บทที่ 21 ก่อนหน้านี้ข้าเป็นหนี้เจ้าเท่าไหร่?
เมื่อนึกถึงการจ้องมองของเอ้อหนิวในตอนนี้นางพูดว่า "เอ้อหนิวถ้าเจ้าชอบก็ซื้อเพิ่ม"
"ข้าขอได้ไหม?"
"ได้ มันไม่แพงมาก และข้ายังพอจ่ายได้"
เมื่อได้ยินเช่นนี้เอ้อหนิวก็ไม่สุภาพ และชี้ไปที่ดอกไม้ติดผมทันที "ข้าต้องการนี่ นี่ และนี่ คุณป้าจะได้ห่อมันให้ข้า!"
เมื่อเห็นเช่นนี้แม่ค้าก็พูดอย่างมีความสุขว่า "ช่างเป็นเด็กที่ประพฤติดีเสียนี่กระไร" หลังจากพูดจบนางรีบห่อดอกไม้อันโปรดของเอ้อหนิวอย่างรวดเร็ว
เอ้อหนิวชี้ไปที่ดอกไม้ติดผมสีชมพูและพูดว่า "คุณป้าสวมมันให้ข้าหน่อยสิ"
เมื่อได้ยินเช่นนี้แม่ค้าขายของริมถนนจึงคิดจะช่วยเอ้อหนิวติดดอกไม้ไว้บนผมของนาง ด้วยเหตุนี้เอ้อหนิวจึงยกมือขึ้นและปฏิเสธ นางส่ายหัวและรับช่อดอกไม้จากมือของผู้หญิงคนนั้นจากนั้นส่งให้ซู่ว่านว่าน "มา"
ซู่ว่านว่านยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ รับช่อดอกไม้จากมือของเอ้อหนิวและติดไว้ที่ผมของเอ้อหนิว เด็กผู้หญิงคนนี้มีความสามารถในการจัดการนางจริงๆ
ในเวลานี้แม่ค้ายื่นกระจกทองสัมฤทธิ์ให้ "ดูว่ามันดูดีไหม"
เอ้อหนิวมองตัวเองในกระจก มีความสุขมากจนรอยยิ้มในดวงตาของนางเปล่งประกายออกมา
"ยัยตัวร้ายดูดีไหม"
เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินเอ้อหนิวพูดกับซู่ว่านว่านนางก็ตกตะลึง นี่เป็นชื่อเรียกของลูกสาวสำหรับแม่ของนางเหรอ?
ซู่ว่านว่านไม่สนใจการจ้องมองของผู้หญิงคนนั้น มองไปที่เอ้อหนิวและพูดอย่างตรงไปตรงมา "ดอกไม้บนหัวนั้นสวยงาม เจ้าสวยแต่เสื้อผ้าและผมของเจ้า... ข้าจะดูแลมันให้เจ้าเมื่อกลับถึงบ้าน เราจะไปซื้อผ้าเดี๋ยวนี้"
แค่ทำเสื้อผ้าใหม่ก็พอ ผ้าในสินสอดทองหมั้นที่เจ้าของเดิมนำมาจากครอบครัวของนางเมื่อนางแต่งงานได้ถูกใช้แล้ว หลังจากผ่านไปหลายปี ก็ถึงเวลาสำหรับเสื้อผ้าชุดใหม่และรูปลักษณ์ใหม่
"ตกลง!" เอ้อหนิวพยักหน้าอย่างตื่นเต้น นางอยากใส่ชุดสีชมพู นางเห็นว่าคนอื่นใส่สีชมพูแล้วดูดีมาก!
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสามก็มาถึงร้านขายผ้า เมื่อคิดว่าราคาที่นี่ไม่สูง ซู่ว่านว่านจึงถามราคาสั้น ๆ แต่ไม่ได้ตระหนี่และซื้อผ้าหนึ่งโหลทันที ซึ่งทำให้เจ้าของร้านผ้ามีความสุขมาก
หลังจากออกจากร้านขายผ้าได้ไม่นาน ซู่ว่านว่านก็เห็นคนซื้อไก่และเป็ด เมื่อคิดว่าไม่มีสัตว์ปีกอยู่ในบ้าน มันไม่สมควรเกินไป นางจึงโบกมือแล้วซื้อไก่ตัวเล็ก ๆ 10 ตัวและลูกเป็ดอีก 10 ตัว เนื่องจากสิ่งนี้ไม่สามารถใส่เข้าไปในอวกาศได้ นางจึงต้องถือมันด้วยมือ
"จับแขนข้าไว้ทั้งสองคน อย่าปล่อย" เนื่องจากผู้คนสัญจรไปมาบนถนน นางกังวลว่าเด็กน้อยทั้งสองจะหลงทาง
"ได้!" ลูกทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน
หลังจากยืนยันว่าไม่มีอะไรจะซื้อแล้ว นางจึงซื้อซาลาเปายัดไส้นึ่งและถังหูลู่ แล้วขึ้นเกวียนวัวกลับไปที่หมู่บ้านพร้อมกับเจ้าตัวน้อยทั้งสอง
ครั้งนี้คนขับเกวียนยังคงเป็นคนที่ต้องการดูถูกนางที่ทางเข้าหมู่บ้าน ซึ่งมาจากหมู่บ้านต้าชิงชื่อตงซาน ในขณะนี้ในรถมีเพียงพวกเขาแม่ลูกสามคน ดังนั้นตงซานจึงจ้องมองนางอย่างไร้ยางอาย ซู่ว่านว่านไม่สนใจในตอนแรก แต่นางถูกจ้องมองตลอดเวลา และอารมณ์ของนางก็ไม่ดีเช่นกัน
"เห็นพอหรือยัง" ซู่ว่านว่านถาม
ตงซานพูดอย่างเคอะเขิน "ใครบอกว่าข้ากำลังมองเจ้าอยู่ ข้ากำลังดูอยู่ว่าทำไมไม่มีคนมาขึ้นรถ!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ซู่ว่านว่านก็เย้ยหยันเบา ๆ "พวกข้าแม่ลูกทั้งสามของเราเป็นมนุษย์ไม่ใช่หรือ"
"ไม่เอ้อหนิวและซานวาต้องเป็นมนุษย์" ตงซานพูดครึ่ง ๆ กลาง ๆ เขาคิดว่าเขาพูดแบบนี้ ซู่ว่านว่านคงไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร? ตอนนี้เขาต้องการเห็นซู่ว่านว่านสบถข้างถนนเหมือนคนปากร้ายเหมือนเมื่อก่อน แล้วปล่อยให้คนอื่นมองดูนาง ซึ่งจะทำให้ชื่อเสียงของนางแย่ลงเรื่อย ๆ
อย่างไรก็ตามซู่ว่านว่านไม่ได้สนใจที่จะโต้เถียงเลย แต่เอนกายลงบนรถอย่างเกียจคร้าน เมื่อเห็นสิ่งนี้ตงซานยังคงประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อถูกจ้องมองอีกครั้งซู่ว่านว่านก็พูดอย่างไม่สบายใจว่า "ก่อนหน้านี้ข้าเป็นหนี้เจ้าเท่าไหร่" นางจำได้ว่าเจ้าของเดิมในหนังสือเป็นคนขี้โกงและมักจะขึ้นรถไปโดยไม่ให้เงินเขา จากนั้นนางยืนกรานที่จะครองพื้นที่จอดรถ และจะไม่ปล่อยให้ตงซานออกไปจนกว่านางจะขึ้นไปบนรถ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ตงซานก็เยาะเย้ย "หลังจากที่ข้าบอกเจ้า เจ้าจะให้เงินข้าไหม"
"ใช่" ซู่ว่านว่านพยักหน้า หนี้บางส่วนยังคงต้องชำระ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ตงซานแทบไม่เชื่อสายตาของเขา แต่เขายังคงพูดว่า "เงินที่เจ้าเป็นหนี้ข้าใน 5 ปี อย่างน้อย 60 เหวิน ถ้าเจ้าขึ้นรถครั้งละ 2 เหวิน เจ้าใช้ห้าปีในการขึ้นรถอย่างเปล่าประโยชน์ไปแล้ว"
"อืม" ซู่ว่านว่านตอบในลำคอ
อืม? ตงซานขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ต้องวางท่า มิฉะนั้นนางคงจ่ายเงินไปแล้ว!
หลังจากที่เขาคิดเช่นนั้นในใจ เขาก็เห็นนางควักเงินจากกระเป๋าและยื่นให้เขา "นับดูสิครั้งนี้บวก 3 คนกับ 6 เหวิน รวมเป็น 66 เหวิน"
ตงซานมองไปที่เหรียญทองแดงในมือของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาพูดด้วยความไม่เชื่อ "เจ้าเอาเงินมาจากไหน"
เมื่อได้ยินเสียงคำถามของเขา ซู่ว่านว่านพูดอย่างไม่พอใจ "สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่? นับเงินเร็วเข้า"
หลังจากพูดจบ นางก็นำเงินใส่มือของตงซานโดยตรง ด้วยวิธีนี้ภายใต้อารมณ์ที่ซับซ้อน ตงซานเริ่มนับเงิน มันเป็น 66 เหวิน ตอนนี้นางได้เคลื่อนไหวแล้ว นางกลายเป็นคนใจกว้างงั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไป แต่ตอนนี้เขาแน่ใจมากขึ้นว่านางเปลี่ยนไป ราวกับว่านางเปลี่ยนแกนกลางของนาง
ในเวลานี้กลุ่มคนเข้ามานั่งรถส่วนใหญ่มาจากหมู่บ้านต้าชิง เมื่อพวกเขาเห็นซู่ว่านว่านและเด็กน้อยทั้งสอง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูถูก ซู่ว่านว่านนั่งรถโดยไม่จ่ายเงินอีกครั้ง
มีคนจำนวนมากและสองที่นั่งไม่เพียงพอ บังเอิญว่าเด็กสองคนนั่งสองที่นั่ง และผู้หญิงสองคนรู้สึกไม่พอใจ
"ซู่ว่านว่านรีบไปอุ้มลูกของเจ้า ไม่เป็นไรหรอกถ้าจะขึ้นรถโดยไม่จ่ายเงิน แต่เจ้ากล้าที่จะปล่อยให้ลูกของเจ้านั่งบนที่นั่งไหม"
"ไม่ ต้นไม้ต้องการผิวหนังและผู้คนต้องการใบหน้า ซู่ว่านว่าน เจ้าไร้ยางอายจริง ๆ กล้าที่จะนั่งโดยไม่ต้องจ่ายเงิน!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซู่ว่านว่านก็มองอย่างเย็นชา เมื่อผู้หญิงสองคนเห็นสิ่งนี้ หัวใจของพวกนางก็เต้นรัว และพวกนางก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ก่อนที่ซู่ว่านว่านจะทันได้เปิดปาก ซานวาก็ปกป้องความอยุติธรรมของแม่ของเขา "ไร้สาระ! ท่านแม่ของข้าเป็นคนจ่าย และนางก็จ่ายเงินไปมากมาย!" คนพวกนี้ใจร้ายกับแม่เขามาก น่ารังเกียจเกินไป
อะไร ทุกคนประหลาดใจ ซู่ว่านว่านจ่ายค่ารถ? พระอาทิตย์กำลังออกทางทิศตะวันตกหรือไม่? หรือวันนี้พวกเขาหูหนวกผิดปกติ?
ภายใต้สายตาที่พินิจพิเคราะห์และเหลือเชื่อของทุกคน ซู่ว่านว่านหาวแล้วยื่นมือไปจับซานวาไว้ในอ้อมแขน และพูดกับตงซานว่า "เจ้ายังจะไปไหม"
จากนั้นตงซานก็กลับมารู้สึกตัว และรีบพูดกับผู้หญิงสองคนที่ไม่มีที่นั่ง "วันนี้ซู่ว่านว่านจ่ายค่ารถสามที่นั่งแล้ว รอจนกว่าเที่ยวต่อไปจะมา!"
ผู้หญิงสองคนตกตะลึง บ้าอะไร ซู่ว่านว่านยังจ่ายค่ารถให้เด็ก ๆ ในรถมีเพียงสามที่นั่งสำหรับซู่ว่านว่านและเด็กน้อยสองคน และคนอื่น ๆ ก็อุ้มลูกของตัวเอง ในการเปรียบเทียบเช่นนี้ เด็ก ๆ ในรถคันเดียวกันค่อนข้างอิจฉาเด็กน้อยสองคน
ระหว่างทางกลับพบกลุ่มโจร 10 คน โจรกลุ่มนี้อยู่กลางถนนเป็นพิเศษเพื่อปล้น ถ้ารถเต็มไปด้วยผู้หญิงก็อยู่ในอ้อมแขนของพวกเขา ในเวลานี้ซู่ว่านว่านอยู่บนรถ ยกเว้นคนขับรถตงซานส่วนที่เหลือเป็นผู้หญิงและเด็ก พวกโจรล้อมรอบเกวียนวัวและมองดูผู้คนและสิ่งของบนเกวียนอย่างละโมบ
"เฮ้! วันนี้เป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่ และทุกคนก็มีถุงใบใหญ่และใบเล็ก"
"ใช่แล้ว มีผู้หญิงหน้าตาดีไม่กี่คนในหมู่พวกเขา..."
"ไม่เลว ไม่เลว ทำเงินได้ดี"
