ตอนที่ 29 คลี่คลาย

ฉันกําลังคิดอยู่ว่าทําไม จางชิงฉี และ หลี่ฮงหลิง ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเวลานาน แต่ฉันยังไม่มีคำตอบ สังคมนี้เป็นเช่นนี้ และมีความผิดปกติเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์ทั้งนั้น เพื่อผลกำไรแล้วคุณสามารถเพิกเฉยต่อความรู้สึกของผู้อื่น

อันที่จริง ความเห็นแก่ตัวนั้นถูกต้อง คนเห็นแก่ตัว พวกเขาล้วนมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง แต่ถ้าพวกเขาทำร้ายผู้อื่นเพราะความเห็นแก่ตัวของพวกเขาเอง คนประเภทนั้นจะไปลงนรกชั้นที่ 18 หลังความตาย

แต่ผู้ที่ควรถูกลงโทษกลับไม่ได้รับการลงโทษตามนั้น ตัวอย่างเช่น เจ้าของอาบอบนวดที่ทุบตี จางชิงฉี จนตาย ถูกตัดสินจำคุกเพียงห้าปี

แต่เชื่อว่าทุกคนคงมีกรรมตามสนองคืนแน่ ไม่นานทีมตำรวจรวบรวมหลักฐานฟ้องเจ้าของอาบอบนวดอีกครั้ง สุดท้ายก็ถูกตัดสินประหารชีวิต

โลกไม่ได้บิดเบี้ยวไปเสียหมด และตำรวจยังมีความชอบธรรมอยู่ และทีมกู้ภัยก็เป็นหนึ่งในนั้น

กระดูกของทารกที่ถูกขุดขึ้นมาและถูกพบโดยตำรวจทีละคนและตามด้วยการระบุของ NDA ขนาดใหญ่ แม้ว่ามันจะลำบากมากเพราะลักษณะของคดีนี้เลวร้ายเกินไปตำรวจก็ทำด้วยความพยายามอย่างมาก

ผู้หญิงเหล่านี้ที่ฝังเด็กทารกเหล่านี้ควรได้รับโทษ อย่างไรก็ตาม การฝังเด็กทารกทั้งเป็นถือเป็นอาชญากรรมของการฆาตกรรม แต่เนื่องจาก พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้เยาว์

ถึงกระนั้นก็ไม่พบมารดาของศพกว่า 50 ศพ จากการคาดคะเน

ใหญ่จะจบการศึกษาแล้ว ในที่สุด รัฐบาลก็จ่ายเงินก้อนหนึ่งเพื่อฝังศพทารกเหล่านี้

หลี่หมิงเหยาถูกอาจารย์หาร นำกลับไปที่สำนักเหมาซาน เช่นเดียวกัน ก่อนที่เขาจะจากไปอาจารย์หาร ยังให้กุญแจพิพิธภัณฑ์พระพุทธรูปจงซาน แก่ฉันด้วย

ทันทีหลังจากที่อาจารย์หารและคนอื่นๆ จากไป ฉันไปที่โรงพยาบาลเขตชิงหยาง บาดแผลที่หลังของฉันเจ็บปวดมาก เมื่อแพทย์เห็นอาการบาดเจ็บของฉัน พวกเขาส่งฉันไปที่ห้องฉุกเฉินทันที และฉันก็หลับไปด้วยความงุนงง

ขณะหลับ ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในที่มืดมาก มีผู้หญิงและผู้ชายเดินจับมือฉันมาหาฉัน และกล่าวขอบคุณฉัน

เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนี้สวมใส่คล้ายกับศพผู้หญิงมาก ในขณะที่ผู้ชายสวมเสื้อผ้าซอมซ่อและจับมือกันอย่างอ่อนหวาน

ฉันยิ้มและรู้สึกถึงความสำเร็จในหัวใจของฉันทันที ผู้หญิงในฝันบอกฉันว่าถ้าเราไม่ฆ่าวิญญาณชั่วร้ายวิญญาณชั่วร้ายจะตามหลอกหลอนเธอและป้องกันไม่ให้เธอไปเกิดใหม่และวิญญาณของจางชิงฉี จะอยู่กับเธอเสมอ

หลังจากที่เราฆ่าวิญญาณร้ายแล้ว พวกมันก็เป็นอิสระและสามารถกลับชาติมาเกิดด้วยกันได้

ฉันโบกมือให้พวกเขา แล้วพวกเขาก็หันกลับและหายไป วิญญาณเหล่านนั้นคงไปเกิดใหม่

ฉันลืมตาขึ้นมองไปรอบ ๆ ฉันนอนอยู่บนเตียงคนป่วยและแม่ของฉันก็นั่งอยู่บนเก้าอี้อยู่ข้างๆ เตียงของฉัน

ทันทีที่ฉันตื่น แม่ลืมตาขึ้นและกอดฉันอย่างมีความสุข: "เสี่ยวเฟิง ในที่สุดลูกก็ตื่น"

ยังมีเสียงร้องไห้เล็กน้อย

“แม่ เป็นอะไรไป” ฉันถามแปลกๆ

“พ่อบอกว่ามาลูกเลือดออกเยอะจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด อย่าจับผีอีกเลยนะ จับผีมันอันตรายเกินไป” แม่มองผมอย่างเป็นห่วงและเกลี้ยกล่อม

ฉันเงียบไปครู่หนึ่งมองไปที่แม่ของฉันด้วยขอบตาสีแดงฉันรู้สึกขมขื่นเป็นครั้งแรกฉันเคยคิดอะไรทั้งวันและใช้ชีวิตอย่างยุ่งเหยิงมาตลอด

“แม่ ไม่เป็นไร อย่าร้องไห้ พ่อสอนให้เราอดทนตอนเด็กๆ ไม่ใช่เหรอ เลิกกลางคันไม่ได้จริงๆ” ผมยิ้ม “จริงๆแล้วการจับผีอาจจะดีกว่าที่ผมคิดไว้ก็ได้”

หลังจากประสบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลี่ฮงหลิง ฉันก็ตระหนักว่าการจับผีไม่ใช่สิ่งที่ไร้ความหมาย ไม่ใช่แค่การเป็นจุดสนใจอย่างที่ฉันเคยคิด แต่เป็นความรับผิดชอบเพิ่มเติม

ผมปลอบแม่อยู่พักหนึ่ง ผมก็ลุกขึ้น แต่หลังยังเจ็บอยู่นิดหน่อย

“แม่ครับ ผมหลับไปกี่วันแล้ว” ผมถาม

“ผ่านมา 2 วันแล้ว” พอแม่พูด แม่ก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาประกาศข่าวดีให้พ่อฟัง

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อของฉันก็เปิดประตูอย่างกระวนกระวายและวิ่งเข้ามา เขามองดูฉันและกอดฉันอย่างแรง

"โอเค โอเค!" พ่อฉันพูดดีๆ ติดต่อกัน

“พ่อครับ ผมขอโทษที่ทำให้พ่อเป็นห่วง” ฉันมองไปที่พ่อแม่ที่มีความสุขและรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“เฒ่าจาง บอกเสี่ยวเฟิงเร็ว ๆ อย่าให้เขาจับอะไร มันอันตรายเกินไป” แม่เตือนฉัน

แต่พ่อของฉันส่ายหัว ตบหัวฉันแล้วพูดว่า: "ลูกชาย ลูกทำอะไรก็ได้ที่ลูกต้องการ เสี่ยวเฟิง ลูกเป็นผู้ใหญ่แล้ว และพ่อไม่สนใจว่าลูกจะทำอะไร ตราบใดที่ลูกไม่ทำ มันจะเสียดาย"

“อ๊ะ” ด้วยการสนับสนุนของพ่อ ฉันกอดพ่อแน่น ฉันเองก็มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในใจ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรตราบใดที่ฉันได้รับการอนุมัติจากครอบครัวฉันก็จะสบายใจขึ้นเสมอ

จากนั้นพ่อของฉันก็บอกให้ฉันพักผ่อน ฉันนอนอยู่บนเตียง มองเพดาน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลี่หมิงเหย่าบ้าง

วันรุ่งขึ้นฉันออกจากโรงพยาบาลแต่เช้า เปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันขอให้แม่เอากระเป๋านักเรียนมาจากบ้าน แล้ววิ่งไปโรงเรียน

วันพฤหัสบดีแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเล่าจางโกรธแค่ไหน ฉันขาดเรียนไปสามวันโดยไม่ตั้งใจ

เมื่อฉันมาถึงฉันเริ่มอ่านหนีงสือตั้งแต่เนิ่น ๆ หลังจากที่ฉันเข้ามาเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นก็หยุดอ่านทีละคนและทุกคนก็จ้องมองมาที่ฉัน

หลิวฉีฉี รีบลุกขึ้นและพูดกับฉัน: "จางหลิงเฟิง ฉันขอโทษ เราจะไปเยี่ยมคุณที่โรงพยาบาล เมื่อพ่อแม่ของคุณบอกว่าคุณเข้าโรงพยาบาลอยู่ในตอนนี้น”

เพื่อนร่วมชั้นรอบๆ ตัวฉันพยักหน้าและมองมาที่ฉัน หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นและชา แน่นอนว่าโรงเรียนเป็นสถานที่ที่ดีที่สุด และมิตรภาพของเพื่อนร่วมชั้นก็บริสุทธิ์ที่สุด ฉันรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

“อ้อ ฉันได้ยินมาว่าคุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันได้ยินว่ากำลังจะตายไม่ใช่เหรอ เรากำลังหาเงินเพื่อซื้อพวงหรีด” หวังรุ่ยถามฉัน

...

เอาล่ะ เอาคำพูดที่ฉันพูดไปเมื่อกี้เอาคืนไปเลย นังพวกนี้ ฉันนั่งลงบนที่นั่งของฉันอย่างโกรธจัด แล้วพวกผู้ชายก็ล้อมฉันไว้ แล้วถามฉันว่าทำไมฉันยังไม่ตาย ฉันโดนรถชนรุ่นอะไร และทำอย่างไร รู้สึกอย่างไรตอนถูกรถชน

ฉันอยากให้คนกลุ่มนี้ไปกินข้าวไปให้พ้นๆ แม้แต่จ้าวซานหยู ที่เย็นชาอยู่ข้างๆ ฉันก็ยังมองมาที่ฉันและถามคำถามฉัน

ฉันไม่อยากยุ่งและไม่อย่กคุยกับพวกเขา ฉันเคยพูดมาก่อนว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมชั้นนั้นบริสุทธิ์ที่สุดแต่ตอนนี้ฉันถอนคำพูดแล้ว

หลังจากอ่านหนีงสือตอนเช้า คลาสแรกเริ่มด้วยคลาสพลศึกษา คลาสพลศึกษาไม่มีอะไรมากไปกว่าการออกไปเดินเล่น 2-3 รอบ แล้วเราก็เลิกเล่น

เล่าจาง พาเราวิ่งสองรอบแล้วปล่อยให้เราเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ หวังรุ่ยและซู่หยาง และฉันรีบไปที่ห้องน้ำเพื่อสูบบุหรี่

“อย่าบอกนะว่าบั้นท้ายของ เจ้าซานหยู บิดแล้วบิดเบี้ยวตอนที่เขาวิ่ง มันช่างดูดีเหลือเกิน”หวังรุ่ย กล่าวด้วยรอยยิ้มราคาถูก

"ตัดสิ ไม่ใช่แค่กองไขมันหรอกเหรอ พวกนายหยาบคายมาก" ซู่ กล่าวอย่างเหยียดหยาม "ฉันยังชอบผู้หญิงที่มีกล้ามมากกว่าเล็กน้อย เพื่อที่พวกเขาจะได้ช่วยเหลือฉันเมื่อฉันออกไปต่อสู้ใน อนาคต."

"คุณเอาชนะจ้าวซานหยูคนนั้นได้ไหม" ฉันกลอกตาไปที่ซู่หยางผู้ชายคนนี้สามารถจินตนาการถึงบั้นท้ายที่สวยงามของหญิงสาวว่าอ้วนได้ เชื่อจริงๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป