ตอนที่ 96 อีกครั้ง นี้คือสิ่งที่เกิดขึ้น
ใช่แล้วสาวสวย "ผมสีฟ้า" คนนั้นก็คือ โฮชิ อะมามิผู้ที่สวมเสื้อผ้าของผู้หญิงและใส่วิก
"ฮิฮิ คุณนี้มองออกตลอดอย่างที่ผมคาดไว้เลย ... " โฮชิลูบศีรษะของเขาตรงที่เซจิเขกใส่เขา ขณะที่เขาหัวเราะและแลบลิ้นออก
"แน่นอน ฉันมองนายออก ไอ้เจ้าโง่เอ้ย!" และเขกที่หัวของเขาเบาๆอีกครั้งหนึ่ง
"โอ๊ย..."
"แล้วก็อย่าทำแบบนั้นด้วย!! นายรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันอยากชกนายสุดๆเลย!!?"
"แต่รุ่นพี่เมื่อวานนี้คุณบอกว่า คุณอยากจะถูกสารภาพรักแบบฉากคลาสสิกบนชั้นดาดฟ้านี้น่า... ผมแค่อยากจะทำอะไรบางอย่างให้คุณก็เท่านั้น" ตอนนี้โฮชิกำลังจับไปที่ศีรษะด้วยมือทั้งสองขณะที่เขาคุกเข่าลงบนพื้น และมีน้ำตาเกิดขึ้นที่มุมของดวงตาของเขา
"ทำอะไรบางอย่างให้ฉัน!? บ้านแกดิ !? มีผู้ชายมาสารภาพกับฉันแบบนี้นอกจากจะไม่ได้อะไรแล้ว แต่ยังเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสุดๆด้วย!!! นอกจากนี้ หยุดทำตัวน่ารักแบบนั้นได้แล้ว เจ้าบ้านี้!!"
เสียงคำรามของเซจิดังไปทั่วทั้งชั้นดาดฟ้า และมันราวกับจะทะลุผ่านสวรรค์ขึ้นไปได้
'เฮอ คงต้องใช้เวลาสักพักเพื่อทำให้สงบลงแล้วสินะ'
...
ผ่านไปซักพักหลังจากได้ระบายความอัดอั้น
เซจิก็สามารถที่จะเผชิญกับโฮชิได้อย่างสงบ ซึ่งตอนนี้เขาได้ถอดวิกผมออกแล้ว
"นายเอาเสื้อผ้าและวิกผมพวกนี้มาจากไหน?"
"ผมขอยืมพวกมันมาจากเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ชมรมละคร หลังจากนั้นผมก็รู้ว่าเธอเป็นคนรู้จักคุณวากาบะ ดังนั้นผมจึงขอให้เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นได้ติดต่อเธอและ คุณวากาบะก็ยินยอมจะช่วยเหลือผม... "
"อย่างนี้นี่เอง"
ใบหน้าของเซจิกระตุกเล็กน้อย ในขณะที่เขานึกถึงท่าทีที่ไม่เป็นธรรมชาติของวากาบะ เขารู้สึกเหมือนว่าเขาอยากจะอัดใครซักสักคนให้น่วมจริงๆตอนนี้
นี้มันเป็นแผนการแบบนี้นี่เอง บ้าเอ้ย!
"เอาจริงๆ การที่ฉันได้เห็นอะไรแบบนี้ในตอนเข้าแล้ว... ฉันรู้สึกเหมือนเรียวแรงทั้งหมดหายไปหมดเลย"
"แต่ .. คุณวากาบะบอกว่า รุ่นพี่ชอบที่จะเห็นฉากนี้นิ?" โฮชิกระวนกระวายใจและประสานนิ้วระหว่างมือเข้าด้วยกันจนเกิดเป็นช่องว่างรูปสี่เหลี่ยมระหว่างมือ
"ชิอากิ!!"
มีพยานหลักฐานและหลักฐานเป็นรูปธรรมขนาดนี้ เธอถูกตัดสินว่ามีความผิด และฉันจะอัดเธอให้น่วมแน่วากาบะ อย่าให้ฉันเจอเธอนะ!
เซจิกำกำปั้นไว้แน่น "ฉันจะไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด! แม้ว่าตัวละครที่เป็นกับดักจะน่ารัก สำหรับฉัน พวกเขาจะน่ารักก็ต่อเมื่อพวกเขาอยู่ในโลก 2-D เท่านั้น!! "
"โอ้... น่าเสียดายจัง ผมอุตส่าห์มั่นใจในเรื่องนี้แท้ๆ... "
"นายพูดบ้าอะไรเนี่ยน่าเสียดายงั้นเหรอ! อย่าเชื่อมั่นอะไรแปลกๆแบบนั้นสิ!"
"แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ผมเป็นนี้น่า"
"มันไม่สำคัญหรอกถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริง ถึงอย่างนั้น นายไม่อยากเป็นลูกผู้ชายแล้วงั้นเหรอ!?"
"อืม แม้ว่าจะเป็นแบบนั้นก็ตาม... " โฮชิยิ้ม "ผมเริ่มรู้สึกเหมือนว่าการเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไร"
"หยุด ถ้านายกล้าที่จะพูดต่อ เดี๋ยวฉันก็เข้าไปอักนายซักเปรี้ยงหรอก!" เซจิแสดงความคิดเห็นอย่างฉับพลัน
'ผมรู้ว่ารุ่นพี่จะพูดแบบนี้' โฮชิคิดกับตัวเอง ในขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ
'แต่นี้คือความรู้สึกของผมจริงๆนะครับ รุ่นพี่ ไม่มีวิธีไหนที่ผมจะสามารถแสดงความขอบคุณและความรักต่อคุณได้ ถ้าหากได้มีอีกชีวิตได้ละก็ ผมอยากจะกลายเป็นเด็กผู้หญิง... แต่ ตอนนี้ ชีวิตนี้ ผมเป็นผู้ชาย นั่นเป็นเหตุผลที่... '
"แค่ล้อเล่นเท่านั้นเองล่ะครับ ผมเองก็เป็นผู้ชาย เพราะงั้น... ผมจะแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ในอนาคตครับ" โฮชิมองตรงเข้าไปในดวงตาของเซจิ"ผมจะพยายามอย่างหนัก เพื่อพัฒนาตนเองและแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ เพื่อที่จะกลายเป็น... คนที่คู่ควรที่จะเป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่ให้ได้เลยครับ!" [ตรงนี้เคยใช้คำว่า เจ้าหนูแทนรุ่นน้อง อิมแพคเปลี่ยนนิดๆแฮะ]
เซจิถึงกับตกตะลึง
เขารู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นของโฮชิอย่างแรงกล้า
ความเงียบได้เข้าปกคลุมชั่วขณะระหว่างทั้งคู่
"อะไรคือสิ่งที่คู่ควรงั้นเหรอ? นายคือรุ่นน้องของฉัน ไม่ว่านายจะมีคู่ควรหรือไม่ก็ตาม" เซจิหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาหันหน้าไปมองท้องฟ้า
"แต่นั้นก็ดีที่นายมีความมุ่งมั่นที่จะเข้มแข็งขึ้น จงรักษาจิตใจนั้นไว้และอย่าลืมเป้าหมายของนายขณะที่นายก้าวไปข้างหน้าด้วย"
"ครับ... " โฮชิหันกลับและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ทั้งสองคนจ้องมองออกไปไกลและเงียบไปซักสองสามวินาที
"สถานการณ์... เป็นยังไงบ้าง?" เซจิทำลายความเงียบลง
"พี่สาวของผม... พวกเธอจะออกจากบ้านและไปอาศัยอยู่กับปู่ย่าของผมชั่วคราว" โฮชิพูดด้วยเสียงแผ่วเบา"และผม... ผมก็จะออกจากบ้านและไปอาศัยอยู่กับน้าริกะด้วยครับ"
เซจิยกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
"แล้วพ่อกับแม่นายล่ะ?"
"คุณปู่ต้องการให้พวกเขาได้สำรวจดูตัวเองและการกระทำของพวกเขาใหม่และตัดสินใจว่าพวกเขาหย่ากันหรือจะอยู่ร่วมกันต่อไป ... ก็คงประมาณนั้นมั้งครับ"
ความเงียบได้กลับมาอีกครั้งช่วงเวลาสั้นๆ
"ดูเหมือนว่านายคงต้องเจอการจัดประชุมกันอย่างเป็นทางการทั้งครอบครัวเลยซินะ"
"ครับ ก็รุ่นพี่สั่งผมมานิ เราคุยกับน้าริกะและบอกเธอทุกอย่างแล้ว จากนั้น... น้าริกะก็ไปตามคุณปู่และคุณย่าของผมแบบเดียวกับลุงของผม"
"คุณปู่และคุณย่า... พวกท่านเข้มงวดมาก คุณพ่อ ... เขากลัวพวกท่านมาก" โฮชิยิ้มอย่างอย่างเศร้าโศก "ถ้าผมได้รู้ตัวเร็วกว่านี้และไปขอความช่วยเหลือ... จากน้าริกะ คุณปู่และคุณย่าของผมและคุณลุงของผม... ทั้งหมดคงจะไม่กลายเป็นแบบนี้"
เซจิไม่ได้พูดตอบ
"ผมรู้สึกเสียใจมากๆ... แต่ผมก็รู้สึกว่ามันดีมากที่สิ่งต่างๆไม่ได้แย่ลง พี่สาวของผมอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจริงๆ ตอนนี้พวกเธอก็ดีกว่าก่อนที่จะถูกควบคุมโดยคุณปู่และคุณย่าซะอีก"
"ส่วนพ่อและแม่ของผม… กำลังถูกลุงของผมคอยจับตาดูอยู่และผมคิดว่าพวกเขาคงจะได้สำรวจตัวเองดูแล้วเหมือนกัน ผมจะทำงานต่อที่ร้านขายขนมหวานของคุณน้าเพื่อฝึกตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น "
รอยยิ้มของโฮชิค่อยๆกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่เขามองไปที่ร่างที่สูงสง่าอีกครั้ง "และผมรู้สึกดีใจมากๆที่ได้พบคุณ รุ่นพี่แม้ว่าผมจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมต้องเผชิญเพื่อที่จะได้พบกับรุ่นพี่ล่ะก็ ผมรู้สึกว่าผมสามารถยอมรับได้ทั้งหมด"
'ขอบคุณที่ช่วยเหลือผม ขอบคุณที่ช่วยเหลือพี่สาวของผม ขอบคุณที่ช่วยป้องกันไม่ให้ครอบครัวทั้งหมดของผมจมดิ่งสู่ก้นบึ้งของเหว ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง... ผมรู้สึกขอบคุณโลกใบนี้ที่อนุญาตให้ผมได้พบกับคุณ'
เซจิยิ้มให้และหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆเขา
"อย่าพูดเหมือนฉันเป็นคนที่น่าเหลือเชื่อแบบนั้นเซ่ เจ้าเซ่อ ฉันเป็นแค่รุ่นพี่และเพื่อนของนายก็เท่านั้นเอง นั่นคือทั้งหมดที่ให้ได้"
นั่นคือทั้งหมดที่ให้ได้
และนี้คืออะไรที่ง่ายๆอย่าง "นั่นคือทั้งหมดที่ให้ได้"
โฮชิยังคงยิ้มอยู่ รอยยิ้มในปัจจุบันของเขาคือรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขา!
เขาไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาได้อีกต่อไปและพวกมันก็เริ่มไหลรินลงมาบนแก้มของเขา
อ่า-เขาไม่อยากร้องไห้เลย เขาไม่ต้องการที่จะดูน่าเกลียดต่อหน้าคนๆนี้อีกต่อไป
แต่เขาไม่สามารถหยุดมันได้
"ขอบคุณมากนะครับ... รุ่นพี่... "
"ในที่สุดนายก็หยุดขอโทษซักที อย่างน้อยนั้นก็คืบหน้าล่ะนะ"
เซจิมองลึกเข้าไปที่ใบหน้าที่ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขโฮชิขณะที่ยังเปื้อนน้ำตา
จากนั้นเขาก็หันไปมองทางอื่น หันกลับไปและเดินออกไป
"ฉันได้รับคำขอบคุณจากนายแล้ว นายไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉันก็ได้นะรุ่นน้อง"
เขาโบกมือขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อกำลังเดินจากไป
โฮชิได้แกะสลักใบหน้าที่หล่อเหลาเข้าไปในความทรงจำของเขา และค่อยๆโค้งคำนับไปที่เซจิ
...
* ติ้ง! * มีการแจ้งเตือนมาจากระบบของเซจิ
มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
[เพื่อนชายของคุณตอนนี้มีคะแนนมิตรภาพที่มีต่อคุณมากกว่า 100 คะแนนแล้ว ตัวเลือก [มิตรภาพ] พร้อมให้บริการแล้ว ขณะนี้คุณสามารถดูคะแนนมิตรภาพของเพื่อนชายของคุณได้ และหากเพื่อนชายที่มีคะแนนมิตรภาพ 60 คะแนนหรือสูงกว่านั้นจะช่วยให้คุณได้รับของขวัญที่ได้จากอารมณ์ของพวกเขา คุณจะได้รับรางวัลผ่านทางตัวเลือก [ของขวัญ]]
[ขณะนี้มีบุคคลที่มีคะแนนความชื่นชอบหรือคะแนนมิตรภาพมากกว่า 100 คะแนนเป็นครั้งแรก ตอนนี้คุณจะได้รับการ์ดรางวัลตัวละครของคนๆนี้แล้ว]
จากสถานการณ์ดังกล่าว ทำให้เซจิพูดไม่ออก
บ้าอะไรว่ะเนี่ย ความชอบ... อ่ะ ขออภัย คะแนนมิตรภาพมากกว่า 100 คะแนน!?
ทั้งๆที่เป็นแค่โฮชิเทานั้น ถ้าคะแนนมิตรภาพ 1 คะแนนเท่ากับคะแนนความชื่นชอบ 1 คะแนน แล้วอย่างนี้... มันจะสูงยิ่งกว่าคะแนนความชื่นชอบของมิกะที่มีต่อเขาซะอีก!!
เซจิได้ยังรู้สึกตกใจอีกครั้งจากระบบของเขาอีก
ผู้ชายที่มีคะแนนมิตรภาพ และมันอาจจะเกิน 100 ด้วย...
เมื่อมิกะได้ผ่าน 90 คะแนน ระบบของเขาได้แจ้งให้เขารู้ว่าเธอจะพร้อมที่จะเป็นแฟนของเขาแล้ว ตอนนี้คะแนนมิตรภาพของโฮชิมีมากกว่า 100 แล้ว แล้วเขาจะทำยังไงดี?
สวรรค์ หยุดคิดถึงเรื่องพรรค์นั้นได้เลย!
โฮชิ อะมามิ! มิตรภาพของนายมันมากเกินไปสำหรับฉันแล้ว!!
เซจิตบไปที่ใบหน้าของเขาด้วยความขุ่นมัว
มันเป็นเรื่องดีที่มีตัวเลือกใหม่ปรากฏขึ้น แต่ความรู้สึกในตอนนี้ของเขา... มันสุดจะบรรยาย!
ระบบ... นี้มันแค่มุก ใช่มั้ย!?
นายเป็นแค่ระบบเดทซิมเท่านั้น แต่ทำไมนายถึงตัวเลือกอย่าง [มิตรภาพ] โผล่ขึ้นมาได้ล่ะ!? ดูยังไงยังไงมันก็เป็นแค่มุกใช่ไหม!!!
ถ้าเสียงตะโกนใจของเซจิโผล่ออกมาได้ล่ะก็ การตะโกนในใจของเขาคงจะเจาะทะลุไปทั่วทั้งท้องฟ้ากันเลยทีเดียว!
เขาต้องการเวลาซักสามนาทีเพื่อสงบสติอารมณ์ลง
ไม่สิ เดี๋ยวก่อน ในสามนาทีนี้โฮชิอาจจะมาที่ชั้นล่างด้วย...
เซจิจึงรีบอนตัวอย่างไว้ ขณะเดินต่อไป
เขาควรจะมีความสุขกับการปลดล็อกตัวเลือกใหม่ แต่ตอนนี้เขาทำไมรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองเขาอยู่
เมื่อเขามาถึงบันไดด้านล่าง เขาก็ได้พบว่ามีคนสองคนกำลังยืนอยู่ที่นั้น
พวกเธอคือ ริออนและโคโตมิ อะมามิ
