ตอนที่ 30 ไร้ยางอาย

“จะเก็บไปยังไงดี”

มู่เหลียงมองไปยังต้นมะเขือเทศและครุ่นคิดอย่างหนัก เพื่อจะหาวิธีขนมันไป

เขาจึงต้องลองอะไรสักอย่างดู และได้สื่อสารทางจิตกับแมงมุมผีแดง

“เซียวหงช่วยฉันเก็บต้นมะเขือเทศนี้ที เอาเป็นสร้างใยทำเป็นรังคลุมมันเอาไว้”

จี้!!

เซียวหงนั้นเริ่มพ่นใยออกมาแล้วคลุมไปรอบๆ ต้นมะเขือเทศก่อนที่จะถักทอให้มันห่อต้นมะเขือเทศเอาไว้

ใช้เวลากว่าสิบนาที ในที่สุดต้นมะเขือเทศก็ถูกห่ออยู่ในใยแมงมุมอย่างดี

“ยอดเยี่ยมทำได้ดีมาก”

มู่เหลียงพยักหน้าด้วยความชื่นชม และหันไปมองทางเข้ากระโจมที่อยู่ด้านบน

เขาคิดจะเปิดช่องตรงกระโจมขึ้นใหม่ ให้กว้างพอที่เสี่ยวไกจะออกไปได้

“แต่ก่อนอื่นเลย ต้องกั้นทางเข้าไว้ก่อน”

มู่เหลียงสร้างก้อนหินขึ้นมาหลายก้อนและเอามาปิดทางเข้าเอาไว้อย่างดี

ปัง ปัง

เสียงของหินกระทบกับประตูหลายครั้ง จนยามที่เฝ้าอยู่ข้างนอกได้ยิน

“เห้ย….ได้ยินอะไรไหม”

“เออ ฉันเองก็ได้ยินเหมือนกัน…..แกเองก็ได้ยินสินะ”

“มีคนแอบเข้าไปขโมยของในห้องหัวหน้ารึป่าว?”

“จะบ้าหรอ! เราก็ยืนเฝ้าทางเข้านี้อยู่ตลอดจะมีใครเข้าไปได้ไง?”

“ก็จริง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีกุญแจ ไม่งั้นจะได้เปิดเข้าไปตรวจดูสักหน่อย”

“แกอยากตายรึไง?! จำไม่ได้หรอครั้งก่อนมีคนแอบเข้าไปในห้องหัวหน้าแล้วเป็นไง ไอ้เจ้านั้นถูกทรมานก่อนที่จะถูกฆ่า”

“เออๆ ฉันรู้แล้วแค่พูดเล่นเฉยๆ หรอก”

ยามที่เฝ้าประตูคิดว่าเสียงนี้มาจากที่อื่น ก่อนจะเมินเฉยต่อไป

“....”

มู่เหลียงที่แอบฟังอยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตู ก็โล่งใจเล็กน้อยตอนแรกคิดว่าพวกมันจะพยายามเปิดเข้ามาแล้ว

แล้วเมื่อเห็นว่ายามชะล่าใจแบบนี้ เขาจึงเอาหอกที่วางอยู่แถวนั้น มาฟาดและงัดเปิดช่องกระโจม โดยที่ไม่กลัวเลยว่าใครจะได้ยินเสียงดังโครมคราม

ปึง ปัง ครืน โครม ปัง!!

เสียงดังสนั่นไปหมดจนไปเข้าหูยามทั้งสองที่เฝ้าทางเข้า จนพวกเขาหันมองหน้ากันและรู้ว่านี้มันไม่ปกติแล้ว

“เสียงมันมาจากข้างในจริงๆ!!”

“เวรเอ๊ย!! มีคนแอบเข้ามา!”

“รีบไปบอกนายน้อยเซียเต๋าเร็ว!! ว่ามีคนแอบเข้าไปในห้องนอนหัวหน้า”

“......”

มู่เหลียงนั้นไม่สนใจเลยว่าข้างนอกจะรู้ตัวหรือทำเสียงดังแค่ไหน เขาได้ขยายช่องว่างนั้นให้กว้างถึง 3 เมตร

ก่อนที่มู่เหลียงจะลูบหัวของเสี่ยวไกเบาๆ และพูดว่า

“เสี่ยวไก รีบกลับไปที่บ้าน แล้วรีบกลับมาเข้าใจไหม?”

กี้!!”

เสี่ยวไกแลบลิ้นออกมา พร้อมกับแบกของพะรุงพะรังผ่านช่องที่มู่เหลียงเปิดออกให้ และรีบไต่ลงเขาไปอย่างรวดเร็ว

“เราไปเก็บของต่อ”

มู่เหลียงเอาเนื้อตากแห้งมัดด้วยใยแมงมุม แต่เขาก็ไม่ได้เอาไปมาก

ส่วนเรื่องน้ำเขาได้ตัวปลาอัญมณีมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องขนน้ำไปจำนวนมากอีก

สำหรับของอื่นๆ เนื่องจากสัตว์อสูรของเขามีขีดจำกัดในการขน ทำให้เขาต้องคิดวางแผนในการเคลื่อนย้ายดีๆ

“เซียวหง แกเอาเนื้อพวกนี้ออกไปก่อน แล้วไปซ่อนในที่ปลอดภัย”

มู่เหลียงเรียกให้เซียวหงมาใกล้ๆ และให้มันแบกเนื้อไป

จี้!!!

แมงมุมผีแดงได้ขนเนื้อตากแห้งไว้บนหลัง และมุดออกจากช่องไป

มันได้ใช้ใยของมันอย่างฉลาดโดยการสร้างใยผูกติดกับเนินผาแล้วทำเป็นเหมือนรอก ก่อนที่มันจะโรยตัวเองลงไปจากเนินผาอย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นเองที่ ลูกชายของเซียฮูมาถึง

“มัวทำอะไรกันอยู่ รีบเปิดประตูเร็วสิ!”

เซียเต๋านั้นแสดงสีหน้าที่ดุร้าย

“ฉันละอยากเห็นหน้าคนที่มันกล้าเข้ามาขโมยของจากกลุ่มเคราโลหิตจริงๆ!!”

ปัง ปัง ปัง

ยามเฝ้าประตูพยายามเปิดประตูหลายครั้ง

มู่เหลียงมองกองหินที่สะเทือนเบาๆ หลายครั้งอย่างใจเย็น มันคงจะยากสักหน่อยที่จะดันประตูเข้ามาเพราะมู่เหลียงสร้างหินติดกับประตูหนาหลายชั้น การจะเข้ามาได้ก็ต้องขุดเท่านั้น

อย่างน้อยๆ หากจะทำลายเข้ามาก็ต้องใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงได้ เพื่อทำลายหินออกไปทั้งหมด

มู่เหลียงนั้นรวบรวมทุกอย่างที่หาได้ และใช้ใยทำเป็นถุงใส่

“พอทำอะไรหลายอย่างก็เริ่มหิวอีกแล้ว ย่างเนื้อกินสักหน่อยแล้วกัน”

มู่เหลียงทำลายโต๊ะบางส่วนมาก่อกองไฟเพื่อย่างเนื้อ

ชี้ ชี้ ชี้

เสียงของเนื้อที่ถูกย่างอย่างใจเย็น ก่อนที่กลิ่นหอมของมันเนื้อจะลอยตลบอบอวนไปหมด

และกลิ่นก็ได้ลอยออกไปนอกประตูด้วย ทำให้คนที่พยายามขุดเข้ามานั้นถึงกับแสดงสีหน้าที่ประหลาดใจ

และคิดในใจว่า คนผู้นี้ใจกล้าและหน้าด้านมากแอบเข้ามาขโมยของไม่พอ ถึงกับใจเย็นนั่งย่างเนื้อกินในบ้านของเจ้าของอีก

“ไอ้สารเลวเอ๊ย!! กล้าดียังไงวะ!! เร็วรีบทำลายประตูเข้าไป หากว่าใครเปิดเข้าไปได้ ฉันจะให้น้ำเป็นของรางวัล!”

เสียงตะโกนคำรามอย่างเกรี้ยวกราดของเซียเต๋านั้นดังไปทั่ว และเสียงด่าและสาปแช่งนั้นดังขึ้นเป็นระยะไม่หยุด

มันไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน คนที่บุกเข้ามาใจเย็นมากถึงกับย่างเนื้อกินรอแบบนี้

เซียเต๋าพยายามควบคุมสติ และใจเย็นลง

ก่อนที่เขาจะหันไปสั่งการคนที่เหลือ

“แก!! แล้วก็แก!! ไปที่สะพานทางเข้า และเฝ้าเอาไว้ให้ดี ปิดทางเข้าออกทั้งหมด ห้ามใครเข้าหรือออกเด็ดขาดจนกว่าจะได้รับคำสั่งจากฉัน!!”

เขาคิดได้ว่าหากหัวขโมยที่เข้ามาจะออกไปจากที่นี่ มันก็มีทางเดียวที่จะไปได้คือสะพานที่เชื่อมระหว่างเนินเขา

“รับทราบ”

คนที่มาช่วยกันเปิดประตู ได้แบ่งกำลังออกไป พวกเขารีบไปยังสะพานเชื่อมต่อ และปิดทางเข้าทางออกทั้งหมด

…..

ในเวลาเดียวกัน ร่างในชุดคลุมที่แอบซ่อนตัวอยู่ในความมืดของขุนเขา

เขาเงยหน้ามองขึ้นไป และเห็นว่ามีแสงจากคบเพลิงจำนวนมาก กำลังวิ่งไปมาในฐานของกลุ่มเคราโลหิต

“หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะถูกจับได้แล้ว?”

คนในชุดคลุมพูดขึ้นด้วยความสงสัย

เขาหันไปมองยังสะพานและเห็นว่ายังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรมาก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกสับสนเข้าไปอีก

“เขาเข้าไปที่ใจกลางของเนินเขานี้ได้แล้วงั้นหรอ แต่ทางไหนล่ะ”

คนในชุดคลุมเริ่มประเมินสถานการณ์แล้วว่า ต่อจากนี้พวกกลุ่มเคราโลหิตจะระวังตัวมากขึ้น ยิ่งทำให้เข้าออกลำบากไปด้วย

“เหลือเวลาไม่มากแล้วสิ”

คนในชุดคลุมกุมคางด้วยความกลุ้มใจ

ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองที่เนินเขา และเห็นว่ามีอะไรยาวๆ ขาวๆ เหมือนเชือกห้อยลงมา

“นั้นมันอะไร?”

คนในชุดคลุมพยายามเข้าไปดูใกล้ๆ และเมื่อเห็นอย่างชัดเจนก็ทำให้เขาตกใจ จนถึงขนาดที่ต้องเอามือขึ้นมาปิดปาก เพื่อไม่ให้เสียงรอดออกไป

คนในชุดคลุมเห็นว่ามีแมงมุมยักษ์ขนาดสองเมตรกำลังโรยตัวลงมาจากหน้าผา และบนตัวของมันห้อยอะไรมาสักอย่าง

เขาไม่คาดคิดว่าจะมีสัตว์อสูรอยู่แถวนี้ด้วย

มีเสียงดังกรอบแกรบดังขึ้น เมื่อมีสายลมพัดมา

คนในชุดคลุมมองขึ้นไปยังเนินเขาที่มีใยห้อยลงมา

เขาไม่กล้าคิดว่าสิ่งที่แมงมุมยักษ์ตัวนี้แบกมาคืออะไร

“อย่าบอกว่ามีคนอยู่ในใยพวกนั้นนะ”

แล้วแมงมุมยักษ์ก็โรยตัวลงมาถึงพื้นก่อนที่มันจะเดินลงไปจากหุบเขา

“มันจะไปไหน…..ลองตามไปดูดีไหม”

เขาพูดขึ้นด้วยความสงสัย

“อย่าดีกว่า เดี๋ยวเราจะถูกจับได้”

แล้วคนในชุดคลุมก็ส่ายหัวหลายครั้งและล้มเลิกความคิดนั้นไป

“แต่นี้อาจจะเป็นโอกาส….”

คนในชุดคลุมมองไปยังใยที่ห้อยมาจากหน้าผาและคิดในใจว่าใยนี้จะพาไปถึงยอดเขาซึ่งเป็นสถานที่เก็บสมบัติของกลุ่มเคราโลหิตหรือป่าว