บทที่ 235: ฉันจะให้ของขวัญคุณ(ฟรี)

บทที่ 235: ฉันจะให้ของขวัญคุณ(ฟรี)

หลี่ซีเจีย รู้สึกเหมือนเธอกำลังยืนเปลือยกายต่อหน้า โจวเฉียง การจ้องมองของเขานั้นรุกรานเกินไป

"นั่งคุยกันดีๆก็ได้"

โจวเฉียง ถอนสายตาที่ร้อนแรงของเขาและพูดอย่างใจเย็น

"ก็ดี…"

หลี่ซีเจีย ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยืนอยู่ต่อหน้า โจวเฉียง อย่างเชื่อฟัง

การอยู่ตามลำพังกับผู้ชายที่นี่ หลี่ซีเจียรู้ว่าเธอสวยแค่ไหนและรูปร่างของเธอร้อนแรงเพียงใด และเธอก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธออย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม จากสถานการณ์ปัจจุบัน เธอได้แต่หวังว่า โจวเฉียง จะไม่ใช่คนประเภทนั้น

โจวเฉียง หัวเราะเบา ๆ "มาพูดเกี่ยวกับสถานการณ์ในนิคมจางโจว"

“คุณบอกว่าพวกมันเลี้ยงซอมบี้ เพาะเชื้อ?”

หลี่ซีเจีย พยักหน้าอย่างแรง

"ด้วยวิธีที่น่ารังเกียจและไร้ยางอาย พวกมันดึงดูดผู้รอดชีวิตที่หิวโหยจำนวนมากและเลี้ยงดูพวกเขา"

หลี่ซือเจียพูดอย่างฉะฉาน

ในคำบรรยายของเธอ ฐานจางโจวเป็นนรกที่มีชีวิต

พวกมันไม่เพียงล่อผู้รอดชีวิตเท่านั้น แต่ยังถือว่ามนุษย์เป็นอาหารอีกด้วย นอกจากนี้ ดอกบัวเขียวที่พวกเขาปลูกก็เป็นพืชที่ติดเชื้อ การกินเพียงเล็กน้อยจะไม่ทำให้เกิดปัญหาใดๆ แต่ถ้ากินในปริมาณมาก อาจทำให้ยีนกลายพันธุ์กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดัดแปลงพันธุกรรมได้

จากสิ่งที่ หลี่ซีเจีย กล่าว ดูเหมือนว่าดอกบัวสีเขียวเหล่านี้เป็นพืชกลายพันธุ์ที่ติดเชื้อชนิดหนึ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเพาะเลี้ยงสัตว์ประหลาดติดเชื้อ? อย่างไรก็ตาม...

“หยุด หยุด หยุด…”

โจวเฉียง โบกมือของเขาขัดจังหวะเธอ

"ฉัน…"

หลี่ซีเจีย เปิดปากของเธอ; เธอยังมีการกระทำชั่วร้ายมากมายเกินกว่าจะสารภาพ

นอกจากนี้ สหายของเธอยังอยู่ในนิคมจางโจว และพวกเขาสามารถถูกป้อนให้กับสัตว์ประหลาดติดเชื้อได้ทุกเมื่อ

โจวเฉียง เหล่ตาของเขา

"คุณแน่ใจหรือว่าพวกเขาดัดแปลงสัตว์ประหลาดติดเชื้อ"

หลี่ซีเจีย พยักหน้า “แน่นอน ฉันเห็นด้วยตาของฉันเอง พวกเขาโยนคนลงไปในสระ จากนั้นสัตว์ประหลาดติดเชื้อจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้น ฉีกคนเป็นชิ้นๆ และกินพวกเขา”

โจวเฉียง ยืนขึ้น "ไปกันเถอะ!"

"อา?"

หลี่ซีเจีย ไม่สามารถติดตามปฏิกิริยาของ โจวเฉียง ได้ เธอยังพูดไม่จบ พวกเขากำลังจะไปไหน?

โจวเฉียง ยิ้ม "คุณไม่ต้องการให้ฉันไปที่นิคมจางโจวเหรอ?"

"ไปกันเถอะ!"

"นี้…"

หลี่ซีเจียตกตะลึง

แต่ โจวเฉียง ก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาตบเสี่ยวเล่ย เบาๆ

“เฮ้ คุณเพิ่งพูดเกี่ยวกับเพื่อนหรืออะไรหรือเปล่า”

หลี่ซีเจีย กล่าวอย่างเร่งด่วน

พวกเขาอยู่ที่นั่นอย่างนั้นเหรอ?

โจวเฉียง ขมวดคิ้ว "คุณต้องการช่วยสหายของคุณหรือไม่"

"แต่…"

หลี่ซีเจียลังเล ในที่สุดเธอก็หนีมาได้ ถ้าเธอนำกำลังเสริมกลับมา ก็คงดี แต่ตอนนี้เหลือแค่เขากับเธอ? กลับไปจะไม่ตกหลุมพรางเหรอ? เธอบ้าหรือผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอบ้ากันแน่?

แต่ความรู้สึกที่ โจวเฉียง มอบให้เธอนั้นพิเศษความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจนั้นรุนแรงเกินไป

ในที่สุด หลี่ซีเจียก็กัดฟันและทำใจให้เข้มแข็ง: "ไหนๆก็จะตาย งั้นพวกเราก็ตายกันเถอะ กลับไปกัน"

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็ตกตะลึง

มอไซค์คันที่แล้วล้มพังเหลือแต่รถกระบะไม่กี่คันที่เดิม ซึ่งห่างจากที่นี่มาก

เธอจะไปถึงที่นั่นได้อย่างไร?

โจวเฉียงเผยรอยยิ้ม

“อยากอยู่ข้างหน้าหรือข้างหลัง”

คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าของ หลี่ซีเจีย หน้าแดง

ทำไมรู้สึกเหมือนเขาพูดจาลวนลามเธอ?

แต่ โจวเฉียง ตบหลังของ เสี่ยวเล่ย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หลี่ซีเจีย รู้สึกหงุดหงิด

ข้างหน้า โจวเฉียง จะกอดเธอไว้กับเขา

ข้างหลัง… เธอควรกอดรั้งเขาไว้หรือไม่?

"ฉันจะนั่งข้างหลัง"

หลี่ซีเจียไม่รีรอ ความแข็งแกร่งของนักรบพันธุกรรมระดับหนึ่งทำให้เธอสามารถวางตำแหน่งตัวเองด้านหลัง โจวเฉียง ได้อย่างง่ายดาย

เมื่อบั้นท้ายของเธอสัมผัสกับเกราะเกล็ดของ เสี่ยวเล่ย มันรู้สึกแข็งและทำให้เธออึดอัด

หลี่ซีเจีย ไม่ได้นั่งใกล้กับ โจวเฉียง แต่พยายามรักษาระยะห่างจากเขา

โจวเฉียง ดูเหมือนจะไม่สนใจ

"ไปกันเถอะ!"

ด้วยความคิดเดียว เสี่ยวเล่ย ก็เริ่มวิ่ง

ในพริบตา หลี่ซีเจีย เกือบจะกระเด็นออกไป

โดยไม่รู้ตัว เธอจับไหล่ของ โจวเฉียง เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองหล่นลง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ เสี่ยวเล่ย วิ่ง มันไม่มั่นคงและมักจะกระโดดข้ามรถที่ถูกทิ้งร้างบนทางหลวง เมื่อมันตกลงพื้น แรงปะทะทำให้เธอโน้มตัวเข้าใกล้ โจวเฉียง โดยไม่รู้ตัวและจับเอวของเขาแน่น

แรงกดที่หน้าอกของเธอรู้สึกสบาย

โจวเฉียง จะพลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?

ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเล่ย ก็เชื่อฟังคำสั่งของเขา ทำตามที่เขาต้องการ

ดังนั้น เสี่ยวเล่ย ยังคงกระโดดขึ้นและลง บางครั้งก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ บางครั้งก็พุ่งสูงแล้วก็ตกลงมา

เหมือนวัวป่าในสเปน

ตอนนี้ หลี่ซีเจีย ทำได้เพียงเกาะ โจวเฉียง ให้แน่น กดหน้าอกอันใหญ่โตของเธอเข้ากับหลังของ โจวเฉียง และถูกับเขาทุกครั้งที่เสี่ยวเล่ยกระโดด

น่าเสียดายที่เสื้อผ้าที่ โจวเฉียง ให้เธอนั้นบางและไม่มีชั้นใน

ด้วยแรงเสียดทานดังกล่าว หลี่ซีเจีย รู้สึกทั้งอายจนแทบอยากจะกรีดร้อง

“เขาต้องตั้งใจทำแน่ๆ”

"อย่างแน่นอน."

หลี่ซีเจีย กัดฟันด้วยความโกรธ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

ท้ายที่สุดแล้ว นี่ไม่ใช่พฤติกรรมของสัตว์พาหนะตัวนี้หรือ?

โจวเฉียง ไม่สนใจว่า หลี่ซีเจีย กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาค่อนข้างพอใจและสบายใจ

แต่ไม่นาน ความสนใจของ หลี่ซีเจีย ก็ถูกดึงออกไปด้วยดวงตาขนาดเท่ากำปั้นที่บินอยู่ข้างๆ พวกเขา

มันแปลกเกินไปจริงๆ

ดวงตามีปีกได้อย่างไร?

เธอไม่เข้าใจคำถามนี้และรู้สึกว่าโลกนี้กลายเป็นบ้าไปแล้ว

ในโลกหายนะ ซอมบี้เป็นสิ่งที่น่าปวดหัวอยู่แล้ว และตอนนี้ก็มีสิ่งมีชีวิตอื่นๆ

สิ่งมีชีวิตสองตัว ไม่แน่ใจว่าเป็นมนุษย์หรือสัตว์ประหลาด กำลังติดตาม เสี่ยวเล่ย อย่างต่อเนื่อง

ความเร็วของ เสี่ยวเล่ย นั้นเร็ว แต่ "คน" สองคนนี้สามารถตามทันได้

ดูพวกเขาวิ่ง มันดูง่ายดาย?

หลี่ซีเจีย ค่อย ๆ คุ้นเคยกับความเร็วของ เสี่ยวเล่ย และนั่งลง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่ยอมปล่อย โจวเฉียง ที่เธอกอดไว้แน่น หลังของเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด ราวกับว่าการกอดเขาไว้ก็เหมือนกับการยึดโลกทั้งใบ

ความเป็นชายที่เล็ดลอดออกมาจากนักรบพันธุกรรมระดับห้าถือเป็นแรงดึงดูดที่ร้ายแรงสำหรับผู้หญิง

ความรู้สึกนี้ทำให้เธอหลงใหล

"นิคมจางโจวตั้งอยู่ในเมืองหรือไม่"

หลังจากที่ได้หยอกล้อกันจนเต็มอิ่มแล้ว โจวเฉียงก็ลดความเร็วของเสี่ยวเล่ยลงอย่างช้าๆ

ไม่ใช่ว่า โจวเฉียง ไม่ต้องการดำเนินการต่อ แต่ถ้าเขาทำ เขาจะไม่สามารถต้านทานความปั่นป่วนนี้ได้ มันเกือบจะสร้างประกายไฟ

"ฮะ?"

หลี่ซีเจีย ซึ่งค่อนข้างงุนงง เพิ่งสังเกตเห็นความเร็วที่ลดลงเมื่อได้ยินคำพูดของ โจวเฉียง

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอรีบขยับหน้าอกออกจากหลังของ โจวเฉียง

"พวกเขาวาดวงกลมขนาดใหญ่รอบเมืองทั้งเมือง อาศัยบ้านและอาคารสูง พวกเขาสร้างมันให้เป็นที่คล้ายป้อมปราการที่มีความสูง

“ฉันไม่รู้จำนวนที่แน่นอนที่พวกเขามี แต่พวกเขาน่าจะมีหลายหมื่นคน” หลี่ซีเจีย กล่าว

เมื่อเธอกล่าวถึงคนนับหมื่น เธอหยุดชั่วขณะ

เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามเตือน โจวเฉียง ให้นึกถึงผู้คนจำนวนมหาศาลที่พวกเขาต้องเผชิญหน้า

อย่างไรก็ตาม โจวเฉียง ตอบกลับเพียง "อืม" ง่ายๆ และไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเห็นท่าทีของ โจวเฉียง แล้ว หลี่ซีเจีย ก็รู้สึกรำคาญ เขาจะเฉยเมยได้อย่างไร? มีผู้คนนับหมื่น - เขากำลังจะเดินเข้าไปหาความตายหรือไม่?

เธอแทบอยากจะเตือนชายคนนี้ถึงอันตรายที่เห็นได้ชัด

"พวกเขา…"

หลี่ซีเจีย เริ่มพูดอีกครั้ง ส่วนใหญ่เกี่ยวกับการปฏิบัติที่เลวร้ายที่พวกเขาได้รับหลังจากที่พวกเขาถูกหลอกให้มาที่แห่งนี้

สหายของเธอบางคนเสียชีวิต คนอื่นๆ ถูกขังไว้

บางคนถึงกับทรยศพวกเขาและเข้าร่วมกับอีกฝ่าย

ธรรมชาติของมนุษย์ถูกขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเผชิญกับภัยคุกคามจากความตาย

โครงสร้างอำนาจในนั้นเหมือนพีระมิด ไม่สนใจสิทธิมนุษยชนโดยสิ้นเชิง

ระหว่างถูกควบคุมตัวมีคนพาตัวไปทุกวัน ไม่กลับมา ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน

ครั้งหนึ่ง หลี่ซีเจีย ได้ยินผู้คุมบางคนกำลังดื่มอยู่และเปิดเผยข้อมูลบางอย่าง

ผู้ที่ถูกพาตัวไปนั้นถูกป้อนให้กับสัตว์ประหลาดติดเชื้อจริงๆ

ดูเหมือนว่าผู้นำของฐานนี้กำลังทำการทดลองกับสัตว์ประหลาดติดเชื้อ และผู้รอดชีวิตที่แสวงหาที่หลบภัยแต่ไม่ได้แบ่งปันปรัชญาของพวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนมนุษย์ต่างดาว ถูกขัง และชะตากรรมของพวกเขาคือต้องกลายเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดติดเชื้อ

หลี่ซีเจีย แสร้งทำเป็นปฏิบัติตามปรัชญานี้อย่างจริงจังและได้รับการปล่อยตัวและในที่สุดก็พบโอกาสที่จะหลบหนีจากฐาน

โจวเฉียง ทำตัวเหมือนเป็นผู้ฟัง ในขณะที่ หลี่ซีเจีย ราวกับว่าเธอพบใครสักคนที่จะรับฟังเธอ เธอเล่าถึงความกลัวและความกังวลทั้งหมดที่เธอรู้สึกในช่วงเวลานี้ แม้เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไว้ใจ โจวเฉียง มากขนาดนี้

“แล้วก่อนวันสิ้นโลกล่ะ?”

เมื่อฟังประสบการณ์ของ หลี่ซีเจีย ในช่วงวันสิ้นโลก โจวเฉียง รู้สึกสงสัยมากขึ้นว่า หลี่ซีเจีย เป็นอย่างไรก่อนวันสิ้นโลก

ถ้าเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา เธอจะไม่รู้วิธีป้องกันตัวเอง

หลี่ซือเจียไม่ได้ปิดบังอะไรและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ก่อนวันสิ้นโลก ฉันเป็นทหาร"

โจวเฉียง เลิกคิ้วขึ้น เขาไม่คาดคิดเลยจริงๆ

สาวสวยคนนี้เป็นทหาร?

หลี่ซีเจีย รู้ว่า โจวเฉียง ค่อนข้างไม่เชื่อ เธอหัวเราะและพูดว่า "จริง ๆ แล้วฉันเกิดในครอบครัวทหาร ปู่ของฉันเป็นทหาร พ่อและลุงของฉันเป็นทหาร แม้แต่แม่ของฉันก็เป็นทหาร พี่ชายของฉันและฉันก็เกณฑ์ทหารด้วยอิทธิพลของพวกเขา"

เมื่อพูดเช่นนี้ หลี่ซีเจียรู้สึกภาคภูมิใจ

อาจกล่าวได้ว่าครอบครัวของเธอเป็นทหารมาหลายชั่วอายุคน

โจวเฉียง รู้สึกประหลาดใจและเคารพเธอทันที ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสไตล์ของเธอถึงกล้าได้กล้าเสียไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ

"คุณต้องอยู่ในบทบาทที่ไม่ใช่การต่อสู้ใช่ไหม"

หลี่ซีเจีย ส่ายหัวและพูดว่า "คุณอาจจะแปลกใจ แต่ฉันเป็นทหารจักรกล"

โจวเฉียง หันศีรษะและมองไปที่ หลี่ซีเจีย ด้วยความประหลาดใจ

ใครจะคิดว่าสาวสวยคนนี้เป็นทหารหุ่นยนต์?

ในโลกหลังวันสิ้นโลก ด้วยระดับของเทคโนโลยี ทหารจักรกลเป็นทหารรูปแบบใหม่ที่อยู่ในกองกำลังภาคพื้นดินประเภทล่าสุด ทหารประเภทนี้ค่อยๆกลายเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพภาคพื้นดิน

หากความก้าวหน้าของเทคโนโลยีไม่ถูกขัดขวางโดยไวรัสบางทีอาจมีการวิจัยเกี่ยวกับหุ่นยนต์ที่สามารถต่อสู้ทางอากาศได้

ดูเหมือนจำอะไรบางอย่างได้ โจวเฉียง จำได้ว่าเขามีหุ่นยนต์หุ้มเกราะสกายไฟร์

เก็บไว้ในที่เก็บของของเขาซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่น เนื่องจากตอนนี้เขาไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้มัน

"คุณเป็นนักบินประเภทใด"

โจวเฉียง ถามอย่างสงสัย

หลี่ซือเจี๋ยกล่าวว่า ซีรีส์ สกายไฟร์ ทำไมเหรอ?

สิ่งเหล่านี้ไม่เป็นความลับอีกต่อไปหลังจากการเปิดเผย

เมื่อไม่มีประเทศใดเหลืออยู่ จึงไม่มีความลับ

“ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้!”

โจวเฉียง หัวเราะ

ความคิดของเขาทำให้เสี่ยวเล่ยหยุดลง และโจวเฉียงก็กระโดดลงจากเสี่ยวเล่ย

"เกิดอะไรขึ้น?" หลี่ซีเจีย ไม่รู้ว่าทำไม โจวเฉียง ถึงบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ เธอมองไปที่โจว เฉียง "คุณจะไม่บอกฉันว่าคุณเคยเป็นทหารหุ่นยนต์และคุณก็ขับยานสกายไฟร์ด้วยใช่ไหม"

ในใจของเธอ เธอคิดว่า โจวเฉียง อาจแค่หาข้ออ้างเพื่อเข้าใกล้เธอ

โจวเฉียง พยักหน้าและส่ายหัว: "ฉันไม่ใช่ทหารจักรกล แต่ฉันรู้วิธีขับหุ่นยนต์ และมันก็เกิดขึ้นที่หุ่นยนต์ที่ฉันเคยขับมาก่อนคือหุ่นยนต์หุ้มเกราะ สกายไฟร์"

การเดินทางไปฐานในเมืองจางโจวครั้งนี้ โจวเฉียงไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของเขา

อย่างไรก็ตาม หลี่ซีเจีย เป็นเพียงนักรบพันธุกรรมระดับหนึ่ง เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายและอาจถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ

มันจะเป็นความสูญเสียที่สำคัญในโลกที่ประชากรมีน้อยอยู่แล้ว ถ้าผู้หญิงสวยที่มีคะแนน 95 คนต้องตาย

โจวเฉียง มีงานอดิเรกเล็กน้อย

ตัวอย่างเช่น เขาชอบสะสมผู้หญิงสวยที่มีคะแนนมากกว่า 90 เป็นทิวทัศน์ที่เขาสามารถเพลิดเพลินได้ทุกวัน

มันคงน่าเสียดายมากหากพวกเธอตายไป

นอกจากนี้ เครื่องจักรหุ้มเกราะนี้ไม่ได้มีบทบาทสำคัญสำหรับ โจวเฉียง

ตราบเท่าที่เขาต้องการ เขาสามารถเรียกสมุนซอมบี้ที่สามารถเอาชนะหุ่นยนต์หุ้มเกราะได้ทุกเมื่อ

แม้แต่หมอแห่งความตายที่ยืนอยู่กับหุ่นยนต์หุ้มเกราะก็ไม่ยอมเสียผมแม้แต่เส้นเดียว

“จริงหรือปล่าว”

หลี่ซีเจีย ก็ค่อนข้างมีความหวังเช่นกัน ท้ายที่สุด มันยากที่จะหาคนที่มีภาษากลางในโลกหายนะ ถ้าทั้งคู่เป็นทหารจักรกล คงมีเรื่องให้คุยกันมากมาย

โจวเฉียง ยิ้มและพูดว่า "จริงหรือไม่ คุณจะรู้เมื่อฉันให้ของขวัญคุณ"

“ให้ของขวัญฉัน”

หลี่ซีเจีย ตกตะลึง จากนั้นหัวใจของเธอก็เต้นรัว ทำไมจู่ๆ เขาถึงให้ของขวัญกับเธอ?

โจวเฉียง พยักหน้าและกวักมือเรียก หลี่ซีเจีย ให้ลงจากเสี่ยวเล่ย

ทางหลวงเส้นนี้เป็นเส้นตรง ไม่มีรถร้าง ล้อมรอบด้วยพื้นที่รกร้าง

โจวเฉียง มองไปที่ หลี่ซีเจีย และพูดว่า "อย่าแปลกใจในภายหลัง"

หลี่ซีเจีย พยักหน้า ดวงตาโตของเธอกะพริบขณะที่เธอจ้องที่ โจวเฉียง

อืม.

หล่อนิดๆ หน้าคมๆ ตาใสๆ...

โจวเฉียงขยับออกห่างจากหลี่ซื่อเจียเล็กน้อย ดวงตาของผู้หญิงคนนี้ดึงดูดใจเกินไป ผู้หญิงอีกคนที่ต้องการอยากได้ร่างกายของเขา

ในขณะนี้ โจวเฉียง ยื่นมือออกไป ความคิดของเขาผุดขึ้นมา

ทันใดนั้น โดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ หุ่นยนต์หุ้มเกราะสกายไฟร์ก็ถูก โจวเฉียง นำออกไป ปรากฏบนทางหลวง

ด้วยร่างกายที่สูงกว่าหกเมตร มันตั้งตระหง่านอยู่บนทางหลวง

โจวเฉียง ยืนอยู่หน้าเครื่องจักร เอื้อมมือไปที่ขาท่อนล่างของเครื่องจักรเท่านั้น

"อา..."

หลี่ซีเจีย อ้าปากกว้างและร้องอุทาน

หุ่นยนต์หุ้มเกราะสกายไฟร์ เธอคุ้นเคยกับมันมาก เธอขับมันมากว่า 1200 ชั่วโมง ทำไมเธอจำมันไม่ได้?

“นี่คือหุ่นยนต์เกราะสกายไฟร์?”

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วเอื้อมมือไปแตะหุ่นยนต์เกราะเย็น

ตอนนี้เธอไม่ได้คิดว่าหุ่นยนต์ปรากฏตัวอย่างไรหรือ โจวเฉียง จัดการมันได้อย่างไร

สำหรับ หลี่ซีเจีย ความประหลาดใจนี้ยิ่งใหญ่เกินไป

โจวเฉียง ยืนเอามือไพล่หลัง มองดู หลี่ซีเจีย ที่ดีใจ บางทีทหารจักรกลทุกคนอาจมีปฏิกิริยาเหมือนเธอเมื่อเห็นหุ่นยนต์ที่หายไปนาน

"ขอบคุณ!"

ในขณะนี้ หลี่ซีเจีย หันกลับมาและกอด โจวเฉียง

ร่างอันอ่อนนุ่มกดลงบนแขนของ โจวเฉียง ทำให้เขาโอบกอดเธอโดยสัญชาตญาณ สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลดุจแพรไหมที่ไม่เหมือนใครของหญิงสาวสวย