228 ฮีโร่อาเบลไม่เข้าใจ
228 ฮีโร่อาเบลไม่เข้าใจ
ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ วีรภัทร
◇มุมมอง ฮีโร่อาเบล◇
“ชั้นจะไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจเพื่อช่วยโมโมะ” (มาโกโตะ)
คนนั้นพูดออกมาตรงๆ
ในท่าทางที่สบายๆ ดั่งเขาพูดว่าเขาจะไปเดินเล่นสั้นๆ
“เป็นไปไม่ได้! ไปที่นั่นคนเดียวมันฆ่าตัวตาย!” (โวล์ค)
“นั่นใช่แล้ว! เราจะไปด้วย!” (จูเลียตต้า)
“ถ้าพวกนายตาย ภารกิจของชั้นจะล้มเหลว” (มาโกโตะ)
“?!”
คำพูดที่เขาพูดอย่างเย็นชาทำให้โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังเงียบไป
(อึก…!)
ชาย ที่แนะนำตัวเองว่ามาโกโตะพูดว่าเขารับคำทำนายจากออราเคิลแห่งแสง-ซามะ มองดูตรงมา {ที่ผม}
ทำไมเขามองผม…?
ผม ฮีโร่ที่ไร้ประโยชน์…
—แผนปราบลอร์ดปีศาจไบฟรอนเมื่อไม่กี่วันก่อน
ทีมที่แข็งแกร่งที่สุด โดยมีฮีโร่ไฟเป็นผู้นำ
เรามั่นใจในครั้งนี้ว่าเราจะทำสำเร็จในการปราบลอร์ดปีศาจ
แต่…
ก่อนที่เราจะไปถึงปราสาทลอร์ดปีศาจ การจูโจมของลอร์ดปีศาจเคนและเซเตคตาปีศาจขยี้เรา
มากกว่าครึ่งของทีมพันฒมิตรฮีโร่ถูกฆ่าโดยเคน และที่เหลือแข็งเป็นหินและถูกจับไปโดยเซเตค
ในเวลานั้น กัปตันของทีมและมาสเตอร์ของผม ฮีโร่ไฟ ตาย
ผมทำอะไรไม่ได้เลย
ผมได้ถูกรับรู้ว่าเป็นฮีโร่ด้วยสัญญา แต่ความมั่นใจที่ผมได้รับหลังจากปราบปีศาจและมอนสเตอร์ไปมากมายได้ถูกขยี้เป็นชิ้นๆ
พอมาคิดว่าลอร์ดปีศาจจะ…น่ากลัวขนาดนั้น…และตัวตนของพวกเขาไม่มีเหตุผลมากแค่ไหนกัน…
มันเป็นไปไม่ได้…
แม้ว่าฮีโร่ไฟที่นำทางเราสู้กับลอร์ดปีศาจเคนไม่ได้เลย
ไม่มีทางที่เราจะชนะ…
หัวใจผมแตกสลาย และเมื่อความช่วยเหลือมา อารมณ์ของผมจมอยู่ในโคลน
มันดูเหมือนโวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังยังไม่ยอมแพ้ แต่ผมเสียพลังงานที่จะสู้กับลอร์ดปีศาจไปแล้ว
นั่นทำไม แม้ว่าเราถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ผมคิดว่า ‘อะไรจะเกิดขึ้นก็ให้มันเกิดขึ้น’
แต่ผลของเรื่องนั้น…สาวน้อยถูกลักพาตัว
มันเป็นความผิดผม…
ในทันทีนั้น เขาให้ความสำคัญกับการช่วยผมแทนที่จะเป็นโมโมะ
แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมนะ…
“งั้น ชั้นจะกลับไป พวกนาย 3 คน ได้โปรดรอที่ลาเบรินทอส” (มาโกโตะ)
เขาพูดว่าเขาจะมุ่งหน้าไปทางที่เรามา
ทั้งหมดคนเดียว
นั่นโอเคเหรอ?
มันโอเคจริงๆที่จะให้เขาไปคนเดียว?
“ได้โปรดรอ! ชั้นจะ…ชั้นจะไปด้วย!” (อาเบล)
คำพูดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจากผม
◇◇
“อืม…นายโกรธเหรอ มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)
ผมถามมาโกโตะ-ซัง…อย่างประหม่า
ตอนนี้เรามุ่งหน้ากลับไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ
เมื่อผมพูดว่าผมจะไปกับเขา สีหน้าที่ไม่แยแสของมาโกโตะ-ซังบิดเบี้ยวเป็นครั้งแรก
เขามีสีหน้าที่ {ไม่พอใจ}
ม-ไม่จำเป็นต้องทำหน้าอย่างนั้น…
“ชั้นดีใจสำหรับข้อเสนอ แต่ชั้นจะไปคนเดียว—” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังปฏิเสธโดยไม่เสียจังหวะไปเลย
“เดี๋ยว เดี๋ยว มาโกโตะ-คุง! โวล์ค-ซังและชั้นเป็นแนวหน้า ดังนั้นเราต้องการอาวุธเและชุดเกราะเพื่อที่จะมีกำลังมากที่สุด แต่อาเบลเก่งในการรักษาและเวทมนตร์สนับสนุน ชั้นมั่นใจว่าเค้าจะมีประโยชน์!” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้าซังพูดให้ผม
โวล์ค-ซังดันความคิดที่ว่าพวกเราทั้งสี่คนควรจะไป
เราเถียงกันซักพัก แต่มาโกโตะ-ซังพูด ‘ชั้นอยากจะไล่ตามโมโมะเร็วๆ’ และทั้งโวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังถอยไป
ผมไม่ได้สู้กับมอนสเตอร์มากก่อนหน้า ดังนั้น ผมไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น และความจริงที่ว่าผมใช้เวทมนตร์รักษาได้ มันจบที่ผมตามมาโกโตะ-ซังในฐานะคนให้การสนับสนุนเขา
เราผ่านป่า และด้านบนของปราสาทลอร์ดปีศาจนั้นมองเห็นได้แล้ว
กลางคืนผ่านไปและภาพชัดเจนขึ้น
“อืม มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)
“...อะไร?” (มาโกโตะ)
“ไม่…” (อาเบล)
มาโกโตะ-ซังได้เงียบอยู่ตลอดเวลานี้
เขาโกรธจริงๆ…ผมคิดว่า?
ในทันทีนั้น เงามืดผ่านข้างบนไป
“หยุด” (มาโกโตะ)
“ค-ครับ!” (อาเบล)
มาโกโตะ-ซังและผมซ่อนในเงาของต้นไม้ใกล้ๆ
ตัวตนของเงาในท้องฟ้าเป็นฝูงของมังกร
ไวเวิร์นและมังก็แดงหลายสิบตัว ได้กระพือปีกอย่างสง่าผ่าเผย
นั่น…
“มังกรแดงของลอร์ดไบฟรอน…” (อาเบล)
“ลอร์ดปีศาจกลับมาแล้ว หือห์” (มาโกโตะ)
เสียงที่สั่นของผมถูกทับด้วยเสียงที่ไม่แยแสของมาโกโตะ-ซัง
คนนี้ไม่รู้สึกกลัวเหรอ?
ฝูงมังกรเล็กลงและหายไปในทิศทางของปราสาทลอร์ดปีศาจ
“ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
“ด-เดี๋ยวได้โปรด! ลอร์ดปีศาจกลับมาแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเธอแล้ว…” (อาเบล)
“อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังหันกลับ
ตาของเขาชัดเจน
ไม่มีความตรึงเครียด โกรธ กลัว ไม่มีแม้แต่หัวใจแห่งความยุติธรรม; ตาที่ผมไม่รู้สึกอารมณ์ใดๆเลย
“นายควรจะกลับไปหาโวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังจริงๆ” (มาโกโตะ)
“?!”
เขาคิดว่าผมปอดแหกหรือ?
แต่ทุกคนกลัวลอร์ดปีศาจไม่ว่าเขาจะเป็นใคร
มาโกโตะ-ซังเดินต่อไปสู่ปราสาทลอร์ดปีศาจโดยไม่พูดซักคำ
ผมต้องไปด้วย
เขาไม่แม้แต่จะหันกลับ
(เขาไม่ถือว่าชั้นอยู่นี่หรือไม่อยู่…?)
“ถ้านายมากับชั้น อย่าไปไกลจากชั้น” (มาโกโตะ)
“?! …ครับ!” (อาเบล)
แม้ว่าเขาไม่ได้มองมาทางนี้
ช่วงเป็นคนที่ลึกลับ
แม้ว่าเขาไม่แสดงอารมณ์และมีเสียงที่เย็นชา ผมบอกได้ว่าเขากังวลเกี่ยวกับผม
ต่างจากมาสเตอร์และโวล์ค-ซัง หลังของเขาไม่ได้ใหญ่เลย
แต่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมรู้สึกปลอดภัยเมื่อมองไปที่หลัง
ผมตามหลังของมาโกโตะ-ซัง
◇◇
“มาพักเป็นกะกันจนถึงกลางคืนเถอะ” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…” (อาเบล)
ที่ของพุ่มไม้มันหนาพอสำหรับสองคนนอน ใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจ
ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเราจะกระโดดไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจทันที แต่มาโกโตะ-ซังพูดว่าเราจะรอให้กลางคืนมา
“นอนก่อนได้โปรด” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่ นายเหนื่อยด้วย ใช่มั้ย มาโกโตะ-ซัง? ชั้นจะตื่นเป็นคนเฝ้าระวัง” (อาเบล)
“...อย่างนั้นเหรอ ได้โปรดบอกชั้นเมื่อ 1 ชั่วโมงผ่านไป” (มาโกโตะ)
พูดคำนี้ ผมได้ยินการหายใจเป็นจังหวะไม่กี่วินาทีต่อมา
มันผ่านกลางวันไปแล้วตอนนี้
แน่นอนว่ามันเป็นเวลาที่แย่ที่จะแทรกซึม
ผมมองดูปราสาทลอร์ดปีศษจอย่างเหม่อลอย และทันใดนั้น บางอย่างผ่านไปหน้าผม
(เอ๋?!)
มันเป็นผีเสื้อสีน้ำเงิน
มันมีปีกที่เหมือนจะใส เงาๆ และบินไปรอบๆมาโกโตะ-ซัง
“มันเป็น…สิ่งมีชีวิตจากเวทมนตร์น้ำ?” (อาเบล)
ผมรู้สึกถึงมานาเล็กน้อยจากมัน
แต่…ใคร?
มาโกโตะ-ซังควรจะหลับอยู่
และจากนั้น ผมสังเกต…
มาโกโตะ-ซังใช้เวทมนตร์ {ระหว่างหลับ}
ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังผม
ไม่ใช่ว่าเขาสมควรจะพักผ่อนหรือ?
ไม่ เขาทำมันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เขาฝึกระหว่างเขาหลับอยู่ตลอด
“นาย…แค่นานเป็นใครบนโลกนี้กัน?” (อาเบล)
เขาช่วยเราที่ถูกจับที่ปราสาทลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ และพยายามจะกลับไปด้วยตัวเขาเอง เพื่อช่วยสาวน้อยที่ถูกจับโดยลอร์ดปีศาจ
เขาพูดว่ามันเป็นคำทำนายจากเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ
แต่อัลเธน่า-ซามะไม่ได้พูดอะไรกับผม
แม้ว่าสกิลฮีโร่สายฟ้าเป็นบางอย่างที่อัลเธน่า-ซามะมอบให้ผม…
เมื่อเราอยู่บนทางเรา ผมถาม ‘นายมีสกิลฮีโร่อะไร?’ กับมาโกโตะ-ซัง
จากนั้นเขามอบคำตอบที่แปลกประหลาดว่า ‘ชั้นไม่มีสกิลฮีโร่ใดๆ ชั้นมีแค่ 3 สกิลระดับประถม’
นั่นเป็นไปไม่ได้
ไม่มีทาง
ผมมีสกิล [ประเมิน ระดับนักบุญ]
ผมแอบยืนยันสกิลของมาโกโตะ-ซัง…และมันจริง
[เวทมนตร์น้ำ] [เวทมนตร์แสง] [เวทมนตร์โชคชะตา] ทั้งหมดเป็นสกิลระดับประถม และยังมี [ผู้ใช้สปิริต]
พวกนั้นคือสกิลต่อสู้ของเขาทั้งหมด
ยังมี [โล่งจิต] และ…แค่อะไรบนโลกนี้กันที่มันคือ [ผู้เล่นอาร์พีจี]?
มันยังน่าตกใจที่ความสามารถทางกายของเขาต่ำอย่างย่ำแย่
แล้วก็ ที่สุดของทั้งหมด…
(เค้าไม่ใช่ผู้ศรัทธาของอัลเธน่า-ซามะ?!)
แม้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ศรัทธา เขาได้รับคำทำนาย…?!
หัวผมตามไม่ทัน
คนนี้มันอะไรกัน?
ผมมองรูปร่างหน้าตาของเขาที่หลับอย่างสงบสุขแม้ว่าจะอยู่ใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจ
ใจของเขาทำด้วยอะไรกัน…?
ผมยอมแพ้ในการที่จะเข้าใจเขา
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“มันยังเย็นอยู่…มันโอเคเหรอ?” (อาเบล)
ฮีโร่อาเบลถามอย่างกังวล
มันจริงที่ว่ามันจะดีกว่าถ้าเราแทรกซึมดึกตอนกลางคืนเหมือนเมื่อวาน
แต่…
“ชั้นกังวลเกี่ยวกับโมโมะ” (มาโกโตะ)
“...ใช่” (อาเบล)
ไม่มีคำคัดค้านกับคำพูดของผม
“นายรอที่นี่ได้ถ้านายต้องการ อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)
“อ-อย่ามาบอกกับชั้นแบบนั้นตลอดตั้งที่นี่แล้ว! ชั้นจะไปด้วย” (อาเบล)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
แต่มันจะสร้างปัญหาให้ผมถ้าฮีโร่อาเบลตาย ดังนั้นผมโอเคทที่จะให้เขารอข้างหลังนะ…
แม้อย่างนั้น ผมสามารถที่จะหลับได้ดีเป็นครั้งแรกตั้งแต่ซักพักที่มาในอดีต
เมื่อผมมาถึงที่นี่ตอนแรก ผมผ่อนคลายไม่ได้จนกว่าผมจะยืนยันความปลอดภัยของฮีโร่อาเบล ผมไม่ได้นอนมากกว่า 24 ชั่วโมงก่อนที่จะช่วยพวกเขา
…การขาดการนอนนั้นไม่ดี
ผมจบที่การทำเละและโมโมะถูกลักพาตัว
〈สปิริต-ซัง อยู่ที่นั่นมั้ย?〉 (มาโกโตะ)
((((จ้า~))))
(ใช่ {ราชาของเรา})
สปิริตน้ำธรรมดาและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์ตอบ
ได้เลย การเตรียมการเสร็จแล้ว
“[หมอก]” (มาโกโตะ)
มันทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ดังนั้นแน่นอนว่าพวกเขาระวังตัว
มีมอนสเตอร์มากมายคอยเฝ้าดู
ผมใช้ตรวจจับและหาที่ ที่มีจำนวนคนเฝ้าระวัง
บนนั้น ผมใช้ซ่อนและลบตัวตนของผม
มันเป็นลวดลายเดียว แต่มันเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด
ฮีโร่อาเบลก็มีสกิลเหมือนกันด้วย
ยังไงซะ มันต้องจำเป็นในเวลานี้
เราใกล้ระยะเข้าไปกับปราสาทลอร์ดปีศาจ
แน่นอนว่ามีคนเฝ้าระวังอยู่ที่ประตูหลังด้วย
ไม่มีที่ให้แอบเข้าไปเลย…?
ปราสาทลอร์ดปีศาจนั้นใหญ่และมอนสเตอร์ก็ขนาดยักษ์ด้วย
มันจะดีถ้ามันมีช่องเปิดบางที่ ที่มนุษย์สามารถแทรกเข้าไปได้…
(แต่มีมอนสเตอร์และปีศาจมากมายนะ…) (มาโกโตะ)
การตอบสนองของตรวจจับนั้นเทียบไม่ได้กับเมื่อวานเลย
ผมคิดว่าพวกเขาจะไปหาฮีโร่ แต่…ผมคิดผิด
เข้าใจแล้ว
พวกเขามีโมโมะเป็นตัวประกัน
แน่นอนว่าพวกเขาจะระวังที่นี่ด้วยเหมือนกัน…
นี่มันมีปัญหา
มันเป็นในทันทีนั้น…
“มาโกโตะ-ซามะ…?”
ระหว่างที่ผมหารอบๆปราสาทลอร์ดปีศาจชื่อผมถูกเรียก
“?!”
มีแค่สี่คนในโลกนี้ที่รู้ชื่อของผม
นั่นทำไมผมรู้จักเจ้าของเสียง
ผมหาเจ้าของเสียงอย่างสิ้นหวัง
ที่นั่น
โมโมะ
“อะ?!”
เห็นตัวของเธอ ผมหมดคำพูดจากความช็อก
ชุดของเธอต่างจากครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอ
มันเหมือนเธอเป็นคนรับใช้ เธอใส่ชุดแม่บ้านแต่มันเป็นโมโมะแน่นอน
แต่ชุดของเธอไม่สำคัญตอนนี้
“มาโกโตะ! อ-อย่า เราทำไม่ทันเวลา สาวคนนี้มันเป็นไปแล้วที่เธอ…” (อาเบล)
คำพูดของฮีโร่อาเบลไม่มาถึงหูของผม
ผมเข้าหาโมโมะด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง
“...มาโกโตะ-ซามะ พี่ต้องไม่มาที่นี่…” (โมโมะ)
“โมโมะ…” (มาโกโตะ)
นั่นใช่แล้ว
ผมต้องขอโทษ
แม้ว่ามันเป็นเพื่อภารกิจของผม ผมไม่ได้ปกป้องโมโมะที่สัญญาว่าจะทำอย่างนั้น และให้ความสำคัญกับฮีโร่อาเบล
แต่ความคิดนั้นอยู่ในความระส่ำระส่าย
“มาโกโตะ-ซัง ได้โปรด…ถอยห่างจากเธอ! สาวคนนั้น…ได้เป็นแวมไพร์แล้ว!” (อาเบล)
ฮีโร่อาเบลตะโกน
หน้าของโมโมะถูกห่ออยู่ในความเศร้า
แวมไพร์…?
“ชั้นได้กลายเป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจไบฟรอน ชั้นได้เป็นศัตรูของพี่…” (โมโมะ)
โมโมะห้อยหัวของเธอลง และพูดคำนี้ด้วยเสียงที่เหี่ยวเฉา
ผมของโมโมะสีขาวบริสุทธิ์
ตาสีดำของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
ปากเล็กๆของเธอมีเขี้ยวยื่นออกมา
แต่ที่ทำให้ผมตกใจไม่ใช่เรื่องนั้น
หน้าของโมโมะนั้นคุ้นเคย
คนที่ผมคุ้นเคยมากๆ
คนที่ช่วยผมหลายครั้ง
ทำไมผมไม่สังเกต?
เพราะวิธีพูดของเธอต่างออกไปหรือ?
เพราะตาของเธอต่างไปหรือ?
คนนั้นเอ่อล้นไปด้วยความมั่นใจตลอด
(เธอพูดว่าชั้นจะไม่เจอเธอ…) (มาโกโตะ)
คนโกหก
ไม่ว่าผมจะมองเธอยังไง โมโมะเป็น…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
{—ข้อความจากผู้แต่ง}
มันชัดเจนนะครับ แต่ชื่อของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ถูกเปิดเผยแล้ว
ผมปล่อยชื่อของเธอให้ไม่รู้มาตลอดเวลานี้
มันไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ตั้งแต่ ‘ตอนที่ 56: ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ’ ผมได้เขียนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะด้วยหลักฐานว่าเธอมีความทรงจำของมาโกโตะ
> “นายนั่งนี่”
> ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่นั่งของผมได้อยู่ข้างปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
มันประมาณตอนนี้ครับ
ตั้งแต่อาร์คที่ 2 การเขียนฉากที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและมาโกโตะ เจอกันเมื่อ 1,000 ปีก่อนในอดีต เป็นฉากที่ผมอยากจะเขียน ผมรู้สึกพอใจเป็นส่วนตัวที่สามารถจะเขียนมันได้
TLN: โอ้
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 375/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
