ตอนที่ 2 ชิมสมุนไพร
“อั้ก เจ็บ!”
ในที่สุด เจียงหมิงก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาโยนขวานทิ้งและนั่งลงบนพื้นหายใจหอบหนัก
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าใครสักคน ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างตื่นตระหนก
แต่เจียงหมิงไม่เสียใจ
“หากเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าจะต้องสร้างปัญหามากมายให้กับข้าแน่ๆ ดังนั้นข้าทำได้แต่ขอให้เจ้าเสียสละตัวเองเพื่อส่วนรวม”
บาดแผลที่หน้าอกของเขาค่อยๆ ปิดสนิท เจียงหมิงมองไปที่ศพข้างๆเขา ไม่มีความสงสารใดๆ แต่เป็นเพราะเขาเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ของตนเอง
“ถ้าไร้ซึ่งพลัง ชีวิตของเจ้าก็เปรียบเสมือนดิน ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถเหยียบย่ำพวกมันได้”
ตามความทรงจำของร่างเก่าของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้พบกับผีเฒ่าหวงในวันนี้ เมื่อขายหญ้าเมฆเพลิงต้นนี้ เขาก็อาจจะถูกขูดรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ดีและอาจนำมาซึ่งหายนะนองเลือด
หากโชคดีพอ เขาจะได้หนึ่งร้อยเหรียญทองแดงเก็บไว้ในกระเป๋า ไม่ต้องพูดถึง30ตำลึงเงิน
“ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป มันคงน่าหดหู่มากเกินไป”
มีหลายวิธีในการซ่อนตัว
ทำตัวเป็นเต่าหดหัว หลบซ่อนจนถึงกาลอวสาน แต่เขาจะยังคงกลายเป็นเต่าชราที่กระดองเต็มไปด้วยรอยขีดเขียน
“เต๋าแห่งการหลบซ่อนไม่ใช่เต๋าที่ขี้ขลาด การแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นที่สามารถอยู่รอดได้อย่างมั่นคง ดังนั้น เป้าหมายแรกของข้าคือการฝึกฝนวรยุทธอย่างลับๆ เพื่อแข็งแกร่งขึ้นและมีชีวิตที่ดีขึ้น”
เจียงหมิงตั้งเป้าหมายในใจ เขาเดินไปที่ด้านล่างของหน้าผาเพื่อหยิบพลั่วที่ร่วงหล่น ตะกร้าสมุนไพร และสิ่งของอื่นๆ พร้อมที่จะออกไป
สำหรับศพของ ผีเฒ่าหวงเขาไม่ได้กังวลมากนัก ในความทรงจำของเขา ผู้ชายคนนี้มักจะอยู่คนเดียว โดยปกติจะขึ้นเขาเป็นเวลาหนึ่งถึงสองเดือนและไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น แต่ทุกครั้งที่เขากลับมา เขาจะได้กำไรมามากมายเสมอ
เมื่อมีคนนึกถึงเขาได้ ร่างกายของเขาคงถูกสัตว์ป่าแทะจนไม่เหลือแล้ว
“ทุกปี จะมีคนเก็บสมุนไพรอย่างน้อยสามหรือสี่คนตกจากหน้าผา เจอหมาป่า หรือกินเห็ดพิษ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”
“ยังไงเจ้าก็ตายไปแล้ว แถมตอนนี้อากาศยังร้อนมากและการฆ่าเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าไม่สามารถถูกแทงโดยเปล่าประโยชน์ได้” เจียงหมิงพึมพำกับตัวเอง มือของเขาเอื้อมออกไปหาร่างของผีเฒ่าหวงแล้วและเริ่มคลำหา
มีเหรียญทองแดงประมาณยี่สิบเหรียญ ผงไล่แมลง และอาหารแห้งจำนวนหนึ่ง
"นี่อะไร?" เจียงหมิงเบิกตากว้าง
เขาพบแท่งเงินสองอันซึ่งถ้าคำนวณแล้วน่าจะมีราคาประมาณ1-2ตำลึงเงิน
“เขารวยขนาดนี้เลยเหรอ” เจียงหมิงตกใจมาก
ตำลึงเงินไม่ใช่สิ่งของธรรมดา
หนึ่งตำลึงเงินเทียบเท่ากับหนึ่งพันเหรียญทองแดง คนเก็บสมุนไพรธรรมดาคงไม่สามารถเก็บเงินได้มากขนาดนั้นในเวลาไม่กี่ปี นับประสาอะไรกับการนำมันติดตัวไปด้วยเมื่อขึ้นภูเขา
“ผู้ชายคนนี้มีความลับ” หัวใจของเจียงหมิงเต้นเร็วขึ้น เขาคลำหาของบนร่างผีเฒ่าอย่างระมัดระวังขึ้น
อย่างไรก็ตาม เขาไม่พบสิ่งใดเลยหลังจากผ่านไปนาน ในขณะที่เขากำลังจะยอมแพ้ เขาก็พบสิ่งผิดปกติ
บนเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของผีเฒ่าหวงมีรอยสีขาวที่ไม่สะดุดตา มันไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนผ้าเนื้อหยาบแต่เหมือนหนังสัตว์คุณภาพสูง
เจียงหมิงฉีกหนังสัตว์ขนาดฝ่ามือออกแล้วมองไปรอบ ๆ
“นี่มัน....” เขาหรี่ตา
ด้านหลังของหนังสัตว์เต็มไปด้วยอักขระสีดำสนิทขนาดเล็กหนาแน่น
เจียงหมิงสามารถอ่านมันได้อย่างคร่าว ๆ เพราะร่างเก่าของเขาเคยเรียนรู้วิธีการอ่านจากเพื่อนบ้านเก่า
“ใบสั่งยา?”
ในที่สุด เจียงหมิงก็เข้าใจว่าทำไม ผีเฒ่าหวงถึงรวยมากและดูเหมือนว่าเขาขาดฉีและเลือดอยู่เสมอ
มันเป็นใบสั่งยาที่ใช้เลือดมนุษย์เป็นยาหลัก แต่มีไว้สำหรับสัตว์
หลังจากนกและสัตว์ร้ายทั่วไปกินยานี้ พวกมันสามารถพัฒนาร่องรอยวิญญาณและจะค่อยๆ เชื่อฟังผู้ที่ให้เลือดแก่พวกมัน
ในความทรงจำของร่างเก่าของเขา ผีเฒ่าหวงเคยเลี้ยงสัตว์เช่นแมว สุนัข กระต่าย และอื่น ๆ
“ดูเหมือนว่าเขาใช้เลือดของตัวเองปรุงยาและให้สัตว์หาสมุนไพรให้เขา เขาจึงทำเงินได้มากมาย”
อย่างไรก็ตาม ในความทรงจำของเขา ผีเฒ่าหวงมักจะเปลี่ยนสัตว์เลี้ยงบ่อยๆ
ท้ายที่สุด แม้แต่คนเก็บสมุนไพรที่มีประสบการณ์ก็ยังได้รับบาดเจ็บบนภูเขาหากพวกเขาไม่ระวัง—ไม่ต้องพูดถึงสัตว์เลี้ยงที่เพิ่งพัฒนาร่องรอยจิตวิญญาณ มันเป็นเพียงอาหารเสริมสำหรับสัตว์ป่าในภูเขา
ส่วนสาเหตุที่ผีเฒ่าหวางไม่เลี้ยงสัตว์ป่าบนภูเขาโดยตรง เจียงหมิงเดาว่าเป็นเพราะสัตว์ป่านั้นเชื่องได้ยากกว่าและต้องใช้ยาในปริมาณที่สูงกว่า
ผีเฒ่าหวงเป็นเพียงคนธรรมดา หลังให้ยาหมาและแมวธรรดา ฉีและเลือดของเขาก็หมดลงแล้ว เขาจะกล้าเชื่องสัตว์ป่าได้อย่างไร?
“สำหรับคนทั่วไป นี่เป็นเพียงวิชาต้องห้ามที่ทำร้ายร่างกาย อย่างไรก็ตาม ปัญหาเหล่านี้ไม่ส่งผลกับข้า!”
ดวงตาของ เจียงหมิงสว่างขึ้น เขารู้สึกว่าใบสั่งยานี้อาจมีส่งผลอย่างมากต่อชีวิตของเขา
เขาเก็บหนังสัตว์ไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เอาเงินและอาหารแห้งกลับไป และไม่แตะต้องสิ่งที่เหลืออยู่ของ ผีเฒ่าหวงเพราะอาจมีคนอื่นจำมันได้
เมื่อนึกถึงเส้นทางเก็บสมุนไพรตามปกติ เจียงหมิงสวมหมวกไม้ไผ่เก่าๆ ถือตะกร้าสมุนไพรและเดินต่อไปบนภูเขา
ระหว่างทาง เจียงหมิงยังเลือกสมุนไพรบางอย่างตามความทรงจำของเขา แต่บางอันก็ดูคล้ายกันมาก ดังนั้นเขาจึงได้แต่ชิมเพื่อแยกแยะ
สำหรับนักเก็บสมุนไพรคนอื่นๆ การกินสมุนไพรแบบสุ่มๆเป็นการกระทำที่อันตรายอย่างยิ่ง แต่สำหรับ เจียงหมิง เขาสามารถรู้ว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อยเพียงเท่านั้น
แม้ว่ามันจะเป็นสมุนไพรที่มีพิษ แต่มันก็ทำให้ท้องของเจียงหมิงเจ็บปวดเพียงชั่วครู่เท่านั้น
ต่อมา เจียงหมิงได้ลองชิมพืชและสมุนไพรทั้งหมดที่เขาเห็นตามทางและจัดหมวดหมู่ไว้ในใจของเขา
“ปวดท้อง! มีพิษ!”
“สดชื่น แต่มันทำให้ข้าท้องเสีย!”
“อืม… มันขมและมีพิษเล็กน้อย อาจจะมีผลทางยาที่ไม่รู้จัก!”
“รสชาติใช้ได้ มีลักษณะคล้ายกับใบมันเทศ เก็บไว้กินเป็นมื้อค่ำได้”
“เห็ดพิษ?”
เวลาค่อยๆผ่านไป เจียงหมิงเดินทางผ่านภูเขาลึกและป่าเก่าแก่ เขาผลัดใช้เครื่องมือ เช่น พลั่ว จอบเล็ก และเคียวในการเก็บสมุนไพร ทักษะการเก็บสมุนไพรของเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างช้าๆ
ตั้งแต่เขาข้ามมาเป็นนักเก็บสมุนไพร เขาวางแผนที่จะเล่นบทนี้ให้ดีก่อน ดังคำกล่าวที่ว่า หาจะเชี่ยวชาญในแต่ละสาขา จะต้องพยายามอย่างหนักเพื่อทำความคุ้นเคยกับทักษะ
พลบค่ำในภูเขามาเยือนอย่างเงียบ ๆ โดยไม่รู้ตัว ต้นสนสีเขียวดูเข้มขึ้น หินภูเขาสลัวๆ และเงาของต้นไม้แกว่งไกวในหมอก
อย่างไรก็ตามอากาศเริ่มร้อนและอบอ้าว เมฆดำทะมึนลอยอยู่บนท้องฟ้าราวกับว่ากำลังจะมีฝนตก
เจียงหมิงยกตะกร้าสมุนไพรขึ้นไหล่ เร่งความเร็วและรีบไปที่หน้าผาตามความทรงจำของเขา
กลางคืนบนภูเขาอันตรายกว่ากลางวัน แมลงมีพิษและสัตว์ร้ายแฝงตัวอยู่ทุกหนทุกแห่ง และมันง่ายที่จะเกิดปัญหาใหญ่หากไม่ระวัง คนเก็บสมุนไพรทุกคนมีจุดซ่อนตัวที่คุ้นเคยหลายแห่ง
ในไม่ช้า เมฆมืดก็ปกคลุมแสงอาทิตย์สุดท้าย และมีเฟียงฟ้าร้องแผ่วเบา
เบื้องหน้าของเจียงหมิงก็มีหน้าผาหินปรากฏขึ้นในที่สุด มันดูเหมือนสัตว์ประหลาดสีดำที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า
เขาปีนขึ้นไปและผลักเถาองุ่นแห้งออกไป ทันใดนั้นถ้ำเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
ในถ้ำมีหม้อดินแตก ชามแตกสองใบ กิ่งไม้แห้งสองสามอัน และมูลสัตว์แห้งจำนวนหนึ่ง
“โชคดีที่ข้าจำถูก” เจียงหมิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาวางตะกร้าสมุนไพรและของที่แตกหักแล้วทำความสะอาดถ้ำเล็กน้อย
บูม!
ทันทีที่เขาทำสิ่งนี้เสร็จ เสียงฟ้าร้องก็ระเบิดขึ้นอย่างกะทันหัน และเม็ดฝนขนาดใหญ่ก็ร่วงหล่นลงมาในพริบตา
แตก!
ฟ้าแลบส่องสว่างไปทั่วป่า ในความเงียบสงัด สิ่งมีชีวิตทั้งหมดหยุดนิ่ง เสียงลม ฝน ฟ้าร้อง และฟ้าแลบเป็นเหมือนลางร้าย กระทบจิตใจของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดและทำให้พวกมันสั่นสะท้านด้วยความกลัว
“คืนนี้ปลอดภัย” เจียงหมิงยิ้ม
บางครั้งสัตว์ก็ฉลาดกว่ามนุษย์และรู้วิธีเคารพอำนาจแห่งสวรรค์ พวกมันจะไม่วิ่งหาอาหารในเวลานี้
เขาถือหม้อที่แตกไปที่ทางเข้าถ้ำ ล้างมันด้วยน้ำฝน จากนั้นกลับมาพร้อมกับหม้อที่มีน้ำฝน พร้อมที่จะทำแกงแสนอร่อยเป็นมื้อค่ำ
หลังจากใช้เวลานานในการใช้หินเหล็กไฟ ในที่สุดเขาก็จุดไฟที่ไม้แห้งสำเร็จ เจียงหมิงวางหม้อดินเผาบนเตาที่ก่อขึ้นเองและเริ่มเตรียมส่วนผสม
ส่วนผสมหลักคือหญ้าเมฆเพลิง เจียงหมิงหั่นมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วโยนลงในหม้อพร้อมกับใบที่ดูเหมือนใบมันเทศ
หญ้าเมฆเพลิงมีค่ามาก แต่ เจียงหมิงต่อต้านการกักตุนสิ่งของและไม่เคยใช้มัน
“หญ้าเมฆเพลิงนี้สามารถทำให้ผีเฒ่าหวงกล้าฆ่าคน และยังทำให้คนอื่นเต็มไปด้วยความโลภ แทนที่จะเสี่ยงต่อสู้เพื่อหนึ่งร้อยเหรียญทองแดง ข้ากินเองมันอาจจะดีกว่า”
เขาดูอยากรู้อยากเห็น “ข้าได้ยินมาว่าสิ่งนี้สามารถบำรุงฉีและเลือดได้ เป็นสมุนไพรเสริมพลังที่ยอดเยี่ยมสำหรับผู้ฝึกยุทธ ข้าสงสัยว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม?”
ตอนนี้ร่างกายของเจียงหมิงอ่อนแอมาก เขากระตือรือร้นที่จะฝึกฝนวรยุทธเพื่อทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เขาตั้งตารอพลังของหญ้าเมฆเพลิง
จากนั้น เขาก็หยิบกองเห็ดสีสันสดใสออกมาจากตะกร้าสมุนไพรแล้วยัดเข้าไปในหม้อดิน เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายในขณะที่มองดูพวกมันกลิ้งไปมาในน้ำเดือด
ชาติก่อนเขาอยากกินมันแต่ไม่กล้า ในชีวิตนี้ ในที่สุดเขาก็มีโอกาสทำเช่นนั้น
“ข้าได้ยินมาว่ายิ่งมีพิษมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอร่อยเท่านั้น”
ในไม่ช้ากลิ่นหอมที่เข้มข้นก็อบอวลในอากาศทำให้เจียงหมิงรู้สึกหิวมากขึ้น
ข้างนอกถ้ำ ฝนตกพรำๆ ในยามค่ำคืน
ในถ้ำฟืนกำลังแตกและแกงหนาข้นกำลังเดือดปุดๆ
เจียงหมิงนั่งเงียบ ๆ และความคิดทุกประเภทก็แวบเข้ามาในหัวของเขา
ความงุนงงของการมาถึงโลกใหม่ ความกลัวที่จะถูกค้นพบว่าเป็นอมตะ ความตื่นเต้นที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นและสำรวจสิ่งที่ไม่รู้จัก...
อารมณ์นับพันค่อยๆปลดปล่อยออกมา เหลือเพียงสายฝนที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ในเมื่อข้าอยู่ในกระดานหมากนี้แล้ว จะไปกลัวอะไรอีกเล่า?”
