ตอนที่ 44 คุเรไน: ไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้ว

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 44 คุเรไน: ไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้ว

นัตสึฮิโกะไม่อยากมีอะไรกับโยโกะจริง ๆ

ต้องไม่ลืมว่า เขามุ่งเป้าไปที่คาริน -เด็กสาวคนนั้นมีพรสวรรค์ระดับคาเงะ ความแข็งแกร่งของเธอก็ไม่ด้อยกว่าซากุระ ‘นางเอก’ มากนัก เรียกได้ว่าเธอมีศักยภาพที่แข็งแกร่งที่สุด

หากพิจารณาจากโบนัสสายเลือดของตระกูลอุซึมากิ สำหรับนัตสึฮิโกะแล้ว เธอมีความหมายมากกว่าซากุระเป็นไหน ๆ

แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายที่นุ่มนิ่ม เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดคำว่า 'คุณแม่เสือสาว เป้าหมายของผมคือลูกสาวของคุณต่างหาก'

และ...

ตอนที่นัตสึฮิโกะเห็นโยโกะเป็นครั้งแรก เธอต่างจากตอนนี้ราวฟ้ากับเหว!

เดิมทีเธอเป็นคนผอมแห้ง ผมลีบ และดวงตาหมองคล้ำ แต่พอเธอได้เห็นลูกสาวเท่านั้น เธอก็กระฉับกระเฉงขึ้นเล็กน้อย แม้ร่างกายของเธอจะเต็มไปด้วยรอยฟัน

และตอนนี้เธอพักฟื้นมาหลายวันแล้ว

เธอได้มีรูปร่างสมส่วน ผมสีแดงเข้ม และดวงตาที่มั่นคงปนขี้อาย

พลังชีวิตของตระกูลอุซึมากินั้นยอดเยี่ยมมาก!

เพียงแค่พักผ่อนตามปกติและรับประทานอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการเพียงพอ เธอก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว!

แผลรอยกัดบนร่างกายก็จางลงมากเช่นกัน แม้จะยังไม่หายดี แต่ด้วยการจัดองค์ทรงเครื่องก็ดูประปรายแล้ว ดู ๆ ไปก็น่าเย้ายวนใจไปอีกแบบ!

โยโกะเห็นว่านัตสึฮิโกะเหมือนจะสังเกตแผลเป็นของเธอ

ดวงตาของเธอหดลง ฉายแววแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ

แต่ขณะที่เธอชะงักอยู่นั้น คนทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าไปในผ้าห่ม

…

ห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

คารินทำหน้ามุ่ย กำหมัดทุบประตูไม้

“แม่ใจร้าย!” เธอมีท่าทางเศร้าโศกและหดหู่: "แม่จะปล้นสามีของลูกได้ไง!"

“แม่ปล่อยหนูออกไปนะ!”

แม้นว่าคารินจะถูกกักกักบริเวณอยู่ในบ้าน แต่เด็กผู้หญิงในโลกนารูโตะนั้นมักจะโตเร็ว

และเธอยังได้ปลุกความสามารถด้านการรับรู้ที่แม้แต่แม่ของเธอ โยโกะก็ยังไม่เชี่ยวชาญ เธอจึงได้ยินการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยนิดในห้องที่อยู่ไม่ไกล

เพราะอย่างงั้น เธอถึงได้อารมณ์เสีย!

คารินหวังมากว่าเธอจะรีบเข้าไปลากแม่ของเธอออกมา

แต่ทำไม่ได้

“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ นัตสึฮิโกะจะโกรธ... ฮื้อ ฮื้อ หนูเกลียดแม่!”

เธอกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ

เหมือนว่าค่ำคืนนี้จะไม่ได้นอน...

…

และมีอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้นอนในค่ำคืนนี้เช่นกัน คือคุเรไน

“ให้ตายเถอะ หมอนี่พลังงานล้นเหลือชะมัด!” คุเรไนก่นด่าอย่างโมโห “หากรู้ตั้งแต่แรกว่านายติดสาวขนาดนี้ เราไม่พบกันก็ดี!”

คุเรไนโมโหจัด ๆ

เธอเพิ่งอยู่ในตระกูลอุจิวะได้ไม่นาน เธอจึงไม่รู้วิถีชีวิตของนัตสึฮิโกะ

แต่ก่อนไม่เหมือนตอนนี้!

และเมื่อกลางวัน ซาสึเกะเผลอเหยียบพื้นจนทำเป็นรูในบ้านของเธอตอนที่กระโดดข้ามกำแพง และตอนนี้กำลังซ่อมแซมอยู่

แม้นว่าตระกูลอุจิวะจะยังมีห้องว่างมากมาย แต่ยูกิโนะก็ขอโทษแทนซาสึเกะแล้วเสนอให้มาอยู่ห้องเดียวกันกับเธอ

พวกเธอเป็นผู้หญิงเหมือนกัน คุเรไนจึงตกลง

แต่ในฐานะภรรยาหลวงอย่างยูกิโนะ ห้องนี้จึงอยู่ติดกับห้องของนัตสึฮิโกะ

ผลลัพธ์คือ......

"ให้ตายเถอะ นัตสึฮิโกะ วันนี้ตกลงเราจะได้พักผ่อนไหม!" คุเรไนรู้สึกอายและโมโห

ในฐานะโจนิน เธอมีความสามารถด้านการรับรู้และความสามารถด้านการได้ยินที่ยอดเยี่ยม!

แต่บางครั้งเธอก็ไม่ต้องการการรับรู้นี้จริง ๆ...

"อีกนานแค่ไหนเนี่ย..."

“ไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้ว!”

…

วันต่อมา นัตสึฮิโกะตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น

ปัญหาเดียวคือดวงตาของคุเนไรดูเหมือนจะแดงก่ำราวกับไม่ได้นอน...

แต่นั่นเป็นปัญหาเล็กน้อย นัตสึฮิโกะไม่สนใจคุเรไน

และคารินดูเหมือนจะกระตือรือร้นมากกว่าเดิม แม้นว่าเธอจะไม่ได้นอนทั้งคืน แต่ร่างกายของอุซึมากิ ทำให้เธอกระปรี้กระเปร่าอยู่ได้

เธอทำตัวเหมือนเด็กจริง ๆ ไม่ว่าจะอ้อนนัตสึฮิโกะขอของอร่อยและเล่นสนุกเหมือนเด็ก

ยังต้องให้ขี่หลัง...

แม้นว่าโยโกะจะดูหมดหนทาง แต่นัตสึฮิโกะก็ไม่ปฏิเสธ

ในฐานะผู้หญิงที่มีความสามารถมากที่สุดท่ามกลางผู้หญิงของนัตสึฮิโกะ เป็นเรื่องปกติที่จะสานสัมพันธ์กับคาริน!

นัตสึฮิโกะถามโยโกะในตอนกลางคืน โยโกะเองก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่าเธอมีแค่ความสามารถ "รักษาทางร่างกาย" เท่านั้น

เหมือนกับความสามารถ 'โซ่ผนึก' และ 'สัมผัสจักระ' ที่คารินใช้ เธอแค่รู้กระบวนการฝึกและจำเนื้อหาของวิชาได้ เธอไม่ได้รู้อย่างอื่นอีก

——ลองคิดดูสิ หากเธอมีความสามารถทั้งหมด เธอจะมีพลังระดับคาเงะ เธอจะไม่ถูกพวกสวะจากหมู่บ้านคุสะทำเป็นถุงเลือดและถูกดูดจนแห้ง

พรสวรรค์ของคารินเหนือกว่าของนัตสึฮิโกะมาก...

ยอมแพ้ไม่ได้!

“ฉันต้องพยายามต่อไป!” นัตสึฮิโกะร่าเริงขึ้น

“สำหรับเป้าหมายเล็ก ๆ ในตอนนี้ ให้เป็นหน้าที่ของโยโกะและนินจาสาวสองสามคนที่โอโรจิมารุส่งมาก่อนแล้วกัน!”

…