MDB ตอนที่ 288 คัมภีร์ดาบศักดิ์สิทธิ์
อาจเป็นเพราะจิตใจของเขาปลอดโปร่ง หรืออาจจะเป็นการตระหนักรู้อย่างกะทันหัน ทำให้การฝึกฝนเมฆนำพาของหลินจินเป็นไปอย่างราบรื่น หลายชั่วโมงต่อมา หลินจินก็เข้าใจมากขึ้น เขายกมือขึ้นทำท่ากวักมือเรียก แล้วเมฆลอยลงมาจากฟากฟ้า
เมฆไม่มีรูปร่างที่ชัดเจน มันเปลี่ยนแปลงได้ตามต้องการ มันมีลักษณะเป็นริบบิ้นก่อนที่จะรวมตัวกันเป็นรูปแผ่นกลม เมฆนั้นคล่องแคล่วและมีเสน่ห์เหมือนกระต่ายที่มีชีวิตชีวา
อย่างไรก็ตาม ก้อนเมฆก็ยังเป็นเพียงก้อนเมฆ มันทำแบบนี้เพราะ หลินจินควบคุมมันเท่านั้น
ความเข้าใจของหลินจินลึกซึ้งยิ่งขึ้น เขายื่นแขนออกไปทำท่าดึง เมฆก้อนใหญ่อีกก้อนลอยลงมาคราวนี้ หลังจากครุ่นคิด หลินจินก็ก้าวขึ้นไปบนก้อนเมฆ เมื่อเขาตั้งสมาธิ เมฆก็ลอยขึ้นเหนือพื้น 1 เมตร อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ หลินจินก็ตกลงมาอย่างรวดเร็วจนหน้าเกือบจะทิ่มพื้น
'โธ่เอ๊ย! พลังวิญญาณไม่พอ!'
เขาสังเกตเห็นปัญหาทันที เขาได้รับการฝึกฝนและเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับเส้นเลือดของเขาตลอดเวลา ตามวิธีการประเมินของสมาพันธ์นักบวช ปริมาณพลังงานวิญญาณในปัจจุบันของเขาต้องเกิน 50 ก้อนwxแล้ว โดยเพิ่มขึ้นตั้งหนึ่งเท่าตั้งแต่เขาออกจากเมืองเมเปิ้ล
เมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนคนอื่น ๆ นี่ถือเป็นการพัฒนาครั้งใหญ่ เขาอาจจะเทียบเท่ากับที่ปรึกษาที่มีประสบการณ์บางคน หรืออาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนอมตะที่แท้จริงแล้ว สิ่งนี้ยังด้อยกว่ามาก
ตัวอย่างเช่น เคล็ดวิชาอมตะโบราณนี้ หลินจินสามารถใช้มันเพื่อเดินทางได้เพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น
ในการคิดหลังจากเรียนรู้ทักษะแล้ว เขาไม่สามารถใช้มันได้ มีเพียงหลินจินเท่านั้นที่รู้ว่าความรู้สึกนี้น่าหดหู่เพียงใด
ถึงกระนั้น เขาก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเขาสามารถเพิ่มปริมาณพลังวิญญาณของเขาทีละน้อยได้ แต่แม้ว่าเขาจะพัฒนาต่อไปจนบรรลุ 100 ก้อน แล้ว เขาจะยังใช้มันอย่างคล่องแคล่วได้หรือไม่?
เขาจะสามารถขี่เมฆไปไกลถึง 30 เมตรได้หรือไม่?
แล้วมันมีจะประโยชน์อะไร หากเดินทางได้แค่นี้?
เมื่อเทียบกับผู้อมตะที่เขาอ่านในหนังสือ ความแตกต่างของพวกเขามากเกินไป
การมีพลังวิญญาณไม่เพียงพอก็เหมือนกับครอบครัวที่ยากจน ในการดำรงชีวิตก็ต้องระมัดระวังการใช้จ่าย ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นวิถีชีวิตที่ฟุ่มเฟือยหรือวิถีชีวิตที่สงบเสงี่ยมเจียมตัว มันก็ยังเป็นชีวิต
สำหรับหลินจิน ผู้ฝึกตนที่เป็นผู้อมตะก็เหมือนกับกลุ่มคนที่ร่ำรวย หลังจากใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่รอดได้หลังจากยากจน ถึงกระนั้น คนยากจนก็มีวิธีเอาตัวรอดในแบบของเขาเอง
หลินจินนั่งครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่ความคิดอันเจิดจรัสจะแวบเข้ามาในหัวของเขา
เขาลุกขึ้นและยกเท้าขึ้นราวกับว่ามีแท่นอยู่ข้างหน้าเขา เมฆควบแน่นใต้เท้าของเขาราวกับเป็นบันไดเล็ก ๆ ทำให้หลินจินปีนขึ้นไปได้
หลังจากขั้นตอนแรกแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็ง่ายขึ้น
ถัดไป ทีละขั้น หลินจินยังคงปีนขึ้นไปข้างบนจนกระทั่งเขาขึ้นไปถึงท้องฟ้าประมาณ 300 เมตรจากพื้นดิน กรามของฮูหยู่เจินแทบจะตกลงบนพื้น เมื่อเห็นฉากตรงหน้า
แม้ว่าเธอจะเชี่ยวชาญในการควบคุมลม แต่บันไดเมฆของท่านหลินนั้นทั้งขนาดและคุณภาพ มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
หลังจากที่หลินจินให้เธอรอที่นี่ ฮูหยู่เจินก็ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน แม้ว่าเธอจะสงสัยว่าหลินจินจะทำอะไรที่นั่น แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่ควรถามในสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอทำได้แค่รอต่อไปเท่านั้น
กลับมาที่หลินจิน เขาไม่ได้พยายามอวดทักษะที่เพิ่งเรียนรู้ด้วยการปีนขึ้นบันไดขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่เขาต้องการใช้โอกาสนี้ดูถ้อยคำด้านบน
ตอนนี้เขามาถึงความสูงที่เหมาะสมแล้ว เมื่อมองขึ้นไป เขาสามารถเห็นถ้อยคำหมุนวนเหนือหัวของเขา
จากระยะนี้ เขาสามารถมองเห็นทุกคำได้อย่างชัดเจน
“คัมภีร์ดาบศักดิ์สิทธิ์!”
หลินจินอ่านออกเสียง
‘ดาบพวกนั้นนี่เอง!’
หลินจินสงสัยว่าดาบพวกนั้นมันมาจากไหน หลังจากดูม้วนคัมภีร์ เขาก็เข้าใจว่าตู้หลี่ไม่ได้ไม่ต้องการฆ่าฮูหยู่เจินก่อนหน้านี้ หากเป็นตู้หลี่ต้องการทำจริง ๆ แม้แต่หลินจินก็ไม่สามารถหยุดเขาได้
ย้อนกลับไปในตอนนั้น เจตนาของดาบในม้วนคัมภีร์ต้องสัมผัสได้ถึงออร่าปีศาจของฮูหยู่เจิน ดังนั้นมันจึงเปิดการโจมตีโดยอัตโนมัติ หลังจากที่หลินจินเข้ามาแทรกแซง ความตั้งใจของดาบก็หยุดลง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง คัมภีร์ม้วนนี้มีจิตวิญญาณของมันเอง
หากเป็นเช่นนั้น หลินจินก็ไม่ควรผลีผลาม เขายืนอยู่บนบันไดเมฆพร้อมกับยกมือทำความเคารพ
“ข้ามีชื่อว่าหลินจิน ข้ารู้สึกถึงความแหลมคมของพลังดาบของท่านก่อนหน้านี้ ด้วยอยากรู้ ข้าจึงถือวิสาสะปืนขึ้นมา ได้โปรดอภัยให้กับความไร้มารยาทของข้าด้วย”
ไม่ว่าจะเป็นสถานที่แบบใด หากเราแสดงความเคารพต่อสถานที่นั้น ๆ เราก็จะได้รับการต้อนรับจากทุกที่
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปเป็นเรื่องแปลกจริง ๆ ม้วนใบดาบลอยเข้ามาใกล้หลินจิน ขณะที่ถ้อยคำบนนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ หลินจินก็ตระหนักถึงความตั้งใจของมัน
ม้วนใบดาบได้รับการอนุญาตให้หลินจินศึกษาคัมภีร์ดาบศักดิ์สิทธิ์นี้
หลินจินยิ้มและคำนับอีกครั้งก่อนที่จะมองเข้าไปใกล้ ๆ
ครั้งนี้หลินจินอ่านอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจในทันที ส่วนใหญ่เพราะเขาสูงจากพื้น 300 เมฆ และอาศัยบันไดเมฆ แม้ว่าเทคนิคจะช่วยเขาประหยัดพลังวิญญาณได้มาก แต่เขาก็ยังต้องใช้อย่างต่อเนื่อง ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าเขารีบลงไปข้างล่าง ไม่อย่างนั้นหลินจินอาจจะตกลงมาตาย
โชคดีที่ในม้วนคัมภีร์มีเนื้อหาไม่มากนัก แค่ไม่กี่ร้อยคำ หลังจากอ่านหลายครั้ง หลินจินก็จำได้ขึ้นใจ ในระดับการบ่มเพาะของเขา การจำคำศัพท์สองสามร้อยคำในเวลาสั้น ๆ ไม่ใช่เรื่องท้าทายมากนัก
ราวหนึ่งร้อยลมหายใจต่อมา หลินจินทำความเคารพม้วนคัมภีร์หลังจากที่เขาจำมันได้แล้ว เขาจึงรีบกลับลงมา
เพียงครึ่งทาง พลังวิญญาณของหลินจินก็ถูกใช้จนหมด อย่างไรก็ตาม ความสูงนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอีกต่อไป ในขณะที่เขาลงพื้นอย่างง่ายดาย เขาหลับตา และท่องคัมภีร์ดาบศักดิ์สิทธิ์หลาย ๆ ครั้งในใจเพื่อทวนความทรงจำของเขา
“คัมภีร์ดาบศักดิ์สิทธิ์น่าทึ่งจริง ๆ!” หลินจินอ้าปากค้างโดยไม่ได้ตั้งใจ
มันเป็นทักษะและเทคนิคดาบ แต่มันไม่เกี่ยวข้องกับการเล่นฟันดาบแม้แต่นิดเดียว มันเกี่ยวกับจิตแห่งดาบอันลึกลับแทน
ตั้งแต่หลินจินได้เห็นใบดาบ เขาก็รู้สึกประทับใจและหวาดกลัวในคราวเดียวกัน หลังจากที่เขารวมร่างกับเสี่ยวฮั่วเป็นหนึ่งเดียว หลินจินก็สามารถเข้าใจแนวคิดทางเคล็ดวิชาได้ดียิ่งขึ้น
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เข้าใจมันทั้งหมด เขารู้เพียงส่วนน้อยเท่านั้น แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เขาประหลาดใจ
มันเป็นสิ่งที่ดีมาก
และเขาต้องเรียนรู้สิ่งดี ๆ
หลินจินได้รับผลประโยชน์มากมายในครั้งนี้ เขาไม่เพียงเรียนรู้คัมภีร์จ้าวอสูรเล่มที่สี่แล้ว เขายังได้เรียนรู้เมฆานำพาอีกด้วย แล้วเขาได้พบกับเสี้ยววิญญาณของตู้หลี่ ทำให้เขาทำการสังหารปีศาจของเขาและสร้างนักล่าปีศาจขึ้นมา
สุดท้ายแล้ว เขาก็ได้รับเนื้อหาของคัมภีร์ดาบศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเขาถอดเนื้อหาของมันเสร็จแล้ว นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เยี่ยมที่สุดในการมาเยือนดินแดนลึกลับแห่งนี้
ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้วที่นี่
เมื่อคำนวณเวลาแล้ว หลินจินก็อยู่ในภาพฉายเทพนิรมิตนิรันดร์มาหลายวันแล้ว และเขารู้ว่าเขาควรจะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคำขอของตู้หลี่ ทำให้มีบางสิ่งที่หลินจินต้องทำ ก่อนที่เขาจะจากไป
เขานั่งลงเพื่อควบคุมลมหายใจของเขา หลังจากฟื้นคืนพลังวิญญาณ หลินจินใช้บันไดเมฆเพื่อกลับไปที่ประตูที่แม่ทัพสิงโตยืนเฝ้าอยู่
แม่ทัพสิงโตรู้สึกตกใจเมื่อเห็นหลินจินอีกครั้ง
แม่ทัพสิงโตตัวนี้เป็นสัตว์วิเศษที่ตู้หลี่รับเข้ามาและได้พัฒนาเป็นสัตว์ปีศาจในเวลาต่อมา
หลินจินได้ส่งต่อข้อความของตู้หลี่ และส่งคำสั่งบางอย่างที่มีแต่ตู้หลี่เท่านั้นที่รู้ แม่ทัพสิงโตไม่สงสัยอีกต่อไป เขาคุกเข่าด้วยความเคารพทันที
“แม่ทัพสิงโต เจ้าจงรักษาสถานที่นี้ต่อไปและหยุดนำผู้คนเข้าสู่ภาพฉายเทพนิรมิตนิรันดร์อีก ข้ามีบางอย่างที่ต้องทำ และเมื่อข้าทำเสร็จแล้ว ข้าจะกลับมาเอาภาพฉายเทพนิรมิตนิรันดร์กลับไป” หลินจินสั่ง
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถพูดได้ว่าเขาไร้ความสามารถในตอนนี้ และไม่รู้วิธีนำภาพฉายเทพนิรมิตนิรันดร์ไปกับเขาด้วย
แม่ทัพสิงโตไม่สงสัยในตัวเขาเช่นกันและเพียงแค่ยอมรับคำสั่งของเขา
หลังจากนั้น หลินจินก็พาฮูหยู่เจินกับวานรยักษ์ซึ่งกำลังแบกโลงศพออกจากมิติแห่งนี้
เมื่อหมอกขาวจางหายไป เผยให้เห็นคฤหาสน์ร้างอีกครั้ง หลินจินตระหนักได้ว่ามันเป็นเวลากลางวันในหลายวันต่อมา
