ตอนที่แล้วบทที่ 13: การวางแผนเพื่อเกาะสวรรค์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 15: ช่วงเวลาวิกฤต

บทที่ 14 โจรสลัดแห่งแม่น้ำเจียง


น้ำในแม่น้ำสะท้องท้องฟ้าสีคราม

สายลมอ่อนโยนคลื่นกระเพื่อมพริ้วไหวเป็นประกายระยิบระยับ

บนเรือข้ามฟากเจ้าของเรือเสี่ยวเฉินเหล่ตามองริมแม่น้ำอย่างเกียจคร้าน พร้อมกับโยกที่นั่งเบา ๆ จนเกือบจะหลับไป

กิจการวันนี้แย่จริงๆ วันนี้ที่อากาศดีแบบนี้ปกติจะมีนักท่องเที่ยวจำนวนมาก แต่ทว่าวันนี้กลับแทบไม่เห็นใครเลย คงต้องโทษไอ้ไข้หวัดเวรนั่น

สาปแช่งใจใจไปพลางขับเรือเข้าฝั่งไปพลางเสี่ยวเฉินลืมตาขึ้น มีคนสี่คนกำลังลงมาจากรถ สองคนสวมเสื้อแขนสั้น อีกสองคนสวมเสื้อโค้ชสีดำอย่างไม่กลัวร้อนแถมยังใส่รองเท้าหนังสีดำอีกต่างหาก

หลังจากบ่นเสี่ยวเฉินส่ายหัวและหลับตา เขาขับเรือลำใหญ่ซึ่งมักจะบรรทุกนักท่องเที่ยวหลายสิบคนไปมาระหว่างสองฝั่ง ไม่ต้องคิดเลยว่าคงมีเพียงพวกเขาทั้งสี่เท่านั้นที่จะนั่งเรือรอบต่อไป เป็นการค้าที่รวดเร็วและมีกำไรซะจริง

“เฮ้ บอสตื่นสิ ฉันเพร้อมเก็บของขึ้นเรือแล้ว”

เสี่ยวเฉินลืมตาขึ้นด้วยความสับสน ชายสองคนสวมเสื้อโค้ทยาวเดินมาทางเรือพร้อมกับตะโกนบอกตัวเขาจากบนฝั่ง

"พันห้าร้อยหยวนต่อหนึ่งเที่ยว รวมไปกลับสองพันห้าร้อยหยวน" เสี่ยวเฉินขี้เกียจเกินกว่าจะลุกขึ้นตะโกนบอกราคา ในวันธรรมดาเขาจะบรรทุกได้น้อยกว่าสามสิบหรือสี่สิบคน แต่ละคนคิดค่าตั๋วคนละห้าสิบหยวน เขาจะได้เงินสำหรับการทำงานประมาณพันห้าร้อยหยวน

“ทำไมไม่ปล้นเราซะเลยล่ะ” ชายวัยกลางคนในเสื้อโค้ทกันฝนตอบอย่างไม่พอใจ เสี่ยวเฉินไม่สนใจที่จะโต้เถียง เขาโบกมืออย่างใจเย็น ส่งสัญญาณให้ผู้ที่มาขึ้นเรือหรือออกไป

เอาเป็นว่าทั้งสี่คนแต่งตัวไม่ดีนัก ถ้าพวกเขารวยจริงๆคงขับเรือยอร์ชหรูเข้าไปเล้วจะมาเช่าเรือข้ามฟากของเขาทำไม เสี่ยวเฉินคิดถึงเรื่องนี้ แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ถูกตบหน้า

ใช่..ตบหน้าจริงๆ

“บ๊ะ” เสียงดังเบา ๆ พร้อมสัมผัสที่แก้มขวา

เสี่ยวเฉินลืมตาขึ้นเขาไม่โกรธ เพราะเขาได้กลิ่น ใช่..มันเป็นกลิ่นของธนบัตร

สิ่งที่กระทบบนใบหน้าของเขาคือกองกระดาษสีแดงหนาอย่างน้อยหนึ่งหมื่นหยวน

คนที่โยนเงินเป็นคนที่ใส่เสื้อโค้ท - เด็กที่ดูเหมือนลูกชายคนกลาง

เขามองไปที่เสี่ยวเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนพร้อมกับยิ้มค้างไว้แล้วถามว่า "อยากได้เงินไหม"

"อยาก!" เสี่ยวเฉินตอบโดยไม่ลังเล ในขณะที่ตอบเขายังรีบคว้าเงินที่ตกลงบนร่างกายของเขาไว้ในกำมือ

“นี่คือเงินหนึ่งแสนหยวน ฉันจะเช่าเรือคุณสองวันมีปัญหาอะไรไหม” หลังจากพูดจบหยางเซี่ยวเฉิน ก็โยนธนบัตรอีกกองหนึ่งออกไป ราวกับว่าเขากำลังทิ้งเศษกระดาษ

หน้าตาของเศรษฐีใหม่บ้านนอกนี่...หล่อจัง เสี่ยวเฉินหยิบเงินที่กระจายไปทั่วโดยคิดว่าเมื่อไหร่กันนะที่เขาจะสามารถโยนเงินได้แบบนี้บ้าง

"ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา!" เซียวเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "หนุ่มหล่อทั้งสามคนนั่งลงก่อน ฉันจะเริ่มออกเดินทางเดี๋ยวนี้"

“เดี๋ยวก่อน ส่งโทรศัพท์มา” หยางเซี่ยวเฉินยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเขา

"ฮะ?" เสี่ยวเฉินตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ถามอะไรอีก เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีแล้วส่งมันให้หยางเซี่ยวเฉิน  อย่างที่มีคนพูดไว้มีเงินก็จ้างผีโม่แป้งได้

หยางเซี่ยวเฉิน รับมันมาพยักหน้าและโยนมันทิ้งลงไปในแม่น้ำ

"เฮ้! นี่มันอะไรกัน!" เสี่ยวเฉินเริ่มกังวลเล็กน้อย มีชื่อผู้ติดต่อจำนวนมากที่เขาไม่ได้สำรองข้อมูลไว้

“ใจเย็น ฉันจะซื้อเครื่องใหม่ให้นาย ห้ามใช้มือถือตลอด 2 วันข้างหน้านี้” โดยไม่คาดคิดหัวหน้าเศรษฐีใหม่บ้านนอกโยนเงินอีกกองหนึ่ง เสี่ยวเฉินก็ปิดปากสนิทโดยทันที

หยางหยานซึ่งอยู่ข้างๆรู้สึกเจ็บปวดราวกับกรีดเนื้อของเขาและถอนหายใจ“คุณใช้เงินมากไปหรือเปล่า ลูกชายทูนหัว!”

หยางเซี่ยวเฉินยักไหล่อย่างไม่แยแส และกวักมือเรียกเหอหยูให้ย้ายของไปที่เรือ

"อย่างไรมันก็ไม่ใช่เงินของพ่อซะหน่อย นอกจากนี้เงินในหยวนเจียงจะไร้ค่าในอีกไม่นาน พ่อไม่อยากลองทำดูหรอ มันรู้สึกดีจริงๆที่จะโยนเงินออกเป็นปึกๆ มาสิ มาลองกันอีกอัน" หยางเซี่ยวเฉิน หยิบซองบุหรี่ออกมาและจุดไฟด้วยตัวเอง และส่งให้กับหยางหยานตามปกติ

หยางหยานหยิบบุหรี่ขึ้นมาและในขณะที่เขากำลังจะจุดบุหรี่ เขาก็คว้าบุหรี่จากปากของหยางเซี่ยวเฉิน และถามอย่างโกรธ ๆ ว่า "แกหัดสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันว่าแล้วว่าไม่ควรปล่อยแกออกไปใช้ชีวิตคนเดียว!"

หยางเสี่ยวเฉียนที่พยายามฉลาดมาตลอดเวลา ในที่สุดก็ทำอะไรงี่เง่าจนได้ สมองของเขาพังไปชั่วขณะนิ่งค้างอยู่สองวินาที จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบบุหรี่คืน อย่าไงไรซะหมูที่ตายแล้วก็ไม่กลัวน้ำร้อน

"ผมรู้มาตั้งนานแล้ว พ่อไม่ได้สอนให้ผมสูบมวนแรกตอนที่ผมยังเด็กเหรอ เฮ้ พ่อ ไม่ต้องสนในเรื่องนี้แล้ว พ่อสนใจเรื่องเกาะสวรรค์ไปเถอะอีกเดี๋ยวเล่นให้ดีเราต้องสเตรทตลอด แสดงให้คนเห็นถึงการกลับมาของราชานักพนันให้เต็มที่ เอาให้เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วเกาะเลยนะ"

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!” หยางหยางยกมือขึ้นและต้องการจะตบหัวหยางเซี่ยวเฉินแต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็วางมันลงอีกครั้งถ้าเปลี่ยนเป็นในอดีตเมื่อเขาพบว่าลูกชายของเขาสูบบุหรี่ เขาต้องโทรหาแม่ของเขามาช่วยผสมโรงแน่ การตัดสินสามศาลเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ แต่ในสถานการณ์นี้การสูบบุหรี่ไม่ได้มีอะไรเสียหาย

"ลีลาให้น้อยลงหน่อย ไอ้เจ้านี่"

“เข้าใจแล้ว มาๆ ผมจะจุดไฟให้เอง”

เสี่ยวเฉินฟังการสนทนาระหว่างพ่อกับลูกและสับสนไปหมด เงินแบบไหนที่ไร้ค่า แล้วเงินจะไร้ค่าเมื่อไหร่? การกลับมาของนักพนันคืออะไร? นี่กำลังถ่ายหนังกันอยู่เหรอ? ฉันยังไม่ได้อนุญาติให้ถ่ายทำเลยนะ

ขณะกำลังพึมพำเหอหยูซึ่งบรรทุกของขึ้นเรือจนเต็มลำ รองเท้าบู๊ตมาร์ตินที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขากระเทือน เมื่อเห็นสิ่งของที่เขาหยิบใส่ไว้ในเสื้อผ้าของเขาเสี่ยวเฉินก็รู้สึกหวาดกลัวจนไม่กล้าหายใจ

นั่นปืนพกหรือ?

อันนั้นคือปืนไรเฟิลหรือเปล่า? ปืนกลมือ? รุ่นอะไรน่ะ

แล้วนั่นแมกกาซีนปืน ลูกกลมๆนั่นใช่ระเบิดมือหรือไม่?

บนไหล่นั้นคืออะไร? เครื่องยิงจรวด?

พระเจ้า นี่จะมารบกันเหรอ? ใบหน้าของเสี่ยวเฉินซีดราวกับกระดาษ เขามองไปที่หยางหยานด้วยความกลัว นึกถึงทัศนคติก่อนหน้านี้ของเขาที่มีต่อผู้คนที่ดุร้ายกลุ่มนี้ เขากลัวที่จะปัสสาวะเล็ดออกมาสักสองสามหยด

"นายกำลังมองหาอะไร?" หยางเสี่ยวเฉินถาม

"ฉันไม่รู้อะไร! ฉันไม่เห็นอะไร! ฉันไม่ได้ยินอะไร! " เสี่ยวเฉินพูดซ้ำๆเหมือนเครื่องอัดเทปหลายครั้งก่อนที่เขาจะหยุดปิดปากสนิท

หยางเซี่ยวเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ: "ดีมาก อย่าคิดมาก อย่าถามมาก ทำในสิ่งที่คุณต้องทำ ถ้าคุณทำได้ดี ไม่เพียงแต่เงินหนึ่งแสนหยวนจะเป็นของคุณหลังจากผ่านไปสองวันเท่านั้น แต่ยังมีเงินจำนวนมากเป็นโบนัสอีกด้วย "

"ขอบคุณครับบอส" เสี่ยวเฉินฝืนยิ้มที่ดูน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้

"ไปออกเรือกันเถอะ ไปที่เกาะสวรรค์คุณรู้วิธีเดินทางไปที่นั่นไหม"

"ฉันรู้ ฉันรู้ว่าไปยังไง" เสี่ยวเฉินตกตะลึง รู้สึกว่านี่คือนักเลงจากเจียงหยาง เขาจะทำอะไรได้อีก เพื่อไปที่เกาะสวรรค์ด้วยกองอาวุธพวกนี้? มังกรข้ามแม่น้ำพยัคฆ์ปล้นแผ่นดินเหล่าทวยเทพต่อสู้กันอย่ามายุ่งกับปีศาจน้อยตัวนี้เลย

เรือข้ามฟากเริ่มออกตัวและหลังจากออกจากฝั่งก็มุ่งหน้าไปยังเกาะสวรรค์ ในห้องโดยสารหยางเสี่ยวเฉินถามเหอหยูอย่างอยากรู้อยากเห็น: "พูดถึงเรื่องนี้ของเหล่านี้มาถึงแผ่นดินใหญ่ได้อย่างไร มันน่าเหลือเชื่อมาก"

เหอหยูยิ้มกว้างโชว์ฟันสีเหลืองของเขาและพูดว่า "ลักลอบขนของจากชายแดนผ่านลาว โดยใช้เส้นทางลับผ่านหลายเมืองบริเวณชายแดน แต่ต้องใช้ความพยายามและระมัดระวังอย่างมาก"

"ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าคุณจะใช้เงินเพื่อเอาของพวกนี้เข้ามา คุณก็ไม่สามารถหนีไปได้ตราบใดที่คุณก่อเรื่องในแผ่นดินใหญ่ คุณจะโดนไล่ล่าไปจนตายแน่นอน ฉันเห็นค่าจ้างสูงเกินจนทนไหวมันหลอกล่อใจอย่างมาก เลยวางแผนที่จะเกษียณหลังงานเสร็จ แต่ไม่คาดคิด…”

“พอเลยๆฉันไม่ต้องการที่ฟังเรื่องแต่งลวกๆแบบว่า จะล้างมือหลังจากทำงานเสร็จ หลังจากเสร็จศึกครั้งนี้แล้วจะกลับบ้านเกิดเพื่อแต่งงาน หรือจะกลับไปดูลูกแลที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานพวกนั้นนะ” หยางเซี่ยวเฉินให้ข้อสรุปอย่างจริงจัง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด