ตอนที่ 172 ชีวิตที่ยังไม่อยากแต่งงาน(ฟรี)

ตอนที่ 172 ชีวิตที่ยังไม่อยากแต่งงาน

  คลื่นคลื่น~

เสียงฟ้าร้องคำรามอยู่เบื้องบน มีแสงสว่างวูบวาบจากฟ้าแลบอยู่เป็นระยะแสงจากสายฟ้าวิ่งเป็นเส้นยาวแตกกิ่งก้านแขนงเหมือนกับกิ่งไม้ที่มีแสงสีน้ำเงินเหมือนดั่งว่าจะแย่กท้องฟ้าให้แตกเป็นเสี่ยงๆ

ก้อนเมฆสีดำมืดทะมึนก่อตัวรวมกันเป็นก้อนขนาดใหญ่ไม่มีทีท่าแห่งการยอมจำนน

ดูดกลืนสายฟ้าที่เป็นแสงสว่างวูบวาบอยู่ภายใน และหลายครั้งหลายคราก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าเป็นเส้นทางยาวออกมายังภายนอก

ลมพัดแรงมาพร้อมกับสายฝนถาโถมเข้าโจมตีตึกรามบ้านช่องในตัวเมืองที่มีประชากรกว่า 30 ล้านคน อย่างรุนแรงและราวกับว่าจะไม่ยอมลดละเป็นระยะเวลานาน

  การเข้าครอบคลุมและโจมตีระหว่างสายฝนและสายลม ดำเนินไปจนถึงเที่ยงคืนก่อนที่จะสิ้นสุดลง กลายเป็นฝนปรอยๆ และโปรยปรายลงมายังโลก

   ข้างนอกหนาวจัด แต่ห้องสวีทสุดหรูของโรงแรมแกรนด์ไฮแอทกลับอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ

  เมฆที่อ่อนกำลังลงเหลือเพียงจางๆและบางเบาฝนหยุดตก

  โคมไฟตั้งโต๊ะข้างเตียงยังคงเปิดอยู่ และแสงสีส้มจางๆ ส่องลงมาบนเตียงใหญ่

  จิ้หยู ที่มีใบหน้าสีแดงสดและผมยุ่งเหยิง พิงแขนของ เกาจิ้ง ยังรับรู้ถึงรสชาติของความรู้สึก

  ลักยิ้มตื้นขึ้นเผยยิ้มหวาน

  เกาจิ้ง ก้มศีรษะลงและจูบที่หน้าผากของเธอ แล้วถามอย่างสงสัย "ไหนคุณบอกว่าหลังจากรวมตัวงานสังสรรค์เลี้ยงรุ่นจะอยู่นอนกับเพื่อนร่วมชั้นในคืนนี้ไม่ใช่เหรอ"

  หลังจากที่ เกาจิ้ง กลับไปที่โรงแรมในตอนกลางคืน เขาอาบน้ำและท่องอินเทอร์เน็ตได้สักพัก และกำลังจะเข้านอนพักผ่อน

  จู่ ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์จากจี้หยู

  พี่สาวจี ขอให้เขาลงมารับเธอที่ล็อบบี้ของโรงแรมแกรนด์ไฮแอท

   เกาจิ้ง รู้สึกประหลาดใจมาก

  แต่เมื่อเห็นว่า จี้หยู เมานิดหน่อย เขาก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

  ผลก็คือ เมื่อพวกเขากลับมาที่ห้อง ก็ได้ร่วมบรรเลงเพลงกันทันทีจบไปหลายเพลงด้วยกัน

  แม้ว่าจะใช้แรงกายและหยาดเหงื่อไปมาก แต่ จิ้หยู ก็ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ในเวลานี้

  เธอยิ้มอย่างอย่างเศร้าซึม: "ห้องถูกจองหมดแล้ว จากนั้นพวกเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากที่บ้านและพากันกลับ"

  ตอนที่ จี้หยู เรียนมหาวิทยาลัย เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมห้องสามคน

  เพื่อนร่วมชั้นสองคนมาที่งานคืนสู่เหย้านี้ และพวกเธอได้นัดกันเพื่อทบทวนมิตรภาพก่อนนอนในตอนเย็น

  เพื่อนร่วมชั้นสองคนของ จิ้หยู แต่งงานและมีลูกแล้ว

  คนโตอายุสามหรือสี่ขวบ ส่วนคนเล็กเพิ่งอายุได้หนึ่งสัปดาห์ และเด็กๆเหล่านั้นอยู่ไม่ได้หากไม่มีแม่

  จี้หยู ทำอะไรได้อีก?

  เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับมาหา เกาจิ้ง เพื่อรับความอบอุ่น

  หลังจากฟังคำบ่นของพี่สาวจี เกาจิ้ง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: "นี่เป็นเรื่องปกติจริงๆ"

  จิ้หยู รู้สึกผิดหวัง: "ใช่"

  เกาจิ้ง ถามว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณอยากเป็นแบบพวกเขา แต่งงานและมีลูกไหม"

"ยังไม่มีอารมณ์แบบนั้น"

  จี้หยู ชำเลืองมองเขาและพูดว่า "ถึงแม่จะเตือนฉันทุกวัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ"

  เธอและเพื่อนร่วมห้องสองคนไม่ได้เจอกันมาสองหรือสามปีแล้ว

  แต่ฉันก็ติดต่อกันตลอด และมักจะดูรูปที่อีกฝ่ายโพสต์

  และสามารถพบกับเพื่อนตัวจริงเป็นๆได้แล้ววันนี้

  จี้หยู ตระหนักว่าแม้แต่รองพื้นก็ไม่สามารถปกปิดความอ่อนล้าบนใบหน้าของพวกเธอได้ และตรงหางตาก็มีริ้วรอยอย่างเห็นได้ชัด!

  โดยพื้นฐานแล้วหัวข้อของคุณแม่สองคนนั้นแยกออกจากลูกๆไม่ได้

   ไม่มีอุดมคติของความสนุกสนานและความกระตือรือร้นเหมือนในอดีตอีกแล้ว

   พวกเธอทั้งหมดอายุยังไม่เกินสามสิบ

  แต่ว่า จิ้หยู รู้ว่าพวกเธอเองก็มีความสุขในการใช้ชีวิตแบบครอบครัวเช่นกัน

  อย่างไรก็ตาม ความสุขแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอตามหา

   อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ในตอนนี้

  จี้หยู พูดอย่างจริงจัง: "พวกเราผู้หญิงไม่ต้องพึ่งผู้ชายหรอก!"

  เธอไม่ต้องการใช้เวลาที่ดีที่สุดในชีวิตไปกับงานบ้านที่ไม่รู้จบ

  มอบความเยาว์วัยและความมีชีวิตชีวาทั้งหมดของเธอเพื่อแลกกับผมหงอกและริ้วรอยลึก

   "ฉันวางแผนที่จะรอจนกว่าฉันจะอายุ 45 ค่อยคิดเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เทคโนโลยีก้าวหน้ามาก การอยากมีลูกจึงเป็นเรื่องง่าย สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการมีความสุขกับชีวิตของตัวเอง!"

   "ถ้าคุณเจอผู้หญิงที่คุณอยากแต่งงานด้วย..."

  เธอกอด เกาจิ้ง แล้วพูดว่า "งั้นฉันจะออกไปตามความคิดริเริ่มของฉันเอง ดังนั้นคุณไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องนี้"

   เกาจิ้ง ส่ายหัว

  แตกต่างจากผู้สนับสนุนการไม่แต่งงานที่ไม่ต้องการแต่งงานจริงๆ แต่ยังไม่พบคนที่พวกเขาต้องการแต่งงาน จี้หยู คิดว่าการแต่งงานไม่เหมาะกับเธอจริงๆ

   และ เกาจิ้ง ก็ไม่มีความตั้งใจในเรื่องนี้

  เมื่อเขาเพิ่งได้สมอทองแดงและเชี่ยวชาญในการผ่านไปสู่โลกใบใหญ่ เกาจิ้ง ก็เพียงแค่เสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อสำรวจโลกใหม่ด้วยแนวคิดในการแสวงหาความมั่งคั่งในขณะที่รับความเสี่ยง

   ตอนนี้เขามีอำนาจพิเศษและความมั่งคั่งมากมาย

  หัวใจของการสำรวจไม่ได้หายไป แต่แข็งแกร่งขึ้น!

  เพราะ เกาจิ้ง ต้องการปีนภูเขาที่สูงขึ้น มองเห็นโลกที่กว้างขึ้น และกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอย่างแท้จริงและไปให้สุดเท่าที่จะไปได้

  ถนนสายนี้เต็มไปด้วยอันตราย

  แต่เขาไม่เสียใจเลย

  ดังนั้น เกาจิ้ง จึงไม่ต้องการที่จะลากคนอื่นลงมา และเขาไม่ต้องการมีโซ่ตรวนมากเกินไป

   เหมาะกับความคิดของ จิ้หยู ที่สุด

  เขาพูดกับหญิงสาวสวยในอ้อมแขนของเขา: "ถ้าคุณไม่ไป ผมจะไม่ยอมแพ้!"

  ประโยคหนึ่งจุดไฟรักของพี่สาวขึ้นมาทันที

  พายุกำลังมา!

   ละเว้นอีก 10,000 ตัวอักษรซึ่งอ่านแล้วไม่มีความหมายแต่สามารถเข้าใจได้

  เช้าวันต่อมา ท้องฟ้าปลอดโปร่งและพระอาทิตย์ก็ฉายแสงแรงกล้า

  รุ่นพี่ยังไม่ตื่น

  เกาจิ้ง รู้สึกว่าร่างกายของเธอแย่และบอบบางมาก สงสัยว่าเขาควรจะสอนท่วงท่าสองสามท่าจาก ตำราสงครามในถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่ ให้เธอหรือไม่

  ตัวอย่างเช่น การพบกันของมังกรและพยัคฆ์ การล้างหัวใจและปกป้องชีวิต การปรับแต่งรูปร่างด้วยของเหลวหยก การทำให้เทพเจ้าและออร์ฟิสบรรพบุรุษสงบลง...

  จี้หยู ยังไม่ฟื้นจนกระทั่งใกล้เที่ยง

  อาหารเช้าและอาหารกลางวันรวมอยู่ในห้องอาหารของโรงแรม

  ในระหว่างมื้ออาหาร เกาจิ้ง เล่าให้พี่สาวจี ฟังเกี่ยวกับ การผจญภัย ของเขาเมื่อวานนี้

  รวมถึงกระบวนการ ปราบปรามการปลอมแปลง

  เขารู้สึกว่ามันไม่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กับการที่มีขวดไวน์บดปลอมที่ปรากฏขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงเตือน จี้หยู ให้สนใจในเรื่องนี้เป็นพิเศษ

   เพราะตอนนี้ จิ้หยู รับผิดชอบการจัดการของทั้งสองบริษัท

  อย่างไรก็ตาม จิ้หยู มุ่งความสนใจไปที่ จงหยุนซิ่ว

  เธอเดาว่า จงหยุนซิ่ว น่าจะเป็นเด็กผู้หญิงจากตระกูล จง ในเซี่ยงไฮ้

   จงกรุ๊ป ของตระกูล จง เป็นผู้พัฒนาอสังหาริมทรัพย์ห้าอันดับแรกใน ต้าเซีย และเป็นเจ้าของบริษัทบันเทิงขนาดใหญ่และโรงภาพยนตร์

  แล้ว จงหยุนซิ่ว ก็คือ ไป่ฟู่เหม่ย ตัวจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

  จี้หยู ถามเกี่ยวกับรายละเอียดของเรื่องราวระหว่าง เกาจิ้ง และสาวผิวขาวและรวยคนนี้ด้วยความสนใจอย่างมาก

  มีรายละเอียดอย่างไร

  เกาจิ้ง ไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้จริงๆ

  จงหยุนซิ่ว ช่างน่าทึ่งจริงๆ

   แต่เธออายุเพียง 19 ปี เขาเป็นลุงอายุ 27 ปีแล้ว!

   ไม่ใช่โลกใบเดียวกัน

   แต่ก็จำเป็นต้องเอาไวน์บดละเอียดของแท้ออกมาปิดปากผู้อาวุโส

  หลังจากดื่มไวน์บดไปครึ่งแก้ว

  จิ้หยู ฟื้นคืนชีพด้วยเลือดที่เต็มเปี่ยม

  พา เกาจิ้ง ไปช้อปปิ้ง!

   วันสุดท้ายในรอบ 19 ปี

  ห้างสรรพสินค้าใหญ่ ๆ ในเมืองเซี่ยงไฮ้ได้เปิดตัวโหมดลดราคาที่บ้าคลั่งและส่วนลดทุกประเภทก็น่าตื่นตาแม้แต่แบรนด์หรูระดับไฮเอนด์เหล่านั้นก็ยังลดขนาดลงเล็กน้อยและใช้กิจกรรมต่าง ๆ เพื่อดึงดูดลูกค้าที่แห่กันไป

  หลุยส์วิตตอง, ดิออร์, เฮอร์มีส, อาร์มานี่, เฟนดิ...

  ทั้งสองวิ่งเข้าหากัน

  จี้หยู ไม่ได้ซื้อให้ตัวเอง แต่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ เกาจิ้ง เท่านั้น และซื้อเสื้อโค้ท กางเกง เข็มขัด และรองเท้ามากมาย

   ตอบสนองความต้องการช้อปปิ้งของเธออย่างเต็มที่

  คืนนั้น ทั้งสองนั่งบนจุดชมวิวของร้านอาหารที่ดีที่สุดบน บันด์ ชิมอาหารและไวน์รสเลิศ ขณะที่ชื่นชมดอกไม้ไฟที่เจิดจรัสเหนือแม่น้ำ ผูเจียง

   จากนั้นขึ้นเรือสำราญสุดหรูและใช้เวลาส่งท้ายปีเก่าในทะเล

   วันที่ 2 มกราคม เกาจิ้ง และ จิ้หยู กลับไปที่เมืองหลวงของจังหวัด

   วันที่ 7 เขาบินไปเกาะฮ่องกงคนเดียว

  ในโกดังท่าเทียบเรือของบริษัทเกรท เวิลด์ เทรดดิ้ง บนเกาะฮ่องกง มีการจัดเก็บเกลือคุณภาพสูง 5,000 ตันและเหล้าคุณภาพสูงจากธัญพืชบริสุทธิ์ 3,000 ตัน รวมถึงลูกอมและเครื่องปรุงจำนวนมาก

   เช่น ยี่หร่า พริกไทย พริก เป็นต้น

  สินค้าเหล่านี้นำเข้าโดยบริษัททั้งหมดจากมณฑลกวางตุ้งที่อยู่ใกล้เคียง

  แม้ว่าจะบวกค่าขนส่งและค่าแรงงานเข้าไปแล้ว แต่ราคาก็ต่ำกว่าราคาที่ เกาจิ้ง จะซื้อด้วยตัวเองมาก

  เขาใส่เสบียงทั้งหมดลงในช่องเก็บของ

  เดินทางสู่โลกใบใหญ่อีกครั้ง!

จบตอน

เสริมท้ายบท

"ไป๋ ฟู่ เหม่ย" ความหมายคือ ผู้หญิงสวย ขาว หุ่นเพรียวผอม อายุน้อย หน้าตาน่ารัก พูดจาไพเราะอ่อนหวาน หนุ่มๆเห็นเป็นอันตกหลุมรัก