ตอนที่ 91 อิสระ
"ข้อมูลทั้งหมดของพวกเธอถูกทำลายอย่างสมบูรณ์แล้ว ข้อมูลที่มีอยู่ทั้งหมดทั้งสมุดของพวกเธอและภาพถูกเผา และไฟล์บนอินเทอร์เน็ตทั้งหมดของพวกเธอถูกฉันลบไปหมดแล้ว และฉันเองก็ได้เปลี่ยนรหัสผ่านของพวกเธอทั้งหมดแล้วเหมือนกัน ฉันเองก็จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร เพราะฉันเพิ่งใส่ไปแบบมั่วๆ "เสียงในโทรศัพท์ยังคงร่าเริงอยู่
"นายพึงพอใจกับบริการของเราหรือเปล่า ฮาราโนคุง?"
"ผมพอใจมาก และพึงพอใจสุดๆเลย ผมให้ระดับการบริการและความคิดของคุณด้วยคะแนนเต็มเลย!!" เซจิพูดชื่นชมเขาแบบสุดๆ
"ขอบคุณมากสำหรับความคิดเห็นที่ยอดเยี่ยมของนาย เรายินดีบริการ ถ้านายต้องการเราอีกครั้ง กรุณาโทรมาได้ทุกเวลา-บริษัทครีมบันนี่แฟมิลี่เซอร์วิส(Cream Bunny Family Service Company) ยินดีต้อนรับนายเสมอ!" เสียงโทรศัพท์พูดดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น
บริษัทครีมบันนี่แฟมิลี่เซอร์วิส!?
เกือบทุกคนในตอนนี้สังเกตเห็นชื่อที่คุ้นเคย
ครีม บันนี่... นั่นคือมาสคอตของอนิเมะยอดนิยมอย่าง "โฮรี่ แคนดี้ เกิร์ล" นอกจากนี้ยังเป็นชุดที่เซจิต้องสวมในตอนแรกที่เริ่มทำงานให้กับร้านขายขนมหวาน ทุกคนและพวกวัยรุ่นในเกาะซากุระต่างรู้เกี่ยวกับตัวละครตัวนี้!
บริษัทนี้มีอยู่จริงๆงั้นเหรอ? สมาชิกชมรมสงสัย แต่พวกเขายังคงจำชื่อไว้
"โอ้ ใช่แล้ว ฮาราโนคุง – หลังจากที่เราทำลายข้อมูลทั้งหมด แล้วเราสังเกตเห็นความรู้สึกของอะมามิที่เหมือนจะระเบิดออกมา เราจึงถามเขาว่าเขาไม่พอใจกับบริการของเรางั้นเหรอ เขาบอกว่า... เขากำลังคิดถึงวิธีการที่ดีที่สุดในการสอนลูกสาวที่ไม่ดีของเขา และให้บทเรียนที่ดีหลังจากที่พวกเธอกลับมาที่บ้านแล้ว!"
"ท่าทางของเขาน่ากลัวสุดๆ ในตอนนั้น มันเอาฉันอยากจะซ่อนตัวอยู่ในหลุมเลยล่ะ แต่ก็เข้าใจ เพราะลูกสาวของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่น่ากลัวมาก พวกเธอมีของที่ใช้แบล็กเมล์เป็นจำนวนมาก... แล้วมีกี่คนกันที่ผู้หญิงพวกนั้นขู่ไว้!? "
"นอกจากนี้แม้กระทั่งพ่อของพวกเธอ คุณอะมามิก็ไม่ช่วยไม่ได้ สาวม.ปลายพวกนี้น่ากลัวเกินไป แม้ว่าพวกเธอจะดูสวยและน่ารักจากภาพลักษณ์ด้านนอก ลืมเกี่ยวกับภาพลักษณ์ด้านนอกได้เลย! ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่แม้แต่จะไปเดตด้วนหรอกแม้พวกเธอจะจ่ายเงินให้ฉัน! แล้วแบบนี้พวกเธอจะหาแฟนได้ยังไง !! "
เสียงจากโทรศัพท์มีให้คำวิจารณ์ที่รุนแรงมาก
"ใช่ ผมเห็นด้วย... แต่คุณไม่ควรพูดแบบนั้นออกมาดังๆนะ เพราะพวกเธอเองก็กำลังอยู่ตรงหน้าผม และผมเองก็เปิดลำโพงอยู่ด้วย"
เซจิมองลงไปที่ทั้งสองสาวขณะที่ยิ้มอย่างผ่อนคลาย
"ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ล่ะ! นายกำลังผลักฉันตกหน้าผานะ ฮาราโนะคุง!!"
"พวกเขาได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่เริ่มแล้วงั้นเหรอ? นายจะชดใช้กับความสูญเสียของฉันได้ยังไง หากสาวๆที่น่ากลัวพวกนี้เริ่มสนใจฉันน่ะ!!? "
เสียงจากโทรศัพท์ฟังดูน่าสงสารเพียงแค่ผิวเผิน แต่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังแดกดันอยู่
"ฮา... สาว 3 D พวกนั้นดูอันตรายมาก! ฉันจะกลับในโลก 2-D ของฉัน นายมันเกินไป ฮาราโนคุง! ฉันจะต้องใช้ประโยชน์จากนายในครั้งต่อไปที่เราเจอกันให้ได้เลย!!"
"อืม ไว้ผมจะเลี้ยงอาหารที่ดีให้คุณเอง ผมขอขอบคุณที่คุณได้ให้ความช่วยเหลืออย่างมากด้วยนะครับ" เซจิยิ้มให้
"นายไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันแบบจริงจังก็ได้หรอก เราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ" เสียงโทรศัพท์ดังหัวเราะ " อืม ค่อยคุยกันหลังจากนี้ก็แล้วกัน"
การสนทนาได้สิ้นสุดลงแบบสั้นๆ
เซจิยิ้มอย่างพอใจใน ขณะที่เขามองลงไปอีกครั้งที่ฝาแฝด
"ท่าทางของพวกเธอตอนนี้ดู... วิเศษมาก"
เขาใช้โทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อถ่ายภาพของฝาแฝดพวกนี้
"ใช่ ไม่เลวเลยล่ะ มันเป็นการแสดงออกที่น่าสนใจ คุ้มควรอยู่ในอัลบั้มของฉัน ฉันจะเก็บรูปนี้ไว้ตลอดไปเลย ฮี่ ฮี่... ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะที่รุนแรงของเขาดังขึ้นทั่วห้องโดโจอีกครั้ง
คราวนี้เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยการดูถูกและการดูถูกทำให้ทุกคนต่างสั่นสะท้าน!
สัตว์ประหลาด... ไม่ใช่เขาเป็นปีศาจ!
และสำหรับแม่มดที่ถูกหัวเราะใส่โดยปีศาจ... บางคนไม่สามารถช่วย ได้แต่มองไปที่พวกเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าแม่มดนั้นสมควรได้รับสิ่งนี้ แต่นี้มันก็...
"ฮี่ ฮี่ ทำไมมีแค่นั้นเองล่ะ! มันจะน่าเบื่อสุดๆเลยนะ ถ้าพวกเธอเอาแต่ทำตัวหมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวังนะ!" เซจิยังคงเสียดสีพวกเธอและหัวเราะใส่ "บอกผมหน่อยสิ ว่าอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านของพวกเธอเป็นยังไง! ให้ผมถามพวกเธอหน่อยสิ พวกเธอรู้สึกยังไงเกี่ยวกับไฟล์แบล็กเมล์ทั้งหมดที่พวกเธอเก็บรวบรวมไว้อย่างระมัดระวังถูกทำลายในครั้งเดียวน่ะ!? "
"พ่อของพวกเธอกำลังรออยู่ที่บ้าน สำหรับพวกเธอตอนนี้แล้ว เมื่อพวกเธอกลับไป เขาจะให้บทเรียนที่ดีแก่พวกเธอแน่ๆ~ เขาจะทำอะไรกับพวกเธอกันน่า เอาจริงๆผมอยากรู้สุดๆเลย~ ทำไมพวกเธอถึงไม่ลองเดาดูหน่อยล่ะ?"
ริออนและโคโตมิไม่ได้พูดตอบ
ซิกจิยังคงพูดจาดุดันต่อ "พวกเธอ แน่นอนคงจะถูกต่อว่าและถูกตี และอาจจะมีโอกาสค่อนข้างสูง ที่พวกเธอจะถูกขังไว้... ไม่สิ คงถูกใส่กุญแจมือ! นี้ พวกเธอจะถูกขังเหมือนสัตว์น่าขยะแขยง พวกเธอจะถูกห้ามไม่ให้ออกไปไหน และถูกห้ามใช้คอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์มือถือ และถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆ พ่อของพวกเธอคงจะให้อาหารและน้ำ และแม้เขาคงจะไม่เต็มใจที่จะทำมัน เขาจะไม่อยากให้อาหารกับพวกเธอแน่ๆเลย... "
"ฮ่าฮ่าฮ่า นี้มันแค่ความสนุกเล็กๆนะ! พวกเธอไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ? ในตอนที่พวกเธอมีสนุกกับการควบคุมพ่อของพวกเธอ พวกเธอคิดไหมว่าเขาจะน่ากลัวมากหากวันหนึ่งเขาได้หลุดพ้นออกจากการควบคุมของพวกเธอ?"
"โอ้ เดี๋ยวก่อน แม่ของพวกเธอก็ด้วยเหมือนกัน เพราะพวกเธอเองก็ได้ข่มขู่พ่อของพวกเธอแล้ว บางทีพวกเธออาจได้ทำเดียวกันกับแม่ของพวกเธอก็ได้ เมื่อรู้ว่าเธอได้รับการปลดปล่อยแล้ว ความโกรธของเธอจะน่ากลัวขนาดไหน? ผมเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงมักจะน่ากลัวกว่าผู้ชาย เมื่อพวกเธอโกรธจะเดือดจนถึงขีดสุดก็ได้! "
"ฉันหวังสุดๆเลยว่า จะได้เป็นพยานให้กับพ่อแม่ของพวกเธอที่จะให้"บทเรียนที่ดี"แค่คิดก็สนุกแล้ว ทำเอาฉัน... หยุดหัวเราะไม่ได้อีกแล้ว!"
เสียงหัวเราะของ เซจิดังก้องอยู่ตลอดทั้งห้องโดโจ
นอกจากเขาก็ไม่มีใครกล้าที่จะส่งเสียงดังแม้แต่คนเดียว
ทุกคนรู้สึกจมอยู่ในกับความตกใจนี้
คำพูดของเซนโจ ฮาราโนะ... นั้นถูกต้องทั้งหมด
พ่อแม่ของฝาแฝด พวกเขาจะลงโทษพวกเธอยังไง หลังจากที่ข้อมูลทั้งหมดถูกทำลาย และพวกเขาก็ได้รับอิสรภาพ...
แม้แต่สมาชิกชมรมคาราเต้ที่ไม่ชอบริออนและโคโตมิก็รู้สึกสงสาร และบวกกับความสนุกสนานที่พวกเธอได้รับจากการพังทลายของแม่มด
สถานการณ์นี้มันน่าสงสารมากเกินไป
เซจิก็สงบลงหลังจากหัวเราะเสร็จ "เพราะเรื่องนี้สถานที่หลบซ่อนตัวที่สุดท้ายของพวกเธอได้ถูกทำลายลงไปแล้ว และต่อจากนี้ไป ที่โรงเรียน... " เขากวาดสายตาไปทุกคนในห้องโดโจ "...ทุกคนที่นี่จากชมรมคาราเต้ที่ถูกขู่หรือควบคุมโดยพวกเธอ นี้เป็นเพียงคนที่พวกเธอเรียกออกมาในช่วงพักกลางวันเท่านั้น"
"การควบคุมของพวกเธอจริงๆแล้วเหนือกว่าสิ่งที่ผมเห็นมาก เอาจริงๆ ผมตกใจสุดๆ เมื่อเห็นว่าทั้งชมรมคาราเต้มารวมตัวกันที่นี่เพื่อพวกเธอโดยไม่มีใครหายไป พวกเธอมีอำนาจกับพวกเขามากสุดๆไปเลย!"
เซจิยื่นมือขึ้นชี้ไปที่สมาชิกชมรม "ชมรมแห่งนี้เป็นกองกำลังของพวกเธอ พวกเขาตกอยู่ในการควบคุมและพวกเธอก็สั่งให้พวกเขา! "
"กัปตันชมรมนี้หรืออะไรก็ตามที่เป็นเพียงหุ่นเชิดของพวกเธอ เป็นเพียงหุ่นเชิด ไม่สิ! เขาอาจจะดีกว่าหุ่นเชิด! ในขณะที่พวกเธอไม่จำเป็นต้องทำอะไร เขาจะเชื่อฟังและทำทุกอย่างที่พวกเธอพูดเอง!"
เซจิเหลือบไปที่กัปตันทีมคาราเต้ซึ่งกำลังจดจ่อกับคำพูดของเขาอยู่
เคียวสุเกะ อาคานิชิรู้สึกหนาวและตามมาด้วยความร้อน ความหนาวสั่นนั้นมาจากหัวใจของเขาในขณะที่ใบหน้าของเขากำลังร้อนเหมือนไฟ
เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดของแม่มดคู่ ชมรมคาราเต้ทั้งหมดรู้เรื่องนี้ดี แต่ก็ไม่มีใครพูดออกมา การเอาความจริงมาประกาศอย่างโผงผางแบบนี้... ทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างมาก
"และตอนนี้ของภัยคุกคามที่เคยใช้ควบคุมทุกคนทั้งหมด... ได้หายไปแล้ว" เซจิถอนสายตาออกจากกัปตันทีม เมื่อเขาเริ่มหัวเราะเบาๆ
"ทุกคนที่นี้ พวกคุณคงได้ยินแล้ว ตอนนี้ พวกเธอทั้งสองคนไม่สามารถที่จะสั่งพวกคุณได้อีกต่อไปแล้ว พวกคุณทั้งหมด... เป็นอิสระ!"
