ตอนที่ 11 ขี้ขลาด!

“เสี่ยวหง หนีไปเร็ว ไอ้สารเลวนี่จะฆ่าเราทุกคน!”

เมื่อเห็นค้อนยักษ์ทุบมาทางเขา ถังเฉาก็หวาดกลัวและรีบถอยอย่างกระวนกระวายและใช้พลังทั้งหมดที่มีป้องกันตัว แต่ดวงตาเกรี้ยวกราดของถังฮวนก็ทำให้เขารู้แล้วว่าถังฮวนมีจิตสังหารต่อเขา และเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเขาก็ทำได้แค่ตะโกนออกมา

เมื่อถังหงและคนที่เหลือได้ยินเสียงถังเฉาพวกเขาก็ตกตะลึง

ทีแรกพวกเขาคิดว่าต่อให้ถังเฉาบาดเจ็บจากพลังเพลิงแท้ของถังฮวน ด้วยพลังของผู้ฝึกยุทธขั้นสอง ต่อให้เขาเอาชนะถังฮวนไม่ได้ มันก็น่าจะไม่มีปัญหาที่เขาจะยันเสมอกับถังฮวน แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าถังเฉาจะพูดแบบนั้นมาในเวลาไม่นาน

สถานการณ์มันเลวร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ?

“ปั้ง!”

ในเสี้ยววินาที ค้อนใหญ่ก็ทุบใส่ดาบของเขา

แม้ว่าถังเฉาจะใช้ปราณแท้ เขาก็ไม่สามารถทนรับแรงกระแทกอันบ้าคลั่งได้ เขาร้องครางด้วยความเจ็บปวด ดาบยาวในมือเขาตกพื้นจนแขนซ้ายทั้งแขนของเขาชาไปหมด ความรู้สึกอัดแน่นที่อกเกือบจะทำให้เขากระอักเลือด

“เสี่ยวเจียง จุนเจี้ย เจ้าสองคนไปก่อน!”

ในตอนนั้น ถังหงตัวสั่นและกรีดร้องเสียงดังทันที ถังเจียงและถังจุนเจี้ยยังคงลังเลแต่ถังหงนั้นก็เริ่มตะโกนด้วยความกระวนกระวายแล้ว

“เร็วเข้า!”

ถังเจียงและถังจุนเจี้ยกัดฟันและวิ่งออกไปไกล แม้พวกเขาจะไม่แข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ฉลาด

พวกเขารู้ว่ามันไม่ใช่เวลาจะมาลังเล ถ้าหากถังฮวนอยากจะฆ่าใครตรงนี้ เมื่อถังเฉาเสียพลังในการต่อต้านแล้วพวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย และในตอนที่ถังเฉายังไม่ล้มพวกเขาก็ควรจะรีบหนีไปก่อน หนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แบบนี้ถังฮวนก็อาจจะไม่กล้าสังหารพวกเขา

ถังฮวนขมวดคิ้ว และแม้ว่ามันจะน่าสมเพช เขาก็คิดจะสังหารถังเฉาและคนที่เหลือที่นี่ เพราะอย่างน้อยข่าวเรื่องที่เขาผสานกับเพลิงแท้จะได้แพร่งพรายออกไปช้าลง ถ้าถังเฉาตื่นขึ้นมาทีหลัง มันก็มีโอกาสสูงที่เขาจะกระจายข่าวออกไป

แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว!

ต่อให้เขาฆ่าถังเฉาและถังหงมันก็ยากที่เขาจะไล่ตามถังเจียงและถังจุนเจี้ยที่หนีไปแล้วได้ ต่อให้เขาตามทันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารอย่างเงียบเชียบ เพราะข่าวต้องไปถึงหูตระกูลถังอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องสังหารถังเฉาและถังหงอีก

แต่เขาก็ปล่อยพวกมันไปไม่ได้เช่นกัน!

ถังฮวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแต่ความเคลื่อนไหวของเขาก็ไม่ได้หยุดไปแม้แต่น้อย ขาของเขาก้าวไปอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่ถังเฉาจะรู้ตัว ที่ลำตัวของเขาก็ถูกเตะ

“โอ๊ย”

ผู้ฝึกยุทธขั้นสองกระเด็นลอยออกจากร้านไป

“พี่สอง!”

ถังหงกรีดร้องด้วยความตกใจและรีบไปพยุงพี่ชาย

ในตอนนี้ถังหงทั้งตื่นตระหนกและเสียใจในเวลาเดียวกัน ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ว่าถังฮวนผสานกับเพลิงแท้เแล้วเขาก็จะเรียกคนมามากกว่านี้ มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่

“อั่ก!”

ถังเฉาอ้าปากเพราะทนโลหิตที่ตีขึ้นมาบนอกไม่ไหว เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก หน้าเขาซีดราวกับกระดาษ

“คนน่าสมเพชอย่างเจ้าคิดจะมาหักแขนหักขาข้ารึ?”

ถังฮวนเดินไปกับค้อนยักษ์ในมือ ดวงตามีแต่ความเย้ยหยัน

“เจ้า…”

ถังเฉาทั้งอับอายและโกรธแค้นในเวลาเดียวกัน เขากระอักเลือดขึ้นมาอีกครั้งจนพูดไม่จบ

เมื่อเห็นถังฮวนเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ถังหงก็ยิ่งหวาดกลัว ค้อนหนักอึ้งหลายสิบกิโลนั้นสามารถทุบพวกเขาให้ตายได้ในสองครั้ง

“ถังฮวน เจ้า…อย่าคิดว่าข้ากลัวเจ้านะ! ขะ ข้าจะสู้กับเจ้า!”

ถังฮวนหยุดฝีเท้า ดวงตาจับจ้องร่างของถังหง ในพริบตาเดียวถังหงก็เหงื่อแตกพลั่ก ใบหน้านั้นซีดขาว ริมฝีปากสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ พื้นระหว่างขาของเขาเปียกและมีกลิ่นเหม็นโชยออกมา

“ไอ้ขี้ขลาด!”

ถังฮวนตะคอก เขาเหวี่ยงค้อนยักษ์ใส่ดาบในมือถังหงจนปลิว จากนั้นเงาอันยิ่งใหญ่ของค้อนก็ประทับลงมา

“อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้านะ…”

ความกล้าเล็กน้อยที่ถังหงรวบรวมขึ้นมานั้นหายไปแล้ว ในขณะเดียวกันเขาก็หลับตาร้องด้วยความสิ้นหวัง ขาของเขาย่อลงและกำลังจะคุกเข่า แต่ก่อนที่เข่าจะได้แตะพื้น เขาก็ได้ยินเสียงดัง พื้นเองก็สั่นสะเทือน คอเสื้อของเขาแน่นขึ้นและร่างกายของเขาก็ลอยขึ้นจากพื้น ความเจ็บปวดของการโดนเผาเกิดขึ้นบนใบหน้า

“ผั่วะ!”

“ผั่วะ!”

“...”

เสียงดังลั่นนอกร้านตีอาวุธ

“ถังฮวน หยุดนะ!”

ถังเฉาทนเจ็บแสนสาหัสฝืนลุกขึ้นตะโกน เมื่อเห็นค้อนของถังฮวนฟาดมาทางน้องชาย เขาตกใจจนหัวใจแทบจะทะลักมาถึงคอ โชคดีที่ค้อนนั้นพลาดและทุบพื้นแทน แต่ถึงถังหงจะรอดตายมาได้ ความทุกข์ทรมานของเขาก็ยังไม่จบ

การได้เห็นถังฮวนตบหน้าถังหงซ้ำไปซ้ำมานั้นทำให้ถังเฉาโกรธแค้นสุดหัวใจ เขารู้สึกอัปยศเกินกว่าจะบรรยายได้

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็ถึงตาเจ้าแล้ว”

ถังฮวนตบหน้าถังหงอีกครั้ง จากนั้นก็ยิ้มติดตลกกับถังเฉา

“เจ้า…เจ้ากล้าเรอะ?”

ถังเฉาใจสั่น เขาพยายามจะใจดีสู้เสือแต่เมื่อพูดจบถังหงก็กระเด็นออกไปกระแทกพื้น เขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด จากนั้นถังฮวนก็เดินสาวเท้ายาวเข้าไป รอยยิ้มบนใบหน้านั้นทำให้เขาทั้งโกรธแค้นและโศกเศร้า

เขามั่นใจว่าคำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้ได้ปลุกจิตสังหารของถังฮวนขึ้นมา ถ้าหากเขาไม่พูดขนาดนั้นเขาคงจะหนีออกจากที่นี่ได้ไปแล้ว

แต่อนิจจา มันสายเกินไปที่จะเสียใจแล้ว

จากนั้นไม่นานถังเฉาก็ได้เห็นคอของเขาถูกถังฮวนบีบและภาพฝ่ามือก็แล่นผ่านตาของเขาไป

“ผั่วะ!”

“ผั่วะ!”

“...”

การเจ็บปวดแสบร้อนที่แก้มของเขานั้นยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดของความอัปยศอดสูในใจ ในตระกูล แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนตระกูลถังรุ่นใหม่ที่มีพรสวรรค์ที่สุด แต่เขาก็ได้รับความเกรงใจจากผู้เฒ่าในตระกูลและไม่เคยโดนเหยียดหยามเช่นนี้

“ถัง…ฮวน…ถ้า…กล้า…ก็…ฆ่า…ข้า…เลย…”

ในเสียงตบหน้า เสียงร้องของถังเฉาดังและหลังจากพูดจบแล้ว เขาที่มักจะโอหังอวดดีก็สลบไป

“โครม!”

ถังฮวนเหวี่ยงแขนโยนถังเฉาไปบนตัวถังหงจนกระแทกกัน จากนั้นถังหงก็กรีดร้องเหมือนกับหมูโดนเชือด

เขาถอนหายใจช้า ๆ ถังฮวนเริ่มใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว

ถังเจียงและถังจุนเจี้ยหนีไปแล้ว ไม่นานจะต้องมียอดฝีมือจากตระกูลถังมาแน่

ถังฮวนไม่อยากจะใช้ตราหยกที่เฒ่านักตีอาวุธให้เขา เพราะสิ่งนั้นใช้งานได้แค่ครั้งเดียว และถ้าใช้แล้วเขาจะไม่สามารถอยู่ในเมืองคลื่นคลั่งได้อีกต่อไป ในตอนนี้ถังฮวนผสานกับเพลิงแท้มาแล้วและกำลังจะได้เป็นนักตีอาวุธ เขาไม่อยากจะไปจากเมืองนี้เลย

“ข้าต้องไปเอาตราหยกมาเดี๋ยวนี้!”

ถังฮวนตัดสินใจแล้ว เขาเหลือบมองถังเฉาและถังหงด้วยรอยยิ้มเย็นชาโดยไม่สนใจที่จะปิดร้านตีอาวุธด้วย เขารีบเดินตรงเข้าไป