ตอนที่แล้วบทที่ 27 ความสุขมาถึงอย่างไม่ได้ตั้งตัว
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 29 ที่ท่าเรือเงียบเกินไป

บทที่ 28 ใบปลิวจากPDA: Survival Manual


"หวางลี่ หมอเหลียง เหลียงจินหยวน ไปช่วยขนของด้วยกัน เราจะเอาหน้าไม้เหล่านี้กลับไปด้วย"

หยางเซี่ยวเฉินตะโกนออกมาจากอาคารอพาร์ตเมนต์ มองไปทางMercedes-Benz กลับพบว่าหยูเชียนและคนอื่น ๆ กำลังล้อมวงจับกลุ่มกันอยู่

ทุกคนต่างถือกระดาษที่ดูเหมือนใบปลิวและมีใบปลิวที่เหมือนกันนี้กระจายอยู่ทั่วชุมชน

ก่อนที่หยางเซี่ยวเฉินจะทันได้ถามคำถาม หยูเชียนก็ยื่นใบปลิวในมือของเขาและถามว่า "บนนี้เขียนว่าอะไร"

“นายอ่านไม่ออก?” หยางเซี่ยวเฉินหยิบใบปลิวและมองหยูเชียนอย่างสงสัย

ที่ผ่านมาเขาก็ไม่มีปัญหาในการสื่อสาร แต่เขากลับบอกว่าไม่เข้าใจตัวอักษรจีนแม้ว่าเขาจะพูดภาษาจีนกลางก็ตาม

"เข้าใจเพียงบางส่วน บางคำไม่ชัดเจนเท่าไหร่"

ลองคิดดูสิหยูเชียนมาจากโลกอื่นที่ประวัติศาสตร์ถูกเขียนใหม่ ภาษาในช่วงปีสุดท้ายของราชวงศ์หมิงไม่แตกต่างจากภาษาพูดในปัจจุบันมากนัก

แต่ความแตกต่างระหว่างภาษาจีนตัวย่อและตัวเต็มในข้อความนั้นมีไม่น้อย และคำศัพท์ใหม่บางคำนั้นทำให้หยูเชียนยากเกินกว่าที่จะเข้าใจ

"โอเค ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะได้รับเชิญเป็นนักแปลพาร์ทไทม์" หยางเซี่ยวเฉินพยักหน้าและมองไปที่ใบปลิวแต่เขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อมองแวบแรก

ส่วนหัวของใบปลิว เขียนไว้ด้วยตัวอักษรสีแดงขนาดใหญ่: Resident Evil Survival Manual

หยางเซี่ยวเฉินมองลงไปในครั้งเดียวและเห็นข้อความยาวสิบกว่าบรรทัด: ถึงพลเมืองที่รัก นี่ไม่ใช่การออกฝึกซ้อม ขณะนี้ได้เกิดวิกฤตทางชีวเคมีขึ้นในเมืองหยวนเจียงโดยไม่ทราบสาเหตุ

โปรดระวังคนรอบข้างที่มีอาการของไข้หวัด กรุณาอย่าไปโรงพยาบาลอื่นนอกจากโรงพยาบาลแรก ณ เวลานี้โรงพยาบาลขนาดใหญ่ต่างๆ ได้กลายเป็นพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง

เรากำลังพยายามทุกวิถีทางเพื่อฟื้นฟูช่องทางสื่อสาร ฆ่าซอมบี้และป้องกันโรคระบาด ผู้ที่อยู่อาศัยใกล้กับโรงพยาบาลหมายเลขหนึ่งหรือจัตตุรัสควรติดตามทีมกู้ภัยของเราไปยังพื้นที่ปลอดภัยทันที

ผู้ที่อยู่ไกลเกินไปควรอยู่บ้านและพยายามอย่าออกไปไหน โปรดอยู่ให้ห่างจากบุคคลที่มีพฤติกรรมผิดปกติทั้งหมด คนเหล่านั้นอาจเป็นอันธพาลหรืออาจเป็นสัตว์ประหลาดกินเนื้อคน

เมื่อคุณตกอยู่ในอันตรายและไม่สามารถหลบหนีได้ โปรดอย่าตื่นตระหนกและสิ้นหวัง จงใช้อาวุธทั้งหมดที่มีเพื่อต่อสู้กลับด้วยพลังทั้งหมดของคุณ

นี่คือจุดอ่อนของซอมบี้และวิธีจัดการกับพวกมัน...

คำอธิบายทั้งหน้าบรรยายลักษณะต่างๆ ของซอมบี้ และวิธีการรับมือเป้าหมาย

วิธีรบกวนประสาทสัมผัสทั้งห้า

วิธีขัดขวางการเคลื่อนไหว

วิธีทำลายหัวอย่างมีประสิทธิภาพ

วิธีใช้มีดทำครัว แอลกอฮอล์ น้ำมันเบนซิน และสิ่งของอื่นๆ ที่แพร่หลาย ในการสร้างกับดักอย่างง่าย

จบด้วยสองประโยคสุดท้าย:โปรดรักษาความสงบและปฏิบัติตามกฎหมาย ให้ความร่วมมือกับเราเพื่อรักษาความสามัคคีและเสถียรภาพของหยวนเจียง

ใครก็ตามที่ละเมิดกฎหมายและขัดคำสั่งจะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรง!

- กองพลที่ 258 กองทัพที่ 12 ของกองกำลังพิทักษ์ประชาชน

พร้อมรูปธงสีแดงโบกสะบัดบานสะพรั่งที่มุมล่างขวา

"ใบปลิวของกองกำลังพิทักษ์ประชาชนมาจากไหน" หยางเซี่ยวเฉินถามทุกคนด้วยความตกใจ PDA เป็นตัวย่อของ People's Defence Army (กองกำลังพิทักษ์ประชาชน)

หยูเชียนชี้ไปที่ท้องฟ้าแต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เขากำลังเรียบเรียงคำพูด

หยางหยานจึงรับมันไว้และพูดว่า "เมื่อกี้เฮลิคอปเตอร์ปล่อยมันลงมาตอนที่มันบินผ่านมา มันโปรยลงมาทุกที่เลย"

หยางเซี่ยวเฉินยกมือขึ้นและตบหน้าผาก ก่อนที่เครือข่ายและสัญญาณโทรทัศน์จะกลับคืนมา  เขาไม่ได้คิดถึงวิธีการประชาสัมพันธ์ที่เรียบง่ายและคลาสสิกเช่นนี้เลย

หยูเชียนต้องการค้นหาผู้ตื่นขึ้นแต่มันไม่มีประสิทธิภาพเกินไปหากจะพึ่งพาคนสองสามคนเพื่อส่งออกไปค้นหาเป็นกลุ่มเล็กๆเหมือนถูกหวยแบบที่เขาคิด

ลูกเล่นในการแจกใบปลิวนี้ฉลาดจริงๆ แต่... หยางเซี่ยวเฉินครุ่นคิด

มีโอกาสที่ใบปลิวชวนเชื่อของกองทัพไม่ได้เปิดเผยความจริงโดยละเอียด หลังจากที่ฉันได้เห็นแผนกประชาสัมพันธ์ของคณะกรรมการพรรคเทศบาลเมืองเป็นเวลากว่าหนึ่งวันแล้ว

อารมณ์ด้านมืดทุกชนิดกำลังแพร่กระจายอย่างเมามัน เมื่อข่าววิกฤตการณ์ Resident Evil ถูกเปิดเผย

มันรังแต่จะสร้างความตื่นตระหนกอย่างกว้างขวางและการกระทำที่ไม่จำเป็นของประชาชน เช่น การออกไปหาอาหาร การเดินขบวนในฝูงชนเพื่อเรียกร้องการปกป้อง และอื่นๆ

เกรงว่าปฏิกิริยาของคนส่วนใหญ่เมื่อเห็นใบปลิวจะเป็น คุณบอกว่าพวกเราถูกปิดกั้น? บางทีฉันอาจจะหาช่องทางเพื่อหนีออกไปเองได้?

คุณบอกว่าฉันต้องไม่ออกไป แล้วถ้าฉันจะออกไปละ?

คุณบอกให้ฉันรอที่บ้าน?

คุณจะให้ฉันอดตายอยู่ในบ้านโดยไม่ออกไปตุนอาหารได้หรือไม่?

แล้วทำไมผู้คนรอบ ๆ จัตุรัสเฉาหยางและโรงพยาบาลหมายเลขหนึ่งถึงได้โชคดีมีกองทัพคุ้มครองอย่างเต็มที่ แต่ฉันกลับต้องรอความตายอยู่ในบ้าน?

เมื่อจิตวิทยากบฏแบบนี้ถูกปลุกเร้าในหมู่ผู้คน แอร์ดรอปนี้ก็จะเป็นการบอกให้พวกเขาหาวิธีปกป้องตัวเองแทน

ผู้บัญชาการและเจ้าหน้าที่ของกองพัน 258 โง่หรือไม่?

"กองบัญชาการทหารต้องประสบภาวะปัญญาอ่อนครั้งใหญ่หรือไม่พวกเขาก็มีแผนที่สมบูรณ์แบบและสำรองไว้อย่างรอบด้านแล้ว" หยางเซี่ยวเฉินพึมพำกับตัวเอง

"ไม่แน่หยวนเจียงอาจใกล้จะล้มสลายแล้วจริงๆ ... "

หันความสนใจไปที่ชื่อท้ายใบปลิวอีกครั้ง: กองพลที่ 258 ของกองทัพที่ 12 ของกองกำลังพิทักษ์ประชาชน

"เฮลิคอปเตอร์บินไปทางไหน" หยางเซี่ยวเฉินถามทันที

"ทิศนั้น" หยูเชียนชี้ไปที่ทิศทางของอาคารสถานีโทรทัศน์และถามอย่างตื่นเต้นว่า "เราจะเอาเครื่องบินลำนั้นมาได้ไหม"

เห็นได้ชัดว่าหยูเชียนตระหนักถึงความสำคัญของเฮลิคอปเตอร์เช่นกัน

“ไม่ เราไม่ต้องคิดเลยว่ามันจะออกมันมาหรือไม่ สิ่งสำคัญที่สุดคือรีบกลับไปที่เกาะสวรรค์และจัดการปัญหาของเราเอง”

หยางเซี่ยวเฉินโบกมืออย่างรวดเร็วและบอกว่าการต่อสู้กับกองทัพนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

หยูเชียนพยักหน้าอย่างหงุดหงิดและล้มเลิกความคิดที่จะปล้นเฮลิคอปเตอร์ โดยแอบวางแผนที่จะเอามาสักลำเมื่อมีโอกาส

“ต้องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ” หวางไห่ที่เพิ่งเข้าร่วมทีมถือใบปลิวไว้แน่น เขาเคยฆ่าซอมบี้ไปแล้วสองตัว

“มันร้ายแรงกว่าที่คุณคิดไว้ ลายเซ็นบนใบปลิวคือกองพัน 258 ไม่ใช่นายกเทศมนตรีเหลียวเสียหรือของเทศบาล คุณเข้าใจความหมายนี้ไหม” หยางเซี่ยวเฉินถาม

.

"คุณหมายความว่าอย่างไร หยวนเจียงอยู่ภายใต้การควบคุมของทหารเต็มรูปแบบ? สงคราม?"

หวางไห่มีประสบการณ์ทางทหาร ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความโหดร้ายของสงครามโดยธรรมชาติ

หยางเซี่ยวเฉินส่ายหัวและถอนหายใจ "ยังมีอีกหลายสิ่งที่คุณยังไม่รู้ ตอนนี้หยวนเจียงถูกปิดกั้นโดยโดมปริษนาบนท้องฟ้า ไม่มีอะไรเข้าออกได้”

“ซึ่งหมายความว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐสามารถบอกว่า 'อย่าเพิ่งอพยพออกไปก่อน' แต่เมื่อมาถึงก็เป็นเวลาหนึ่งวันแล้วมีเพียงกองพล 258 ที่เข้ามาในเมืองนี้เท่านั้นที่เคลื่อนไหว คาดว่าฝ่ายรัฐบาลน่าจะกำลังมีปัญหาใหญ่”

"หยุดคุยกันก่อน  รีบนำหน้าไม้ของคุณแล้วรีบไปที่เกาะสวรรค์ ที่นั่นควรจะปลอดภัยในตอนนี้"

หยางเซี่ยวเฉินหยิบธนบัตรสีแดงจำนวนหนึ่งออกมาจากรถ ใส่มันไว้ในกระเป๋าแล้วส่งให้หวางไห่ หวางไห่ยื่นมือออกมารับมันและพูดว่า "ฉันไม่ขายมันในราคาหนึ่งล้านหยวนแล้ว"

"คุณหมายความว่าอย่างไร?" หยางเซี่ยวเฉินไม่พอใจอย่างมากหรือหยางไห่ตระหนักถึงความสำคัญของหน้าไม้เหล่านั้นและต้องการขึ้นราคา

แต่เขาไม่คาดคิดว่าหวางไห่จะบอกว่า "คุณไม่จำเป็นต้องให้เงินมากขนาดนั้นกับฉัน ฉันต้องการปืน"

หลังจากพูดอย่างนั้น หวางไห่ก็ชี้ไปที่ปืนไรเฟิลและแมกกาซีนที่เบาะหลัง ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นความสำเร็จของหยูเชียน

“ฉันไม่ได้ต้องการมากนัก ขอแค่สองกระบอก” หวางไห่พูดอย่างรวดเร็วว่า "ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระในสถานการณ์นี้แล้ว”

“ฉันเป็นกองกำลังพิเศษที่เกิดมาเป็นนักแม่นปืนและผ่านการทดสอบมาแล้ว”

“ในทางกลับกัน ไม่เพียงแต่จะให้หน้าไม้เหล่านี้แก่คุณ ฉันยังสามารถช่วยคุณฝึกทีมหน้าไม้เมื่อไปถึงเกาะสวรรค์ที่คุณบอก”

คำว่าช่วยฝึกทีมหน้าไม้ราคานี้ทำให้หยางเซี่ยวเฉินคันยุบยิบ ไม่ต้องพูดถึงการปรับปรุงกองกำลังรักษาความปลอดภัยของเกาะสวรรค์โดยทีมหน้าไม้

หยางเซี่ยวเฉินรู้สึกประทับใจอย่างมากเมื่อนึกถึงกองกำลังติดอาวุธส่วนตัวที่อยู่ข้างหลังเขา นอกจากนี้ยังมีผู้คนอีกหลายร้อยคนบนเกาะพาราไดซ์

ในอนาคตพวกเขาจะรวบรวมผู้ลี้ภัยที่หลบหนีจากทิศต่างๆ

ถ้าพวกเขาไม่มีกองกำลังติดอาวุธเป็นของตนเองแล้วละก็ เขาต้องจัดการคนพวกนั้นด้วยกฎหมายและออกคำสั่งด้วยตัวเองตลอดหรือไง?

“ตกลง นายคิดอย่างไร” หยางเซี่ยวเฉินถามหยูเชียนอย่างไรซะปืนเหล่านี้ก็เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของหยูเชียน

การที่หยูเชียนเต็มใจที่จะปฏิบัติต่อหยางเซี่ยวเฉินในฐานะคนที่ปลุกพลังแล้วอย่างเท่าเทียมกันไม่ได้หมายความว่าหยางเซี่ยวเฉินจะชี้นิ้วมาควบคุมเขาได้

หยูเชียนก็พยักหน้าเช่นกัน มันก็แค่ปืนเพียงไม่กี่กระบอก เขาไม่สนใจ มันไม่สามารถเป็นภัยคุกคามต่อเขาได้

หวางไห่มีความสุขมากเมื่อได้จับปืน ปัจจัยด้านความปลอดภัยและความสามารถในการต่อสู้ของเขาพุ่งสูงขึ้นมาก สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญมากกว่าหนึ่งล้านหยวน

ในยามลำบากผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอดและมีสิทธิ์เลือกการใช้ชีวิต

หลังจากสรุปข้อตกลงแล้ว หวางไห่ก็ลงมือทันทีหลังจากขนของเป็นเวลานานเพื่อให้ทุกอย่างเข้าที่ หวางลี่ก็ขับรถMercedes โดยมีหยางหยาน หยูเชียน และครอบครัวของเหลี่ยงไฮหลินเป็นผู้นำทาง

ในขณะที่หวางลี่และหยางเซี่ยวเฉิน นั่งอยู่รถที่บรรทุกคันธนูและหน้าไม้ตามหลังมา รถทั้งสองคันแล่นเข้ามาจนสุดฝั่ง มีผู้คนและยานพาหนะไม่กี่คันบนถนน

ว่างจัง ฉันว่างสุดๆเลย หยางเซี่ยวเฉินจึงเริ่มพูดคุยกับหวางไห่อย่างเป็นกันเอง "คุณเคยเป็นทหาร? กองทัพไหน? แล้วออกมาขายของเถื่อนพวกนี้ได้อย่างไรเหรอ"

"มันยากที่จะพูด" หวางไห่ยิ้มอย่างขมขื่น “สำหรับกองกำลังอะไรนั้น ฉันไม่สามารถบอกได้”

“คุณยังจะต้องเก็บเป็นความลับที่ในตอนนี้ด้วยเหรอ?” หยางเซี่วเฉินจึงไม่ถามอะไรอีกและเปลี่ยนเรื่อง

“เมื่อเรามาถึงเกาะสวรรค์หลังจากที่สถานการณ์มีความมั่นคงแล้ว เราต้องพึ่งพาคุณในการฝึกกองกำลัง คุณทำได้ใช่ไหม”

หวางไห่เย้ยหยัน เขาชำเลืองมองปืนในมือหยางเซี่ยวเฉินและถามอย่างติดตลก

"คุณฝึกทหารไปเพื่ออะไร ทำไมคุณไม่ไปเข้าร่วมกองทัพ คุณคิดว่าปืนเพียงไม่กี่กระบอก คุณจะสามารถวาดอาณาเขตและตั้งตนเป็นราชาได้เหรอ คุณยังยิงปืนไม่เป็นใช่ไหม”

หยางเซี่ยวเฉินยักไหล่และยอมรับอย่างใจกว้าง

"ฉันไม่เคยยิงปืนมาก่อน ดังนั้นมันจึงไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน แต่ยังไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้มันเป็นเรื่องระยะยาว"

"เรามาพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะ" หวางไห่อยากรู้มากว่าคนแปลก ๆ เหล่านี้มารวมกันได้อย่างไร

หยางเซี่ยวเฉินรู้ว่าหากเขาไม่บอกให้ชัดเจนหวางไห่มีโอกาสอย่างมากที่จะไปเข้าร่วมกองทัพแทน

ถ้าเขาต้องการให้หวางไห่อยู่ต่อ เขาต้องมีเหตุผลเพื่อจะได้มีคุณสมบัติที่เหมาะสมดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ตกลง ฉันจะพูดสั้นๆละกัน"

“นี่ต้องเริ่มจากเมื่อสองวันก่อน ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้บอกชื่อฉันเลย ฉันชื่อหยางเซี่ยวเฉิน เมื่อสองวันก่อน…”

รถบรรทุกกำลังวิ่งและมีคนสองคนอยู่ในรถ ผู้เล่าเรื่องกำลังเล่าเหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นในสองวันที่ผ่านมา ส่วนคนฟังก็ไม่ได้พูดแทรกอะไรสักคำ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด