ตอนที่แล้วบทที่ 21 - ชีวิตในโรงเรียน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 23 – เจอกับซิงไห่เย่ว

บทที่ 22 - การเติบโตของเสี่ยวจิน


“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่” หลังจากผมเตรียมพร้อมที่จะไปเรียน เสียงหม่าเคอเรียกหาผม

“มีอะไร?”

“พี่ใหญ่ ผมรู้แล้วว่าคนที่อัดผมเมื่อวานเป็นใคร” หม่าเคอบอกผมพร้อมหายใจหอบ

“ใคร?” หม่าเคอเรียกความสนใจจากผมได้

“พี่ใหญ่ ดูเหมือนว่ามันยังมีความหวัง ผู้ชายคนนั้นเป็นพี่ชายของคนที่ผมตามจีบ! ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าผมยังมีหวัง” หม่าเคออธิบายอย่างตื่นเต้น

“โอ้ จริงรึ? งั้นก็ไม่แย่ นายไม่ต้องไปแก้แค้นแล้ว”

“แน่นอน ผมไม่แก้แค้นแล้ว ผมจะสามารถไปทุบตีพี่ชายของภรรยาในอนาคตได้ยังไง?”

“อะไรนะ! ความสัมพันธ์ของพวกนายยังไม่เริ่มต้นขึ้นด้วยซ้ำ! ตอนนี้พวกเขาอยู่ชั้นปีไหน?” ได้ยินผมถามออกไป หม่าเคอเริ่มดูจะประหม่า

“เด็กผู้หญิงนั่นไม่เลวเลย ตอนนี้เธออยู่ชั้นปีที่ 3 เธอแก่กว่าพวกเรา 2 ปี เป็นนักเวทย์ธาตุน้ำ พี่ชายเธอเป็นคนเก่งมาก เป็นตัวแทนนักเรียนของปี 4 เป็นนักเวทย์ไฟ ผมได้ยินว่าเขาติดอันดับ 1 ใน 10 ของโรงเรียน!”

“ว้าว! แล้วนายยังกล้าไปยุ่งกับน้องสาวของเขาอีก ฉันล่ะชื่นชมความกล้าของนายจริง ๆ” ผมพูดอย่างมีความสุขกับความโชคร้ายของเขา

“ความรักมันมีพลัง ผมต้องสู้ สู้เพื่อที่จะชนะ” สีหน้าของหม่าเคอเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

ผมพูดยิ้ม ๆ “งั้นก็ทำให้ดีที่สุด แค่อย่าโดนคนอื่นกระทืบตายก็แล้วกัน”

“พี่น่ารำคาญจริง ๆ พี่ทำให้ผมหมดกำลังใจรู้มั้ย? ปะ! รีบไปเรียนกันเถอะ”

ระหว่างที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่ ความสนใจของผมอยู่ที่หม่าเคอ ดูเหมือนว่าเขากำลังวางแผนอะไรบ้างอย่าง เดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว เดี๋ยวก็หัวเราะคิกคัก ดูแล้วน่าสนุก ผมปาบอลกระดาษไปที่เขา เขาขมวดคิ้วใส่ผม ตอนที่ผมกำลังวอกแวกอยู่ ก็ได้ยินเสียงอาจารย์เรียก

“จางกง ตอบคำถามนี้”

“อะ! โอะ! ครับอาจารย์”

“เวทย์เคลื่อนย้ายระยะไกลคืออะไร?” อาจารย์เห็นผมไม่ได้สนใจฟังเนื้อหาที่เธอกำลังอธิบายอยู่ เธอเลยตั้งใจเลือกให้ผมตอบคำถาม

ฮ่าฮ่า! คำถามนี้ หมู ๆ เลย

“เวทย์เคลื่อนย้ายระยะไกลใช้ธาตุมิติเป็นพื้นฐานในการเคลื่อนที่ระยะไกลทันที  มันเหมือนเป็นการเปิดช่องเส้นทางในจินตนาการผ่าอากาศเพื่อเดินทางผ่านไป ด้วยเวทย์มนต์มิติระดับสูงจะสามารถพาผู้อื่นร่วมทางไปด้วยได้ แต่อัตราการประสบความสำเร็จจะต่ำมาก นอกจากนักเวทย์จะเชี่ยวชาญในการควบคุมพลังเวทย์อย่ามาก ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไม่ยอมใช้เวทย์นี้” ผมค่อย ๆ ตอบคำถามด้วยความภาคภูมิ ในขณะที่จ้องหม่าเคอไปด้วย

“ถูกต้อง นั่งลงได้จางกง คำตอบของเธอดีมาก แต่ว่านะ ต่อไปเธอต้องตั้งใจฟังบทเรียนด้วย”

เมื่อถูกอาจารย์เตือน ผมรู้สึกอายหน่อย ๆ แต่รับคำ “ครับ อาจารย์” ผมไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองฟุ้งซ่านอีก ผมตั้งใจฟังบทเรียนตลอดทั้งช่วงเช้าอย่างเหนื่อยอ่อน ผมอยากจะรีบกลับไปนอน

ผมอดทนอยู่จนถึงบ่าย หลังจากที่ผมกับหม่าเคอกินข้าวกลางวันเสร็จ เจ้าหมอนั่นรีบไปดำเนินโครงการจีบสาวขนาดใหญ่ของเขา แก่แดดจริง ๆ ส่วนผมแค่ต้องการกลับไปนอน ผมกลัวว่าเดี๋ยวถ้าอดนอนมาก ๆ จนขอบตาดำ มันจะเสียภาพพจน์ของวีรบุรุษ

หลังจากการนอนอย่างมีความสุข ผมรู้สึกถึงธาตุแสงเต็มเปี่ยมอยู่ในร่างกายของผม ต่อให้พลังเวทย์ของผมไม่สามารถเพิ่มได้แล้ว แต่การที่มีพลังไปทั้งตัวยังให้ความรู้สึกที่ดี ผมเปิดม่านที่หน้าต่างเพื่อมองออกไปนอกห้อง ว้าว! มันมืดแล้ว ผมหลับไปนานทีเดียว ไม่ดีแล้ว ผมต้องรีบไปกินข้าวก่อนที่จะไม่เหลืออะไรให้กิน

ด้วยความเร็วแสง ผมมาถึงโรงอาหาร ยังทัน ถึงโรงอาหารกำลังจะปิด แต่ก็ยังขายอาหารอยู่ ผมรีบกินอาหารของคน 3 คนอย่างรวดเร็วเหมือนพายุบุแคม

“ว้าว! นั่นมันถังข้าวธาตุแสง! นายดู เขากินเข้าไปขนาดนั้นได้ยังไง”

“อือ! เขาดูเหมือนหมูเลย”

ผมได้ยินเสียงซุบซิบนินทาดังมาจากข้างหลัง พวกเขาจะมาสนใจทำไมว่าใครจะกินข้าวมากแค่ไหน น่ารำคาญจริง ๆ แต่ผมทนได้ แค่ไม่ต้องสนใจพวกเขา ผมรีบกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นก็รีบไปที่ป่าหลังโรงเรียนที่เจอกับตาเฒ่าชุดขาวคราวก่อน แล้วอัญเชิญเสี่ยวจินออกมา

เจ้าตัวน้อยนี่กินน้อยมาก เมื่อเทียบกับผม ผมกินข้าวในขณะที่มันกินธาตุแสงที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของผม (มันก็ไม่เหนื่อยยากขนาดนั้น ก็แค่นอนอย่างตั้งใจ)

ว้าว! มันโตเร็วมาก มันไม่ได้กินธาตุแสงทั้งหมดนั้นโดยเปล่าประโยชน์ “แกมันถังข้าวน้อย! แกก็ตะกละเหมือนกัน!” เสี่ยวจินไม่ตอบสนองอะไร แค่ใช้หัวถูกับมือของผมไม่หยุด มันโตขึ้นเกือบ 3  เท่าของขนาดตอนที่มันเกิด ตอนนี้ตัวยาวประมาณ 2 ฟุต ใหญ่เกือบเท่าแก้วน้ำ “มาดูกันว่า แกก้าวหน้าขึ้นบ้างมั้ย?”

หลังจากพูด ผมเริ่มสั่งเสี่ยวจินในใจ ไม่เลว ผมไม่ได้เสียธาตุแสงไปเปล่า ๆ ตอนนี้เสี่ยวจินสามารถใช้เวทย์มนต์แห่งแสงทุกอย่างที่ผมใช้ได้ทั้งหมด แค่มันยังไม่สามารถดูซับธาตุแสงในอากาศได้ด้วยตัวเองเท่านั้น

(หมายเหตุของผู้เขียน: สัตว์เวทย์แบบเติบโต จะโตเร็วมากในช่วงแรก ๆ และสามารถเรียนรู้เวทย์มนต์ของเจ้านายได้ สัตว์เวทย์แบบลำดับขั้นจะเรียนรู้ได้เพียงแค่เวทย์ที่อยู่ในระดับเดียวกับมันเท่านั้น เมื่อสัตว์เวทย์เติบโตขึ้น แน่นอนการโจมตีด้วยร่างกายของมันก็จะเพิ่มขึ้นด้วย)

ผมเรียกเสี่ยวจินกลับเข้าร่างอย่างมีความสุข “ปะ! เสี่ยวจิน พวกเรารีบกลับไปนอนต่อเถอะ นายกำลังโต ต้องนอนเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ”

หลังจากที่เงาของผมค่อย ๆ ลับหายไป นักเวทย์เฒ่าคนเดิมปรากฏตัวขึ้นบนยอดไม้ “เจ้าสัตว์เวทย์ตัวเล็กนี่ไม่น่าจะเป็นแค่ประเภทเติบโตธรรมดา ๆ มันโตเร็วเกินไป ข้าไม่แน่ใจว่ามันมีอะไรพิเศษ แต่เจ้าเด็กนี่ต้องมีทางของตัวเองในการเติบโตแน่ ๆ ข้าต้องรับเขาเป็นศิษย์ให้ได้ อืมม!” ไม่ใช่ว่าผมไม่เคารพผู้อาวุโส ผมแค่ไม่รู้ว่าเขาแอบดูผมอยู่ ผมแค่จะรีบกลับไปนอน แต่ผมเจอเจ้าผมเขียวอยู่ในห้อง

“จางกง คราวก่อนเป็นความผิดของฉัน ได้โปรดอย่าโกรธเลยนะ!” เจ้าผมเขียว โยนหินถามทางด้วยการขอโทษผม

“ไม่มีปัญหา แค่ต่อไปก็อย่ามากวนฉันอีกก็พอแล้ว ฉันจะนอนแล้ว”

“จางกง ฉันได้ยินว่าเพื่อนนาย หม่าเคอ ถูกอัดมาอีกแล้ว ดูเหมือนจะหนักไม่ใช่เล่นเลยนะ”

หวา! ไม่มีทาง! สภาพเขาแย่กว่าเมื่อวานอีก

“หม่าเคอ ทำไมนายไม่ไปหาอาจารย์ให้ช่วยรักษาให้?”

“พี่ใหญ่ พี่มาแล้ว ผมไม่กล้าไปเพราะกลัวถูกไล่ออก ในโรงเรียน เราจะถูกไล่ออกถ้ามีเรื่องกัน (แต่การประลองได้รับการอนุญาต)

“เลยมาให้ฉันรักษาให้? ธาตุแสงผู้ยิ่งใหญ่ ตอบรับคำขอของข้า เยียวยาสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าของข้า!” ถึงผมจะหัวเราะเยาะหม่าเคอที่ยังดึงดันจะจีบสาว แต่เขาก็ยังเป็นน้องเล็กของผมอยู่ดี ผมจะไม่สนใจเขาได้ยังไง คราวนี้เจ้าหมอนี่คงจะเข็ดแล้วล่ะ แต่หม่าเคอพูดบางอย่างที่ทำให้ความคิดของผมสะดุดลงออกมา

“พี่ใหญ่ ขอบคุณ! วันนี้ผมรู้ชื่อเธอแล้วล่ะ”

ผมรู้สึกล่องลอย มองไปที่เขาด้วยความรู้สึกว่าผมมองคนบ้าอยู่

“พี่ใหญ่ ทำไมมองผมแบบนั้น?”

“ถ้าเธอยอมบอกชื่อให้นายรู้ ทำไมนายยังโดนอัดกลับมาอีก?”

“ฮิฮิ ผมรู้ชื่อเธอ เพราะพี่ชายเธอเรียกชื่อเธอออกมา แล้วพี่ชายเธอยังบอกอีกว่าถ้าผมยังตามเธออยู่อีก จะหักขาผม ผมว่าผมคงต้องรออีกหน่อย ถ้าเกิดเดินไม่ได้น่าจะลำบากแย่ พี่ใหญ่ พี่รักษาคนขาหักได้มั้ย??” ผมรู้สึกว่าเขาเริ่มงี่เง่าขึ้นเรื่อย ๆ โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้อง ไม่อย่างนั้นถ้ามีคนรู้ว่าผมมีน้องเล็กที่น่าไม่อายอย่างนี้ ผมคงไม่มีหน้าจะไปเจอใคร

จากในห้องของหม่าเคอ เสียงครวญครางดังออกมา

“พี่ใหญ่ อย่าตีผม! ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมเถอะ....”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด