ดวงตาของหลู่เซาชิงมืดมนและเย็นชา เขากำหมัดแน่นและพูดด้วยความโกรธ "ซู่ว่านว่านจงใจทำ นางแค่อยากจะทำให้ข้าโกรธเพื่อที่นางจะได้ไปกับ... ผู้ชายคนอื่น แล้วทิ้งลูกสามคนไว้ข้างหลัง"

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อได้ยินสิ่งนี้เป็นครั้งแรกที่หลู่เหยามีความคิดที่อยากจะพูดแทนนาง แต่เมื่อเขานึกถึงว่าพี่ชายคนรองของเขากำลังโกรธ เขาก็เงียบลง

ซู่ว่านว่านกลับไปที่ห้องครัวและกลับไปที่ห้องทางทิศตะวันตกพร้อมกับโจ๊กอื่น ๆ ในเวลานี้เด็กน้อยทั้งสามตื่นกันหมดแล้ว พวกเขานั่งล้อมวงกันบนเตียง กระซิบราวกับว่าพวกเขากำลังพูดถึงแผนการใหญ่บางอย่าง

ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า เด็กน้อยทั้งสามก็เงยหน้าขึ้นทีละคน

"ท่านแม่" ซานวายิ้มอย่างเปิดเผยและเอนตัวไป "กอดท่านแม่"

ซู่ว่านว่านวางโจ๊กลง เอื้อมมือไปกอดซานวาบีบจมูกแล้วถามเบา ๆ ว่า "กระซิบอะไร"

"เราอยู่ที่..."

"ซานวา!" เอ้อหนิวตะโกนอย่างลนลาน

เสียงตะโกนทำให้ซานวาหดคอด้วยความตกใจ และเงียบลงอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าลงและดูเศร้าสร้อย

เมื่อเห็นทางเลี้ยว ซู่ว่านว่านก็ชำเลืองมองที่เอ้อหนิว และพูดอย่างหมดหนทางว่า "ข้าไม่ต้องการฟังหรือถาม แต่อย่าก้าวร้าว ซานวาไม่ได้ทำอะไรผิด"

เมื่อเห็นซู่ว่านว่านพูดแทนซานวา แม้ว่าน้ำเสียงของนางจะไม่ก้าวร้าวมาก แต่เอ้อหนิวก็ยังรู้สึกอึดอัดมาก ดวงตาของเอ้อหนิวเปลี่ยนเป็นสีแดงและตะโกนว่า "ข้าเกลียดเจ้า! ข้าเกลียดเจ้า!" นางร้ายคนนี้เรียกว่าดุจริง ๆ เกลียดนางร้ายคนนี้ วู้ วู้ วู้...

ซู่ว่านว่านดูสับสน นางไม่รู้ว่านางทำอะไรผิด

เมื่อเห็นสิ่งนี้ต้าวารีบยื่นมือไปปลอบเอ้อหนิว "อย่าร้องไห้เอ้อหนิว ผู้หญิงเลวลำเอียง"

"..."ซู่ว่านว่านพูดไม่ออก

เด็กร้ายกาจคนนี้!ถ้าเจ้าจะปลอบใจใคร ก็แค่ปลอบเขา ทำไมเจ้าถึงมาบอกว่าข้าลำเอียง?

นอกจากนี้ซานวายังเป็นคนเดียวที่ปฏิบัติต่อนางอย่างดี คอยปกป้อง และติดตามนางเสมอ หากไม่ปฏิบัติกับซานวาให้ดีกว่านี้ จะคู่ควรกับความเมตตาที่ซานวามีต่อนางได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามหากเจ้าตัวเล็กทั้งสองสามารถอยู่ร่วมกับนางอย่างสันติและปฏิบัติต่อนางเหมือนแม่ นางก็ไม่รังเกียจที่จะทำดีกับพวกเขา

เอ้อหนิวไม่รู้ว่ามันเป็นความคับข้องใจหรืออะไร นางเศร้ามากจนร้องไห้

ซู่ว่านว่านเดินไปข้างหน้าพร้อมกับซานวาในอ้อมแขนของนาง ยกมือขึ้นและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ยื่นมือออกไปเพื่อเช็ดน้ำตาของเอ้อหนิวอย่างอ่อนโยน

"นี่ อย่าร้องไห้ ข้าผิดไปแล้ว ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรตำหนิเจ้าเพื่อซานวา"

นางประนีประนอม อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเด็ก

เมื่อได้ยินเสียงที่อ่อนโยนนี้ เอ้อหนิวก็สูดจมูก เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซู่ว่านว่านด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา "เจ้ารู้จริงๆหรือว่าเจ้าผิด?"

ซู่ว่านว่านเดาะลิ้นของนาง แต่ก็ยังพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ข้ารู้ว่าข้าผิด ในฐานะแม่ ข้าไม่ควรตำหนิเจ้า"

เอ้อหนิวมีความสุขมากหลังจากได้ยินสิ่งนี้ แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางยังคงเหม็นอยู่ "ฮึ่ม! เจ้าไม่ใช่แม่ เจ้าเป็นผู้หญิงเลว!"

"ใช่ เจ้าพูดถูก" ซู่ว่านว่านกระตุกมุมปากและพูดว่า "รีบไปล้างหน้า แล้วทานอาหารเช้า ข้าจะไปที่อำเภอเพื่อขายเนื้อรมควันในภายหลัง"

เมื่อซานวาในอ้อมแขนของนางได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย และถามด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กว่า "ท่านแม่กำลังจะไปที่อำเภอ? ซานวาจะตามไปได้หรือไม่"

ซู่ว่านว่านพยักหน้า บีบหน้าซานวาแล้วพูดเบา ๆ "ได้ ถ้าซานวาอยากไป แม่จะพาเจ้าไปด้วย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เอ้อหนิวก็ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า และตะโกนว่า "ข้าจะไปเหมือนกัน ข้าต้องการจับตาดูเจ้า ผู้หญิงไม่ดี เกรงว่าเจ้าจะขายซานวา"

"..." ซู่ว่านว่านหัวเราะและไม่ตอบ

เด็กผู้หญิงคนนี้มีอะไรจะพูดจริง ๆ แต่ไม่พูดตรง ๆ นางยืนยันเรื่องการตีสองหน้า เห็นได้ชัดว่านางต้องการไป แต่นางต้องหาเหตุผลอื่น อย่างไรก็ตามหากคุณมองใกล้ ๆ เอ้อหนิวก็น่ารักทีเดียว

ภายใต้เสียงตะโกนของนาง เด็กน้อยทั้งสามก็วิ่งไปล้างหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็วิ่งกลับไปที่ห้องทางทิศตะวันตกเพื่อรับประทานอาหารเช้า

ซู่ว่านว่านกินไปสองสามคำในครัว แล้วยัดเบคอน เขากวาง หนังกวาง และของมีค่าอื่น ๆ ที่จะขายวันนี้ลงในตะกร้า

ครู่ต่อมา เมื่อนางเดินผ่านบ้านหลังใหญ่ เสียงของหลู่เซาชิงก็ดังมาจากในบ้าน

"ซู่ว่านว่านหยุดก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า"

"..." ซู่ว่านว่านทำเป็นหูหนวก

ถ้าบอกให้หยุดก็หยุด ไม่อายเหรอ นางไม่ใช่เจ้าของเดิม ที่ต้องรักเขาจนตาย ยอมเป็นสุนัขเลียของเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้หลู่เซาชิงในห้องก็โกรธมากจนหัวของเขาแทบมีควันออกมา เขาพบว่าผู้หญิงที่อารมณ์แปรปรวนคนนี้รับมือได้ยากกว่าผู้หญิงที่ไม่เคยเปลี่ยนอารมณ์มาก่อน

"ซู่ว่านว่าน... " หลู่เซาชิงเรียกนาง

ในขณะนี้ซู่ว่านว่านหยุดเดิน เดินไปที่ประตูบ้านหลังใหญ่ และมองไปด้านข้าง

"พูดอะไรเร็ว ๆ จะผายลมก็ทำเร็วๆ อย่าขัดขวางแม่หาเงิน!"

จากหมู่บ้านต้าชิงไปยังมณฑล ใช้เวลาเดินเกือบครึ่งชั่วยาม ถ้าไม่เริ่มตอนนี้แดดจะร้อนแทบตาย!

"เจ้า!" ใบหน้าของหลู่เซาชิงเปลี่ยนเป็นมืดจากการสำลัก และเขาพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง "เจ้าจะพาเด็กไปด้วยหรือไม่"

"อืม"

"ไปกับลูกทั้งสามคน?"

"ไปกับเอ้อหนิวและซานวา" ซู่ว่านว่านตอบ

ต้าวาไม่พูดอะไรอาจเป็นเพราะเขาไม่อยากตามนางไป

หลู่เซาชิงขมวดคิ้วและถามด้วยความไม่เชื่อ "เอ้อหนิวต้องการติดตามไปด้วยหรือไม่ ทำไม?"

"ตามข้ามา แล้วจะมีเนื้อกิน!" ซู่ว่านว่านเหล่ตาของนางแล้วพูดประชดประชัน "อย่างน้อยก็ยังดีกว่าติดตามเจ้า"

หลังจากพูดจบนางก็ลูบหลังคอที่เจ็บของนางและจ้องมองไปที่เขา

"มีอะไรจะพูดอีกไหม ข้าจะไปแล้ว"

ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีก็หน้าตาดี แต่เสียดาย สมองไม่สดใส ปากไม่ตรงกับใจ

หลู่เซาชิงเงียบไปครู่หนึ่งและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ดูแลเอ้อหนิวและซานวา หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแม้ว่าจะขุดดินลงไปสามฉื่อก็ตาม"

"หนวกหู" ซู่ว่านว่านมองเขาอย่างขยะแขยง และออกจากบ้านหลังใหญ่ไป

ถ้านางต้องการทำอะไรกับเจ้าตัวน้อยทั้งสาม นางคงขู่เขาด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของทั้งสาม แล้วให้เขามอบป้ายประจำตัวและหนังสือหย่าให้นาง แล้วทำไมจะต้องทำเงื่อนไขด้วยล่ะ?

หลังจากนั้นนางก็แบกตะกร้าไว้บนหลังและเดินออกจากบ้านโดยจับมือของซานวาและเอ้อหนิว

ในตอนแรกเอ้อหนิวปฏิเสธที่จะให้นางจับมือ แต่เมื่อนางรู้ว่าเด็กหญิงดื้อรั้น นางก็จับมือของเด็กหญิงไว้ไม่ยอมปล่อย เด็กหญิงจับมันไว้แน่นไม่ดิ้นรนอีกต่อไป วันนี้เป็นวันที่จะไปตลาดของเขต ดังนั้นมีผู้คนจำนวนมากที่ทางเข้าหมู่บ้านในตอนเช้าตรู่ และทุกคนกำลังรอเพื่อไปที่เขตด้วยเกวียนวัว

อย่างไรก็ตามนั่นคือเงินที่จะนั่ง สุนัขอย่างซู่ว่านว่านไม่มีขนแม้แต่เส้นเดียว ดังนั้นนางจึงได้แต่เดินอย่างเชื่อฟังกับเจ้าตัวเล็กทั้งสอง

"เฮ้ ดูสิ ซู่ว่านว่านผู้ดุร้ายคนนั้นอยู่ที่นี่แล้ว"

"โอ้ มันเป็นเรื่องจริง... แต่ไม่เป็นไรที่ลูกคนที่สามของครอบครัวของหลู่ซิ่วไฉยึดติดกับผู้หญิงคนนั้น แตทำไมลูกผู้หญิงคนที่สองถึงจับมือนาง"

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด