บทที่ 184 – สายลมแห่งอดีตที่พัดผ่าน
ในที่สุดผมก็กลับมามีสติอีกครั้งจนได้ แต่ยังพึมพำออกมา “นี่มันใช่เธอจริง ๆ” มู่จือที่เห็นว่าผมยังมีความลังเลอยู่เกี่ยวกับตัวตนของเธอ เหมือนจะยังรับความจริงไม่ได้ เธอใช้มือทั้งสองข้างของเธอประคองใบหน้าของผมไว้ ก่อนที่จะเขย่งเท้าขึ้นมา เพื่อบรรจงจูบผมอย่างดูดดื่มด้วยริมฝีปากที่อ่อนนุ่ม และแดงระเรื่ออย่...
