236 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับจอห์นนี่
236 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับจอห์นนี่
“รีบเข้าแล้วไปลึกในลาเบรินทอส”
“คนที่โอเคควรจะยื่นมือช่วยคนที่บาดเจ็บ!”
“เดี๋ยว! ที่ปลอดภัยได้ถูกรักษาในชั้นกลางแล้วหรือยัง?!”
“เราได้เสร็จการตั้งบาเรียที่ถ้ำใกล้กับทะเลสาบลึก มันควรจะทำได้ดีเป็นที่หลบภัยชั่วคราว”
“ไม่ใช่นั่นเป็นรังของลาเมียและอารัคเน่เหรอ?”
“เชื่อในบาเรีย! ไม่มีปัญหา…น่าจะ”
“เฮ้ย”
คนในลาเบรินทอสตอนนี้ย้ายที่ เหตุผลคือเพราะลอร์ดปีศาจเคนได้เจอตัวตนของเมืองดันเจี้ยน
ดูเหมือนพวกเขาจะเปลี่ยนที่อาศัยจากชั้นบน ก่อนที่กองทัพลอร์ดปีศาจจะมา
ช่างเสียของ…
“โมโมะ ไปด้วยเถอะ” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค” (โมโมะ)
โมโมะและผมมีสัมภาระน้อยถึงไม่มีเลย เราโดยพื้นฐานแล้วไม่ได้ถืออะไรเลย
นั่นทำไมผมพยายามจะช่วยถือสัมภาระของคนอื่น แต่พวกเขาปฏิเสธผม พูดว่า ‘นายต้องเหนื่อยกับการช่วยจอห์นนี่-ซามะในการสู้ลอร์ดปีศาจกลับไป! เราให้นายทำงานใช้แรงไม่ได้หรอก!’
แล้วก็ พวกเขาให้เหตุผลว่าโมโมะเป็นเด็ก ดังนั้นเธอถูกยกเว้นจากการขนสัมภาระ
แม้ว่าโมโมะและผมเข้าไปลึกขึ้นในลาเบรินทอส แทบจะไม่มีมอนสเตอร์เลย
ดูเหมือนนักเวทย์ของลาเบรินทอสวางบาเรียไว้ที่ทาง
มันอาจจะเจ็บปวดสำหรับมอสเตอร์ แต่มันช่วยเราได้
เรามาถึงอย่างปลอดภัยที่ทะเลสาบใต้ดินบนชั้นกลาง
น้ำพุใหญ่ทำเสียงคำราม และตกใส่ทะเลสาบใต้ดินอย่างไม่จบไม่สิ้น
มีช่องเปิดเล็กๆที่เพดาน ที่มีแสงเข้าจากที่นั่น และมันสร้างภาพที่มหัศจรรย์
ช่างลำรึกความหลัง…
ผมกลับมาเจอกันกับซา-ซังบริเวณนี้
แต่ยังไงซะะ ผมเจอเธอ 1,000 ปีจากตอนนี้นะ
“มาโกโตะ-ซามะ มีอะไรเหรอ?” (โมโมะ)
โมโมะพูดกับผมระหว่างที่ผมมีอารมณ์
“มันไม่มีอะไร ไปเจอกันกับอาเบล-ซังและคนอื่นๆเถอะ” (มาโกโตะ)
ฮีโร่ได้รับการขึ้นนำเพื่อช่วยย้ายเมือง
เราทำอะไรแยกกันเพราะเรื่องนั้น
แต่พวกเขาควรจะบาดเจ็บนะ… พวกเขาถึกดีจัง
ผมรู้สึกแย่ที่เป็นคนเดียวที่สบายๆ
โวล์ค-ซังและฮีโร่อาเบลได้ถือของที่ดูหนัก
ดูเหมือนมันจะใช้เวลา
ในทันทีนั้น…
“อืม…มาโกโตะ-ซามะ?”
“นายมีเวลามั้ย?”
สาวๆที่ผมไม่รู้จักพูดกับผม
หนึ่งในนั้นคือเอลฟ์ผมดำ
อีกคนคือผมบลอนด์กึ่งสัตว์หูแมว
พวกเธอทั้งสองเป็นสาวสวย
“มีอะไร?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมตอบพวกเธอ สาวๆสองคนเข้าหาผมและดึงมือของผม
“ผู้อาวุโสสูงสุดอยากจะคุยกับนาย”
“เราจะนำทางนาย มาโกโตะ-ซามะ”
“ผู้อาวุโสสูงสุด-ซัง? เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
โดยผู้อาวุโสสูงสุด พวกเขาต้องพูดถึงจอห์นนี่-ซังแน่
เขาเป็นคนที่สำคัญ
ผมก็อยากจะใช้เวลาและคุยกับเขาด้วย
“อืม…” (โมโมะ)
โมโมะจับเสื้อผมจากข้างหลัง
“โมโมะ ไปด้วยกันเถอะ นั่นโอเค ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“...ค่ะ”
สาวสองคนลังเลเล็กน้อยขณะที่พวกเธอมองกัน
แต่พวกเธอไม่ปฏิเสธมัน
มันคืออะไร?
เราถูกนำลึกเข้าไปในถ้ำใหญ่
บางทีมันสร้างด้วยเวทมนตร์ ที่พักรวมสำหรับให้คนอยู่ได้ถูกสร้างแล้ว
ผมดูหน้าของเอลฟ์ผมดำด้วยผู้เล่นอาร์พีจีระหว่างที่เราเดิน
(...เธอดูคุ้นๆ…) (มาโกโตะ)
สาวเอลฟ์ผมดำดูคล้ายลูซี่นิดหน่อย
ผมพูดอย่างนั้น แต่ลูซี่เป็นเอลฟ์คนเดียวที่ผมสนิทด้วย
มีคนสวยมากมาในหมู่เอลฟ์ ดังนั้น ผมอาจจะรู้สึกเหมือนพวกเธอดูคล้ายกัน
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น ผมมาถึงห้องที่ทำจากหินใหญ่ในส่วนที่ลึกที่สุด
“ผู้อาวุโสสูงสด”
“เราพามาโกโตะ-ซามะมา”
“เข้ามา”
เสียงที่ดูเหมือนจอห์นนี่-ซังดังจากประตูอีกฝั่ง
“เอ๋?”
เมื่อผมเข้าไปในตห้อง ผมเห็นจอห์นนี่-ซังนั่งอยู่บนเก้าอี้
ท่อนบนเขาเปิดเผย
นันโอเคและทั้งหมด
ปัญหาคือข้างหลัง
คนที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่คือ…ผู้หญิงเปลือย
เมื่อผมมองไปข้างๆ โมโมะเปิดปากของเธอกว้าง
นี่มันแย่แล้ว ผมไม่ควรจะพาโมโมะมาเลย…
“ชั้นดีใจที่นายอยู่ที่นี่ ได้โปรดนั่งลง” (จอห์นนี่)
“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)
“ขอโทษที่รบกวน…” (โมโมะ)
โมโมะและผมนั่งอยู่ตรงหน้าจอห์นนี่-ซังโดยมีโต๊ะอยู่ระหว่างเรา
อาหารและเครื่องดื่มถูกวางตรงหน้าเราไม่นานหลังจากนั้น
คนที่นำนั่นทั้งหมดมาคือเอลฟ์ผมดำและสาวหูแมวผมบลอนด์
“ได้โปรดกิน มันไม่มาก แต่นี่เป็นคำขอบคุณของเราที่ช่วยเรา” (จอห์นนี่)
“ไม่ ถ้าจอห์นนี่-ซังไม่อยู่ที่นั่น ชั้นจะตายไปแล้ว…” (มาโกโตะ)
“นายไม่ใช่ผู้อาศัยในเมืองนี้ แม้อย่างนั้น นายเอาชีวิตเข้ามาเสียง ชั้นอยากจะมอบคำขอบคุณให้นายในฐานะผู้อาวุโสสูงสุด” (จอห์นนี่)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
งันในสายตาของจอห์นนี่-ซัง ผมเป็นผู้มีพระคุณที่สู้เพื่อเมือง
ผมต้องปกป้องฮีโร่แห่งแสงเพราะภารกิจของผม แต่ผลแบบนี้ก็ดีด้วย
“ลอร์ดปีศาจเคน…คือลอร์ดปีศาจนักฆ่าฮีโร่ ชั้นเข้าใจเรื่องนี้หลังจากเผชิญหน้ากับเขา แต่ชั้นคาดไม่ถึงว่าเขาเป็นตัวตนที่ไม่มีเหตุผลเลย…” (จอห์นนี่)
หน้าของจอห์นนี่-ซังมืดมนลงเล็กน้อย
“เขาแข็งแกร่งอย่างไม่แฟร์จริงๆ” (มาโกโตะ)
แต่มันเป็นเพราะสมบัติศักดิสิทธิ์ที่โนอาห์-ซามะสร้างนะ
โนอาห์-ซามะ มันไม่แฟร์เลยที่บรรพบุรุษของผมได้ของดีนั่นทั้งหมด
“แต่การกระทำของนายงดงาม มาโกโตะ ชั้นประทับใจที่นายสามารถที่จะจัดการกับสิ่งต่างๆได้อยางใจเย็น” (จอห์นนี่)
“ขอบคุณที่ชมมากมาย” (มาโกโตะ)
จอห์นนี่-ซังได้ชมผมมากมาย และมันทำให้ผมเจ็บปวด
ผมได้ถูกบอกล่วงหน้าเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องระวัง สำหรับอุปกรณ์ของลอร์ดปีศาจโดยโนอาห์-ซามะ ดังนั้นมันเหมือนกับการโกง
ผมคิดว่าผมจะไม่สามารถจัดการกับมันได้ ถ้าผมไม่มีข้อมูลก่อนหน้า
ลอร์ดปีศาจเคนต้องเป็นนั่น
บอสฆ่าคนเริ่มเล่น
มันเป็นในช่วงเวลานั้น…
“โอ้ ชั้น จอห์นนี่-ซามะ คนนี้จะเข้าร่วมครอบครัวด้วยเหรอ?”
“นายแข็งแกร่งแม้ว่ามีหน้าที่น่ารัก ฮีโร่-ซามะ”
คนสวยที่เปลือยอยู่บนเตียงพูดกับผม
งั้นมีสองคน…
แล้วก็…ซ่อนตัวเธอซักหน่อย
เมื่อผมชำเลืองมองโมโมะ เธอปิดหน้าของเธอ และแก้มแดง
เธอต้องอายแน่ๆ
ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น โมโมะ
“เธออยู่ตรงหน้าแขก ใส่เสื้อผ้า” (จอห์นนี่)
“โอเค~”
จอห์นนี่-ซังตำหนิพวกเธอ
ผมดื่มไวน์เพื่อไล่ความคิดไม่บริสุทธิ์ไป
นี่มันแรง…
ผมสำลักนิดหน่อยที่นั่น
“นี่ มาโกโตะ-ซามะ”
เอลฟ์ผมดำเทไวน์มากกว่าเดิมบนแก้วของผม
ตัวของเธอติดกับผมขณะที่เธอเทมัน
เมื่อผมชำเลืองมองที่นั่น เธอยิ้มให้ผม
เฮ้ย เฮ้ย เธอจะทำให้ผมเข้าใจมันผิดถ้าเธอทำอย่างนั้นนะ รู้มั้ย…?
“มาโกโตะ สาวคนนี้เป็นลูกสาวของชั้น แต่มันดูเหมือนเธอตกหลุมรักนายเมื่อเธอเห็นนายสู้ ถ้านายชอบเธอ ทำเธอได้มั้ย?” (จอห์นนี่)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“เออออออออ๋?!” (โมโมะ)
โมโมะและผมส่งเสียงที่ตกตะลึง
“มาโกโตะ-ซามะ…”
สาวเอลฟ์ส่งสายตาปลื้มปิติมาที่ผม
สาวคนนี้เป็นลูกสาวของจอห์นนี่-ซัง…?
เดี๋ยว นั่นหมายถึง… เธอเป็นญาติของลูซี่?!
แน่นอนว่าเธอจะดูคล้ายกัน!
“นั่นไม่แฟร์เลย ป่าป๊า! หนูก็อยากได้มาโกโตะ-ซามะ!
สาวหูแมวผมบลอนด์บนฝั่งตรงข้ามของเอลฟ์ผมดำกอดผม
“อ้าา ดูเหมือนสาวคนนี้ก็ชอบนายด้วย มาโกโตะ ไม่มีความจำเป็นต้องเลือก นายแต่งงานพวกเธอทั้งสองคนได้” (จอห์นนี่)
งั้นคนนี้ก็ลูกสาวเขา?!
เขามีลูกหลายคนเหมือนลูซี่พูดเลย!
“มาโกโตะ-ซามะ…”
สองสาวสวยเข้าหาผม
“หนึ่งคนเป็นนักรบที่มีทักษะ และอีกคนเป็นนักเวทย์ที่มีทักษะ ชั้นคิดว่าพวกเธอจะมีประโยชน์กับนาย แล้วก็ พวกเธอไม่ได้ดูแย่ ใช่มั้ย?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังดันลูกสาวเขาให้ผม
“ไม่ ความรู้สึกของคนเองก็สำคัญด้วย…” (มาโกโตะ)
“ชั้นรักมาโกโตะ-ซามะ”
“ชั้นก็อยากถูกโอบกอดโดยมาโกโตะ-ซามะ…”
“นายได้ยินพวกเธอแล้ว” (จอห์นนี่)
ไม่ไม่ไม่!
เราแทบไม่ได้คุยกันเลย!
“ชั้นได้บอกลูกตลอดเวลาว่าไม่มีวันรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะตายในเวลานี้ ถ้านายมีบางคนที่นายสนใจ อย่าลังเลที่จะสารภาพความรู้สึก” (จอห์นนี่)
“ข-เข้าใจแล้ว… มีเหตุผล” (มาโกโตะ)
วิธีคิดแบบนั้นคล้ายกับแม่ของลูซี่ โรซาลี-ซัง
มันถูกส่งต่อไปเป็นรุ่นๆตั้งแต่จอห์นนี่-ซังหรือ?
แม้อย่างนั้น…
“ม-มาโกโตะ-ซามะ…?” (โมโมะ)
โมโมะมีตามีน้ำตา และดึงแขนเสื้อของผม
เธอไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ผมจะไม่สร้างภรรยาในอดีต
มากกว่านั้น ญาติของลูซี่ที่เป็นยายในรุ่นของลูซี่
มันจะกระอักกระอ่วนในหลายความหมาย
“จอห์นนี่-ซัง ชั้นซาบซึ้ง แต่ชั้นจะงดจากเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)
“หืมม เข้าใจแล้ว…” (จอห์นนี่)
“เอออ๋~ ไม่มีทางน่า”
“มาโกโตะ! ชั้นยังไม่ยอมแพ้!” จอห์นี่-ซังและลูกสาวของเธอทำหน้าที่เสียดาย
“แต่ชั้นอยากขอบคุณที่นายช่วยเรา มีอะไรอื่นที่นายต้องการมั้ย?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังถาม
คนนี้มีเกียรติจริงๆ
ผมคิดเล็กน้อยและพูดออกมา
“นายช่วยชั้นเมื่อชั้นอยู่ในปัญหาได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเรอะ…?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-วังทำสีหน้าที่สงสัย
“ใช่ ชั้นอยากให้นายให้ชั้นยืมพลังของนาย” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ ชั้นไม่ถือ…” (จอห์นนี่)
“งั้น ชั้นจะปรึกษานายเมื่อชั้นมีปัญหานะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้ เข้าใจแล้ว” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังพยักหน้า
โอเค
ผมได้รับการเห็นด้วยจากจอห์นนี่-ซัง!
ตอนนี้เขาจะเข้าร่วม {ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!}
“...ชั้นรู้สึกเหมือนชั้นได้ทำการสัญญาที่น่ากลัว” (จอห์นนี่)
“นายจินตนาการมันไปเอง” (มาโกโตะ)
เห้อ ผมจะไม่ให้นายถอนมัน โอเคมั้ย?
สองสาวที่อยู่ข้างผมยังเกาะผมอยู่
มาไม่อยู่นานเถอะ
ผมเอ่ยคำลาแล้วออกมาจากห้อง
◇มุมมอง โมโมะ◇
“มาโกโตะ-ซามะ!”
“มาโกโตะ-ซามะ~ มาคุยกันเถอะ”
ลูกสาวของผู้อาวุโสสูงสุดและผู้หญิงของเมืองดันเจี้ยน มาที่มาโกโตะ-ซังอยู่
ทุกคนพยายามจะได้การเห็นชอบจากมาโกโตะ-ซามะ
คนกล้าหาญที่สู้กับลอร์ดปีศาจเคน
แน่นอนว่านี่จะเกิดขึ้น
ผู้หญิงทุกคนที่เข้าหามาโกโตะ-ซามะสวยและมีตัวที่ทรวดทรงดี
อออุ…
ถ้าเป็นอย่างนี้ มาโกโตะ-ซามะจะจบที่อยู่ด้วยกันกับบางคนในกลุ่มนั้น…
เมื่อนั่นเกิดขึ้น หนูจะเป็นภาระ
มาโกโตะ-ซามะจะไม่ปฏิบัติกับหนูไม่ดี แต่แม้ว้าหนูก็บอกได้ว่าเราจะไม่ได้อยู่กันแบบเดิมเมือนเรื่องนั้นเกิดขึ้น
ความคิดที่หมุนวนของหนูเละเทะ
มันเป็นเวลาที่หนูกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
“โมโมะ มีอะไร?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซามะแอบมองหน้าหนูดั่งกังวลเกี่ยวกับหนู
หน้าที่ใจดีและเสียงที่อ่อนโยน
แต่ ตาที่เย็นชาดั่งจะตรวจดูหนู
สาวตาที่เย็นเป็นน้ำแข็งที่ไม่หวั่นไหวแม้ว่าจะเวลาไหน และไม่ว่าศัตรูไหนๆ
เมื่อหนูถูกเปิดเผยกับสายตาที่เย็นชานั้น…มันทำให้หนูสั่น
(มาโกโตะ-ซามะ…หนูรักพี่…) (โมโมะ)
หนูอยากจะอยู่ข้างเขาตลอดการ
หนูอยากจะอยู่ด้วยกันกับเขาตลอดกาล
หนูไม่อยากจะอยู่ห่างจากเขา
แต่หนูควรทำอย่างไร
“อืม…มาโกโตะ-ซามะ?” (โมโมะ)
“มีอะไร?” (มาโกโตะ)
“อืม…” (โมโมะ)
อะไรที่พูดแล้วถูกต้อง?
‘ทำให้หนูเป็นแฟน’?
ไม่
นั่นไม่ดี
ถ้าหนูพูดอย่างนั้น เขาจะพูดแค่ ‘งั้นเมื่อเธอโตขึ้น’และนั่นจะจบ
มาโกโตะ-ซามะคิดกับหนูแค่เป็นเด็กที่รบกวน
“มาโกโตะ-ซามะ! ได้โปรด…ทำให้หนูเป็นลูกศิษย์!” (โมโมะ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซามะเปิดปากกว้างและส่งเสียงของเขาออกมาในความตกใจ มันหายากที่จะเห็นเขาทำอย่างนั้น
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้เป็นลูกศิษย์ของผม
ล้อผมเล่นใช่มั้ยเนี่ย…?
“มาสเตอร์! หนูจะอยู่ในการดูแลของพี่!” (โมโมะ)
“อืม…” (มาโกโ๖ะ)
แม้ว่าหนูจะพูดมันด้วยหน้าของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มันจะทำให้ผมสับสน
แต่พลังการต่อสู้ปัจจุบันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่สูง
มันควรจะไม่แย่ที่จะฝึกเวทมนตร์
“ถ้างั้น มาเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ด้วยกัน” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว! หนูจะฝึกเวทมนตร์น้ำเหมือนมาสเตอร์ โอเคมั้ย?” (โมโมะ)
“หนูโง่นะ?! เวทย์ที่อ่านแอที่สุดในทั้ง 7 ธาตุ ควรจะเป็นอย่างสุดท้าย! อย่างสุดท้าย!” (มาโกโตะ)
“เออออออ๋?!” (โมโมะ)
ทำไมบางคนที่มีสกิลปราชญ์ที่อนุญาตให้เขาใช้เวทย์ 7 ธาตุทั้งหมดฝึกในเวทมนตร์น้ำ?
เวทมนตร์น้ำอยู่ในระดับงานอดิเรก
“ออออุ…แต่หนูอยากเป็นเหมือนกันกับมาสเตอร์นะ…” (โทโทะ)
“ชั้นฝึกเวทมนตร์น้ำ เวทมนตร์แสง และเวทมนตร์โชคชะตา เรียงตามนั้น หนูควรจะฝึกเวทมนตร์ไฟและเวทมนตร์ดินเพื่อที่เธอจะใช้ได้ตั้งแต่แรกเริ่มก่อน” (มาโกโตะ)
“โอเค~” (โมโมะ)
ดูเหมือนเธอยอมรับอย่างไม่เต็มใจ
เวทมนตร์ไฟนั้นมีพลังทำลายล้างที่เป็นแบบอย่าง
เวทมนตร์ดินมีพลังป้องกันที่เป็นแบบอย่าง
การฝึกสองอย่างนี้ควรจะไม่แย่
ต่อไปคือ…ถ้าผมจำไม่ผิด ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเก่งในการใช้เทเลพอร์ต
แต่ผมใช้มันไม่ได้ ดังนั้นผมสอนเธอไม่ได้
มีมาสเตอร์ของเวทมนตร์โชคชะตาอยู่รอบๆมั้ย?
ทำไมผมคิดเกี่ยวกับการหลักสูตรการฝึกของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?
ผมฝึกโมโมะต่อระหว่างที่คิดว่ามันเปลี่ยนเป็นสถานการณ์ที่แปลก
พูดเกี่ยวกับสิ่งที่แปลก มีอีกอย่างหนึ่ง
ผมได้เป็นที่นิยมกับผู้หญิงในเมืองดันเจี้ยนหลังๆ
หลังจากพยายามที่จะล่อลวงผมในท่าทางที่โจ่งแจ้ง
คนที่มาบ่อยคือเอลฟ์คนสวยผมดำ (คล้ายลูซี่)
แต่…
นั่นเป็นญาติของลูซี่นะ รู้มั้ย?
พี่สาวของตาของลูซี่จากหมู่บ้านเอลฟ์
เธออายุ 14-15 ปี ดังนั้นเธอเด็กกว่าผม
เธอเป็นลูกสาวของจอห์นนี่-ซัง ดังนั้นผมปฏิบัติกับเธอไม่ดีไม่ได้ ดังนั้นผมปฏิเสธเธออย่างคลุมเครือ
ตอนนี้ผมฝึกเวทมนตร์น้ำระหว่างที่จับปลาในทะเลสาบใต้ดิน
โมโมะฝึกเวทมนตร์ของเธอข้างผม
เธอทำลูกบอลไฟเล็กๆสี่ลูกพร้อมด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
เธอโตเร็ว
อย่างที่คาดกับบางคนที่มีสกิลปราชญ์
ฮีโร่อาเบลทำหน้าที่เฝ้าดูที่ที่แยกออกไปเล็กน้อย
บาเรียถูกติดตั้ง และมีฮีโร่คนอื่นเฝ้าระวังด้วย ดังนั้นมอนสเตอร์ระวังและไม่มา
พูดอีกอย่าง เขาดูเหมือนเขาไม่มีอะไรจะทำ
โอเค มันจะเสียเวลาที่ไม่ใช้เวลาของเราอย่างมีประสิทธิภาพ
“โมโมะ มานี่” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค” (โมโมะ)
“ระหว่างที่ยังรักษาลูกบอลไฟไว้ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“อึก…” (โมโมะ)
เธอพยายามจะหยุดเวทมนตร์ของเธอ ผมไม่อนุญาติให้เธอหยุดเวทมนตร์
พูดถึงแล้ว ผมได้ทำผีเสื้อน้ำ 99 ตัว
โมโมะจะเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งในทวีปดังนั้นผมจะให้เธอสามารถทำได้เหมือนกันในไม่นาน
“อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)
“มีอะไรเหรอ มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)
เมื่อผมเรียกฮีโร่อาเบล เขาหันมาด้วยรอยยิ้ม
ใช่ เป็นมิตรมาก!
…ผมแม้แต่พูดอะไรออกไปน่ะ?
“มีที่ที่ชั้นอยากไป นายมากับชั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้ ชั้นไม่ถือ แต่ที่ไหน?” (อาเบล)
“เอ๋ มาสเตอร์? พี่จะไปที่ไหน?” (โมโมะ)
ผมตอบ
“มาไปชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอสกัน” (มาโกโตะ)
“หือห์?”
เสียงที่ตกตะลังของฮีโร่อาเบลและโมโมะซ้อนทับกัน
—ข้อความจากผู้เขียน:
มีคำถามที่ว่าโอลก้าของ 1,000 ปีในอดีตเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เธอเป็นผู้หญิง เธอตายไปแล้ว ดังนั้นมันไม่ใช่จุดที่สำคัญ แต่แค่ชี้มันออกมา
> มีน้ำจำนวนมหาศาลรอบๆ ควันของฝุ่นที่สร้างจากลมของสปิริตลมเป็นอะไร? ไม่ใช่มันจะเป็นโคลนหรือ?
→ ……มาแค่พูดว่าพื้นที่เท้าของเคนแห้ง (ข้ออ้างที่แย่)
TLN: หยุด 2 วันนะครับ พายายไปหาหมอ หมอนัด
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
