บทที่ 9 เข้ารับความตาย!
บทที่ 9 เข้ารับความตาย!
ในเวลาเดียวกัน มีเสียงตะโกนดังขึ้นว่า
"หยางหมิง ออกไปหาเราผู้เฒ่าเดี๋ยวนี้!"
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งถนนซึ่งเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์ตระกูลหยาง!
ผู้นำตระกูลเถียนอยู่ที่นี่แล้ว!
"ผู้นำตระกูลเถียน!"
"พระเจ้า...ผู้นำตระกูลเถียนมาที่นี่จริงๆ!"
“ไม่น่าแปลกใจเลย หยางหมิงจัดการคุณชายเถียนที่สองของเขาก่อนแล้วค่อยไปทำให้คุณชายใหญ่เถียนได้รับบาดเจ็บสาหัส และคว้าวิชาฝึกฝนพลังปราณของเขาไปอย่างหยิ่งยะโส หากตาเฒ่าตระกูลเถียนทนได้เขาก็ไม่ใช่ผู้นำตระกูลเถียน!”
การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้าง และพวกเขาก็ต้องตกใจที่เห็นผู้นำตระกูลเถียนมาที่บ้านตระกูลหยางด้วยตัวเอง!
สิ่งที่เกิดขึ้นช่วงกลางวันได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองไท่คัง ท้ายที่สุดมันเป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลหยางจะไม่ได้รับความสนใจอีก เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของดวงตาของเมืองไท่คังมารวมตัวกันที่คฤหาสน์หลังนี้!
“มันจบลงแล้ว ผู้นำตระกูลเถียนอยู่ที่นี่ ไม่ว่าหยางหมิงจะแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถหลีกหนีความอัปยศครั้งนี้ได้ ทรัพย์สินของตระกูลหยางจะต้องเป็นของตระกูลเถียน!”
ทุกคนส่ายหัวและถอนหายใจ
ในกรณีนี้ ไม่มีใครคิดว่าหยางหมิงจะชนะได้อีกครั้ง!
" เถียนเฟิงฮัวนี่คือคฤหาสน์ตระกูลหยางของข้า เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่พาคนจำนวนมากมาที่นี่ เจ้ากล้าที่จะท้าทายกฏข้อห้ามของเจ้าเมืองงั้นหรือ?"
ในขณะนี้หยางหมิงมองไปที่เถียนเฟิงฮัวการแสดงออกของเขาไม่เปลี่ยนแปลง สงบเหมือนไม่ได้เกรงกลัวอะไรแล้วตะโกนว่า
"กฏข้อห้ามของเจ้าเมือง ฮ่าฮ่าฮ่า!" เมื่อได้ยินเช่นนี้ เถียนเฟิงฮัวก็หัวเราะทันที
เสียงนั้นดังสนั่น ดังสนั่นจากระดับพลังยุทธ์ของขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 6 ของเขา มันเหมือนกับเสียงมังกรคำรามที่ทำให้หูของผู้คนอื้ออึง เสียงที่บรรจุพลังลมปราณไว้ในทุกคำพูดนั้น มันล้วนทรงพลังและเต็มไปด้วยแรงกดขี่ ยากที่ผู้ฝึกตนทั่วไปจะทนทานได้!
“เจ้าไร้เดียงสาจริงๆ เจ้าจะให้ข้ายืนมองดูเจ้าเดินไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเมืองและดูว่าเจ้าเมืองจะใช้กฏข้อห้ามเพื่อยับยั้งข้าหรือไม่งั้นหรอ?!”
"ฮ่าฮ่า หยางหมิงคนนี้ไร้เดียงสาจริงๆ กฏข้อห้ามของเจ้าเมืองมีไว้สำหรับผู้อ่อนแอเท่านั้น สำหรับตัวตนเช่นตระกูลเถียนมันก็เป็นเหมือนกฏทั่วไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าไม่สามารถเข้าไปในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองได้ ใครจะมาสนใจ!"
“ตอนนี้ทั้งเมืองกำลังแอบดูหายนะของตระกูลหยาง เขาเหมือนเด็กที่ถือทองคำอยู่ในตัวเมือง เขาจะรักษามันไว้ได้อย่างไร!”
“เฮ้ หยางหมิงชั่งโง่เขลาและไร้เดียงสาจริงๆ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนส่ายหัวและมองไปที่หยางหมิงเหมือนคนคนปัญญาอ่อน
“แต่เดิม ข้าแค่จะทำลายตระกูลหยางของเจ้า และยอมรับแต่ทรัพย์สินของตระกูลหยางของเจ้า แต่ตอนนี้เจ้ากล้าทำร้ายลูกชายของข้า ดังนั้นข้าต้องการทรัพย์สินและชีวิตของเจ้าด้วย หยางหมิง ตอนนี้เจ้ามีทางเลือกหนึ่งคือมอบสมบัติของตระกูลหยางอย่างเชื่อฟัง และข้าจะปล่อยให้เจ้าตายโดยเร็ว มิฉะนั้นทางเลือกที่สองของเจ้าคือข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!” เถียนเฟิงฮัวหัวเราะเยาะมองไปที่หยางหมิงราวกับว่ากำลังดูคนตาย
ทันใดนั้นทุกคนมองไปที่หยางหมิง และรอให้หยางหมิงเลือก
เมื่อเผชิญกับผู้นำตระกูลเถียนไม่มีทางที่เขาจะสามารถใช้วิธีที่สามแม้ว่าหยางหมิงจะแข็งแกร่งกว่าก็ตาม!
…
ณ ตระกูลหลี!
หลีชิงหัวซึ่งเป็นผู้นำของตระกูลหลียืนอยู่บนหลังคา มองไปที่คฤหาสน์ตระกูลหยางจากระยะไกล ดวงตาของเธอเป็นประกาย และสภาพทั้งหมดของตระกูลหยางก็อยู่ในวิสัยทัศน์ของเธอทั้งหมด
"ท่านผู้นำพวกเราจะไม่ลงมือหรือ ถ้าตระกูลเถียนลงมือก่อนเช่นนี้ด้วยความเฉลียวฉลาดของเถียนเฟิงฮัว เราก็คงได้แต่ดื่มน้ำแกงเท่านั้น!" ชายชราคนหนึ่งด้านหลังเธออดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
"ไม่เป็นไร ในขณะนี้ สายตาของคนทั้งเมืองไท่คังจับจ้องไปที่ตระกูลหยาง ไม่ว่าเทียนเฟิงฮัวจะฉลาดแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถฮุบกินคนเดียวได้หรอก เจ้าส่งคำสั่งของข้าออกไปว่าให้ทุกคนเตรียมพร้อม ข้าสั่งการเมื่อไหร่ก็ให้ยกทัพไปทันที!” หลีชิงหัวโบกมืออย่างไม่เร่งรีบ
"ได้ขอรับ" ชายชราพยักหน้าพร้อมที่จะจัด
"น่าเสียดาย ตระกูลหยางที่โอ่อ่า หยางหมิงคงยากที่จะทานทนได้แล้ว!"หลีชิงหัวส่ายหัวและเตรียมที่จะจากไป
…
“งั้นข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตายใช่ไหม?”
ในขณะนี้ ต่อหน้าต่อตาทุกคนและแรงกดดันจากกองทัพของตระกูลเทียน หยางหมิงยังคงดูสงบและพูดอย่างใจเย็น
“แน่นอน เจ้าสามารถเลือกที่จะฆ่าตัวตายได้เช่นกัน แต่แม้ว่าเจ้าจะฆ่าตัวตาย แต่ข้าจะแขวนศพเจ้าที่หน้าทางเข้าตระกูลข้าเป็นเวลาเจ็ดวัน เพื่อให้ทุกคนในไท่คังรู้ถึงผลที่ตามมาของการกล้ารุกรานตระกูลเถียนนของข้า!” เถียนเฟิงฮัวหัวเราะเยาะครั้งแล้วครั้งเล่า
ทุกคนส่ายหัวและถอนหายใจ ตระกูลที่เคยยิ่งใหญ่ของหยางเจียนเย่าจะถูกทำลายลงแล้ววันนี้!
“น่าเสียดาย ข้าจะไม่เลือกตัวเลือกใดทั้งนั้น!”
“ตาแก่เถียนเฟิงฮัว ข้าไม่ได้อยากฆ่าคน แต่เนื่องจากถูกเจ้าบังคับ!”
“ดังนั้น เจ้าเข้ามารับความตายได้แล้ว!”
ทันใดนั้นหยางหมิงก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเปล่งประกาย และเขาก็ตะโกนทันที!
มันเป็นเสียงดังลั่น ที่ทำเอาทุกคนอึ้ง!
