(ฟรี)ยอดอาจารย์มหาเมตตา ตอนที่ 510 สถานการณ์พลิกผัน

ยอดอาจารย์มหาเมตตา ตอนที่ 510 สถานการณ์พลิกผัน

หลีเหินเริ่มตื่นตระหนก เขาคิดไม่ออกว่าเหตุใดเผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวของพวกเขาถึงดึงดูดยอดฝีมือจำนวนมากมาดูได้ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเพิ่งกำลังจะลงมือสังหารเด็กที่ไร้ค่าในวันนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากท่าทางแล้ว ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้กำลังดูการแสดง

"ไป๋ตู้! เจ้าต้องการทำอะไร?" หลีเหินชี้ไปที่ท้องฟ้าและถามผู้นำเผ่าพันธุ์ไป๋เจ๋อด้วยความโกรธ

"ฮึ่ม!" เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหลีเหิน ไป๋ตู้ตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า "เจ้าเฒ่าถือโอกาสในความอาวุโส ช่างไร้ยางอาย สหายน้อยเย่ชิวเป็นผู้มีพระคุณของเผ่าพันธุ์ไป๋เจ๋อของข้า มาดูกันว่าใครกล้าแตะต้องเขาวันนี้"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา ทั้งสถานที่ตกอยู่ในความโกลาหล

ไป๋ตู้ปล่อยกลิ่นอายอันยิ่งใหญ่และทรงพลังอย่างหาที่เปรียบมิได้ พลังของจ้าวสวรรค์ปะทุขึ้นทันที ทำให้ทุกคนตกตะลึง

เมื่อหลีเหินได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ่งตกใจมากขึ้น

สถานการณ์พลิกผัน! เขาเพียงต้องการจัดการกับหมิงเยว่เพื่อควบคุมสถานการณ์ของเย่ชิว แต่เนื่องจากการแทรกแซงของไป๋ตู้ เหตุการณ์จึงเกิดการพลิกผัน

ใบหน้าของเขาค่อย ๆ มืดลง เขาระงับความโกรธไว้ในใจและกัดฟัน

เขาต้องล้างแค้นให้กับความอัปยศอดสูของเผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวในวันนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม นั่นเป็นคำสั่งตายจากหลีเทียน แม้ว่าไป๋ตู้จะไม่เต็มใจที่จะล่าถอย พวกเขายังต้องโจมตี

หลีเหินพูดอย่างเศร้าสร้อย "ไป๋ตู้ เจ้ากล้าที่จะเป็นศัตรูกับเผ่าพันธุ์ของข้าจริงหรือ?"

"ฮ่าฮ่า! เหตุใดข้าถึงไม่กล้า?" ไป๋ตู้ตอบอย่างแข็งกร้าวและไม่ถอย

เคราะห์กรรมเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับผู้ฝึกตน เขาเป็นหนี้บุญคุณเย่ชิว วันนี้ได้เวลาดีที่จะตอบแทนบุญคุณพอดี

ขณะที่ไป๋ตู้พูดจบ สีหน้าของหลีเหินก็กลายเป็นน่าเกลียดอย่างยิ่งในทันที

แต่นี่ยังไม่สิ้นสุด

อีกหลายร่างบินออกมา ยอดฝีมือเผ่าพันธุ์เทียนกู่ เผ่าพันธุ์เทพเจ้า และเผ่าพันธุ์ขนาดใหญ่ต่าง ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับความโปรดปรานจากเย่ชิวและได้รับการช่วยเหลือจากเขาได้ปรากฏตัวทั้งหมด

สิ่งนี้เปลี่ยนกลายเป็นแรงบดขยี้ทันที

ผู้นำของเผ่าพันธุ์เทียนกู่ค่อย ๆ เดินออกมาและยิ้มจาง ๆ "หลีเหิน เราไม่สนใจว่าเผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวของเจ้าต้องการจะทำอะไร แต่วันนี้ หากเจ้าต้องการแตะต้องสหายน้อยเย่ชิวต่อหน้าพวกเรา เราจะไม่ยอม"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา หลีเหินเข้าใจบางอย่างในทันที เขายิ่งงงงวย เขาคิดไม่ออกว่าเย่ชิวทำอะไรลงไป เหตุใดถึงมีคนมากมายปกป้องอีกฝ่าย?

เหตุการณ์เช่นนั้นทำให้ทุกคนตะลึง ไม่มีใครกล้าโจมตีอีก

"ผู้อาวุโสสอง เราควรทำอย่างไรดี?" สมาชิกเผ่าพันธุ์ที่อยู่ข้างหลังเขาถามด้วยความตื่นตระหนก ในสถานการณ์ปัจจุบัน เผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวทั้งหมดถูกล้อม

หากพวกเขากล้าที่จะเคลื่อนไหว เผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวจะถูกกำจัดในวันนี้อย่างแน่นอน เป็นการสูญเสียเผ่าพันธุ์ทั้งหมด

หลังจากไตร่ตรองเป็นเวลานาน หลีเหินก็มองไปที่เย่ชิวอย่างโกรธเคืองง และพูดอย่างดุเดือดว่า "เจ้าหนู เจ้าชนะแล้ว! ข้าจะจดจำสิ่งนี้ในวันนี้ ฮึ่ม… อย่าได้ใจเกินไป คนเหล่านี้สามารถปกป้องเจ้าได้ในตอนนี้ แต่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ตลอดไป รอก่อนเถแ เผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวของข้าไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ ก็สามารถมารุกรานได้"

หลังจากทิ้งภัยคุกคามไว้เบื้องหลัง หลีเหินหันหลังกลับด้วยความโกรธและจากไปอย่างเร่งรีบ

การจ้องมองของหมิงเยว่เย็นชาขณะที่นางมองดูพวกเขาจากไป เจตนาสังหารอันหนาวเหน็บล้อมรอบร่างของนาง และนางก็ถึงขีดจำกัดแล้ว

นางโกรธมาก

การกระทำของเผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวในวันนี้ทำให้ผู้หญิงไร้เทียมทานคนนี้โกรธมาก

ไม่มีใครกล้าทำร้ายนาง สันนิษฐานได้ว่าเผ่าพันธุ์พยัคฆ์ขาวจะประสบกับสิ่งเหล่านี้ในอนาคต นางไม่ได้ลงมือต่อ เพราะเผ่าพันธุ์ใหญ่เหล่านี้ออกมาปกป้องเย่ชิวด้วยความขอบคุณ ถ้านางก่อความโกลาหลอีก ก็ยากที่จะรับประกันว่าพวกเขาจะไม่โจมตี

อย่างไรก็ตาม นางได้จดจำถึงความอัปยศอดสูในวันนี้แล้ว ด้วยบุคลิกของนาง นางจะจัดการกับความอัปยศอดสูนี้ด้วยตนเองในสักวันหนึ่ง

หลังจากหลีเหินจากไป หมิงเยว่ก็รั้งเจตนาสังหารอันหนาวเหน็บไว้บนร่างกายของนางและกระจายกลิ่นอาย นางหันตัวกลับอย่างกังวลเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเย่ชิว

ก่อนหน้านี้ เย่ชิวขวางนางไว้และได้รับบาดเจ็บสาหัส นางรู้สึกผิดมาก และเป็นเพราะสิ่งนี้เองที่ทำให้นางโกรธมาก

โดยไม่รู้ตัว นางรู้สึกเหมือนเป็นหนี้บุญคุณเย่ชิว

"ศิษย์น้อง เจ้าเป็นไรมากหรือไม่?"

นางตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเย่ชิวด้วยความกังวล ฝ่ามือของหลีเหินเกือบทำให้อวัยวะภายในของเขาแตกและเกือบทำให้รากฐานของเขาได้รับบาดเจ็บ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสบายดี

ใบหน้าของเย่ชิวซีดเซียวในขณะที่เขาเผยรอยยิ้มที่เศร้าหมอง "แค่ก… โชคดี ข้ายังไม่ตาย"

เฮ้อ มันยากเกินไป กากไม่ใช่เพราะเย่ชิวไม่กล้าเปิดเผยเคล็ดวิชาลับของเขา หลีเหินจะทำอะไรเขาได้?

เย่ชิวสามารถสังหารอีกฝ่ายได้ในไม่กี่นาทีด้วยเคล็ดวิชากระบี่พงไพรกระบวนท่าที่สาม และดวงตะวันเทพเจ้า น่าเสียดาย เขาใช้กระบี่พงไพรตอนเป็นฉีอู๋ฮุ่ย ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าใช้มัน

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ที่นี่ เพราะถ้าเขาใช้มัน ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนอื่นจะสงสัยเขา

นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาเลือกที่จะซ่อนตัว แน่นอน มีความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น

ผู้กล้าช่วยชีวิตสาวงาม! นี่คือกฎข้อแรกของกลยุทธ์สาวงาม

ตามกิจวัตรปกติ หมิงเยว่ย่อมต้องขอบคุณเย่ชิวเพราะเขาช่วยชีวิตนาง สำหรับเย่ชิว เขาดูอ่อนแอมาก เขารู้สึกว่าตนเองบาดเจ็บราวกับจะตาย

หากเป็นอย่างนั้น หมิงเยว่จะดูแลเย่ชิวด้วยความรู้สึกผิดอย่างแน่นอน

ฉากต่อไปนี้สมเหตุสมผลและเป็นธรรมชาติ ว่ากันว่าความรักจะพัฒนาไปตามกาลเวลา ไม่ใช่โอกาสดีหรอกหรือ?

"ไม่ต้องพูดแล้ว!"

เมื่อเห็นว่าเย่ชิวอ่อนแอมาก หมิงเยว่ก็ตกหลุมพรางทันที

นางหยิบเม็ดยาออกมาและป้อนให้กับเย่ชิว จากนั้น นางพูดว่า "นี่คือเม็ดยาฟื้นฟู กินมันก่อน"

"ตกลง"

เย่ชิวไม่ได้ปฏิเสธ คงจะเสียเปล่าที่จะไม่กินเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ฟรี ยิ่งกว่านั้น นี่คือเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ที่มอบให้โดยศิษย์พี่หญิงตัวน้อย รสชาตินี้ให้ความรู้สึกหวาน หลังจากกินเม็ดยาศักดิ์สิทธิ์ พล้งอันทรงอำนาจก็พุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที เย่ชิวเริ่มซ่อมแซมอาการบาดเจ็บในร่างกายของเขา

ต้องบอกว่าฝ่ามือของหลีเหินนั้นโหดเหี้ยมจริง ๆ หากไม่ใช่เพราะผิวหนังและเนื้อหนาหยาบกร้านของเย่ชิว เขาคงถูกฝ่ามือของอีกฝ่ายขยี้ตายก่อน

โชคดีที่ปราณโลหิตในร่างกายของเขาแข็งแรงพอ มันควบแน่นก่อตัวเป็นระบบป้องกันที่ทรงพลังเพื่อต้านทานการโจมตีฝ่ามือนี้

การหายใจของเย่ชิวค่อย ๆ คงที่ภายใต้เม็ดยาของหมิงเยว่ อาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้รุนแรงอีกต่อไป แต่เขายังอ่อนแออยู่เล็กน้อย

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฝูงชนที่อยู่รอบข้างก็รู้สึกได้ทันทีว่าโอกาสมาถึงแล้ว

ไป๋ตู้มาถึงหน้าเย่ชิวเป็นคนแรก เขาเผยรอยยิ้มจาง ๆ และหัวเราะเบา ๆ "ฮ่าฮ่าสหายน้อย เจ้าบาดเจ็บสาหัสหรือ? ข้ามียาเซียนเลิศสรรพคุณ ข้าจะมอบให้เจ้าในวันนี้สำหรับการช่วยลูกชายของข้า"

ขณะที่เขาพูด ไป๋ตู้หยิบต้นเซียนสีทองออกมา นั่นเป็นยาที่หายากมากและเป็นสมบัติเซียน แม้ว่ามันจะด้อยกว่าเม็ดยาอายุวัฒนะมาก แต่ก็ยังน่าประทับใจมากที่เขาสามารถนำมันออกมาได้

"ข้าจะรับได้อย่างไรกัน?"

เย่ชิวยิ้มทันทีเมื่อเห็นต้นเซียน