206 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปสู่พิธิมอบเหรียญรางวัล

206 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปสู่พิธิมอบเหรียญรางวัล

ผมตื่นขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และภาวนากับโนอาห์-ซามะ

เมื่อผมไปที่ห้องกินข้าว ซา-ซังอยู่ที่นั่นเหมือนเคย และฟูเรีย-ซังที่ปรกติจะนอนเลยเวลาได้นั่งอยู่แล้ว

ลูซี่น่าจะยังอยู่บนเตียงอย่างแน่นอน

“สวัสดีตอนเช้า ซา-ซัง เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“สวัสดีตอนเช้า ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“สวัสดีตอนเช้า อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ผมนั่งระหว่างที่ทักทายตอนเช้า และสังเกตวัตถุลึกลับอยู่บนจาน

“ซา-ซัง ดำๆนี่อะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

“หืมม มันเป็นถ่านที่เคยเป็นเบค่อนน่ะ?” (อายะ)

“...และที่ดำๆที่อยู่ข้างนั่นล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ถ่านกับอะไรที่เคยเป็นไข่” (อายะ)

“...ไม่มีอย่างอื่นแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อะไร! นายจะพูดว่านายกินอะไรที่ชั้นทำไม่ได้เหรอ?!” (ฟูเรีย)

“เอ๋?! เธอทำมันเหรอ เจ้าหญิง?!” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่าเธอพูดว่าเธอจะไม่ทำบางอย่างเหมือนทำอาหาร?

“นายจะพูดว่ามันไม่ดีที่ชั้นทำอาหารเหรอ?!” (ฟูเรีย)

“ม-มันไม่ใช่ไม่ดี…” (มาโกโตะ)

ผมมองดูของดำๆบนจานของผม

ไม่ นี่มันถ่านชัดๆเลย ไม่ใช่เหรอ?

มันจะไม่ฆ่าผม ผมเดาว่า…

ผมตั้งในมุ่งมั่นและยกตะเกียบ แต่ซา-ซังนำจานไปในความรวดเร็ว

“โอเค นี่เป็นอาหารวันนี้ ทากัตซูกิ-คุง ชั้นอยากจะเอาให้ดูว่าฟูจังทำเต็มที่เพื่อทำมัน” (อายะ)

ซา-ซังเปลี่ยนเป็นอาหารดีๆด้วยรอยยิ้ม

“ชั้นจะไปปลุกลู-จัง” (อายะ)

ซา-ซังเตาะแตะไป

ผมมองดูหน้าของฟูเรีย-ซัง

เธอเลี่ยงสายตาอย่างกระอักกระอ่วน

“...ชั้นจะทำมันดีกว่านี้ครั้งหน้า” (ฟูเรีย)

“อ้า…โอเค” (มาโกโตะ)

มีอะไรเหรอ?

นี่มันหายาก

หลังจากนั้น ลูซี่ตื่นขึ้น เราเลยกินอาหารเช้าด้วยกันทุกคน

◇◇

ผมนำแขนของผมผ่านแขนเสื้อเสื้อโค้ทของผม วางมีดไว้ที่เอว และโยนเงินเข้าไปในกระเป๋า

‘งั้นตอนนี้ ผมควรจะไปที่ไหนวันนี้?’ คือที่ผมคิด แต่ลูซี่เรียกผมให้หยุด

“มาโกโตะ นายมีแผนจะไปไหน?” (ลูซี่)

“เอ๋? ตระเวนไปทั่ว” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง รู้ว่าวันนี้วันอะไรมั้ย?” (อายะ)

“...หืม? ผมมีนัดวันนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

มาดูกัน แผนกับลูซี่และซา-ซัง…ผมไม่มีนี่ ใช่มั้ย?

“วันนี้เป็น {พิธีมอบเหรียญรางวัล} ให้กับคนที่มีส่วนร่วมในการกำจัดลอร์ดปีศาจ ไม่มีใครบอกนั่นกับนายเหรอ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังบอกผมระหว่างที่แปรงแมวดำ

“อ๊ะ!” (มาโกโตะ)

ใช่ ใช่

มันวันนี้เหรอ?

“นั่นเกือบไปแล้ว มันเป็นมาโกโตะที่เราพูดถึงที่นี่ ดังนั้นเค้าน่าจะไม่กลับมาจนถึงกลางคืนแน่เลย” (ลูซี่)

“โซฟี่-จังบอกนาย ไม่ใช่เหรอ?! เห้อ ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

หืมม แน่นอนว่าผมรู้สึกว่าเธอจะบอกอย่างนั้นกับผมขณะที่เธอไป

มันช่วยไม่ได้ ดูเหมือนผมจะอยู่ที่โรงแรมวันนี้

ผมฝึกที่โรงแรมซักพักเพื่อฆ่าเวลา

เจ้าหญิงโซเฟียมาตอนหลังเที่ยง

“นั่นโล่งใจ นายอยู่ที่นี่อย่างถูกต้อง” (โซเฟีย)

“น-เแน่นอน” (มาโกโตะ)

“อย่าโกหก มาโกโตะ นายลืม” (ลูซี่)

“โซฟี-จัง ทากัตซูกิคุงมีแผนจะออกไปข้างนอกวันนี้ด้วย~” (อายะ)

อ้าา เธอเปิดเผยผมอย่างง่ายดาย

เจ้าหญิงโซเฟียได้ทำหน้า ‘เห้อ’ ขณะที่เธอจ้องผมเบาๆ

“งั้น ไปกันเถอะ” (โซเฟีย)

เรามุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์ด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย

◇◇

“ช่างเป็นจำนวนคนที่น่าประทับใจ…” (มาโกโตะ)

มีคนมากกว่าเวลาที่ซากุไร-คุงได้เป็นกัปตันอีก

เพราะมีสมาชิกของทั้งหกประเทศอยู่ที่นี่

ลูซี่ ซา-ซัง ฟูเรีย-ซัง และผมได้เข้าร่วมในฐานะคนของประเทศแห่งน้ำ

มีคนหลายคนมารวมกันที่นี่แล้ว แต่มันดูเหมือนพวกเขารอราชาของไฮแลนด์ และขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 5

มันดีที่พวกคนใหญ่คนโตมาสาย

ไม่มีอะไรทำ

ผมได้ใช้ลูกบอลน้ำเพื่อเล่นบางอย่างที่คล้ายกับแจ็คโทนเพื่อฆ่าเวลา และฟูเรีย-ซังถาม ‘ทำอย่างอื่นได้มั้ย?’ และมันได้เข้ามาในหัวผม และเราได้เล่นไปทั่วกับเวทมนตร์หลายอย่าง

เจ้าหญิงโซเฟียดุเรา พูดว่า ‘ทำตัวดีๆ’

คนกลุ่มหนึ่งได้เข้าหาเราน่าจะหลังจากที่เห็นความวุ่นวายที่เราสร้าง

มันเป็นชายแก่ที่ดูอ่อนโยนเมื่อมองผิวเผิน แต่ตาของเขาคม

ชุดของเขาคือชุดที่เหมือนนักบวชใส่ แต่มันฉูดฉาดกว่าคนนั้นรอบๆ

โป้ป-ซามะของโบสถ์ไฮแลนด์

มีเทมพลาร์อยู่ข้างหลังเขา

“ขอโทษที่รบกวน ผู้คนของโรเซส”

“ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์โรม่า พอมาคิดว่าท่านอุส่าห์ที่มาหาเราด้วยตัวเอง…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียรีบทักทายเขา

“ชั้นมีธุระที่นี่ ดังนั้นชั้นควรจะเป็นคนที่มา”

โป้ป-ซามะพูดคำนี้และหันหน้าหาผม

“ฮีโร่ของโรเซส-โดโนะ ชั้นขอขอบคุณคุณในการปราบลอร์ดปีศาจ”

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

ผมตอบระหว่างที่ป้องกัน

คนนี้เกลียดผมที่เป็นสาวกของเทพมาร ใช่มั้ย?

“ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะขอให้นายเปลี่ยนศาสนามาเป็นของอัลเธน่า-ซามะตอนนี้เลย แต่เจ้าหญิงโซเฟียจะไม่อนุญาติเรื่องนั้น แต่ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเปลี่ยนศาสนาเป็นของเทพธิดาเออร์-ซามะ ใช่มั้ย? เพราะทั้งหมดคุณเป็นฮีโร่ของโรเซส”

“นั่น…เออร์-ซามะได้อนุญาตมัน…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตอบแทนผม

“มันไม่ใช่เรื่องของการอนุญาติหรือไม่ ชีวิตประจำวันของเรานั้นต้องขอบคุณการปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์-ซามะ เราซาบซึ้งกับเรื่องนี้ และมีหน้าที่ที่จะรับใช้พวกเค้า การอนุญาติให้สาวกของเทพมารเป็นฮีโร่นั้น…บางอย่างแบบนั้นต้องไม่เกิดขึ้น”

“น-นั่น…” (โซเฟีย)

น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของโป้ปทำให้เจ้าหญิงโซเฟียหวั่นไหว

(พูดแบบนั้นอีกแล้ว…) (มาโกโตะ)

ผมระวังเรื่องนี้

(มันน่ารำคาญที่ผู้ศรัทธาของอัลเธอน่าหัวแข็ง ใช่มั้ยล่ะ?) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะพูดกับผม

“แต่มาหยุดการคุยนั่นไว้ก่อนตอนนี้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-โดโนะเป็นคนที่มีส่วนร่วมใหญ่ที่สุดเป็นหมายเลข 2 ในพิธีมอบเหรียญรางวัลวันนี้ ชั้นจะใช้เวลาเพื่อเกลี้ยกล่อมคุณ”

โอ้? โป้ปถอนตัวง่ายอย่างคาดไม่ถึง

เจ้าหญิงโซเฟียทำสีหน้าโล่งใจ

“ปัญหาคือออราเคิลแห่งความมืดนั่น”

โป้ปได้มองฟูเรีย-ซังดั่งเขามองอริของชีวิต

“.......”

ฟูเรีย-ซังเงียบ

“ในไม่กี่วัน เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสจะฟื้นคืนชีพ และแม้อย่างนั้น การเกิดใหม่ของแม่มดแห่งภัยพิบัติที่ทรยศมนุษยชาติเมื่อ 1,000 ปี่ก่อน และไปอยู่ฝั่งของปีศาจ ยังเดินไปทั่วได้อย่างอิสระ ชั้นจะพูดมันตรงนี้! การฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสจะติดต่อกับออราเคิลแห่งความมืดอีกครั้ง เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น โดยพื้นฐานแล้วมันคือเราถือหนอนไว้กับตัวเรา เราไม่สามารถปล่อยให้ออราเคิลแห่งความมืดเป็นอิสระได้”

“แต่โนเอล-ซามะพูดว่าเราจะร่วมมือกับออราเคิลแห่งความมืดนะ…” (โซเฟีย)

“เจ้าหญิงโนเอลนั้นมีปัญหา…ไม่ต้องพูดถึงการยกเลิกการเลือกปฏิบัติกับกึ่งสัตว์และกึ่งมนุษย์ เพื่อแสดงมันกับเลือดสกปรกด้วยมันแค่…”

คำนั้นทำให้หน้าของฟูเรีย-ซังเปลี่ยนไปอันตราย

นี่มันแย่แล้ว

ผมพูดขึ้นก่อนที่ฟูเรีย-ซังจะพูดอะไรบางอย่าง

“เจ้าหญิงให้ความร่วมมือในการหยุดกบฏที่เกือบจะเกิดขึ้นในซิมโฟเเนีย เธอจะไม่เปลี่ยนไปอยู่ฝั่งของปีศาจในเวลาครั้งนี้” (มาโกโตะ)

“เจ้าหญิง…? ตอนนี้เมื่อคุณมาพูดนั่น คุณเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด ใช่มั้ย ช่างโง่เขลา…แม้ว่าการเป็นแค่สาวกของเทพมารนั้นเลวร้ายพอแล้ว”

ตาแก่นี่พูด ‘เทพมาร’ ‘เทพมาร’ กับเทพธิดาที่ผมติดตาม…แต่ยังไงซะ ผมเดาว่าเธอเห็นมันก่อน

“แต่มันจริงที่ว่าเธอให้ความร่วมมือกับเราในอดีต แทนที่จะขังเธอไว้ในคุกใต้ดิน เราให้เธอกักตัวอยู่ในห้องรับแขกได้ ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ไม่ควรจะมีปัญหา ใช่มั้ย? มา มากับเรา”

“?!”

เทมพลาร์ล้อมเรา

เฮ้ย เฮ้ย แกใช้กำลังเกินไปแล้ว!

ลูซี่ ซา-ซังและผมรีบก้าวมาข้างหน้าเพื่อปกป้องฟูเรีย-ซัง

อัศวินของประเทศแห่งน้ำสับสน แต่พวกเขาก็ขยับเขามาเพื่อปกป้องเราด้วย

มันจบที่การตั้งท่ายืนดั่งประเทศแห่งน้ำได้เผชิญหน้ากับเทมพลาร์ของไฮแลนด์

เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้ดี…?

“นี่มันมีปัญหา…แต่ชั้นไม่อยากจะใช้วิธีที่รุนแรงนะ…”

โป้ปได้ทำสีหน้ามีปัญหา (น่าจะเป็นการแสดง) และกอดอกของเขา

มันใช่กำลังเกินจะคิดไปแล้ว

“เฮ้ ลุงโป้ป เราลักพาตัวคนนั้นไม่ได้เหรอ?”

เสียงที่เหลาะแหละสะท้อน

‘มันคือใคร?’ คือที่ผมคิด และมันเป็นหนึ่งในเทมพลาร์

หน้านั้นคือ…

“นายต้องไม่ทำอย่างนั้น ฮีโร่แห่งแสงอเล็กซานเดอร์”

“ช่างปวดหัว ผมจะหุบปากพวกเค้าด้วยการตีทีเดียว” (อเล็กซ์)

ฮีโร่แห่งแสงอเล็กซ์พูดด้วยรอยยิ้มบนหน้าของเขา

…เขาเป็นแบบนี้เหรอ?

“หยุด อเล็กซ์ อัลเธน่า-ซามะจะไม่อนุญาติความป่าเถือนแบบนั้น ยังไงซะ ถ้างั้น ผู้คนของประเทศแห่งน้ำ เมื่อความรู้สึกของคุณเปลี่ยนไป ได้โปรดมาหาที่โบสถ์ที่ยิ่งใหญ่ของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา เราจะคอยจ้องออราเคิลแห่งความมืดที่นั่น เมื่อการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สำเร็จอย่างปลอดภัย เราจะปล่อยเธอเป็นอิสระ ชั้นจะขอตัวตอนนี้…”

“อ้าา ดูเหมือนนายจะโดนไว้ชีวิต~” (อเล็กซ์)

พูดสิ่งนี้ โป้ปและฮีโร่แห่งแสงจากไปกับเทมพลาร์

นั่นมันอะไรกัน…?

“คนนั้นเป็นแบบนั้นมาตลอดเหรอ…?” (ลูซี่)

“เขาไม่พูดซักนิดก่อนหน้านี้ ใช่มั้ย?” (อายะ)

ดูเหมือนลูซี่และซา-ซังก็มีความประทับใจแบบเดียวกัน

นิสัยของเขาเปลี่ยนไปมากเกินไป…

“จึ!” (ฟูเรีย)

ฟูเรียได้จึ้ปากในความรำคาญที่ขมขื่น

“เจ้าหญิง มันโอเค” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว ออราเคิลแห่งความมืด ประเทศแห่งน้ำเป็นพวกพ้องของเธอ” (โซเฟีย)

“...ขอบคุณ” (ฟูเรีย)

สีหน้าของฟูเรีย-ซังเบาลงเบาๆกับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟียและผม

แม้อย่างนั้น มันปวดประสาท

มันอาจจะไม่ดีที่จะอยู่ในไฮแลนด์นานเกินไป…

◇◇

“นายกรัฐมนตรีมีอะไรจะกล่าวครับ”

มีปัญหา แต่ผู้เข้าร่วมมาถึงและพิธีเริ่มขึ้น

คนแรกคือนายกรัฐมนตรี จากนั้นขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า และราชวศ์ได้ทำการทักทาย

และทันทีที่มันเริ่มขึ้น ผมสังเกตุ…

…พิธีนี่มันสุดยอดแห่งความนานใช่มั้ย?

เอ๋? วันนี้จะจบด้วยงานนี้เหรอ?

“โซเฟีย รู้กำหนดการของวันนี้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ของพิธีเหรอ? มันอยู่ที่นี่” (โซเฟีย)

โปรแกรมที่เจ้าหญิงโซเฟียเอาให้ผมดูมันเป็นกำหนดการที่ยาวเหยียดที่ทำให้ผมเวียนหัว

พูดถึงแล้ว ตาผมมันเกือบจะสุดท้าย

ผมจะต้องรอพร้อมจนถึงตอนนั้น

ผมก็มองดูแถวของผู้เข้าร่วม

-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่สีขาว-ซามะ (ไม่อยู่)

-แม่มดสีแดงโรซาลี-ซามะ (ไม่อยู่)

(มันดีที่เป็นอิสระจัง!) (มาโกโตะ)

ฮ่าาา…น่าเบื่อมาก

ผมแอบออกไปไม่ได้เหรอ…?

〈โซเฟีย ชั้นหิวน้ำ ชั้นเลยจะไปกินน้ำ〉 (มาโกโตะ)

ผมกระซิบกับเจ้าหญิงโซเฟียข้างผม

〈...ได้โปรดกลับมาเมื่อชื่อของนายถูกเรียก โอเคมั้ย?〉 (โซเฟีย)

เธอชี้เรื่องนี้ออกมาระหว่างที่มองผมด้วยสายตาตัดสิน

แต่ผมได้รับอนุญาติจากเจ้าหญิง (ผมไม่ได้)

มาฆ่าเวลาที่ไหนซักแห่งเถอะ

-ซ่อน

เพื่อที่จะไม่เกะกะคนอื่น ผมใช้สกิลเพื่อออกมา

〈มาโกโตะ นายจะไปไหน?〉 (ลูซี่)

〈ทากัตซูกิ-คุง?〉 (อายะ)

〈อัศวินของชั้น?〉 (ฟูเรีย)

สมาชิกปาร์ตี้ทั้งหมดเรียกผม

พวกสาวๆกระตือรือร้นเกินไปแล้ว

〈ไปเดินเล่นแป้ป…〉 (มาโกโตะ)

〈เดี๋ยว ชั้นจะไปด้วย〉 (ลูซี่)

〈อ๊ะ ไม่แฟร์ ลู-จัง ชั้นด้วย ชั้นด้วย!〉 (อายะ)

〈เอ๋?! เดี๋ยว ถ้าอัศวินของชั้นไป ชั้นจะไปด้วย!〉 (ฟูเรีย)

อุว้า มันรู้สึกว่ามันจะเปลี่ยนเป็นกลุ่มใหญ่

〈งั้น เราจะไปไหนกัน ทากัตซูกิ-คุง?〉 (อายะ)

ผมไม่มีที่ที่ผมอยากจะไป

มีเวลาเยอะก่อนที่ชื่อผมจะถูกเรียก

แต่มันจะไม่ดีที่จะไปไกลเกินไป

หลังจากที่คิดซักพัก…

〈เมื่อสงสัย ไปที่บ้านของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ〉 (มาโกโตะ)

〈เออ๋…ไม่ใช่ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีตอนเช้าเหรอ?〉 (ลูซี่)

〈บ้านของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมันมืดและมันผ่อนคลายยากอ่ะ…〉 (อายะ)

ลูซี่ และซา-ซังดูเหมือนจะไม่ชอบความคิดนั้น

‘ชั้นเดาว่าชั้นจะไม่ไป’ ลูซี่พูด และซา-ซังได้ ‘ชั้นด้วย’

〈แล้วเธอล่ะ เจ้าหญิง?〉 (มาโกโตะ)

〈บ้านของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่สีขาว หือห์…ชั้นจะไปคุยกับเธอที่ลงมือกับอัศวินของชั้น〉 (ฟูเรีย)

ดูเหมือนฟูเรีย-ซังจะมากับผม

เราใช่ซ่อนเพื่อออกมาจากที่ยืนของคนดูอย่างซ่อนๆ

เนื่องจากมีพิธีอยู่ อัศวินที่เดินรอบๆปราสาทไฮแลนด์มีไม่กี่คน

มีคนเฝ้าระวัง แต่พวกเขาไม่สนใจเรา

เราสามารถจะมาถึงบ้านของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้โดยไม่มีปัญหา

“สวัสดี~” (มาโกโตะ)

ผมมอบคำทักทายและเข้าไปในบ้าน

ฟูเรีย-ซังตามหลังผมมาอย่างประหม่า

พึ่งเทียนที่ส่องสว่างห้องและมองกลางคืน เราเดินที่ทางเดิน

ช่างเป็นบ้านที่แปลก

เมื่อเรามาถึงห้องที่ลึกเข้ามาข้างใน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้นอนอยู่บนโซฟาใหญ่

หน้าตอนหลับของเธอเป็นของเด็กทั่วไป

“เธอหลับอยู่ อัศวินของชั้น มันโอเคที่จะเข้ามาทั้งแบบนั้นเหรอ?” (ฟูเรีย)

“มันโอเค มันโอเค เพราะทั้งหมดชั้นเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่คิดว่าการเป็นอัศวินผู้คุ้มกันมันนำมาซึ่งเรื่องนั้นนะ…” (ฟูเรีย)

“รอจนกว่าเธอจะตื่นเถอะ” (มาโกโตะ)

“โอเค…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ทำหน้าทึ่งกับผม

ยังไงซะ โอเค

ผมตัดสินใจที่จะคุ้ยห้อง

…ไม่ ผมจะไม่ขโมย

ผมแค่ดู ดู

มีหนังสือและอุปกรณ์เวทมนตร์เยอะมากๆในห้องของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ

จริงๆแล้วผมอยากจะดูห้องนี้ให้นานๆตั้งแต่เวลานานมาแล้ว

ฟูเรีย-ซังได้ตรวจหนังสือเก่าที่อยู่บนชั้นวางหนังสือด้วยความสนใจที่มากมาย

ผมสงสัยว่ามีอุปกรณ์เวทมนตร์ที่น่าสนใจอยู่รอบๆนี้มั้ย และเข้าห้องที่ลึกเข้าไปข้านใน

ถ้ามันมีบางอย่างน่าสนใจ ผมจะให้เธอให้ผมยืม

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“นี่…อะไร?” (มาโกโตะ)

ข้างหลังของชั้นวางหนังสือมากมาย มีช่องเปิดเหมือนมันถูกซ่อน

ตรงกลางนั้น มีกล่องสีเหลี่ยมใหญ่

ก่องมันใหญ่พอที่จะมีบางคนอยู่ข้างใน

ที่คือ…หีบศพ ใช่มั้ย

หีบศพสีดำสนิท

ทำไมมีหีบศพอยู่ข้างในห้อง…?

เป็นไปได้มั้ยว่านี่เป็นเตียงของเธอเพราะเธอเป็นแวมไพร์?

แต่เธอนอนอยู่บนโซฟาตอนนี้

หืมม นี่มันจะเป็นอะไรไปได้?

เปิดมันไม่ได้นะ…

ทันทีที่ผมเข้าหาหีบศพเล็กน้อย…

“เฮ้ย”

“อะ?!”

หัวใจผมกระโดด

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโผล่มาข้างหลังผม

“ช่างเป็นอันธพาล แอบเข้ามาระหว่างที่ชั้นหลับ ลักหลับเหรอ?”

“ใช่ นั่นถูกแล้ว” (มาโกโตะ)

“นายเป็นไอ้โง้รึเปล่า มันคนจะมีคนที่พาผู้หญิงมาลักหลับหรอก มานี่”

“โอเค” (มาโกโตะ)

เราได้คุยกันเบาๆขณะที่เรากลับมาที่ที่เธออยู่ก่อนหน้า

เราไม่ได้แตะหีบศพที่ผมเห็นก่อนหน้า

“งั้น นายมีธุระอะไร? พิธีจัดอยู่ ใช่มั้ย?”

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหลับอยู่ ดังนั้นชั้นต้องอยู่ข้างเธอในฐานะอัศวินผู้คุ้มกัน” (มาโกโตะ)

ผมพูดสิ่งนี้ด้วยรอยยิ้ม

“โฮ่ ช่างเป็นคำพูด”

เธอตอบด้วยรอยยิ้มของเธอ

หลังจากนั้น ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเทชาให้ผมและฟูเรีย-ซัง

ช่างใจดี

ผมจิบมัน

ผมคิดเกี่ยวกับว่าจะพูดเรื่องอะไรดี แต่ฟูเรีย-ซังได้เงียบผิดปรกติ

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดแทน

“ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว ชั้นจะเดินทางไปไกลพรุ่งนี้”

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ กองทัพของราชามอนสเตอร์ทะเลฟอร์เนียสเห็นว่าปรากฏขึ้นที่ประเทศแห่งดิน”

“เอ๋? ไม่ใช่ว่านั่นแย่จริงๆเหรือ?!” (มาโกโตะ)

นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาจัดพิธีมอบเหรียญรางวัล

“มันน่าจะเพื่อตรวจดูเรา เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพในไม่นาน พวกเค้าน่าจะไม่โจมตีอย่างจริงจัง”

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ฟอร์เนียสเป็นลอร์ดปีศาจที่ปกครองมอนสเตอร์ทะเล

ถ้าสนามรบใกล้ทะเล ผมก็ทำบางอย่างได้ด้วย ดังนั้นผมสนใจนิดหน่อย

“ชั้นอาจจะเปลี่ยนหัวเรื่อง แต่…ผู้ใช้สปิริต-คุง ออราเคิลแห่งความมืด ระวังโป้ปนะ เค้าได้เสนอคำแนะนำที่จะทำให้นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น เพราะเค้าพูดอย่างนั้น เค้าต้องมีแผนบางอย่างแน่”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโยนหัวเรื่องของคนที่เพิ่งมีเรื่อง

“เราได้ถูกโยนไปในสถานการณ์ที่น่าปวดหัว เกี่ยวกับเรื่องนั้นไม่นานมานี้เอง” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้คิ้วขมวดดั่งเธอจำอารมณ์ที่ไม่น่าพึงพอใจของเมื่อกี้นี้

“โป้ปยุคนี้เป็นคนเกลียดพวกนอกศาสนาถึงจุดสูงสุด มันดูเหมือนเค้าจะมีเหตุผลสำหรับเรื่องนั้น… แต่ชั้นอยากให้ความขัดแย้งภายในเก็บไว้มีหลังจากที่กำจัดลอร์ดปีศาจแล้ว”

“เห็นด้วย” (มาโกโตะ)

ผมเห็นด้วยอย่างสมบูรณ์กับที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด

แต่เห็นท่าทางของโป้ป ผมไม่คิดว่ามันจะเรียบง่ายนะ

ในทันทีนั้น ผมถามบางอย่างที่เข้ามาในใจของผม

“เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ฮีโร่แห่งแสงอเล็กซาเดอร์อยู่ด้วยกันกับโป้ป-ซามะ เขาเป็นคนแบบไหนกัน?” (มาโกโตะ)

“คนนั้น หือห์… ชั้นก็ไม่รู้จักดีด้วยเหมือนกัน ชายคนนั้นได้ปรากฏตัวมากระทันหันประมาณครึ่งปี่ก่อนอยู่ๆก็มา

แม้แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะก็ไม่รู้ หือห์

“แต่ความสามารถเค้าของจริงๆ พอมาคิดว่ามีฮีโร่ที่มีมานาและออร่ามากขนาดนั้นอยู่นอกออฟฟิสจนถึงตอนนี้ ชั้นคิดว่าผู้คนที่มีทักษะของทวีปทิศตะวันตกได้ถูกขุดไปหมดแล้ว… บางทีพวกเค้าอาจจะนำเค้ามาจากนอกทวีป ชั้นสงสัยว่าเขาอาจจะมาจากโลกคู่ขนาน แต่…มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น”

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

เขาเป็นคนประหลาด

นิสัยของเขาต่างจากก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

“พ-พูดถึงแล้ว…!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังที่เงียบจนถึงตอนนี้ได้เข้าหาปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเหมือนเธอมุ่งมั่นตั้งใจตัวเอง

“หืม?”

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ! ได้โปรดอย่าทำให้อัศวินของชั้นเป็นอัศวินผู้้คุ้มกันของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาติจากชั้นได้มั้ย?!” (ฟูเรีย)

“โฮ่ห์?”

เธอยิ้มเขี้ยวโผล่ออกมากับคำพูดของฟูเรีย-ซัง

“เธออิจฉาเหรอ?”

“น-นั่นไม่ใช่อย่างนั้น! พูดอะไรน่ะ?!” (ฟูเรีย)

“มีมากกว่าหนึ่งไม่ใช่สถานการณ์ที่หายาก มันไม่มีความไม่สะดวกจริงๆกับมัน”

ใช่ ใช่ คุณต้องได้รับบัฟทุกอย่างเท่าที่คุณทำได้!

“ผู้ใช้สปิริต-คุงใช้ 4 ใน 5 สัญญาหลักๆ…ชั้นแนะนำมัน แต่ 4 เยอะแล้ว สัญญาเลือดอาจจะไม่จำเป็น”

“หืม?” (มาโกโตะ)

4?

สัญญาที่ผมมีอยู่ตอนนี้คือ:

-สัญญาวิญญาณกับโนอาห์-ซามะ

-สัญญาคำพูดกับฟูเรีย-ซัง

-สัญญาเลือดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“มีแค่ 3 นี่” (มาโกโตะ)

“นายพูดอะไรน่ะ? ชั้นไม่ได้สังเกตุมาก่อน แต่นายได้ทำสัญญากายกับนักเวทย์ผมแดงแล้ว ยังไงซะ มันดูเหมือนว่ามันเป็น {สัญญาชั่วคราว} ดังนั้นมันไม่ขึ้นมาในโซลบุค แต่ชั้นเห็นมันได้ด้วยประเมิน”

…หืม?

นักเวทย์ผมแดง…ไม่ต้องสงสัยว่าเธอพูดถึงลูซี่

ลูซี่และผมทำสัญญากายเหรอ?

“อ-อัศวินของชั้น…นาย…ตั้งแต่เมื่อไหร่?” (ฟูเรีย)

เมื่อผมมองไปข้างๆ มีฟูเรีย-ซังสั่นอยู่ดั่งเธอมองคนทรยศ

ไม่ เดี๋ยว นี่มันเข้าใจผิด

…มันเป็นอย่างนั้น ใช่มั้ย?

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord