245 ทากัตซูกิ มาโกโตะ งงกับอาเบล

245 ทากัตซูกิ มาโกโตะ งงกับอาเบล

“มาโกโตะ-ซังมาฝึกเวทมนตร์แสงกันเถอะ!” (อาเบล)

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

จำนวนที่ฮีโร่อาเบลพูดกับผมตั้งแต่เมื่อวานได้เพิ่มขึ้น

วันที่สองตั้งแต่เราออกเดินทาง

วันนี้อากาศแย่ ดังนั้นเราจบที่การตั้งแค้มป์เร็ว

ระหว่างที่เราหาที่หนีลมและฝน เมล-ซังพูดว่า ‘น่าปวดหัว’ และสร้างบ้านด้วยเวทมนตร์ไม้

นั่นอะไรกัน? นั่นสะดวกสุดยอด

หลังจากเรากินเสร็จ ตอนนี้มันเป็นเวลาอิสระ…หรือไม่ใช่ เราตัดสินใจที่จะฝึก

“นี่ ตัวน้อย เราจะฝึกเทเลพอร์ต อย่างแรก เข้าใจตำแหน่งตัวเองและตำแหน่งที่เธอจะเทเลพอร์ตไป ถ้าเธอทำนี่เละ เธอจะจบที่การถูกส่งไปนอกดวงดาว” (เมล)

“ห-หนูไม่เข้าใจเลยว่าพี่พูดอะไร!” (โมโมะ)

“ให้ชั้นแสดงมันให้เธอดูก่อน เธอพยายามจะเลียนแบบมันหลังจากนั้น” (เมล)

“เออ๋?! ไม่มีคำอธิบายอย่างละเอียดเหรอ?!” (โมโมะ)

“อย่าคิด รู้สึก!” (เมล)

“นั่นเป็นไปไม่ได้!” (โมโมะ)

เมล-ซังสอนเวทมนตร์โมโมะ

ผมไม่เข้าใจเวทมนตร์โชคชะตาระดับสูง แต่ผมได้ยินการพูดระดับสูงได้

ผมอิจฉามาก

“มาโกโตะ-ซามะ ชั้นจะทำจังหวะเดียวกันกับนายตอนนี้และใช้เวทมนตร์แสงเพื่อที่จะรู้สึกมัน โอเคมั้ย?” (อาเบล)

“อ-โอเค…อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

ใกล้มาก

ผมลนนิดหน่อยกับการเปลี่ยนท่าทีของเขา

“ไม่ใช่อย่างนั้น มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“ชั้นบอกให้เรียกชั้นว่าแอนนาในรูปนี้” (แอนนา)

“ค-ครับ แอนนา-ซัง ชั้นจะอยู่ในความดูแลของเธอ” (มาโกโตะ)

“ใช่! ที่นี่ก็เหมือนกัน มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)

ฮีโร่อาเบลมีแต่รอยยิ้มตรงหน้าผม…ผมหมายถึงหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา

ใช่ ตอนนี้อาเบลอยู่ในรูปผู้หญิงของเธอ

“ทำไม…เธออยู่ในรูปนั้น?” (มาโกโตะ)

“เมื่อชั้นใช้เวทมนตร์ มันง่ายกว่าในรูปคนปีกสวรรค์” (แอนนา)

“คนปีกสวรรค์คือเผ่าที่เก่งในการใช้เวทมนตร์ พวกเธอจะไม่ล้าหลังปีศาจ” (เมล)

เมล-ซังมีความคิดเห็นระหว่างที่เธอแนะนำโมโมะ

อย่างที่คาดกับเมล-ซังที่มีความรู้

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมเฝ้าดูแอนนาที่มีปีกตรงหน้าผม

ผมพูดมันไปหลายครั้งแล้ว แต่เธอเป็นภาพซ้อนของเจ้าหญิงโนเอล

วิธีพูดและท่าทางของเธอต่างออกไป แต่ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะนึกถึงเจ้าหญิงของไฮแลนด์

ผมพบว่ามันยากที่จะรับมือ

“มาโกโตะ-ซัง มีบางอย่างอยู่บนหน้าชั้นเหรอ?” (แอนนา)

“อ้า…” (มาโกโตะ)

อุ้ปส์

ดูเหมือนผมมองหน้าเธอมากเกินไป

“เธอดูเหมือนคนรู้จักของชั้น” (มาโกโตะ)

“คนรู้จัก?” (แอนนา)

มันไม่ได้โกหก

ผมบอกไม่ได้ว่ามันลูกหลานของเธอ

จากนั้นแอนนาวางนิ้วลงบนแก้มเธอและ ‘หืมม’

เมื่อเพศของเธอเปลี่ยนบรรยากาศรอบเธอต่างจากอาเบล

เธอต้องคิดถึงบางอย่าง เธอทำหน้าแหย่

“เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็น ‘คนที่นายชอบ’ มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)

เธอมองมาเหมือนจะแอบมองผม

“เอ๋?! มาสเตอร์! นั่นหมายความว่ายังไง?!” (โมโมะ)

“เฮ้ย ตัวน้อย! เธออยู่ระหว่างฝึกนะ” (เมล)

มังกรขาว-ซังหยุดโมโมะไม่ได้ และเธอกระโดดมาทางนี้

“พี่ชอบคนสวยเหมือนแอนนา-ซามะ?!” (โมโมะ)

โมโมะดันมาทางนี้ ดั่งเธอตื่นเต้น

“ม-โมโมะ-จัง?! ชั้นไม่ใช่คนสวย!” (แอนนา)

แอนนา-ซังรีบปฏิเสธมัน

ผมถอนหายใจ

ผมเห็นด้วยว่าแอนนา-ซังสวย แต่นั่นไม่ใช่

“แอนนา-ซังดูคล้ายกับคู่หมั้นของเพื่อนในวัยเด็กของชั้น” (มาโกโตะ)

“อะไร… งั้นมันเป็นอย่างนั้น” (แอนนา)

แอนนาพึมพำเหมือนไม่สนุก

“ข-เข้าใจแล้ว…เพราะทั้งหมด มาสเตอร์ไม่มีแฟน” (โมโมะ)

“อะไร?” (มาโกโตะ)

โมโมะวงมือของเธอไว้ที่อกในความโล่งใจ

นั่นหยาบคาย

“ชั้นมี” (มาโกโตะ)

ลูซี่ ที่ผมสัญญาว่าจะกลับไป เป็นแฟนของผม

ซา-ซัง โซเฟีย และเจ้าหญิง…เดี๋ยว นั่นเยอะ

ผมไม่ควรพูดถึงชื่อและตัวเลข

ด้วยเหตุผลบางอย่าง นั่นเพื่อสิ่งที่ดีที่สุด

“?!”

ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ 3 คนทำสีหน้าตกใจ

นั่นอะไรกัน?

“มาโกโตะ-ซัง…มันไม่เหมือนว่าชั้นสงสัยนายนะ แต่…มันจริงมั้ยที่ว่านายมีแฟน?” (แอนนา)

“ทำไมเธอสงสัยชั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

“เพราะรู้มั้ย…” (แอนนา)

แอนนาอยู่ไม่สุข และพบว่ามันพูดยาก

ผมไม่ได้โกหกที่นี่ว่าผมอยู่ในความสัมพันธ์

ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศในอนาคต

ผมค่อนข้างเป็นที่นิยมอย่างดี…ผมคิดว่านะ

“นาย [บริสุทธิ์] ดังนั้นคนปีกสวรรค์พูดว่านายอาจจะพูดบังหน้าที่นี่” (เมล)

มังกรขาวพึมพำสิ่งนี้

“อะ?!” (มาโกโตะ)

ทำไมพวกเธอรู้เรื่องนั้น?!

“นั่นใช่แล้ว! ชั้นได้ถูกสอนเกี่ยวกับแวมไพร์โดยมาสเตอร์มังกรขาว! รสชาติของมาสเตอร์พิเศษ! กลิ่นที่กลมกล่อมและพื้นผิวเหมือนกำมะหยี่; นั่นเป็นรสชาติของคนบริสุทธิ์!” (โมโมะ)

“เฮ้ย” (มาโกโตะ)

อย่าลงรายละเอียดที่ไม่จำเป็นเหมือนผู้เชี่ยวชาญสิ

อะไรคือพื้นผิวกำมะหยี่กัน

และอะไรของคนที่มอบความรู้ที่ไม่จำเป็นให้โมโมะ…?

ผมจ้องเมล-ซัง และเธอเลี่ยงสายตา

“นั่นใช่แล้ว ราชาของเรามีกายที่บริสุทธิ์ เค้าไม่เข้าร่วมการกระทำสกปรกใดๆ” (เดีย)

แม้แต่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ก็ออกมา

พ-พวกเธอ…!

แม้แต่ด้วยโล่งจิต ผมสั่น

“ทำไมทุกคนรู้?!” (มาโกโตะ)

นี่เป็นอะไรที่ดังที่สุดที่ผมเคยตะโกนตั้งแต่มาที่อดีต

◇◇

– ผู้ถือประเมิน: มังกรขาว-ซัง และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา

– บอกได้จากการดื่มเลือด: ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโมโมะ

– ค่อนข้างจะบอกได้: สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เดีย

จากการสืบของผม มันดูเหมือนความบริสุทธิ์ของผมชัดเจนเหมือนตอนเช้า

ไม่มีความเป็นส่วนตัวกับคนเหล่านี้เลย…

หรือเหมือนกับ นั่นมันอะไร ‘ค่อนข้างบอกได้’ เดียมากกว่า…

“ด-ได้โปรดอย่าโกรธ มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

“ชั้นไม่ได้โกรธ” (มาโกโตะ)

แอนนามาพูดกับผมอย่างประหม่าระหว่างที่ผมห้อยหัวลง

ผมฟื้นจากความช็อกและตัดสินใจที่จะฝึกต่อ

เราฝึกต่อไประหว่างอยู่ในความเงียบ

ไม่มีการสนทนา ดังนั้นผมเลยเป็นคนที่พูด

“มันไม่แฟร์ที่ชั้นเป็นคนเดียวที่ความลับถูกเปิดเผย ดังนั้น บอกความลับของเธอมาด้วย แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)

“ความลับของชั้น?” (แอนนา)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ด้วยการหรี่ตา เธอขยับหัวของเธออย่ากระสับกระส่ายเหมือนเธอลน

“อ-อืม…งั้น ชั้นมีสกิลออราเคิลแห่งแสง!” (แอนนา)

“ใช่ เธอมี” (มาโกโตะ)

ผมรู้

หรือเหมือนกับ แม้แต่เด็กอ่อนก็ยังรู้ว่าหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนามีออราเคิลแห่งแสงในอนาคตมากกว่า

“นายไม่ตกใจเลยซักนิด!” (แอนนา)

“มีอะไรอีกมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ออออุ…อย่างอื่น หือห์” (แอนนา)

“ตอนนี้เมื่อชั้นคิดเกี่ยวกับมัน…” (มาโกโตะ)

ผมสังเกตกระทันหัน

หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา = ฮีโร่อาเบล; สกิลนั้นเธอ {ควรจะมี}

ผมยังไม่ได้ยินเธอบอกมันอย่างถูกต้อง

“เธอบอกสกิลที่เธอมีได้มั้ย แอนนา-ซัง? {ทั้งหมดเลย}” (มาโกโตะ)

“ด-ได้…ชั้นไม่ถือ” (แอนนา)

ผมได้ยินชื่อสกิลที่ทรงพลังต่อกันออกจากปากของแอนนา

“นั่นทั้งหมด” (แอนนา)

“อย่างอื่นอีกมั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ไม่ มีแค่นั้น” (แอนนา)

“ยืนยันมันอีกครั้งได้มั้ย? ได้โปรดดูโซลบุคของเธอดีๆ” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค เข้าใจแล้ว …เอ๋?!” (แอนนา)

ตาของแอนนาเปิดกว้าง

“ส-สกิลฮีโร่แห่งแสง…แค่นี่มันอะไรบนโลกนี้กัน?” (แอนนา)

“งั้นเธอก็มี” (มาโกโตะ)

ดาบเวทมนตร์ที่สามารถตัดเกราะสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของลอร์ดปีศาจเคน

{ดาบที่ส่องแสงสีรุ้ง}

แสงสีรุ้งที่บ่งบอกถึง {ระดับพระเจ้า หรือพลังที่เท่ากับระดับพระเจ้า}

มันเหมือนกับที่อัลเธน่า-ซามะสอนผม

คนเดียวที่ใช้ดาบเวทมนตร์นั้นได้คือฮีโร่แห่งแสง

“มาโกโตะ-ซัง! นายรู้ได้ยังไงว่าชั้นมีสกิลใหม่?!” (แอนนา)

“หืม? อืม…” (มาโกโตะ)

แอนนาใกล้เข้ามาด้วยท่าทางที่ข่มขู่อย่างเหลือเชื่อ

“คำทำนายจากอัลเธน่า-ซามะ” (มาโกโตะ)

“...มาโกโตะ-ซัง นายคิดว่าชั้นจะเชื่อทุกอย่างถ้านายแค่พูดอย่างนั้นเหรอ?” (แอนนา)

“ไม่ค่อย” (มาโกโตะ)

ผมสั่นนิดหน่อยที่นี่

เพราะทั้งหมดอาเบล/แอนนาใจง่าย

ผมคิดว่ามันจะโอเคถ้าผมแค่พูดว่ามันเป็นคำทำนาย

“มาโกโตะ-ซัง เรื่องคำทำนายนั้นเรื่องจริงมั้ย? ไม่ใช่ว่านายซ่อนบางอย่างจากชั้นเหรอ?” (แอนนา)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันจบในการที่ผมโดนสอบสวน

นี่มันไม่ดี

“ถ-ถามอัลเธน่า-ซามะเกี่ยวกับมันถ้างั้น เพราะทั้งหมดเธอมีออราเคิลแห่งแสง” (มาโกโตะ)

ออราเคิลได้ยินเสียงของพระเจ้าของเธอได้

มันอาจจะเป็นเรื่องราวของอนาคต แต่มันไม่ต้องสงสัยว่าเป็นความจริงที่ผมได้รับคำพูดมาจากอัลเธน่า-ซามะ

มันจะเร็วกว่าที่จะยืนยันด้วยตัวเธอเอง

“นั่น…ชั้นทำมันไม่ได้” (แอนนา)

“ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมค่อนข้างบอกได้ แต่ผมถามเผื่อไว้

“เมฆสีดำสนิท…ปกคลุมท้องฟ้า ดังนั้นแสงของพระอาทิตย์ไม่มาถึง และชั้นไม่ได้ยินเสียงของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า-ซามะ…ชั้นเป็นออราเคิลที่ไร้ประโยชน์” (แอนนา)

เธอลดหัวของเธอในความสลด

ดูเหมือนเธอจะหดหู่โดยสิ่งนี้

“งั้นมันช่วยไม่ได้ เมื่อมีโอกาศ พยายามถามเธอ ไม่ต้องสงสัยว่าชั้นได้คำทำนายจากอัลเธน่า-ซามะ ดังนั้นได้โปรดเชื่อชั้น” (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะพูดมันด้วยน้ำเสียงที่สดใสเท่าที่เป็นไปได้

“โอเค…” (แอนนา)

“เราออกทะเลกันแล้วนั้น มาฝึกต่อเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมพูดนี่และสรุปมัน

ฮีโร่อาเบลรู้ถึงสกิลฮีโร่แห่งแสงเป็นสิ่งดี

แต่สกิลฮีโร่แห่งแสงเหมือนรถที่ไม่มีน้ำมันเมื่อไม่มีแสงอาทิตย์

เราต้องแก้ปัญหานั้น

แค่เมื่อผมคิดถึงเรื่องนี้…

“อืม…เกี่ยวกับความลับของชั้น…” (แอนนา)

แอนนาเข้าหาผม

หน้าของเธอแดงนิดหน่อย

“มันโอเค เธอบอกสกิลชั้นแล้ว ดังนั้นเราเท่ากัน” (มาโกโตะ)

“ไม่…ชั้นขอโทษที่เรียนรู้เกี่ยวกับความลับส่วนตัวของนายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากนาย…” (แอนนา)

“ชั้นไม่ถือมันจริงๆ” (มาโกโตะ)

ยังไงปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มังกรขาว-ซัง และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ก็รู้มันด้วย

ไม่มีจุดหมายที่จะสนใจเกี่ยวกับมันในจุดนี้แล้ว…ฮ่าฮ่า…

“อืม…ชั้นก็ไม่มีประสบการณ์” (แอนนา)

“...?”

วินาทีหนึ่ง ผมไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร

“ชั้น…ก็ยังบริสุทธิ์” (แอนนา)

เธอกระซิบใส่หูของผมด้วยหน้าเธอที่แดงสด

“...?!” (มาโกโตะ)

อะไรที่หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์กระซิบกับผม?!

“เราเท่ากันแล้ว” (แอนนา)

“ช-ใช่” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้า

“ม-มาฝึกเถอะ!” (แอนนา)

“ช-ใช่!” (มาโกโตะ)

การฝึกเวทมนตร์วันนั้นรู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย

◇◇

วันต่อมาฝนได้หมดไปแล้ว และเราเล็งไปที่เป้าหมายของเราบนหลังของเมล-ซัง

“มาลงแถวๆนี้เถอะ” (เมล)

เมล-ซังพูดอย่างนี้และเราลงจอด

เมื่อผมใช้มองไกล ผมเห็นเขื่อนหินใหญ่จากไกลๆ

เขื่อนหินเป็นอย่างแรก แต่ผมจำบริเวณนี้ได้นิดหน่อย

ไม่มีเมืองในเวลานั้น และมันแค่ที่ราบกว้างและซากปรักหักพัง ที่เกือบจะทรุดตัว

แต่อะไรที่อยู่ตรงหน้าเราคือเมืองป้อมปราการใหญ่ และปราสาทที่ชิงลมหายใจยืนตระหง่านอยู่ที่นั่น

เรามาถึงเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด คอร์เน็ต

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord