ตอนที่ 14 การจ้องมอง

ฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ฉันบอกไม่ถูกว่ามันเป็นยังงัย แต่ฉันรู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างหลัง ฉันหันกลับไปมอง ฉันเห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 14-15 ปี ลอยอยู่ข้างนอกหน้าต่างข้างหลังเรา

เด็กหญิงคนนี้หน้าตาซีดมากและเธอสวมชุดสีขาวเหมือนหิมะ เธอมองมาที่พี่จิ่งฟงและฉันอย่างอยากรู้อยากเห็นเธอเอียงศีรษะและยิ้ม

มีคำกล่าวว่า คนเห็นผีอย่ากลัว ผีเห็นคน จะสงสัย

ความหมายของประโยคนี้คือ คนเห็นผี จงแสร้งทำเป็นไม่เห็นและอย่าตกใจ ผีจะทำอันตรายคนได้เมื่อตกใจ และโดยทั่วไป ผีจะไม่แสดงสีหน้าเห็นคน แต่อย่างว่า ตราบใดที่มันยิ้มให้คนแสดงว่าผีต้องการทำร้ายคนคนนี้

“สารเลวเอ้ย คุณไม่เข้าใจที่พูดหรือยังงัย?” พี่จิ่งฟงลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันด้วยสีหน้าโกรธ และเตะหวงเจี้ยนเฉียงไปขณะที่เขาพูด

เมื่อเห็นพี่จิ่งฟงทำแบบนั้นขึ้นมา ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถปล่อยให้ผู้ชายคนนี้หนีไปได้ ดังนั้น ฉันจึงวิ่งไปที่ประตู

หวงเจี้ยนเฉียง ถูกเตะโดยไม่คาดคิด แต่เขาหลีกเลี่ยงการเตะของพี่จิ่นฟงได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็วิ่งมาข้างหลังฉันและพยายามหนีออกจากประตู

ฉันเห็นเขาวิ่งมาและทำหน้าเยาะเย้ยฉัน ฉันดูหนังแอ็คชั่นของ บรูซ ลี ทุกเรื่องตั้งแต่ฉันอยู่ชั้นประถมและฉันก็ออกกำลังกายมาตั้งแต่เด็ก เขาหนีไปจากฉันไม่ได้แน่ๆ ฉันกำลังคิดกระบวนท่าอยู่

แต่ทันใดนั้นฉันก็มีอาการปวดอย่างมากที่แก้มด้านซ้ายของฉันและฉันก็ล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็วและมึนงง

หวงเจี้ยนเฉียง คนนี้ดึงฉันลงไปที่พื้นด้วยฝ่ามือของเขา ทำไมคนผู้นี้ถึงมีพละกำลังมากเช่นนี้

หวงเจี้ยนเฉียงวิ่งไปที่ประตู หันกลับมาและทำสีหน้าเย้ยหยัน

แล้วพูดว่า "เล่นกับเธอแค่นิดหน่อย ฉันจะไปจัดการรองประธานหยางก่อน และถ้าคุณรีบตามไป คุณจะได้เห็นร่างกายทั้งหมดของครอบครัวเขาทั้งสามคน " หลังจากพูดจบ เขาก็วิ่งหนีออกไป

ฉันยืนขึ้นทันทีและต้องการจะเปิดประตู แต่ประตูถูกล็อกจากด้านนอก เราไม่มีกุญแจ

เมื่อพีจิ่นฟงเห็น เขาก็วิ่งไปที่หน้าต่างอีกบาน โดยไม่สนใจผีผู้หญิงตัวนั้นเลย เขาอยู่ที่ขอบหน้าต่างแล้วหันกลับมาและตะโกนใส่ฉัน: "คุณจัดการกับผีผู้หญิงตัวนี้ไปก่อน ฉันจะไปหยุดหวงเจี้ยนเฉียงไม่ให้เขาฆ่าคน!"

หลังจากพูดจบ เขาก็กระโดดไปทางหน้าต่าง

ฉันอยากจะกระโดษตามไปทันที ฉันเห็นแล้วมันเหมือนฮีโร่เลย

เมื่อผมมองลงมาจากชั้นสาม ผมรู้สึกเวียนหัว

ฉันจะจัดการกับผีผู้หญิงตัวนี้ได้อย่างไรหลังจากที่คุณหนีไป เฮ้ กลับมา ช่วยฉันด้วย!” ฉันตะโกนใส่สายลมที่พัดผ่านใต้หน้าต่าง

พี่จิ่นฟง ก็หันกลับมามอง และตะโกนว่า: "เชื่อในตัวเอง คุณสามารถจัดการกับผีตัวนี้ได้ คุณทำได้"

พูดจบพี่จิ่งฟงก็วิ่งหนีไป

"ฉันทำได้ ฉันทำได้ ฉันทำได้" ร่างกายของฉันสั่นเล็กน้อย และฉันก็กระซิบกับผีว่า: "เธอเป็นแค่ผีผู้หญิงไม่ใช่เหรอ เด็กน้อย ฉันดูแลเธอได้"

ฉันมองย้อนกลับไป

ตอนนี้ผีเด็กผู้หญิงอยู่ข้างหลังฉันสามเมตรแล้ว และเธอกำลังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม และดวงตาของเธอค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น

"ไปเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันรู้สึกว่าผีเด็กหญิงตัวนี้ เหมือนเครื่องปรับอากาศความเย็นไหลออกมาจากร่างกายของเธอตลอดเวลา

วันนี้อากาศร้อน แต่ในขณะนี้ฉันรู้สึกราวกับว่า ตกอยู่ในตู้แอร์.เหมือนหลุมน้ำแข็ง.

ขาของฉันรู้สึกอ่อนแรงลง เมื่อเธอเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“เราต้องจัดการมันได้  มีอะไรอีกล่ะเราต้องยืนหยัดเข้าไว้

เราต้องทำยังงัย โอ้พระเจ้า”

ฉันมองผีสาวน้อยด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ เห็นเธอไม่ขยับ ฉันรีบพูด “อืม พี่จะไป ซื้อขนมให้” รอพี่อยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่มา"

ฉันกำลังยืนพิงประตูอยู่

แต่ไม่คาดคิดอยู่ๆ ลูกตาสีดำในดวงตาของผีตัวนี้ ค่อยๆหายไปและดวงตานั้นก็กลายเป็นเบ้าตาสีขาว

เธอยื่นมือขวาออกมาช้า ๆ ชี้มาที่ฉันแล้วพูดช้าๆว่า "แปลกจัง ~ ชู่ ~ ชู่"

หยุดๆก่อน!ฉันเป็นพี่ชายของคุณ เธอพูดจาแบบนี้มันช่างน่ารักจริงๆเลย ฉันต้องชมเธอไว้ก่อน  แม้จะเป็นผีตัวเล็กๆ แต่ก็ยังเป็นผี เธอจะเข้าใจมั้ย

" หลังจากพูดอย่างนั้น ผีเด็กก็ค่อยๆลอยตัวเข้ามาหาฉัน และพุ่งเข้ามาบีบคอฉัน

ฉันไปทำกรรมอะกับใครมา ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมพวกผี

ถึงชอบบีบคอฉัน

คอของฉันถูกผีเด็กตัวนี้บีบอย่างแน่นหนา ฉันเริ่มหายใจไม่ออก

หัวของฉันรู้สึกหนักอึ้งอย่างช้า ๆ ราวกับว่าฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจ ฉันกำลังจะตายจริง ๆ เหรอ?

บ้าเอ้ย!! เคยมีคนบอกว่าภาพการมีชีวิตอยู่จะปรากฏขึ้นมาในหัวก่อนคนเราจะตาย? มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสน ถ้าฉันต้องพูดอะไรสักอย่างก่อนตาย

ฉันแค่คิดว่าถ้าฉันต้องกลายเป็นผีหลังจากฉันตาย ฉันจะเป็นผีมาฆ่าพี่จิ่งฟง ในฐานะที่ทิ้งฉันไว้

ในหนังสือภูเขาเขียนไว้ว่า ผีและคนแบ่งออกเป็นสองแนวคิดที่แตกต่างกัน และพวกเขาไม่สามารถสัมผัสผู้คนด้วยร่างกายของพวกเขาได้ แล้วไงต่อ?

ฉันกัดปลายลิ้นแรง ๆ และความเจ็บที่ลิ้นทำให้หัวของฉันตื่นขึ้นในทันที

ฉันมองไปรอบ ๆ ฉันยังอยู่ในห้องนี้ และผีผู้หญิงยังคงยืนห่างออกไปสามเมตรในเวลานี้ ไม่ได้เข้ามาใกล้ฉันเลย นี่เป็นภาพลวงตาเหรอ?

อย่างไรก็ตาม นักฆ่าผีส่วนใหญ่มีอาการประสาทหลอนในการฆ่า ในทางวิทยาศาสตร์ มันคือความสับสนของคลื่นสมองในหัวคน และอาการประสาทหลอน

ก่อนหน้านี้มีการทดลองโดยใช้นักโทษประหารปิดตาและหลับตาแล้วฉีดน้ำใส่เขา แต่เขาบอกว่านี่คือยาพิษที่ฉีดเข้าไป ไม่นานนักนักโทษก็เสียชีวิต

นี่เป็นนัยทางจิตใจซึ่งเหมือนกับผีที่ฆ่าคน ดังนั้น พระพุทธศาสนาจึงสอนว่าชีวิตคนเราควรมีความปรารถนา ความปรารถนาคือประสาทสัมผัสทั้งหกที่บริสุทธิ์ ในทางกลับกัน เต๋ามีหัวใจที่แข็งแกร่ง ไม่ยอมแพ้ และสามารถยืนหยัดสู้กับผีร้อยตนได้

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการพูดถึงผีธรรมดา ยกเว้นผีชุดแดงในเมืองโบราณ ผีชนิดนั้นสามารถฆ่าคนโดยตรงด้วยวิญญาณชั่วร้าย

ทั้งหมดนี้เป็นภาพลวงตา ฉันอ้าปากค้างและมองไปที่ผีผู้หญิงตัวน้อยนี้ ให้ตายเถอะ ฉันเกือบจะโดนฆ่า

ตอนนี้ฉันไม่สามารถอ่อนแอและหวาดกลัวได้ ฉันต้องพึ่งพาตัวเอง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉันรีบลุกขึ้นและฟันไปที่ผีผู้หญิงด้วยกระบี่ไม้ท้อในมือ

ดาบฟาดเข้าไปที่ไหล่ของผีตัวนี้ เธอกระเด็นออกไปถึงสี่ ห้า เมตรและล้มลงกับพื้น

ให้ตายเถอะ ฉันไม่คิดว่าแรงของฉันจะตีเธอได้ถึงสี่ห้าเมตร กระบี่ไม้ท้อเล่มนี้มีประสิทธิภาพมากในการจัดการกับภูติผี

ผีเด็กหญิงล้มลงกับพื้นและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอมีความตื่นตระหนก ราวกับว่าเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไง และฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไงต่อ

ฉันยังมีความกลัวอยู่และไม่กล้าเข้าใกล้เธอ ฉันจะเคลื่อนไหว  เอาชนะเธอยังงัยฉันยังคิดไม่ออก? ฉันไม่กล้าเหมือนกัน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้เธอตอนนี้

ทันใดนั้น

เธอและฉันมองหน้ากัน เราทั้งคู่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร

“ลืมมันไปเถอะ ไปกันเถอะ” ฉันขมวดคิ้วและโบกมือ ผีเด็กหญิงตัวเล็กๆ ดูเหมือนจะเข้าใจฉัน เธอ ลอยไปที่หน้าต่าง แล้วหันกลับมามองฉันเหมือนไม่พอใจแล้วก็ลอยหายไป

น่าแปลกที่ผีเด็กหญิง มองมาที่ฉันด้วยความไม่พอใจก่อนที่เธอจะจากไป และฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันผิดหรือเปล่าที่ปล่อยเธอไป

หลังจากผีสาวน้อยลอยออกไป ฉันรีบไปที่โทรศัพท์ในห้องและโทรหาแผนกต้อนรับด้านล่าง

หลังจากนั้นไม่นาน พนักงานก็เปิดประตูห้อง ฉันรีบลงไปชั้นล่าง ขึ้นแท็กซี่ และพูดกับคนขับแท็กซี่ว่า "ไปโรงพยาบาลประชาชนเขตชิงหยาง"

ฉันหวังว่าฉันจะไปทันเวลา ฉันไม่รู้ว่าพี่จิ่งฟงหยุดหวงเจี้ยนเฉียง   ได้หรือไม่

โปรดติดตามตอนต่อไป