ตอนที่แล้วตอนที่ 12 แผนอันสมบูรณ์แบบ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 14 เห็นไหมบอกแล้วว่าเป็นครูนี้มันง่ายจริง ๆ

ตอนที่ 13 โรงเรียนมัธยมมิดทาวน์ ครูสอนพละ


ควีนส์ นิวยอร์กซิตี้

บรูซกำลังเดินอยู่บนถนนในชุดสูทสีดำ

ถนนสายนี้มีชีวิตชีวามาก มีห้างสรรพสินค้าและยานพาหนะมากมายทำให้ดูเจริญรุ่งเรืองมาก ตามแผนที่ เขาอยู่ห่างจากโรงเรียนมัธยมมิดทาวน์หนึ่งถนน

น่าหัวเราะจริง! ตัวตนของฉันคือครูมัธยม! แต่ฉันไม่เคยเรียนจบมัธยมปลายด้วยซ้ำ

โชคดีที่เขาเป็นครูสอนพละ

ถ้าได้เป็นครูคณิตศาสตร์หรือเคมีล่ะก็ ฆ่าเขาเลยดีกว่า มันจะทำให้เขาบ้า

เขาขอเผชิญหน้ากับธานอสยังดีกว่า

ในขณะที่เขากำลังบ่นอุบอิบ ในที่สุดเขาก็หาโรงเรียนเจอ หลังจากผ่านประตูโรงเรียนก็พบคณบดี

“ยินดีต้อนรับมิสเตอร์บรูซ เนื่องจากเรามีครูพละไม่เพียงพอ คุณเลยจะต้องสอนชั้นเรียนมากกว่าปกติ ขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบากใจนะ”

คณบดีดูเหมือนชายวัยกลางคนธรรมดาที่คุณจะเห็นตามท้องถนน

“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ” บรูซตอบ...

หลังจากนั้นคณบดีและบรูซก็ผ่านพิธีการและหลังจากนั้นไม่นาน บรูซก็จากเป็นเอเจนท์ของ ชี.ล.ด์. ก็ไปเป็นอาจารย์

หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างบรูซก็ไปที่ห้องทำงานของเขา

เขาน่าจะได้ทำงานที่นี้ทั้งเดือน

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นครูสักหน่อย!” เมื่อมองไปที่คอมพิวเตอร์บรูซก็เลิกเขียนแผนการสอน

เขาค้นหาแผนการสอนบางส่วนจากอินเทอร์เน็ตและคัดลอกและวางโดยตรง จบงาน!

การเป็นครูนั้นนี้ง่ายชะมัดเลย!                [ผู้แปล // ทำงานจับฉ่ายเกินไปไหมนั้น]

เขามอบหลักสูตรให้ครูประจำชั้นของแต่ละชั้น

หลังจากเสร็จสิ้น บรูซก็เริ่มค้นหาชั้นเรียนของปีเตอร์ ปาร์คเกอร์

คอมพิวเตอร์ของครูทุกคนมีข้อมูลเกี่ยวกับนักเรียนเช่นเดียวกับบรูซ ในไม่ช้าเขาก็พบข้อมูลเกี่ยวกับปีเตอร์ ปาร์คเกอร์

“เด็กอะไรว่ะเนี่ย” บรูซยิ้ม

จากนั้นเขาก็ดูแต้มของปาร์คเกอร์ที่โรงเรียน ในแง่ของผลการเรียนปาร์กเกอร์เป็นนักเรียนที่ดี แต่ปัญหาคือเขาเก็บตัวและไม่เข้าสังคม

ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ถูกแมงมุมกัด...

ประมาณหนึ่งชั่วโมงบรูซได้เรียนรู้ข้อมูลเกี่ยวกับปีเตอร์ ปาร์คเกอร์อย่างละเอียดและเขายืนยันว่าปาร์คเกอร์ไม่มีความสามารถพิเศษในตอนนี้

“นี่คือตารางเรียนของ คุณมิสเตอร์บรูซ”

ขณะที่บรูซกำลังคิดเรื่องปีเตอร์ อาจารย์หญิงคนหนึ่งก็มาหาเขาจากด้านหลังพร้อมเอกสาร มันเป็นตารางเรียนล่าสุด

“ขอบคุณ” บรูซยิ้ม

เขาเหลือบมองเอกสารด้วยความอยากรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะได้สอนปีเตอร์ครั้งแรก

บทเรียนแรกของเราคือช่วงบ่าย

บรูซมองดูตารางเรียนแล้วรู้สึกประหลาดใจ ยิ่งเขาได้พบกับปีเตอร์เร็วเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีสำหรับเขา

ท้ายที่สุดสไปเดอร์แมนเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการของเขา เขามีสิ่งอื่นที่ต้องทำ

และเขาก็ไม่แน่ใจว่าปีเตอร์จะถูกแมงมุมกัดเมื่อไหร่ บางทีอาจจะใช้เวลานาน อาจจะสักเดือนหรือสองสามเดือน….

ในช่วงเวลาว่างนี้เขากำลังจะพัฒนาความแข็งแกร่งไปอีกขั้น

นอกจากนี้เขายังต้องหาเงินอย่างบ้าคลั่งด้วย

....

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังอาหารกลางวันเป็นเวลาการสอนของบรูซ

คาบพละ คลาสนั้นง่ายมากมันมีแค่บาสเก็ตบอล รักบี้และกีฬาอื่น เขาเพียงต้องการให้คำแนะนำง่าย ๆ แก่พวกเขา นักเรียนหลายสิบคนเข้าแถวที่สนามเด็กเล่นเพื่อรอครูของพวกเขา

“พวกนายได้ยินหรือยัง ว่าเรามีครูพละคนใหม่?”

“จริงดิ? ฉันกลัวว่าครูคนนี้จะอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งเดือนด้วยซ้ำ”

“วันนี้เป็นวันแรกของเขา มาสอนบทเรียนให้หมอนั้นเถอะ”

เด็กผู้ชายหลายคนยืนอยู่ด้วยกันด้วยสีหน้าดุดัน

นี่คือชีวิตในโรงเรียน สำหรับครูใหม่มันไม่ได้เป็นมิตรเสมอไป

บรูซสวมชุดกีฬาสีดำและเดินออกจากโรงเรียนไปยังสนามเด็กเล่น

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่หายไปนาน!

บรูซถอนหายใจถ้าไม่ใช่เพราะปาร์คเกอร์เขาคงไม่มาที่นี่

จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่นักเรียนในชั้นเรียนและหรี่ตาลงเล็กน้อย ดูเหมือนจะมองหาใครบางคน แน่นอนว่าบรูซได้เห็นเด็กผู้ชายตัวผอม ๆ ขี้อายท่ามกลางฝูงชนที่มีรอยฟกช้ำที่ใบหน้า

มันคือปาร์คเกอร์

ดูเหมือนว่าเขาจะถูกรังแกแม้แต่ในจักรวาลนี้

“เฮ้ นายเป็นครูพละคนใหม่ของเราหรือเปล่า?”

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งปลุกบรูซที่อยู่ห่างออกไป

“คุณผอมมาก แล้วมาเป็นครูพละของเราได้ยังไงกัน?”

“ใช่ ฉันคิดว่าครูคงเล่นบาสเกตบอลไม่ได้ด้วยซ้ำมั้ง”

เมื่อบรูซมองย้อนกลับไปเสียงก็ดังขึ้นทีละคน

“ใช่ ฉันเป็นครูพละของพวกนาย จากนี้ไปพวกนายต้องฟังคำสั่งของฉัน” บรูซพูดทำให้พวกเด็กผู้ชายหัวเราะกันออกมาเสียงดัง

ส่วนผู้หญิงมองบรูซอย่างอยากรู้อยากเห็นโดยไม่พูดอะไร

“ฟังคำสั่งของนายเหรอ? แม้แต่ครูใหญ่ก็สั่งเราไม่ได้ด้วยซ้ำ ในคาบพละเรามีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ที่ต้องการเข้าใจไหม? ออกไปซะ อย่ามายุ่งกับพวกเรา” เด็กตัวสูงพูดพร้อมกับชี้ไปที่บรูซ

บรูซรู้โดยไม่ต้องคิดเลยว่าเด็กเหล่านี้ต้องการให้เขามาแทนที่ บรูซฉายรอยยิ้ม

เขาชอบชายหนุ่มอย่างพวกเขา ถ้าพวกเขาเชื่อฟังมากเกินไปมันจะน่าเบื่อเกินไป

“เฮ้ ฉันกำลังคุยกับนายอยู่นะ หูหนวกหรือไง?”

เด็กตัวสูงเมื่อเห็นว่าบรูซไม่ตอบกลับเขาก็โกรธ เขาไม่เคยอับอายขนาดนี้มาก่อน

จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาบรูซเหมือนรถบรรทุก