช้เวลานานจัง' ' และทําไมฉันถึงรู้สึกดี? เหมือนร่างกายนี้ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นของฉันจริงๆ
ไมค์ยังคงนอนหลับด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ฉันออกไปนอกห้องและมาถึงพื้นของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าแต่ก็ตกใจเล็กน้อย 'ดูเหมือนว่า ฉันหลับไปนาน ตอนนี้เป็นเวลาเช้าประมาณตี 4 ถ้าจําไม่ผิดเข้านอนประมาณ 5 โมงเย็น ' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉันเริ่มยืดแขนขาและรู้สึกดีจริงๆ
เวลาออกกําลังกาย : จากความทรงจํา ฉันรู้ว่าเจ้าของเดิมออกกําลังกายทุกวันในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา หมายความว่าตั้งแต่อายุ 13 ถึง 16 ปี เขาออกกําลังกายทุกวันโดยไม่ขาดเลยแม้แต่วันเดียว แต่ฉันจะออกกําลังกายให้มากกว่าเขา 3 ชั่วโมงในตอนเช้าและ 3 ชั่วโมงตอนกลางคืน และฉันจะเพิ่มความยากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากนักรบธาตุจําเป็นต้องมีร่างกายที่ทรงพลังเพื่อฝึกฝนกลยุทธ์ธาตุ หากร่างกายของพวกเขาไม่สามารถรับพลังงานธาตุดิบที่ไหลผ่านร่างกายได้ พวกเขาอาจพิการหรือตายทันที
ดังนั้นฉันจึงเริ่ม
ฉันวิดพื้นจนแทบขยับไม่ได้
จากนั้นฉันก็โหนบาร์โดยห้อยที่กิ่งไม้จนล้มลงด้วยเสียงตุ้บ อดทนต่อความเจ็บปวด ฉันพักสักครู่ก่อนจะดื่มน้ำ
จากนั้นส่วนที่เจ็บปวดที่สุดของการฝึกก็มาถึง ฉันไปที่ห้องเก็บของเล็กๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าของเรา หยิบไม้เรียวทู่ๆ ออกมา และเริ่มตีมันไปทั่วร่างกายของฉัน ฉันตีไม้ที่มือและขาก่อน แล้วถอดเสื้อตีที่หน้าอก ท้อง แต่ก็ต้องแปลกใจ
' ให้ตายเถอะ ฉันมีหน้าท้องที่ดี ดูสิ่เนี่ย......กล้ามเนื้อด้านหน้าแขนและกล้ามเนื้อหลังแขนของฉันก็ดูดีเช่นกัน ' ฉันไม่เคยสังเกตร่างกายใหม่ของฉันเลยจนกระทั่งตอนนี้ ดูผอมแต่ไม่รู้ว่ามีกล้ามซ่อนอยู่
เวลาผ่านไปอย่างต่อเนื่อง
หลังจากตีไปทุกส่วนของร่างกายยกเว้นที่เดียว....ฉันก็ตีอีกครั้งเมื่อวงจรดําเนินต่อไป
ทำแบบนี้ ฉันฝึกจนฉันเหมือนท่อนไม้และไม่สามารถขยับกล้ามเนื้อสักมัดได้ ' ดูเหมือนว่าฉันจะหักโหมเกินไป ' ยิ้มอย่างงุนงงกับตัวเอง ฉันนอนอยู่ตรงนั้น
หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็ขยับตัวได้ และในขณะที่ทนความเจ็บปวด ฉันก็ไปที่โรงอาบน้ำเพื่ออาบน้ำ
มองไปที่นาฬิกา 8 โมง 15 นาทีแล้ว' ดูเหมือนว่าฉันออกกําลังกาย 4 ชั่วโมงแทนที่จะเป็น 3 ชั่วโมง '
ก่อนอื่นฉันมาเอาของออกจากห้องและทานอาหารเช้าดีๆ ที่โรงแรมไรอันส์ อินน์
เมื่อมาถึงห้อง ฉันสวมเสื้อคลุมและฮู้ดก่อนจะซ่อนห่อม้วนกระดาษทั้งสองและกระเป๋าทั้งสอง ใบในที่ซ่อนใกล้พุ่มไม้ ซึ่งฉันขุดออกมาหลังต้นไม้ตรงมุมพื้นดินของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า
ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอาธานคิดว่า 'อย่างไรก็ตาม ฉันไม่จําเป็นต้องใช้เงินเพื่อทานอาหารที่ไรอันส์ อินน์
…
…
หลังจากเข้าไปในโรงแรม นั่งที่มุมหนึ่ง บริกรมาถึงเพื่อรับคำสั่ง "ท่านต้องการอะไรครับท่าน?"
บริกรคนเดิมเหมือนเมื่อวาน
“แค่เอาอาหารที่ดีที่สุดของเจ้ามาให้ข้า แล้วบอกบอสของเจ้าว่าไม่ต้องกังวลอะไร ข้าทำให้อาจารย์ของข้าเชื่อมั่นแล้ว
…
…
หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็กลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ภายในห้องทํางานของคุณนายราล์ฟ
คุณนายราล์ฟมีสีหน้าเคร่งเครียดขณะถาม "เอาล่ะ อาธาน ช่วยบอกข้าทีว่าเจ้าได้เหรียญทองมามากมายได้อย่างไร"
ฉันยังแสดงสีหน้าจริงจังและพูดว่า "คุณนายราล์ฟ วางใจข้าได้ว่าข้าไม่ได้รับทรัพย์สมบัตินี้มาด้วยวิธีแบ็คแฮนด์ เช่น ขโมยหรืออะไร สามารถพูดได้ว่าเป็นการชดเชยให้กับข้าด้วยครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย พวกเขาทําร้ายข้าโดยไม่ตั้งใจและให้เหรียญทองแก่ข้าเป็นค่าตอบแทน”
คุณนายราล์ฟถอนหายใจและพูดว่า " ข้าหวังว่าเจ้าจะพูดความจริง อย่างไรก็ตามไมค์จะไปกับเจ้าที่ ธันเดอร์-ไฟร์วัลเลย์ การทดสอบของพวกเขาจะเริ่มในหนึ่งสัปดาห์และอาจใช้เวลาประมาณ 6-7 วัน เพื่อให้เจ้าสองคนไปถึงที่นั่น ข้าได้เตรียมรถม้าพร้อมเงินที่เจ้าให้ข้าเมื่อวานนี้แล้ว " คุณนายราล์ฟหยุดมองนาฬิกาบนผนังแล้วพูดต่อ " ตอนนี้เวลา 8.47 น. และรถม้าจะมาตอน 11 โมง ยิ่งไปเร็วยิ่งดีเพราะเจ้าจะไม่อยากพลาดการทดสอบครั้งนี้ การทดสอบครั้งต่อไปจะมีขึ้นในอีก 6 เดือนข้างหน้า "
หลังจากคุยกันอีกเล็กน้อย ฉันออกจากห้องทำงานและมุ่งหน้าไปยังห้องของฉัน
เข้าไปในห้องฉันไม่เห็นไมค์ ' ดูเหมือนว่าเขาจะไปโรงอาบน้ํา ' จากนั้นฉันก็เริ่มเตรียมเสื้อผ้าและของอื่นๆ อืมม ฉันยังต้องการกระเป๋าอีกใบเพื่อเก็บของของฉันด้วย
…
…
เวลาผ่านไปทั้งอาธานและไมค์เตรียมพร้อมแล้วและรอรถม้า
เด็กน้อยและคุณนายราล์ฟก็อยู่ที่นี่ที่บริเวณสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเช่นกัน
เด็กๆ ตื่นเต้นเพราะคุณนายราล์ฟซื้อของบางอย่างให้กับเด็กๆ เช่น ของเล่นและขนมหวานโดยใช้ เหรียญทองที่ฉันให้เธอเมื่อวานนี้
ขณะนี้รถม้ามาถึงแล้ว
คุณนายราล์ฟพูดในเวลานี้ "อาธาน, ไมค์ โปรดระวังข้างนอก โลกมันโหดร้าย ดังนั้นเจ้าทั้งคู่ต้องเดินอย่างระมัดระวัง ดูแลตัวเองด้วย"
หลังจากกล่าวคําอําลากับทุกคนแล้ว ทั้งอาธานและไมค์ก็เข้าไปในรถม้าพร้อมกับกระเป๋าของ
พวกเขา
ภายในรถม้า
ไมค์พูดค่อนข้างเศร้าว่า "ตอนนี้สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าไม่มีพี่ใหญ่"
“อย่ากังวลไปเลย เราจะมาที่นี่เพื่อพบพวกเขา เราแค่ต้องแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็ว หากแข็งแกร่งขึ้น เราก็สามารถสร้างความมั่งคั่งได้ง่ายและกลับมาที่นี่บ่อยขึ้นด้วย”
และด้วยเหตุนี้ การเดินทางสู่หุบเขาสายฟ้าอัคนีจึงเริ่มต้นขึ้น หวังว่าเราจะไปถึงที่นั่นโดยเร็ว
…
…
…
วันนี้เป็นวันที่ 6 นับตั้งแต่เราออกจากเมืองมา
ทุกวันในตอนเย็น เราจะอยู่ในเมืองเล็กๆ ก่อนออกเดินทางตอนเช้าตรู่ เนื่องจากเส้นทางสู่หุบเขาสายฟ้าอัคนีได้วางแผนไว้แล้วโดยลุงลี คนขับรถม้า
ระหว่างทางเราได้เห็นสิ่งแปลกใหม่มากมาย
เราเห็นแม้กระทั่งผู้คนที่บินด้วยความเร็วปานจรวด ซึ่งเหลือเชื่อจริงๆ คนนั้นมาแล้วก็ไป…ชิ้ววว
และวันนี้ เราเข้าสู่ภูมิภาคซึ่งเป็นที่ตั้งของหุบเขาสายฟ้าอัคนี
*กรีดร้อง..........*
เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว ทั้งอาธานและไมค์ต่างมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจากรถม้าและตกใจ
นกยักษ์ตัวใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงกําลังบินอย่างรวดเร็วไปยังหุบเขาสายฟ้าอัคนี
ฉันรู้สึกตะลึงกับภาพที่ได้เห็นฉันปล่อยเสียงอุทานออกมา "เห้ย แม่ง"
ดวงตาของไมค์มีอารมณ์โหยหาในขณะที่เขาพูด "นั่นคือ อินทรีเพลิง ที่มีชื่อเสียงของหุบเขาสายฟ้าอัคนี ผู้อาวุโสทุกคนในหุบเขามีสัตว์ชนิดหนึ่งเป็นสัตว์ที่ใช้ขี่ประจําตัว"
“ข้าก็อยากได้เหมือนกัน มันดูเท่มาก” อาธานอดกลั้นไม่ได้แสดงความปรารถนาที่จะได้สัตว์ร้ายแบบนี้มาสักตัว
ไมค์สายหัว "พวกเรานักรบธาตุยังมีหนทางอีกยาวไกลก่อนที่เราจะขี่สัตว์ร้ายตัวนี้ได้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่แตกต่างกันสำหรับพ่อมดธาตุ"
หลังจากที่ฉันสงบความตื่นเต้นลงได้ ฉันพูดกับไมค์ว่า "พละกําลัง ตราบใดที่เราแข็งแกร่ง เราจะได้สิ่งที่ต้องการ เรามาทําให้ดีที่สุดที่ธันเดอร์-ไฟร์วัลเลย์นี้เถอะ"
ทันใดนั้น รถม้าก็หยุดลง
"เอาล่ะ หนุ่มๆ ออกมาดูส่วนนี้ของธันเดอร์-ไฟร์วัลเลย์สักครู่หนึ่ง เพราะหลังจากเข้าไปในเมืองด้านล่างแล้ว เจ้าจะมองไม่เห็นว่าธันเดอร์-ไฟร์วัลเลย์นั้นใหญ่ขนาดไหน"
เมื่อได้ยินเสียงของลุงลี ฉันกับไมค์ก็ออกมา ลุงลียังบอกเราเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ และให้คําแนะนําที่เป็นประโยชน์แก่เรา ดังนั้นเราจึงรู้สึกขอบคุณเขาจริง ๆ
เมื่อมองไปที่ด้านหน้าหลังจากออกมาแล้ว ขอบฟ้าของเราก็กว้างขึ้น
เมื่อมองไปที่ทิวทัศน์เบื้องหน้า ฉันคิดว่า 'นี่ไม่ใช่หุบเขา แต่เป็นแกรนด์แคนยอนที่ประหลาด มันใหญ่และยาวมาก เป็นเมืองที่มีเทือกเขาอยู่สองข้างทาง ฉันมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดด้วยซ้ําและส่วนลึกของท้องฟ้าของหุบเขามีเมฆสีดำเต็มไปด้วยสายฟ้าฟาด มันดูอันตรายมากแม้มองจากระยะไกล ฉันสงสัยว่าจะรู้สึกอย่างไรที่ได้ยืนอยู่ในสถานที่นั้น'
ไมค์อ้าปากกว้างมองเห็นวิว "ไอ้บ้านี่ ใหญ่จัง ดูคนและตึกพวกนั้นสิ
จากนั้นเสียงของลุงลีก็ดังขึ้น “เอาล่ะ เด็กๆ ได้เวลาไปต่อแล้ว”
…
…
หลังจากเดินทางมาอีก 1 ชั่วโมง ในที่สุดเราก็มาถึงประตูหุบเขาสายฟ้าอัคนี
รถม้าหยุดที่ประตูเมื่อเราทั้งสองออกมา
เมื่อเห็นทั้งสองคนออกมา ลุงลีก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "การเดินทางของเราสิ้นสุดลงแล้วพ่อหนุ่ม ข้าจะไม่เข้าไปข้างใน เพราะข้าจะต้องเสียเงินหากต้องการนั่งรถม้าเข้าไปข้างใน แน่นอนว่าเจ้าสองคนไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น เฉพาะผู้ที่นําสิ่งของเช่นรถม้าหรือยานพาหนะขนส่งอื่นๆ มาเท่านั้นที่ต้องจ่าย ตั้งใจให้มากและแข็งแกร่งขึ้น"
หลังจากกล่าวคําอําลากับลุงลี ทั้งอาธานและไมค์ก็มุ่งหน้าไปที่ประตูแต่ถูกผู้พิทักษ์หยุดไว้
“จุดประสงค์?” ผู้พิทักษ์คนหนึ่งพูดขึ้น
ก่อนที่ฉันจะได้พูดออกไป ไมค์ก็พูดขึ้นว่า "เรามาที่นี่เพื่อการทดสอบที่จะเริ่มในวันพรุ่งนี้"
"1 เหรียญเงินต่อหัว"
ไมค์ถามอย่างงง ๆ ว่า "เอ่อ เราจะเข้าไปข้างในด้วยขาไม่ใช่รถม้า จะขอเงินทําไม"
“ถ้าเจ้าจะขับรถม้าเข้าไปข้างใน เราคงต้องเก็บเงิน 10 เหรียญเงินแทนที่จะเป็นแค่ 1 เหรียญ ตอนนี้รีบไปจ่ายถ้าเจ้าต้องการเข้าไปข้างใน”
ฉันหยิบเงินสองเม็ดออกมาจากกระเป๋าของฉันและโยนมันไปที่ผู้พิทักษ์ที่จับมันอย่างชำนาญ
“ได้เลย เจ้าเข้าไปได้แล้ว”
ก่อนที่ไมค์จะพูดไปมากกว่านี้ ฉันคว้ามือเขาและเข้าไป เมื่อเข้าไปแล้วไมค์ก็พูดว่า "นี่ ลุงลีบอกว่าจะเก็บเงินถ้าเราขับรถม้าเข้าไปข้างในเท่านั้น"
หลังจากสะบัดหน้าผากเขาแล้ว ฉันพูดว่า "ไอ้โง่ ยามพวกนั้นรู้ชัดว่าเราเป็นแค่ลูกบ้านนอก และนั่นคือสาเหตุที่เขารีดไถเงินจากเรา เจ้าคิดว่าเราจะบังคับให้ผ่านประตูโดยไม่ต้องจ่ายเงินเหรียญได้ไหม แต่.. .. " หยุดที่นี่ ดวงตาของอาธานดูเย็นชาในขณะที่เขาพูด " แต่หลังจากที่เจ้าแข็งแกร่งขึ้น เจ้าสามารถสอนบทเรียนให้กับผู้พิทักษ์คนนั้นได้ จําไว้ว่าความแข็งแกร่งเป็นพื้นฐานของการใช้เหตุผล "
พอเห็นไมค์ผงกศีรษะ ฉันก็บอกว่า "งั้นเราไปหาที่พักกันเถอะ ใกล้จะค่ำแล้ว เราต้องหาที่พักดีๆ พัก ผ่อน เราต้องอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเพราะการทดสอบจะเริ่มพรุ่งนี้แต่เช้าตรู่"
