ตอนที่แล้วบทที่ 157 การต่อสู้ของนินัมและจ้าวนรก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 159 เดินทางออกจากมณฑล

บทที่ 158 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า (อ่านฟรี)


บทที่ 158 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ราวกับเทพเจ้าแห่งสงคราม เขายังคงยืนโดยตัวตั้งตรงและมือของเขากุมด้ามดาบที่แทงลงบนพื้น

สายตาอันทรงพลังของเขากวาดมองไปยังผู้คนที่เขาเฝ้าทะนุถนอมยิ่งกว่าชีวิต เป็นเหมือนการกระตุ้นให้พวกเขาทำลายโครงกระดูกที่เหลืออยู่ให้สิ้นซาก

หลังจากสงครามสิ้นสุดลงผู้คนก็มาตรวจสอบนินัม

พวกเขาตกใจจนอ้าปากค้างเมื่อเห็นเขาไม่หายใจ

เขาถูกพบว่าเสียชีวิตในขณะที่ยืนอยู่

เขาเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้

หลังจากนั้นก็ผ่านมาแล้วกว่า 180 ปี ที่ภัยพิบัติเกิดขึ้นกับฟาร์เวสต์ได้สิ้นสุดลง และความสงบสุขกลับคืนสู่อาณาจักรทั้งห้าที่กลายเป็นหนึ่งเดียวภายใต้การนำอันชอบธรรมขององค์สุริยันต์ผู้ยิ่งใหญ่

เรื่องราวมาก็ถึงจุดสิ้นสุด

คุณยายที่ชื่อคาริน่าปิดหนังสือและถอนหายใจ

'นินัมเสียสละตัวเองเพื่อโลกใบนี้ แต่เพียงหนึ่งร้อยห้าสิบปีหลังจากการตายของเขา สามในห้าอาณาจักรทำสงครามกับอาณาจักรสุริยันต์ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!'

เด็กกำพร้าคนหนึ่งเป็นแฟนคลับของนินัม เขาชอบทุกอย่างเกี่ยวกับตัวนินัมและมักจะหาเวลาว่างเพื่อฟังเรื่องราวเกี่ยวกับเขา

"ว้าว! ฉันอยากโตไวๆ จะได้เป็นวีรบุรุษแบบเขาจัง!

หญิงชราลูบหัวของเขา “เจค็อบ คุณต้องฝึกหนักเพื่อที่จะสามารถเป็นวีรบุรุษได้”

"ฮื่ออ!" เด็กสาวเริ่มร้องไห้หลังจากได้ยินเรื่องราว

“ลิลลี่ ร้องไห้ทำไม” เจคอบถาม

“มันบอกว่าความตาย… จะมาหาเราและ… จะฆ่าพวกเราทุกคน”

เด็กสาวชี้ไปที่สัตว์อสูรบนปกหนังสือซึ่งถือเคียวและดูน่ากลัวโดยไม่ละสายตา

“ข้าไม่อยากให้… ท่านย่าและ… ท่านพ่อตาย ข้าไม่อยากให้เจ้าหรือ… เพื่อนของข้าตาย ข้าไม่อยาก… ตาย ข้าไม่อยากเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรแบบนี้” เธอสะอื้นระหว่างคำพูดของเธอ

เจค็อบทุบหน้าอกของเขาและสาบานกับเธอราวกับอัศวิน: "อย่ากังวล ข้าจะปกป้องเจ้าและถีบส่งมันกลับไปยังดินแดนที่ไม่มีใครสำรวจหากมันกล้าบุกรุกอาณาจักรของเรา ดูสิ ข้ายังมีหินแห่งสวรรค์อยู่ด้วย !"

เด็กชายหยิบเครื่องรางของเขาที่คล้ายกับหินแห่งสวรรค์ที่เป็นสร้อยคอของนินัมบนปกหนังสือด้านบน และแสดงให้เพื่อนของเขาดู

เดไลลาห์ซึ่งอยู่ในเงามืดรู้สึกแปลกใจเพราะมันคล้ายกับสร้อยคอของรอยเจ้านายของเธอที่สวมไว้รอบคอเหมือนเครื่องราง

เดย์ตันเพื่อนของเจค็อบ หัวเราะราวคนเสียสติ

“นั่นเป็นของปลอม เจ้าโดนคนจรจัดหลอกให้ซื้อสิ่งนี้ในราคาถูกแสนถูกแน่ๆ”

"ไม่มีทาง."

"ต้องใช่แน่ๆ! เมื่อ 180 ปีก่อน ผู้คนนับถือนินัมและยกย่องเขามาก เขาเป็นเหมือนพระเจ้าสำหรับบางคน สิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับเขาแม้จะเป็นสิ่งของทั่วไป ก็มีค่าเท่ากับภูเขาทองคำ เมื่อเห็นสิ่งนี้พวกคนไร้ยางอายจึงสร้างของปลอมเลียนแบบสิ่งของและเครื่องประดับของเขาและเอามาขายในราคาที่ไร้สาระ สิ่งที่น่าแปลกใจคือหลายคนซื้อของเหล่านี้ทั้งที่รู้ว่าเป็นของปลอม อย่างไรก็ตามมีของปลอมแบบนี้มากมายในจักรวรรดิ และของเจ้าก็เช่นกัน หรือเจ้าโง่ถึงขนาดที่จะเชื่อว่าหินแห่งสวรรค์ซึ่งเป็นของส่วนตัวของนินัม สามารถตกมาอยู่ในมือเจ้าอย่างนั้นเหรอ?” เดย์แลบลิ้นใส่เจคอบ

เจคอบรู้สึกเหมือนจะร้องไห้

เขารู้สึกว่าถูกรังแก ไม่เพียงแต่จากเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงขอทานชราที่ขายหินแห่งสวรรค์ให้เขาใจราคา 20 เหรียญทองแดงอีกด้วย

ทั้งชีวิตเขามีแค่ยี่สิบทองแดง

เขาหมดเนื้อหมดตัวอย่างแท้จริงแล้ว!

สามารถได้ยินเสียงตบมือ

“เอาล่ะ ได้เวลานอนแล้วเด็กๆ พรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้าไปเรียน ในบ้านหลังนี้ห้ามนอนดึกเด็ดขาด”

เดไลลาห์ซึ่งแต่งตัวเป็นผู้ชายและลักษณะท่าทางก็เหมือนผู้ชายเช่นกัน เดินเข้าไปในห้องที่สามารถมองเห็นคุณยายและเด็กๆ ได้

ดวงตาของเด็กกำพร้าเป็นประกายเมื่อมองเห็นบุคคลที่ก้าวออกมาจากเงามืดของทางเดินอย่างชัดเจน

พวกเขายืนขึ้นและรีบวิ่งไปหาเธอ

เดไลลาห์ถูกพวกเขากอดจนแน่

ด้วยร่างบางเล็กๆขนาดเท่าต้นขา

เดไลลาห์ยกมือขึ้น และในขณะที่รู้สึกลังเลที่จะสัมผัสพวกเขาด้วยมือที่เปื้อนเลือดของเธอ แต่เธอก็ลูบหัวของพวกเขาด้วยความรัก

ขณะที่กอดเดไลลาห์ ลิลลี่เงยหน้าขึ้นมองเธอ “ท่านพ่อ ท่านกลับมาเมื่อไร”

เด็กกำพร้ารู้ว่าเธอเป็นผู้ชายและไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงและสาวใช้ที่รับใช้ขุนนางที่เรียกว่ารอย

"เมื่อกี้นี้เอง"

สิ่งที่เธอได้รับจนถึงตอนนี้จากการทำงานให้กับรอย ใช้เป็นจ้างพี่เลี้ยงที่มีความสามารถหลายคนให้กับเด็กกำพร้า เธอลงทะเบียนพวกเขาในโรงเรียนที่พวกเขาจะได้รับการฝึกฝนให้เป็นนักเวทย์ อัศวิน หรือเป็นเพียงนักธุรกิจผู้ต่ำต้อย เธอคิดถึงสิ่งที่พวกเขาอยากเป็นทั้งจุดที่สูงและต่ำเพื่อช่วยพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าการดูแลพวกเขาเป็นความปรารถนาสุดท้ายของน้องสาวของเธอ แต่เป็นเรื่องปกติที่เธอต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา

ตราบใดที่พวกเขาเรียนได้ดี อนาคตของพวกเขาก็จะมั่นคง

พวกเขาไม่สามารถพึ่งพาเธอได้ตลอดไป

พวกเขาจำเป็นต้องเติบโต

จากนั้นพวกเขาจะกลายเป็นบุรุษและสตรีที่มีความสามารถและเริ่มต้นครอบครัวของพวกเขาเอง

สำหรับเด็กกำพร้า โอกาสเช่นนี้ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่หญิงสาวปลอมตัวเป็นผู้ชายจะมอบให้ได้

สาวใช้ลงมาจากบันได ตาเป็นประกายเมื่อเห็นเดไลลาห์

“นายท่าน ท่านกลับมาแล้ว!”

"อืม-อืม."

"เราจะพาเด็กๆเข้านอนก่อน"

"โปรดช่วยดูแล้วด้วย.."

หลังจากที่พาเด็กๆ เข้าไปในห้องแล้ว เดไลลาห์ก็เข้าไปที่เตียงใหญ่ เพื่อหาข้าวของของเธอ และเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นสิ่งจำเป็นพื้นฐานของชีวิตถูกใส่ไว้ในแหวนมิติของเธอ สิ่งนี้ถูกขโมยมาจากผู้เชี่ยวชาญเกรย์ซึ่งถูกแทงตายในคุก หลังจากนั้นลูกชายของเขาก็ถูกฆ่าตายในชั่วข้ามคืนเช่นกัน

เธอวางแผนที่จะแอบออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ แท้จริงแล้วเป็นเพียงบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบที่เต็มไปด้วยเด็ก ๆ พี่เลี้ยงเด็กและคนรับใช้ที่สดใส เธอเพิ่งออกมาจากห้องก็ถูกคาริน่าจับได้ เธอถือกระเป๋าเอกสารที่เดไลลาห์จงใจทิ้งไว้ในห้องของเธอ

คาริน่ามองเดไลลาห์ด้วยความเคารพ “ท่านมีแผนจะออกไปเที่ยวงั้นหรือ”

เดไลลาห์พยักหน้าให้เธอและพูดว่า "ข้ากับเพื่อนจะไปที่ดินแดนอันห่างไกล คงอีกประมาณหนึ่งเดือนกว่าที่ข้าจะกลับมา"

“ข้าควรบอกเด็กๆ เรื่องนี้ไหม พวกเขาคงคิดถึงท่านมากถ้าท่านจากไปเป็นเวลาหนึ่งเดือนโดยไม่บอกลาอะไรสักคำ”

เดไลลาห์ยิ้มอย่างขมขื่นและห้ามเธอว่า "ข้าไม่ชอบการจากกันที่น่าเศร้า มันไม่ใช่นิสัยของข้า ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาเรียนรู้ที่จะอยู่โดยไม่มีข้าอยู่ใกล้ๆ มันจะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับพวกเขา บางทีมันอาจจะช่วยให้พวกเขาเติบโตได้เร็วมากขึ้น และไม่ใช่ว่าข้าจะไม่กลับไปอีก เดือนหน้าข้าจะกลับมาร่วมงานวันเกิดของลิลลี่อย่างแน่นอน ข้าสัญญา!”

“โปรดนำสิ่งนี้ติดตัวไปด้วย เพื่อปกป้องมันเป็นความรับผิดชอบที่ใหญ่เกินไปสำหรับคนรับใช้แก่ๆคนนี้”

คาเรนพยายามคืนกระเป๋าเอกสารที่เต็มไปด้วยทองคำให้กับเดไลลาห์

แต่ถูกผลักกลับไปทางเธออย่างแผ่วเบา

"มันไม่ได้มีไว้เพื่อป้องกัน มันมีไว้ใช้และเจ้าโปรดใช้จ่ายอย่างระมัดระวัง มันจะอยู่กับเจ้าชั่วขณะหนึ่ง" เดไลลาห์ตบไหล่เธอแล้วหันหลังเดินจากไป

แม้ว่ามันจะไม่มากมายมหาศาล แต่มันจะเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะใช้ชีวิตทั้งชีวิตอย่างสงบสุขหากพวกเขาใช้ชีวิตอย่างสามัญชน

“ข้าจะอธิษฐานให้ท่านปลอดภัย ขอให้องค์สุริยันต์คุ้มครองท่านจากอันตราย โปรดกลับมาบ้านโดยสวัสดิภาพ”

สายตากังวลของคาริน่าไม่ได้ละจากหลังของเดไลลาห์ จนเธอเดินออกไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและเข้าไปในรถม้า

'บ้าน? นักฆ่าที่โหดเหี้ยมอย่างข้า ผู้ซึ่งฆ่าและทำลายชีวิตมากมาย ไม่ว่าจะชั่วร้ายหรือไม่ก็ตาม ข้าไม่สมควรที่จะมีบ้าน ครอบครัว หรือชีวิตที่ดีหรอก' เดไลลาห์นั่งลงข้างในและปิดประตู

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด