ตำนานเทพปีศาจข้ามภพ บทที่ 335 คลื่นสมุทร (อ่านฟรี)

ตำนานเทพปีศาจข้ามภพ บทที่ 335 คลื่นสมุทร (อ่านฟรี)

แปลโดย iPAT  

“ข้าไม่ได้อ่อนข้อ” หลี่ฉิงซานผลักหรูซิงออกไปด้านข้าง เขารู้ว่านางไม่ได้สนใจเขา เขาไม่ต้องการถูกล้อเล่นโดยเปล่าประโยชน์

หรูซิงกล่าว “เห็นได้ชัดว่าเจ้าสามารถเอาชนะ แต่เจ้ากลับแพ้ นั่นไม่ใช่การอ่อนข้องั้นหรือ?”

แม้ค่ายกลอสรพิษขดจะทรงพลัง แต่ตราบเท่าที่หลี่ฉิงซานทำลายเจตจำนงของเหล่าทหาร ค่ายกลจะพังทลายลง จากนั้นเขาจะสามารถเอาชนะพวกเขาเช่นเดียวกับครั้งก่อนหน้า ในความเป็นจริงมันอาจง่ายขึ้นด้วยจำนวนคนที่ลดน้อยลง

“เจ้าไม่คิดว่าการชนะเช่นนั้นน่าเบื่อเกินไปงั้นหรือ?” หลี่ฉิงซานนอนลง มันไม่ใช่การต่อสู้แห่งชีวิตและความตาย เขาไม่จำเป็นต้องกระทำการรุนแรงเกินไป ผลลัพธ์ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการเรียนรู้บางสิ่งจากมัน

“หากมีหินวิญญาณให้ไขว้คว้า มันย่อมไม่น่าเบื่อ”

“ผู้หญิงก็เป็นเช่นนี้ เจ้าเคยคิดถึงเป้าหมายระยะยาวบ้างหรือไม่?”

“โอ้ เจ้ากำลังดูถูกผู้หญิง!” หรูซิงกดไหล่ของหลี่ฉิงซาน “ดูเหมือนความแข็งแกร่งของเจ้าจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง”

“หนึ่งก้อน สองก้อน สามก้อน...”

“เจ้า!” หรูซิงผงะ จากนั้นหลี่ฉิงซานก็คว้ามือเรียวขาวของนาง “ตอนนี้เราไม่ติดค้างกันแล้ว” แม้นางจะซุกซน แต่เขาก็รู้ว่านางเป็นคนดี

“ฝันไปเถอะ!” หรูซิงยิ้มด้วยใบหน้ายียวนเล็กน้อย

“ฮ่าฮ่าฮ่า หลี่ฉิงซาน ผู้ใดจะคิดว่าเจ้าก็มีวันนี้เช่นกัน...เจ้ากำลังทำสิ่งใด? หรูซิง บอกข้าว่าเกิดสิ่งใดขึ้น” ฉูเทียนพุ่งเข้ามาราวกับลมบ้าหมู เขาชี้นิ้วไปที่หลี่ฉิงซานและหัวเราะเย้ยหยัน แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง เขาก็ไม่สามารถอดทน

“หลี่ฉิงซาน เจ้า...เจ้า...เจ้า...” อันฉงจื่อต้องการหยุดฉูเทียน แต่นางบังเอิญเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน

หรูซิงกลอกตา ‘เราทำสิ่งใดงั้นหรือ? พวกเจ้าทำเหมือนจับได้ว่าคนรักนอกใจ’

…..

หลี่ฉิงซานกลับเกาะมหาสงครามเพื่อพบอันเตียอี้

อันเอิ้นฉุนกำลังพูดคุยกับศิษย์สำนักการทหารขณะที่อันเตียอี้ยืนอยู่ข้างหนึ่ง เมื่อเห็นหลี่ฉิงซาน อันเอิ้นฉุนก็ชำเลืองมองอันเตียอี้

อันเตียอี้เดินเข้าไปพูดกับหลี่ฉิงซาน “มากับข้า”

หลี่ฉิงซานเดินตามอันเตียอี้ไปถึงหน้าประตูโลหะบานหนึ่งก่อนที่อันเตียอี้จะนำป้ายประจำตัวของเขาออกมาและเปิดประตูที่นำเข้าไปสู่ความมืด ประตูเปิดและปิดลงทีละบานขณะที่พวกเขาเดินลึกลงไปใต้ดิน

หลี่ฉิงซานไม่เคยคิดว่าเกาะมหาสงครามจะมีบางสิ่งซ่อนอยู่ใต้ดิน มันทำให้เขายิ่งสงสัยว่าอันเตียอี้จะสอนสิ่งใดให้เขา

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงชั้นล่างสุด ค่ายกลส่องแสงเรืองรอง ที่นี่สมกับเป็นสำนักการทหาร การป้องกันของมันหนาแน่นกว่าสำนักวรรณกรรมบนเกาะหลอมรวมเมฆาอย่างไม่สามารถเปรียบเทียบ อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าที่นี่จะเป็นห้องสมุด

อันเตียอี้หันกลับมา “ขอบคุณ!”

กระทั่งหรูซิงยังบอกได้ว่าเขาสามารถเอาชนะ แล้วอันเตียอี้จะมองไม่ออกได้อย่างไร เหตุผลเดิมที่เขาเรียกหลี่ฉิงซานมาคือเพื่อทำให้ศิษย์สำนักการทหารรู้สึกถึงอันตรายและได้รับโอกาสในการต่อสู้จริง แต่หลังจากเกิดความวุ่นวายจากนิกายบัวขาว พวกเขาไม่สามารถแพ้อีกต่อไป

การแพ้หนึ่งหรือสองครั้งส่งผลกระทบต่อจิตใจของพวกเขา หากพวกเขาแพ้อีกครั้ง มันจะทำลายขวัญกำลังใจของกองทัพ พวกเขาจะต้องชนะเพื่อยกขวัญกำลังใจ

หลี่ฉิงซานกล่าว “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ข้าทำเต็มที่แล้ว”

การเอาชนะศิษย์สำนักการทหารไม่มีประโยชน์ใดๆ ในความเป็นจริงเขาต้องการใช้การต่อสู้ครั้งนี้ฝึกฝนหมัดปีศาจวัว

อันเตียอี้กล่าว “เจ้าสามารถปล่อยหมัดที่สองได้แล้ว”

หลี่ฉิงซานกล่าว “หากข้าต้องการทุบตีเจ้า ข้าจะทำมันอย่างยุติธรรม ข้าไม่ชอบชกกระสอบทราย ดังนั้นอย่าลังเลที่จะต่อสู้กลับในอนาคต”

“เช่นนั้นก็อย่าคิดว่าจะสัมผัสใบหน้าของข้าได้อีก” ในความมืด ริมฝีปากของอันเตียอี้ดูเหมือนจะม้วนขึ้น แต่มันก็หายไปเร็วเกินไป

หลี่ฉิงซานกล่าว “ข้าจะทำเช่นที่ข้าพูด เอาล่ะ ทักษะการต่อสู้อยู่ที่ใด?”

อันเตียอี้หยิบใบไม้หยกมากกว่าสิบใบออกมาจากกระเป๋าร้อยสมบัติของเขา “นี่คือทักษะการต่อสู้ทั้งหมดที่เกี่ยวกับธาตุวารี”

“อย่าบอกว่าเจ้าเรียกข้ามาในที่ลับเพื่อพูดไม่กี่คำก่อนหน้านี้!”

“แล้วอย่างไร”

หลี่ฉิงซานไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร ดังนั้นเขาจึงก้มศีรษะลงและตรวจสอบใบไม้หยก

พวกมันเป็นทักษะการต่อสู้ที่ผสมผสานระหว่างการบ่มเพาะพลังปราณและการบ่มเพาะร่างกาย พวกมันถือเป็นศิลปะการต่อสู้ระดับที่สูงขึ้น

นี่เป็นทักษะที่เหมาะสมกับหลี่ฉิงซานที่เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะประชิด ในการต่อสู้ที่เกิดการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา หากเขาสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นในช่วงเวลาสำคัญ มันอาจทำให้เขารอดพ้นจากความตาย

ทุกทักษะที่อันเตียอี้นำออกมาล้วนเป็นศิลปะการต่อสู้ระดับสูงที่หายาก กระทั่งศิษย์สำนักการทหารก็ไม่สามารถฝึกฝนหากพวกเขาไม่มีผลงานที่โดดเด่น

แม้สำนักต่างๆจะแบ่งปันความรู้ให้แก่ศิษย์สำนักอื่น แต่พวกเขาก็ยังเก็บสิ่งที่ดีที่สุดไว้กับตนเอง โดยไม่ต้องกล่าวถึงทักษะที่ตระกูลอันรวบรวมมาเองซึ่งจะส่งมอบให้สมาชิกในตระกูลเท่านั้น หากไม่ได้รับอนุญาตจากอันเอิ้นฉุน แม้แต่อันเตียอี้ก็ไม่มีอำนาจที่จะนำพวกมันออกมา นี่ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องที่หลี่ฉิงซานช่วยฝึกให้ศิษย์สำนักการทหารอีกต่อไป

ที่เมืองวายุบรรพกาล หลี่ฉิงซานให้อันฉงจื่อจากไปขณะที่เขาแกะสลักเส้นทางหลบหนีให้นาง อันเอิ้นฉุนเห็นทุกสิ่ง แม้เขาจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ แต่เขาก็มีแผนการของเขาเอง

หลี่ฉิงซานมองใบไม้หยกและส่งเสียงอุทานออกมาเบาๆด้วยความประหลาดใจ

เขาเห็นทักษะที่มีชื่ออันยิ่งใหญ่ว่าคลื่นสมุทร! มันอธิบายถึงพลังของแม่น้ำที่ไหลมาบรรจบกันที่มหาสมุทรอันไร้ขอบเขต!

คำบางคำพุ่งเข้าสู่จิตใจของหลี่ฉิงซานทันที เคล็ดวิชามหาสมุทรไร้ขอบเขต!

“เจ้ามีสายตาที่ค่อนข้างดี นี่เป็นทักษะที่แข็งแกร่งที่สุด แต่วิธีฝึกฝนของมันค่อนข้างพิเศษ แม้พลังปราณของเจ้าจะบริสุทธิ์มาก แต่มันยังค่อนข้างยาก ข้าขอแนะนำให้เจ้าเลือกทักษะอื่น” เพื่อให้หลี่ฉิงซานตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง อันเตียอี้จึงให้คำชี้แนะเล็กน้อย

ทักษะคลื่นสมุทรต้องมีความเกี่ยวข้องกับเคล็ดวิชามหาสมุทรไร้ขอบเขต เป็นไปไม่ได้ที่นิกายจะถูกสร้างขึ้นด้วยเคล็ดวิชาเดียว หลังจากนิกายล่มสลาย เคล็ดวิชาต่างๆของพวกเขาก็กระจัดกระจายไปทั่วโลก สุดท้ายทักษะคลื่นสมุทรก็จบลงในมือของตระกูลอัน

หลี่ฉิงซานเร่งถาม “เจ้ารู้หรืไม่ว่าข้าจะหาเคล็ดวิชาที่เกี่ยวข้องกับมันได้จากที่ใด?”