ตอนที่ 14 เห็นไหมบอกแล้วว่าเป็นครูนี้มันง่ายจริง ๆ

“ครูพละคนใหม่ยั่วโมโหคิดด์ คงจะได้ดูโชว์ดีๆแน่”

“คิดด์อยู่ในแก๊งค์ของยูจีน เขาอาจบอกให้คิดด์ทำแบบนี้ก็ได้”

“คิดด์เป็นปรมาจารย์ด้านเทควันโด ฉันสงสัยจังว่าครูคนใหม่จะทนหมัดของเขาได้ไหม?”

นักเรียนมารวมตัวกันเพื่อดูนักเรียนตัวสูงชื่อคิดด์จัดการกับครูคนใหม่

บรูซเพียงแค่มองไปที่คิดด์โดยไม่ตอบสนอง

“แกหูหนวกเหรอไง? ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดไปไหม?” คิดด์ชี้ไปที่บรูซด้วยความโกรธ

นักเรียนทุกคนคิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มของยูจีน พวกเขากำลังหัวเราะกันออกมาเสียงดัง แต่บรูซไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น ท้ายที่สุดคิดด์ก็เป็นแค่นักเรียน เขาจะเก่งซักแค่ไหนกันเชียว

ความโกรธครอบงำคิดด์เมื่อเห็นสีหน้าไม่แยแสของบรูซโดยไม่ต้องคิดเลย เขาเหวี่ยงหมัดออกไป

“รนหาที่ตายซะแล้ว ไอ้เวรนี้!”

เขาเร็วมาก และร่างสูงของเขาทำให้เขามีพละกำลังมหาศาล

นักเรียนหญิงบางคนกังวลเพราะพวกเขารู้ว่าคิดด์ดุร้ายแค่ไหน

ในขณะที่นักเรียนบางคนถึงกับหลับตาไม่อยากเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าบรูซก็ขยับตัว

เขาเร็วมากจนเกือบจะกลายเป็นเงาเขาคว้าแขนของคิดด์โดยตรง

แคร๊ก

อ๊าาาาา

คิดด์กรีดร้องออกมา แขนของเขาตกลงไปที่ด้านข้างของเขาอย่างไร้ชีวิต

“แขนของฉัน…โอ๊ย!” คิดด์ตะโกนออกมา เหงื่อเย็นของเขาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด และอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลง

นักเรียนทุกคนต่างตกตะลึงเพราะไม่มีใครรู้ว่าบรูซทำอย่างนั้นได้ยังไง

พวกเขาเป็นเพียงนักเรียน และบรูซเป็นเอเจนท์ของชี.ล.ด์.

บรูซด้วยรอยยิ้มยืนอยู่ตรงหน้าคิดด์และพูดว่า “ฉันชอบการยั่วยุที่เจตนาของนาย แต่การกระทำแบบนี้ต้องได้รับการลงโทษ”

คิดด์ผู้น่าสงสารดูหวาดกลัวเมื่อได้ยินสิ่งที่บรูซพูด เขามองบรูซที่กำลังยิ้มให้เขาและเดินเข้ามาหาเขา

“หยุดนะ.... แกคิดจะทำอะไร?” คิดด์ตะโกนลั่น

และเพียงไม่นานมืออีกข้างของเขาก็จับโดยบรูซที่ยังคงยิ้มอยู่

แคร๊ก!

ตามด้วยเสียงนั้น แขนอีกข้างของคิดด์ก็หักไปตามกัน

“ฉันคิดว่านายทำมาจากเหล็กซะอีก กลายเป็นว่าก็แค่ขยะ”

บรูซส่ายหัวดูเหมือนไม่พอใจกับสิ่งนั้น

จากนั้นเขาก็มองไปที่นักเรียนตรงหน้า

ต่างคนต่างถอยหลัง โดยเฉพาะยูจีนที่ยังคงเบิกตากว้างไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เห็น

คิดด์เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในแก๊งของพวกเขา เขาเป็นอันดับหนึ่งในโรงเรียนมัธยมมิดทาวน์ทั้งหมด

แต่แขนทั้งสองข้างของเขาถูกหักในไม่กี่วินาทีโดยบรูซ

“แก... แกกล้าทำร้ายนักเรียนได้ไง! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคิดด์เราจะฟ้องแกแน่!” นักเรียนคนหนึ่งพูดหน้าตาซีดเซียวด้วยความกลัว

“ฉันแค่ขยับแขนของเขาเท่านั้น แล้วเมื่อกี้นายพูดว่าอะไร? ฟ้องฉันเหรอ?”

บรูซมองนักเรียนด้วยสีหน้าไม่แยแส

ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็งและทำให้นักเรียนรู้สึกเหมือนตกอยู่ท่ามกลางภูเขาน้ำแข็งแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูร้อนก็ตาม

เมื่อมาถึงจุดนี้นักเรียนทุกคนกลัวเกินกว่าที่จะพูด

“ถ้านายอยากจะฟ้องฉันก็เอาเลย งานนี้ไม่มีความหมายสำหรับฉัน แต่เหล่านักเรียนเอ๋ย ฉันรู้ที่อยู่บ้านของพวกนายทุกคน ดังนั้นควรคิดให้ดีๆหน่อยนะ”

บรูซเพียงแค่ทำให้พวกเขากลัว แต่จริงๆแล้วเขาไม่สนใจมันเลย

เขาเป็นเอเจนท์ของชี.ล.ด์. แม้แต่เอเจนท์ระดับสูงบางคนก็ยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงนักเรียนพวกนี้

นอกจากนี้เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นครู

เมื่อได้ยินเช่นนี้นักเรียนทุกคนก็จ้องไปที่บรูซด้วยความไม่เชื่อ

นี่มันข่มขู่นี้

เป็นการข่มขู่แน่นอน!

และเป็นครั้งแรกที่พวกเขาถูกอาจารย์ข่มขู่

“คุณกล้าหรอ? คุณกำลังทำผิดกฎหมายอยู่นะ” นักเรียนคนหนึ่งพูดด้วยเสียงกระซิบและยังคงพยายามต่อต้านบรูซ

บรูซมองนักเรียนด้วยรอยยิ้มและพูดกับเขาว่า “นายนะ ออกมา”

โอ้ พระเจ้า!

สมองของนักเรียนคนนั้นว่างเปล่าและร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ในมุมมองของเขาแม้ว่าบรูซกำลังยิ้ม แต่สำหรับเขาก็เหมือนปีศาจ นักเรียนคนอื่นๆไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว

บรูซหักแขนของคิดด์แล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอ?

“นายได้ยินฉันพูดไหม?” บรูซกล่าวอีกครั้ง

นักเรียนออกมาขณะที่ตัวสั่น

“ไม่เป็นไร มันไม่เจ็บเลยซักนิด” รอยยิ้มของบรูซแสดงให้เห็นฟันขาวของเขาดูราวกับสัตว์ประหลาดที่กินคน

จากนั้นเขาบิดแขนนักเรียนก่อนที่นักเรียนจะร้องด้วยความเจ็บปวด

แคร๊ก!

แขนของนักเรียนก็หักเช่นกัน เขาทรุดตัวลงคุกเข่าจากความเจ็บปวดจนเหงื่อออกจากหน้าผาก

ตอนนี้นักเรียนทุกคนรู้สึกว่าครูคนใหม่นี้อันตราย เขาไม่สนใจอะไรเลย

“ผมหวังว่านักเรียนของผมจะอ่อนโยนเหมือนลูกแกะ เป็นวิธีเดียวที่เราจะสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่กลมกลืนกันได้ระหว่างเราได้ใช่หรือเปล่า?”

บรูซไม่สนใจนักเรียนและคิดด์ที่นอนอยู่บนพื้นและพูดกับคนอื่น ๆ

นักเรียนทุกคนตัวสั่นและพยักหน้าด้วยความหวาดกลัว

วิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการแก้ปัญหาไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็คือ การใช้กำลัง

การเป็นครูหน่ะมันก็เป็นเรื่องหมูๆ

“ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันคือครูพละของพวกนาย หากมีปัญหาอะไร สามารถร้องเรียนกับอาจารย์ใหญ่ได้ตามต้องการ แต่อย่าลืมสิ่งที่ฉันพูด ทุกอย่างมีราคาเสมอ และทุกคนจะต้องจ่ายไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เข้าใจไหม?”

บรูซดูคมราวกับคมมีด และเขากำลังเปล่งออร่าที่อันตรายออกมาจากดวงตาของเขา

นักเรียนบางคนขนลุกจากวิธีที่บรูซมองพวกเขาคล้ายกับสัตว์ร้ายที่จ้องมองเหยื่อของมัน

พวกเขาเป็นนักเรียนเกรด 10 เป็นเพียงเด็กกลุ่มหนึ่งพวกเขาไม่เคยเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน

ทุกคนก็เลยได้แต่พยักหน้า

หลังจากพูดจบบรูซก็สั่งให้คนอื่น ๆ ส่งเด็กชายทั้งสองคนไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน จากนั้นก็หาที่นั่งลงชิวๆ

สำหรับนักเรียนที่ไม่เชื่อฟังควรเป็นแบบนี้

เขาไม่มีความคิดที่จะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียน มันเป็นเรื่องไม่จำเป็น

“กริ้ง กริ้ง...” ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นข้อความลับ

มันมาจากชี.ล.ด์.

ข้อความบอกเขาว่า ชี.ล.ด์. ได้จัดรถและเตรียมสิ่งของจำเป็นสำหรับเขาให้แล้ว

และฝ่ายจัดส่งกำลังปรับปรุงที่อยู่อาศัยให้กับเขา ที่อยู่ก็อยู่ในข้อความด้วย

เงินเองก็เหลือไม่มากแล้ว ได้เวลาหาเงินแล้วซิ

ไม่นานหลังจากนั้นคาบพละจบลง

นักเรียนทุกคนหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

และบรูซก็ไปที่บ้านพักที่ ชี.ล.ด์. จัดเตรียมไว้ให้