ตอนที่แล้วบทที่ 44 ฝนธนู
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 46 อาวุธสังหารรูปร่างมนุษย์

บทที่ 45 ไร้สุ่มเสียงและไร้สำเนียง (อ่านฟรี)


บทที่ 45 ไร้สุ่มเสียงและไร้สำเนียง

หยางหมิงหักลูกธนูในมือทิ้ว แล้วตะคอกอย่างเย็นชาว่า "มู่เฉิน มู่หลิง มู่ซาง ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายในการทำลายแผนของสุนัขหยินนั้นซ่ะ แล้วคุกเข่าลงเพื่อขอโทษ มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าไร้มารยาท!"

"หยางหมิง เจ้าจะยอมหักไม่ยอมงอขนาดนั้นเลยเหรอ ทุกคนทำงานร่วมกันเพื่อสถานการณ์ที่ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่ายและทุกคนก็จะมีความสุข เจ้าต้องการให้พวกเราต้องตายกันไปคนล่ะข้างั้นหรือ เจ้าถึงพอใจ" จู่ๆ มู่ซางก็พูดด้วยความโกรธออกมา

"หยางหมิง ลงมือเถอะ เนื่องจากเจ้าหยิ่งยโสมากเกินไป เราจึงไม่กล้าร่วมมือกับเจ้า ถ้าเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็ฝ่ากำแพงเข้ามาไม่งั้นเจ้าก็ถอยออกไปซ่ะ!" มู่เฉินตะโกนด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าจะหงุดหงิดกับท่าทีของหยางหมิง

"หยางหมิง ทำไมถึงหัวรั้นแบบนี้ พวกเราสามารถวิน-วินกันทั้งสองฝ่ายนะ เฮ้" หยินตงได้แต่ถอนหายใจ แต่มีประกายฆ่าฟันบังเกิดในดวงตาของเขา

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." ทันใดนั้น หยางหมิงก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและหัวเราะ "สุนัขชั่วหยิน มู่หลิง มู่เฉิน มู่ซาง เจ้าคงคิดว่าด้วยสิ่งเหล่านี้ เจ้าจะหยุดข้าได้งั้นหรือ ข้าให้โอกาสพวกเจ้าแล้ว แต่พวกเจ้าไม่ถนอมมัน ถ้าอย่างนั้นอย่าโทษข้าโหดร้ายก็แล้วกัน!”

หลังจากนั้น หยางหมิงก็โคจรพลังปราณและมีเสียงครืดคราดจากในร่างกายของเขา จากนั้นหยางหมิงกระทืบพื้นและพุ่งตรงไปที่กำแพงเมือง เขาต้องการที่จะใช้ร่างที่ประกอบด้วยเลือดเนื้อของเขาเพื่อทะลวงกำแพงเมือง!

“มารดามันเถอะ เขาบ้าหรือ เขาต้องการฆ่าตัวตายด้วยการวิ่งชนกำแพงเมืองหรือ”

“เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เขาจะต่อสู้กับดาบ หอก และลูกธนูได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะเก่งกาจกว่านี้เป็นสิบเท่า หรือเป็นจ้าวแห่งขอบเขตร่างเทวะ เขาก็ไม่มีพลังมากขนาดนั้นใช่ไหม คนๆเดียวสามารถต่อต้านหนึ่งเมืองได้เลยงั้นหรือ เมืองไท่คังเป็นเพียงเมืองๆหนึ่งในมณฑลหลงหยวน เป็นเมืองเล็ก ๆ ในจักรวรรดิ์ต้าเชี่ย แต่มันก็ไม่ได้เล็กถึงขนาดที่คนๆเดียวสามารถต่อต้านได้!”

“ไม่รู้สิ ข้าไม่เคยเห็นคนบ้าขนาดนี้มาก่อน บางทีสมองเขาคงจะพังไปแล้ว”

เมื่อเห็นการกระทำของหยางหมิง ทุกคนต่างเบิกตากว้าง จากนั้นพวกเขาก็ส่ายหัวและถอนหายใจ คิดว่าหยางหมิงบ้าไปแล้วหรือไม่ก็สมองของเขาคงเพี้ยนไปแล้ว!

"ชู่ๆ วืดๆ!"

ทันใดนั้นลูกธนูหลายพันลูกก็พุ่งออกไปและตกลงมาจากท้องฟ้า!

เมื่อเผชิญกับสิ่งนี้ หยางหมิงไม่หลบเลี่ยงและใช้ร่างกายของเขาพุ่งตรงเข้าไปปะทะกับลูกธนูเหล่านั้นทันที!

ร่างกายราวกับกายาทรรายช์คงกระพัน ลูกศรเหล่านั้นไม่สามารถทำร้ายอะไรให้เขาได้เลย!

“จะเป็นไปไม่ได้ได้อย่างไร กล่าวกันว่าหลังจากทะลวงไปสู้ขอบเขตกายาขั้นที่ 10 แล้วเท่านั้น ถึงจะสามารถเปิดจุดกลางกระหม่อนได้ มันจะเปิดจุดชีพจรเพื่อให้กายเนื้อเปลี่ยนเป็นกายาศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงได้ เป็นความสามารถอันเหลือเชื่อที่ดาบธรรมดา ปืน และลูกธนู ไม่สามารถที่จะเจาะทะลวง หรือแม้แต่จะฆ่าเขาด้วยวิธีที่โหดร้ายที่สุด โดยการใช้ม้าสิบตัวแยกสังขาร ตรงกันข้ามม้าทั้งสิบตัวจะถูกดึงกลับและจะถูกต่อยจนตายแทน!” เมื่อเห็นฉากนี้หยินตงดูเหมือนผี ตะโกนด้วยความประหลาดใจ (ห้าม้าแยกสังขารคือวิธีการฆ่าที่โหดเหี้ยวที่สุดของเจ็งกีสข่าน มัดอวัยวะแต่ละส่วนของร่างและกระตุ้นมาให้วิ่งสุดแรง)

“อะไรนะ เจ้าจะบอกว่าเขาได้บ่มเพาะถึงระดับกายาขั้นที่ 10  ขอบเขตร่างเทวะงั้นหรือ?” ผู้นำหลักทั้งสามตกใจ

“มู่ซาง มู่หลิง มู่เฉิน และสุนัขหยิน พวกเจ้าคงคิดว่าเจ้าสามารถรอดชีวิตได้โดยอาศัยทองแดงและเหล็กที่แตกหักเหล่านี้สินะ พวกเจ้าช่างไร้เดียงสาจนน่าสมเพชจริงๆ สิ่งเหล่านี้ถ้าใช้กับคนธรรมดา อาจเผ็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และยากที่จะต่อต้านได้ แต่ต่อหน้าปรมาจารย์ที่แท้จริง มันเป็นแค่กลอุบายเด็กเล่นเท่านั้น”

“เจ้าบอกว่าสิ่งเหล่านี้สามารถยับยั้งปรมาจารย์ร่างเทวะขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 10 งั้นหรือ ช่างหยิ่งยโสจนน่าขบขันจริง ๆ พวกเจ้าเคยเห็นปรมาจารย์ร่างเทวะขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 10 แล้วหรือยัง?!”

“งั้นเอาล่ะ วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้เห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของปรมาจารย์ร่างเทวะขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 10 ****”

ในเวลานี้ หยางหมิงได้พุ่งผ่านห่าฝนลูกศร ทะลุผ่านดาวตกหินและหอก และพุ่งขึ้นไปบนกำแพงเมืองอย่างองอาจราวกับเทพสวรรค์ลงมาจุติ เขาหยุดทุกคำ เขาทำให้คนอื่นพูดไม่ออก และทำให้ทุกคนอ้างปากค้างจนมีขนาดเท่าจานรองถ้วย!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด