บทที่ 265: เสี่ยวเหยาไม่สนใจจิ้งจอกตัวเหม็น
ปั้ก! “อ๊ะ!” หลงเหยายกมือขึ้นกุมศีรษะของตัวเอง ทันทีที่เขาเห็นเนื้อตกลงมา วินาทีนั้นเขาไม่สนใจความเจ็บปวดแล้วรีบพุ่งไปคว้าเนื้อชิ้นหนึ่งด้วยดวงตาที่เป็นประกาย “นี่มันเนื้อ!” เมื่อคนตัวเล็กเห็นอาหาร ความโกรธของเขาก็สลายหายไปจนหมด และนัยน์ตาสีทับทิมก็หันไปจับจ้องหลงจงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “กินซะเจ้าหมูอ้วน...
