ตอนที่ 16 ซ่อนตัวต่อไป

เจียงหมิงยังไม่รู้ว่าเขาหลีกเลี่ยงปัญหาโดยไม่ได้ตั้งใจเนื่องจากความระมัดระวังของเขา

เขาฮัมเพลงเล็กน้อยขณะเดินกลับไปที่ภูเขา เขาอารมณ์ดีและกำลังคิดว่าจะสร้างบ้านอย่างไรและจะขุดแปลงผักตรงไหน

ท้ายที่สุด ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ความปรารถนาที่จะ "สร้างสวน ขุดแปลง และปลูกต้นกล้า" ในหัวใจของชาวสวนก็ยังมีอยู่เสมอ

"หืม?"

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของเจียงหมิงก็หยุดลงอย่างกระทันหัน ดูเหมือนว่าปัญหากำลังก่อตัวขึ้น

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ต้นไม้สองข้างทางขนาบข้าง เงาของต้นไม้มืดเหมือนเหวสีดำ

อย่างไรก็ตาม เจียงหมิงได้สัมผัสถึงปราณเลือดแล้ว ดังนั้นประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาจึงได้รับการปรับปรุง เขาได้ยินเสียงแผ่วเบาที่อยู่เบื้องหลังเงาของต้นไม้

“ไอ้หนู ระวังตัวดี”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเล็กน้อย และร่างสองสามร่างก็กระโดดออกมาจากทั้งสองด้านของถนน สามข้างหน้าและสองข้างหลังเขา ขวางเขาไว้บนถนน

เจียงหมิงหี่ตาเล็กน้อยและมองไปที่คนเหล่านี้ “พวกเจ้ายเป็นคนรับซื้อสินค้าของข้าไม่ใช่หรือ?”

พวกเขาเป็นพ่อค้าที่รับซื้อเห็ดขอนน้ำผึ้งในตลาดเมื่อเช้า

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ พวกเขาทุกคนต่างถืออาวุธอยู่ในมือ เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อฆ่า

“ข้ายังระวังไม่พอ” เจียงหมิงถอนหายใจ คนเหล่านี้สามารถติดตามเขาออกมานอกเมืองได้ หมายความว่าเขาต้องถูกเปิดโปงที่ไหนสักแห่ง

“แต่ว่าเจ้าไม่ควรตามข้ามาจริงๆ” เจียงหมิงถอนหายใจ ความหมายของเขายากที่อีกฝ่ายจะเข้าใจ

เขาชอบซ่อนตัวและไม่ชอบสร้างปัญหา แต่ถ้าเขาเจอปัญหาเช่นนี้ สำหรับเขามีเพียงทางเดียว

เพราะแม้ว่าเขาจะจ่ายเงินให้พวกเขาและแสร้งทำเป็นเป็นคนขี้ขลาดในตอนนี้ แต่ก็จะไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าคนเหล่านี้รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติในตัวเขา

ถ้าพวกเขารอดชีวิตในคืนนี้ พวกเขามีแต่จะทำให้เขาเดือดร้อนมากขึ้น

“ไอ้หนู เจ้าช่างหยิ่งผยองจริงๆ!” ผู้นำยิ้มอย่างใจเย็น แต่ดวงตาของเขาฉายแววดูถูกราวกับว่าเขากำลังมองดูลูกแกะในกรงที่รอการเชือด “ทิ้งทุกอย่างเอาไว้และถอดเสื้อผ้า หลังจากนั้นข้าจะถามคำถามก่อนปล่อยเจ้าไป”

พวกเขาไม่ได้แกล้งทำเป็นสงบ พวกเขาอยู่ในเมืองจังหวัดและภูเขาตลอดทั้งปีและได้ทำสิ่งที่เลวร้ายมากมาย การปล้นแกะอ้วนที่อยู่เพียงลำพังเป็นเพียงเรื่องปกติ

โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาโกหก พวกเขาไม่ยอมให้เหยื่อมีชีวิตอยู่

พ่อค้าคนอื่นหัวเราะเยาะเย้ยทันทีและล้อมรอบเขาด้วยดาบยาวของพวกเขา

“ข้าจะให้ทุกอย่างกับเจ้า แต่ข้าก็มีคำถามเหมือนกัน” เจียงหมิงดูเหมือนจะหวาดกลัว เขาวางตะกร้าสมุนไพรลงอย่างรวดเร็วและหยิบเหรียญทองแดงสองสามเส้นออกมาจากแขนของเขาและโยนมันลงบนพื้น จากนั้นเขาถามด้วยความสงสัยว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ายังมีเงินอยู่”

“อย่าทำเป็นซื่อบื้อ!” พ่อค้าที่เป็นผู้นำชำเลืองมองสายเหรียญทองแดงแล้วหัวเราะ “เห็ดขอนน้ำผึ้งที่เจ้าเลือกทั้งหมดมีลวดลายสีขาวเงิน และพวกมันจะเติบโตในส่วนลึกของป่าเท่านั้น เส้นทางธรมดาไม่สามารถเก็บมันได้เลย ถ้าเจ้าบอกเส้นทางที่ปลอดภัยในการเก็บเห็ดขอนน้ำผึ้ง ข้าจะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ มิฉะนั้น…”

เขากวัดแกว่งดาบยาว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย

ในสายตาของผู้ขายเหล่านี้ เจียงหมิงต้องโชคดีพอที่จะพบเส้นทางที่ปลอดภัยเพื่อเข้าสู่ภูเขาลึกและเก็บเห็ดขอนน้ำผึ้งที่ดีที่สุด

ราคาของเห็ดขอนน้ำผึ้งชนิดนี้สูงกว่าเห็ดขอนน้ำผึ้งธรรมดาหลายเท่า ปัจจุบันเป็นช่วงที่พวกมันเจริญเติบโตดีที่สุด ถ้าพวกเขาได้มันมาจะไม่รวยเหรอ?

"อืม เข้าใจแล้ว."

เจียงหมิงได้รับรู้แจ้งในทันใด ทุกวงการในโลกล้วนเหมือนขุนเขาที่อยู่เคียงข้างกัน เขาคุ้นเคยกับการเก็บสมุนไพร แต่เขาไม่รู้เรื่องการเก็บเห็ดเลย เขาไม่ได้สังเกตเห็นความแตกต่างเหล่านี้

“แต่มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าเข้าใจผิด!” เจียงหมิงค้นพบความจริงและหยุดเสแสร้ง เขายิ้ม “ข้าไม่ได้อาศัยเส้นทางที่ปลอดภัยในการเก็บเห็ด ความพยายามของพวกเจ้าสูญเปล่าแล้ว”

“ไม่ดื่มสุราชั้นเลิศแต่กลับอยากดื่มสุราลงทัณฑ์!” พวกพ่อค้าตะโกนสาปแช่งและพุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับดาบ แสงดาบสว่างวาบ พยายามฟันที่แขนของเจียงหมิง

จนถึงตอนนี้ พวกเขายังคงเล่นเล่ห์เหลี่ยมกับเจียงหมิง เพื่อพยายามบังคับให้เขาบอกเส้นทางที่ปลอดภัย

ดวงตาของเจียงหมิงสงบนิ่ง ร่างกายท่อนบนของเขาเอนไปด้านหลังเหมือนสปริง และหลังจากหลบเลี่ยงการฟันได้ เขาก็ตรงขึ้นและชกไปที่คอของชายคนหนึ่งอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

ศีรษะของชายคนนั้นเอียงไปทางด้านข้างทันทีและร่างของเขาก็บินออกไป เขาหยุดหายใจก่อนจะถึงตกพื้นด้วยซ้ำ

ดวงตาของพ่อค้าคนนั้นยังคงเบิกกว้าง เลือดไหลออกจากปากและจมูกของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาถูกฆ่าโดยคนที่เขาคิดว่าเป็นเพียงลูกแกะอ้วน

ในเวลาเดียวกัน เจียงหมิงก็กระโดดถอยหลัง หยิบขวานที่เขาเพิ่งซื้อมาขึ้นมายืนบนพื้น

“มีบางอย่างผิดปกติ ฆ่ามันเร็วเข้า!” การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ทำให้ผู้นำโกรธมาก

“บัดซบ ไอ้สารเลว!”

ทั้งสี่โจมตีจากด้านหน้าและด้านหลัง มีดยาวทั้งสี่เล่มดูเหมือนจะก่อตัวเป็นตาข่ายมีด

ในการต่อสู้ ความเข้าใจของ เจียงหมิงเกี่ยวกับหมัดปราบพยัคฆ์ดูเหมือนจะลึกซึ้งยิ่งขึ้นในทันที

ร่างกายของเขาเหมือนเสือที่ดุร้าย และขวานของเขาก็ราวกับกลายเป็นส่วนขยายของร่างกายเขา!

ในเวลานี้ ขวานดูเหมือนจะมีความคิดเป็นของตัวเอง มันผ่านดาบยาวที่พยายามจะขวางกั้น

ขวานที่ทรงพลังและหนัก ตัดผ่านหน้าอกและท้องของพ่อค้าคนหนึ่งโดยตรง เลือดมหาศาลไหลทะอักและกระดูกก็ถูกบดขยี้

หน้าอกของชายคนนั้นเป็นรูโหว่ และเลือดไหลพั่งราวกับน้ำพุ หัวใจของเขายังคงเต้นอยู่ในอก แต่ร่างกายของเขาล้มลงกับพื้นและไม่ขยับเขยื้อนแล้ว

“บัดซบ เหล่าซื่อ! (สี่)”

“มันฝึกวรยุทธ!”

มีเสียงอุทานดังขึ้น ใบหน้าของผู้นำพ่อค้านั้นมืดมน เขาไม่สงบเหมือนตอนแรกอีกต่อไป วันนี้พวกเขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่

มีรอยแผลเป็นอีกสองรอยที่แขนและหลังของเจียงหมิงและเสื้อผ้าของเขาก็ย้อมเป็นสีแดง แต่เขาไม่สนใจและตะโกนว่า "เข้ามา!"

“มันบาดเจ็บ ฆ่า!” ผู้นำพ่อค้าตะโกนด้วยความโกรธ คืนนี้ เพื่อเห็นแก่เงิน พวกเขาสูญเสียคนไปสองคน นับเป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปเพียงสิบลมหายใจ เมื่อศีรษะของบุคคลที่สามถูกตัดออก และเขาล้มลงกับพื้น ผู้นำพ่อค้าและพ่อค้าอีกคนที่เหลือเพียงคนเดียวเต็ทไปด้วยความหวาดกลัว

“ทะ ทำไม...เจ้าถึงไม่ตาย”

เขามองไปที่ท้องของ เจียงหมิงซึ่งมีใบมีดยาวยื่นออกมา และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหวาดผวา

เจียงหมิงถอนหายใจ“จุดอ่อนของเจ้าคือดวงตาของเจ้าแหลมเกินไป”

“อ้ากกก” พ่อค้าอีกคนตกใจกลัว ใบมีดในมือของเขาร่วงลงพื้น และหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนี

“มันสายเกินไปแล้ว!” เจียงหมิงดึงใบมีดออกจากท้องของเขา แล้วขว้างมันออกไป มันเจาะหน้าอกของชายที่กำลังวิ่งหนีและตอกเขาไว้กับต้นไม้ใหญ่

ในพริบตา มีเพียงผู้นำพ่อค้าเท่านั้นที่หลงเหลือ เขากลัวมากจนล้มลงกับพื้นและพูดอย่างตะกุกตะกักกว่า “อย่า… อย่าฆ่าข้า ข้าจะไม่บอกใคร!”

ดวงตาของ เจียงหมิงสงบ “ตั้งแต่วินาทีที่เจ้ามาหาข้า จุดจบได้ถูกกำหนดไว้แล้ว”

ขวานฟันเข้าที่คอของเขา และการอ้อนวอนของเขาก็หยุดลงทันที

“ฟู่… ข้ากลัวมาก ข้าเกือบถูกเปิดโปง”

เจียงหมิงหายใจยาว ๆ มองไปที่ร่างทั้งห้าที่ไม่ขยับเขยื้อนและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

"ข้าสามารถซ่อนตัวต่อไปได้แล้ว"