ตอนที่ 100 ฉันไม่อยากรู้ความรู้สึกของนายที่มีต่อน้องสาวของฉันหรอกนะ!
เซจิไม่ทันได้มีโอกาสที่จะได้ตอบ โนโซมิ อุเอะฮาระ เนื่องจากคาเอเดะได้ตอบคำถามแทนเขาไปแล้ว
"ฮาราโนะคุงช่วยฉันไว้ก่อนหน้านี้! ที่ถนน... ตอนที่ฉันกำลังถูกคุกคามโดยใครบางคนอยู่ และเขาก็ได้โผล่ออกมาแบบผู้กล้าและช่วยฉันไว้"
โนโซมิมองไปที่เธอเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธอสังเกตเห็นหญิงสาวผมสีบลอนด์ที่งดงามในแววตาตาของเธอและดูหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
"นั่นเป็นเหตุผลที่ฉัน... รู้สึกขอบคุณต่อฮาราโนะคุงและฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งจริงๆ ฉันรู้สึกปลอดภัยมากที่ได้อยู่ใกล้กับเขา"
เซจิไม่คิดจะพูดอะไรทั้งนั้น
โนโซมิปิดปากและมีรอยยิ้มบนปากของเธอ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นยามนี้ได้กลายเป็นแววตาที่ดูเข้าใจ เธอมองไปมาระหว่างคาเอเดะและเซจิ
"อย่างนี้นี่เอง ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว... มันก็เหมือนกับสถานการณ์ของลูกสาวฉันสินะ"
'หึหึหึ ฮาราโนะคุง นายเป็นคนแบบนี้เองซินะ... '
เส้นผมของเซจิลุกตั้งชันขึ้นมาขณะที่เขาเห็นรอยยิ้มของคุณเจ้าของบ้านซึ่งเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้งอย่างมาก!
คุณอุเอะฮาระ ทำไม่ถึงทำท่าทางแบบนั้นกันล่ะครับ!?
ผมยังไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นผมไม่เข้าใจที่คุณจะสื่อหรอกนะครับ!
"โอ้ ฉันเหมือนลูกสาวของคุณงั้นเหรอ?" คาเอเดะกระพริบตาอย่างไร้เดียงสาและแสดงรอยยิ้มที่ลึกลับออกมา "ลูกสาวของคุณ... ได้รับการช่วยเหลือจากฮาราโนคุงก่อนหน้านี้ด้วยงั้นเหรอ?"
"ใช่ ฮาราโนคุงเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมมาก... ลูกสาวของฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาอยู่ด้วย"
โนโซมิและคาเอเดะยังคงรอยยิ้มไว้ที่ใบหน้าของพวกเธอไม่เปลี่ยนแปลง แต่ดูเหมือนว่าบางสิ่งที่อยู่ภายใต้ใบหน้าพวกนั้นได้เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดแล้ว
โฮ โฮ โฮ โฮ...
เซจิรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของทั้งสองสาวงามยิ้มบางๆเองก็ให้ความรู้สึกน่ากลัวเหมือนกัน มันดูเหมือนสมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว!
สมบูรณ์แบบจนถึงจุดที่ว่า เขาพบว่ามันยากที่จะทน เขาจึงต้องรีบหนีออกจากที่นี้!
"อย่างงั้นเหรอ? ฉันอยากจะพบกับลูกสาวของคุณจริงๆ แล้วก็ ฉันคิดว่า... แน่นอนว่าเราคงมีความสนใจเรื่องเดียวกันและอาจจะได้ปรึกษาหารือกับเธอก็ได้" รอยยิ้มของคาเอเดะยังคงฉาบอยู่บนใบหน้าของเธอ
"ฉันให้มิกะออกไปซื้อของหลายอย่าง มีของอยู่หลายชิ้นที่เธอต้องซื้อ ดังนั้นเธอคงจะไม่ได้อยู่ที่นี้นี้ซักพัก" โนโซมิยิ้ม ในขณะที่เธอมองกลับไปที่เซจิอีกครั้ง "ยังไงก็ตามฮาโนะคุง ถ้าเธอยังว่างอยู่ เธอสามารถไปช่วยมิกะได้บ้างไหม?"
"แน่นอนครับ!" เซจิเห็นด้วยทันที
ปกติเขาจะไม่ปฏิเสธคำขอดังกล่าวอยู่แล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางประการเขามีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดอะไรที่น่ากลัวขึ้นแน่ ถ้าเขาปฏิเสธคำขอนี้
รอยยิ้มของโนโซมิดูมีความสุขมาก
"ขอบใจมาก ฉันรู้ว่าฮาราโนะคุงคือคนที่น่าเชื่อถือได้... คุณจูมอนจิตามที่คุณเห็น ถ้าคุณต้องการพูดคุยกับฮาราโนะคุง คุณคงจะต้องรอในครั้งต่อไป ต้อขอโทษด้วยนะคะ"
รอยยิ้มของคาเอเดะดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย
"ไม่มีปัญหาฉันมีเวลาเหลือเฟือ... แต่แทนที่จะต้องรอในครั้งต่อไป ฉันก็อยากจะไปด้วยกันกับฮาราโนคุงด้วย และถือโอกาสที่จะได้พบกับลูกสาวของคุณด้วย"
"โอ้?" แววตาของโนโซมิมีแสงแปลกๆออกมา ขณะที่เธอมองไปที่คาเอเดะ"คุณต้องการไปด้วยกันกับฮาโนะคุงงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณเพิ่งย้ายเข้ามา ไม่จำเป็นที่จะต้องจัดห้องของคุณก่อนหรอกเหรอ?"
"ฉันสามารถจัดการของที่ห้องได้ในภายหลัง" คาเอเดะพูดต่อ
"ไม่ค่ะ คุณควรจะจัดการเรื่องแบบนี้ทันที ถ้าคุณเลื่อนการจัดของที่ห้องของคุณ แล้วปล่อยมันจนดึก นั้นจะหมายความว่าคุณจะไม่ได้พักผ่อนในคืนนี้นะสิ" โนโซมิจับมือเธอไว้ "คุณเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ดังนั้นการอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบนี้ คงต้องเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับคุณแน่ ถ้าคุณไม่จัดห้องคุณ ห้องคุณจะอยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิง ไม่เพียงแค่นั้นคุณจะรู้สึกอึดอัดอีกด้วย และจะดู... ไม่น่าดูอีกด้วย คุณเห็นด้วยใช่ไหม?"
คุณเจ้าของบ้านแสดงให้เห็นว่าจริงๆแล้ว อะไรคือหมายความของคำว่าเจ้าของบ้าน!
เซจิรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับการแจ้งรู้บางอย่าง หลังจากที่ได้เห็นความกดดันดังกล่าวที่ถูกปล่อยออกมาจากคำพูดอ่อนโยนของโนโซมิ! เขาได้เห็นด้านใหม่ ด้านที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับแม่ของมิกะ
การแสดงออกของคาเอเดะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะที่เธอมองอย่างลึกซึ้งไปที่ชายหนุ่มที่หล่อเหลา
"โอ... โอเค คุณพูดถูก ฉันควรจัดการของต่างๆให้ดีซะก่อน" ตอนนี้รอยยิ้มของคาเอเดะดูเหมือนจะฝืนๆเล็กน้อย
"งั้นเราไปทำในสิ่งที่ถูกต้องกันตอนนี้เลยเถอะค่ะ" โนโซมิยิ้มอย่างลึกลับขณะที่เธอหันไปทางเซจิ โดยใช้สายตาของเธอเพื่อบ่งบอกว่าเขาควรจะไปได้แล้ว
"ผมจะไปหามิกะทันทีครับ!" เซจิร้องตะโกน
แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็รู้ว่าเขาควรจะไปทำในสิ่งที่เขาควรจะทำ
เขาจึงออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขา แม้ว่าเขาจะเพิ่งกลับถึงบ้านก็เถอะ
'ลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียกลายเป็นเพื่อนข้างห้องงั้นเหรอ... ทำไมรู้สึกเหมือนว่าฉันอยู่เรื่องพวกละครโรแมนติกทางทีวีเลยล่ะ? ฉันเคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อนหรือเปล่า?' เซจิกำลังคิดแบบสุ่มๆขณะที่เขากำลังเดินไป
อืม เขาแค่อยากจะหนีจากสถานการณ์นี้เท่านั้น
แต่ตอนนี้มันได้เกิดขึ้นแล้ว เขาก็ต้องเผชิญกับมัน!
เซจิถอนหายใจขณะที่เขาโทรหาเบอร์ๆหนึ่งด้วยโทรศัพท์ของเขา
"ไง เซนโจ มีอะไรงั้นเหรอ?"
เมื่อเซจิทำข้อตกลงกับฮิซาชิเมื่อคืนนี้เกี่ยวกับการสร้างเกมด้วยกัน พวกเขาจึงเริ่มติดต่อกันโดยใช้ชื่อแรก
"มีอะไรงั้นเหรอ? นั่นแหละที่ฉันต้องการจะถาม ฮิซาชิ! ทำไมน้องสาวของนายถึงมาอยู่ข้าห้องฉันล่ะ? "เซจิถาม
"อะไรนะ? น้องสาวของฉัน? คาเอเดะ เธอ... " เสียยงจากอีกด้านได้หยุดไป "โอ้... ใช่ ฉันคิดว่าเธอได้พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ และฉันกำลังจะบอกคุณ แต่ฉันดันลืมไปซะสนิทเลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
"นายหัวเราะทำบ้าอะไรฟ่ะ! อย่าลืมเรื่องแบบนี้ซิเฟ้ย!" เซจิตอบกลับอย่างฉับพลัน
"นั่นเป็นเพราะฉันไม่รู้สึกว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร... " ฮิซาชิแกล้งทำไอ "โอเค ฉันผิดเอง มันเป็นความผิดของฉันเอง" ฮิซาชิกล่าวขอโทษ "คาเอเดะทำให้นายรู้สึกไม่สบายงั้นเหรอ?"
"มันก็ไม่ได้ลำบากนักหรอก แต่ฉันเองก็ตกใจสุดๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึง... "
"นายไม่เข้าใจจริงๆงั้นเหรอ เซนโจ!?" ฮิซาชิขัดจังหวะ ก่อนที่เซจิขณะพูดจบ "แรงจูงใจของน้องสาวของฉัน ฉันคิดว่าชัดเจนนะ เซนโจ! นายควรจะคิดออกแล้วด้วย"
เซจิยังคงนิ่งไปซักพักก่อนที่จะถอนหายใจ
"อืม... เฮอ น้องสาวของนาย คาเอเดะ จูมอนจิ เป็นผู้หญิงที่ดี แต่... "
"ฉันไม่อยากรู้ความรู้สึกของนายที่มีต่อน้องสาวของฉัน! นั่นคือสิ่งที่เธอจำเป็นต้องรู้ต่างหาก เธอชอบคุณและอยากจะคบกับนาย นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องลำบากไปอยู่ต้องข้างห้องกับนาย และนั้นคือทั้งหมดที่เธอทำ!" ฮิซาชิพูดอย่างขวานผ่าซาก
เซจิพูดไม่ออก
"คาเอเดะตกหลุมรักนายตั้งแต่แรกเห็น เซนโจ... เซจิ ฮารุตะ!" ฮิซาชิพูดต่อไป "ในฐานะพี่ชาย ฉันสามารถบอกนายได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยเห็นเธอตกหลุมรักใครมากขนาดนี้! และความเป็นจริงที่ว่านายคือคนแรกที่เธอตกหลุมรัก!"
"เธอต้องการที่จะอยู่กับนาย เหมือนกับพ่อของฉัน ฉันมีความสุขที่จะให้เธอทำแบบนั้น ความคิดและวิธีการของเธอมันคือเรื่องของเธอ แน่นอนถ้าคาเอเดะถามฉัน ฉันจะให้คำแนะนำแก่เธอ แต่ฉันจะไม่ไปยุ่งอะไรโดยไม่จำเป็น แบบเดียวกับพ่อของฉัน"
"นายสามารถคิดได้ว่ามันซับซ้อนมากกว่าที่เป็นอยู่จริง หรือง่ายกว่านั้น ทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับนาย ว่านายตอบสนองต่อความรู้สึกของเธอยังไง มันก็ขึ้นอยู่กับนาย"
เซจิกุมขมับและไม่พูดอะไร
"บางทีตอนนี้นายอาจจะรู้สึกลำบาก แต่นั่นคือสิ่งที่นายได้รับจากการเป็นคนที่หล่อและแข็งแกร่ง! แค่รับผิดชอบในฐานะผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นก็พอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า-เอ๊ะ ทำไมหน้าของฉันถึงได้เปียกล่ะ? "
"อืม ฉันยอมรับ-ว่าฉันโกรธนิดหน่อย เซนโจ... ไม่สิ เซจิ ฉันอิจฉานาย ที่นายเป็นคนหล่อที่เป็นนิยมสุดๆ นายสามารถได้รับความรักที่บริสุทธิ์ใจของหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย และก็แม้แต่ของฉันน้องสาว!!"
"ขนาดฉันอายุขนาดนี้แล้ว และฉันไม่ก็ยังไม่เคยได้รับความรักแบบนั้นมาก่อน ถึงแม้ว่าสาวๆ 2-D จะเป็นความรักที่แท้จริงสำหรับฉัน แต่ฉันก็ยังมีความคาดหวังแม้เพียงซักนิดจากโลกของ 3-D อยู่ ฉันเองก็ต้องการความรักจากสาวสวยด้วยเหมือนกันนะ!"
เซจิตัดสายทิ้งไป
ซักพักต่อมาโทรศัพท์ของเขาก็เริ่มดังขึ้น
เขากดรับสาย
"อ้ากกกก... ดูแลน้องสาวของฉันดีๆด้วย ไอ้เวรเอ้ย! นอกจากนี้... ไประเบิดตายที่ไหนซักที่ไป๋ ไอ้พวกที่เป็นที่นิยมและคนหล่อๆเอ้ยย!!" การตะโกนสุดบ้าคลั่งนี้ รู้สึกราวกับว่ามันมาออกมาจากวิญญาณของฮิซาชิที่ดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ
เซจิวางสายอีกครั้ง ในขณะที่เขามองออกไปไกล
อ่า พระอาทิตย์ตกนี้... มันช่างสวยงามจริงๆ...
