7. ปมของปัญหา
เบอร์รี่รู้สึกถึงการเชื่อมโยงกับแสงสว่างที่อยู่ภายในคริสตัล
มันเป็นความเชื่อมโยงที่แข็งแกร่งและใกล้ชิดมากจนเมื่อมอบคริสตัลให้วิลเลียมแล้ว
มันเหมือนกับแยกเอาส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณของเธอออกไป
เมื่อวิลเลียมรับคริสตัลไปจากเธอ แสงสว่างเหล่านั้นก็ไม่ได้จางหายไป
“เดินเข้ามาดูใกล้ๆสิ”
วิลเลียมชี้ไปที่คริสตัลและขยับตัวให้เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอทำตามโดยไม่รู้ตัว
"มองผ่านจุดขาวที่มีอยู่เต็มคริสตัลเข้าไปดีๆ เจ้าเห็นจุดแสงสีแดงและสีทองเหล่านี้ไหม"
เธอสังเกตเห็นพวกมันแล้ว จึงพยักหน้า
"จุดพวกนี้มีอะไรพิเศษหรือ?"
เธอถามอย่างความคาดหวังว่าจะได้ยินอะไรใหม่ๆ
แต่สิ่งที่วิลเลี่ยมกำลังจะพูดมันทำให้ชีวิตเธอพลิกผัน!
“เจ้ามีจิตวิญญาณคู่”
วิลเลียมบอกข่าวที่น่าตกใจที่เขาเพิ่งรู้หลังเห็นผลทดสอบให้เธอทราบ
“จิตวิญญาณคู่?”
เธออ้าปากค้างอยู่สักสองสามวินาทีอย่างประหลาดใจ ก่อนที่ถามอย่างสงสัย
“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน”
“เป็นไปตามคาด ในท้ายที่สุดผู้ที่มีวิญญาณคู่จะต้องเผชิญกับความตายเมื่อถึงคอขวดที่เก้าสิบเก้า เหมือนที่เจ้าเป็นอยู่ตอนนี้”
“ต… ตายเลยหรือ… เจ้าพูดว่าตายหรือ!”
สีหน้าเธอซีดลงทันที เธอไม่รู้ว่าทำไมจึงไม่สงสัยในสิ่งที่วิลเลียมพูด
ราวกับว่าเธอกำลังฟังคำแนะนำของยอดปรมาจารย์
“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้น อย่างน้อยตราบเท่าที่เจ้าไม่ฝืนทะลวง”
เขาพูดในขณะที่คิดในใจว่าเหตุการณ์เก่ามันกลายเป็นเรื่องที่น่าสงสัยมากขึ้น
ปรมาจารย์จิตวิญญาณที่จากตระกูลใหญ่ที่มีจิตวิญญาณคู่…
แต่การตายของเธอในชาติที่แล้วมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?
'ข้าจะช่วยเจ้าเอง'
เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ อาจารย์เขาสอนให้ต้องตอบแทนความมีน้ำใจอย่างไม่เห็นแก่ตัว
แถมเขาไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครอีกด้วย ทั้งในชีวิตที่แล้วและในชีวิตนี้
ไม่ใช่แค่วันนี้ที่เธอช่วยเขา แต่มีอีกหลายครั้งก่อนหน้านี้
ตอนนี้เขาถือว่าความช่วยเหลือของเขาเป็นการชดใช้หนี้ทั้งหมดที่มีต่อเธอ
"แล้ว... ตอนนี้ข้าควรจะทำยังไง?"
เธอถามอย่างโล่งใจที่ยังไม่ตกอยู่ในอันตราย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเร็วๆ นี้
“และจิตวิญญาณคู่นี้มันคืออะไร?”
“เจ้าคงรู้ว่าคนเราเกิดมาพร้อมกับจิตวิญญาณที่ฝึกฝนได้ แต่ในกรณีของเจ้า เจ้ามีจิตวิญญาณที่แตกต่างกันสองดวงอยู่ในตัวเจ้า”
“พวกมันคือจุดสีแดงและสีทองใช่ไหม?”
เธอชี้ไปที่คริสตัลในมือเขาก่อนจะเอนตัวไปมองพวกมันใกล้ๆ
“สีแดงน่าจะเกี่ยวข้องกับวิญญาณมังกรไฟของข้า? แล้วแสงสีทองนี้ล่ะ? มันคือจิตวิญญาณอะไร?”
วิลเลียมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดว่า
"แสงสีแดงเกี่ยวข้องกับจิตวิญญาณของตระกูลเจ้า แต่แสงสีทองนี้เกี่ยวข้องกับจิตวิญญาณอีกดวง มันจัดว่าเป็นศัตรูของมังกรทุกตัว... จิตวิญญาณฟีนิกซ์!"
"อะไรนะ?!!"
เธอเป็นเด็กฉลาด เป็นอัจฉริยะ จึงเป็นเรื่องง่ายที่เธอจะเข้าใจสิ่งที่วิลเลียมพูด
"ทำไมข้าถึงมีจิตวิญญาณที่เป็นปรปักษ์กับจิตวิญญาณมังกรในตัวข้า"
เธอมองดูร่างกายของเธอราวกับว่าสำรวจมันเป็นครั้งแรก วิลเลียมได้แต่ถอนหายใจ
ตามที่อาจารย์เขาเคยกล่าวไว้ว่า ภัยพิบัติต่างๆ แท้จริงแล้วมันคือพรที่ปลอมแปลงตัวมา
“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือ สภาพของจิตวิญญาณของเจ้าและความเกี่ยวเนื่องของพวกมันกับการหยุดชะงักในการเลื่อนระดับของเจ้า”
เขาพูดก่อนรอให้เธอตั้งใจฟังมากขึ้น
“จิตวิญญาณทั้งสองในตัวเจ้ากำลังต่อสู้กันเพื่อแย่งกันครอบครองร่างของเจ้า ถ้าปล่อยให้พวกมันพัวพันกันและต่อสู้กันแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าเจ้าจะพยายามแค่ไหน พลังวิญญาณของเจ้าจะไม่ขยับเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่นิ้วเดียว!”
“ที่เจ้าพูดมามันฟังดูสมเหตุสมผลดีเหมือนกัน…”
เธอหยุดคิดในสิ่งที่เขาพูดอยู่นาน
เธอไม่มีความรู้และประสบการณ์เหมือนที่วิลเลียมมี แต่เธอเป็นเด็กฉลาด
ด้วยคำอธิบายง่ายๆ ของวิลเลี่ยม ทำให้เธอตระหนักถึงปัญหาที่มี
และรู้สาเหตุที่อยู่เบื้องหลังปัญหาของเธอ
"แล้วข้าควรจะทำอย่างไรต่อไป"
ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายเมื่อนึกถึงสิ่งที่วิลเลียมพูด
"เจ้าบอกว่าเจ้าแก้ปัญหาได้ใช่ไหม"
เสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวังอย่างมาก แม้เธอจะพยายามทำตัวให้แข็งแกร่ง
โดยไม่ใส่ใจกับสภาพปัจจุบันของเธอ แถมเธอยังมักพูดติดตลกเกี่ยวกับเรื่องนี้
ทำเหมือนกับภัยพิบัตินี้เป็นเรื่องเบาๆที่ทำอะไรเธอไม่ได้
แม้เธอจะเห็นพ่อของเธอตื่นตระหนกกับอาการของเธอ แต่ก็พยายามมองว่ามันเป็นเรื่องขำๆ
แต่ลึกๆในใจเธอรู้ดีว่าเธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เธอไม่ได้เพิกเฉยต่อการติดอยู่ในคอขวดนี้เลย
ใครจะไปใจเย็นอยู่ได้ในสถานะเช่นนี้
เธอใช้เรื่องตลกเข้าช่วยเมื่อล้มเหลวที่จะจัดการกับปัญหาที่แท้จริง
ลึกๆแล้วเธออยากจะผ่านพ้นสถานการณ์นี้ไปให้ได้
เธอต้องการหาทางออก แต่ทุกสิ่งรอบตัวบอกว่าเธอไม่มีทางออก
เธอจึงตัดสินใจทำเหมือนไม่สนใจมัน
แทนที่จะมานั่งร้องไห้อย่างขมขื่นกับมันหรือกล่าวโทษโชคชะตาเพราะคำสาปนี้
แต่ยามค่ำคืนของวันนี้ ในบริเวณรอบนอกของป่าแห่งคำอธิษฐาน
ในที่สุดเธอก็พบแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อันมืดมิดแล้ว
มันมาจากคนที่เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ
จากคนที่ไม่เคยถูกมองว่าจะสามารถช่วยเธอได้!
เธอไม่หรอกรู้ว่าวิลเลียมจะช่วยเธอได้จริงหรือไม่ แต่เธอเลือกที่จะเชื่อเช่นนั้น
เธอตัดสินใจที่จะเชื่อในตัวเขา
ความรู้สึกนี้ถูกถ่ายทอดผ่านดวงตาที่เบิกกว้างและน้ำเสียงจริงใจที่มีต่อวิลเลียม
แล้วอย่างนี้เขาจะไม่ช่วยเธอได้อย่างไร?
"มันมีวิธีแก้ไข"
เขาพูดช้าๆ
"แต่มันต้องใช้เวลา ใช้ทรัพยากรมากมาย รวมทั้งความพยายามอย่างมากของเจ้า"
“ข้ายอมทำทุกอย่าง”
เธอพูดด้วยท่าทีที่แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง
“ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อแก้ปัญหานี้! ส่วนรางวัลของเจ้า…”
เธอหยุดลงชั่วคราว เธอไม่ได้หยุดเพราะตระหนี่ แต่เพราะอารมณ์ที่ท่วมท้น
เธอพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกจากดวงตาของเธอ
ถ้ามีใครรักษาอาการเธอได้ เธอก็เต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป
นั่นคือคำสัญญาลับๆที่เธอให้ไว้กับตัวเองเมื่อนานมาแล้ว
ความมั่งคั่ง? ทรัพยากร? พลัง? ไม่ว่าวิลเลี่ยมอยากได้อะไร เธอก็จะมอบให้เขา
แม้ว่าเขาจะต้องการร่างกาย จิตวิญญาณ และหัวใจของเธอ เธอก็ยินยอมเช่นกัน
“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องรางวัล”
แต่วิลเลียมไม่ใช่คนชอบฉวยโอกาส เขาไม่ใช่คนแบบที่เธอคิดว่าผู้ช่วยชีวิตจะเป็น
“ข้าทำสิ่งนี้เพื่อช่วยเจ้าในฐานะเพื่อนของข้า”
