197 บทส่งท้าย อาร์คที่ 8

197 บทส่งท้าย อาร์คที่ 8

…นั่นอะไร?

การโจมตีของซากุไร-คุงดูเหมือนจะพลาดในทันที

แม้ว่าเขาจะเหวี่ยงดาบของเขา ไม่มีคลื่อนแสงที่มองเห็นได้หรืออะไรเลย

ผมคิดว่ามันล้มเหลวตอนแรก

‘แสงจากพระอาทิตย์ไม่พอเหรอ?’ ผมได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในทันทีต่อมานั้น แสงที่พราวตาที่ทำให้ภาพที่ผมเห็นขาวโพลน

“《กย้าาาาาาาาาาาาาาาาา!!》”

และจากนั้น เสียงกรีดร้องที่ทำให้ขนผมลุกได้สะท้อน

เส้นสีขาววิ่งผ่านตัวของลอร์ดปีศาจ

ตัวของลอร์ดปีศาจถูกเปิดเป็นสอง และผมเห็นมันพังทลายลงได้

…เอ๋?

ข-เขากำจัดมันแล้ว?

ง่ายขนาดนั้น?

ไฟสีขาวได้ลุกมาจากตัวของลอร์ดปีศาจ

นั่น…น่าจะไม่มีชีวิตรอดอีกต่อไปแล้ว

ราชาสัตว์ ลอร์ดปีศาจซากันตายแล้ว

จริงอ่ะ…?

ซากุไร-คุงพลังเกินไปแล้ว

“พอมาคิดว่าจะยืมพลังของเก้าอี้สูงที่สุดในระดับนักบุญ เซราฟ”

แม้ว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะก็ยังมีสีหน้าตกตะลึง

“นั่นซากุไร-คุงสำหรับคุณล่ะ ง่ายจังเลย” (มาโกโตะ)

“อย่าโง่น่า ถ้าเค้าทำบางอย่างแบบนั้นได้ เค้าจะทำมันตั้งแต่ทีแรกแล้ว เพราะปรกติแล้วเค้าจะยืมพลังจากเก้าอี้ทื่เจ็ด หลักการ มากที่สุด… เขาปลุกพลังมากเกินไป

ดูเหมือนการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดถูกใช้จนถึงตอนนี้

ผู้ชายที่มีพรสำหรับทุกอย่างต่างกันจริงๆ

“จนถึงเก้าอี้ไหนที่เธอยืมพลังได้ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นเป็นแวมไพร์ รู้มั้ย? ไม่มีทางที่ชั้นจะยืมพลังของนางฟ้า คนที่ชั้นอธิษฐานคือเทพเจ้าสำหรับนรก พลูโต แต่ชั้นไม่ชอบเวทมนตร์นักบุญที่ชั้นใช้ไม่ได้ ยกเว้นว่าชั้นจะอธิษฐานกับพระเจ้า”

“จริงๆเหรอ? ผมคิดว่ามันจะค่อนข้างแข็งแกร่งถ้าเธอเชี่ยวชาญมันนะ” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่แค่ช่องเปิดก่อนการใช้งานจะใหญ่มาก มันจะไม่แสดงพลังที่ดียกเว้นว่าจะมีความศรัทธา มันเป็นเวทมนตร์ที่พึ่งพาพระเจ้า”

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ช่างเป็นคำพูดที่เหมาะสมกับการที่สวรรค์จะลงทันฑ์ที่เธอโยนมา

คุณพูดได้ว่านั่นเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลย ที่เป็นอันเดดที่ที่ขัดกับศีลธรรมของโลกนี้

“แม้อย่างนั้น…เซราฟ…ไม่ว่าจะคิดยังไง มันสูงเกินไป เทพธิดาที่ไหนซักทีลงมือกับมันรึเปล่า?”

“เทพธิดาที่ไหนซักที่…” (มาโกโตะ)

หน้าของเออร์ซามะที่ชอบเอาตัวของเธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆ และโนอาห์-ซามะ ที่ชอบวางแผนต่างๆ ขึ้นมาในใจของผม

ไม่ ไอรา-ซามะอาจจะเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดของทั้นหมด เพราะการทำนายทั้งหมดของเธอพลาด

ยังไงซะ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เราสามารถจะกำจัดลอร์ดปีศาจ

นั่นดี นั่นดี

แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะได้ ‘หืม?’ และส่งเสียงที่สงสัย

“มุ นี่ไม่ดีเลย ฮีโร่แห่งแสง-คุงหมดสติ”

“เอ๋? มันแย่ขนาดนั้นเลย?!” (มาโกโตะ)

“ให้ชั้นยืมมือหน่อย”

“[เทเลพอร์ต]”

พวกเรากระโดดไปที่ที่ซากุไร-คุงอยู่

◇◇

“เรียวซูเกะะะ!!”

ระหว่างที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและผมได้รักษาซากุไร-คุงที่หมดสติ ผมได้ยินเสียงจากข้างบน

เมื่อผมมองขึ้นไป ผมเห็นอัศวินผู้หญิงบินมาบนเพกาซัส

มันคือโยโกยามะ

“เรียวซูเกะเป็นยังไง?! เค้าโอเคมั้ย?!” (ซากิ)

“สบายใจได้ เนื่องจากพลังการยืมพลังของเซราฟและใช้เวทมนตร์ดาบ เค้าหมดสติ ไม่มีอันตรายกับชีวิตของเค้า”

“...เข้าใจแล้ว นั่นโล่งใจ” (ซากิ)

โยโกยามะ-ซังได้มีหน้าที่โล่งใจหลังจากได้ยินคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“ทากัตซูกิ-คุง! ขอบคุณที่ช่วยเรียวซูเกะ!” (ซากิ)

“ชั้นไม่ร้ว่าชั้นสมควรจะได้คำขอบคุณมั้ยนะ ในท้ายที่สุด ซากุไร-คุงเป็นคนที่สามารถกำจัดลอร์ดปีศาจ” (มาโกโตะ)

“แต่นายคือคนที่ทำลายบาเรีย ใช่มั้ย ทากัตซูกิ-คุง? ชั้นเห็นนายสองคนออกมาจากบาเรีย แต่ชั้นเข้าใกล้ไม่ได้เพราะลอร์ดปีศาจอยู่ใกล้…” (ซากิ)

“นี่ไม่ใช่เวลามาผ่อนคลาย ชั้นคิดว่ากองทัพของลอร์ดปีศาจจะถอยทัพหลังจากราชาสัตว์ถูกกำจัด แต่มันดูเหมือนว่าพวกมันเจตนาที่จะสู้จนถึงจุดจบ”

ถูกชี้อย่างนี้ ผมสังเกตว่าการต่อสู้ของกองทัพพันฒมิตรทั้งหกประเทศและกองทัพลอร์ดปีศาจยังไม่จบ

“ชั้น…ควรจะทำยังไง…?” (ซากิ)

“จับฮีโร่แห่งแสงแล้วถอยทัพ นักดาบศักดิ์สิทธิ์-คุง มันจะเป็นการแย่ที่สุดถ้าเค้าตกเป็นเป้าหมายจุดนี้ที่เค้าอ่อนแอที่สุด ชั้นก็ต้องทำงานอะไรซักอย่างด้วย…”

“เธอโอเคมั้ย? มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอรู้สึกดี” (มาโกโตะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่มีสีหน้าที่ดี

“อยากดื่มมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมชี้ไปที่คอของผม

นายก็ดูค่อนข้างแย่ด้วยนั่น รู้มั้ย? นายอึกอักที่เท้าของนาย”

“ทากัตซูกิ-คุง มีถุงใหญ่อยู่ใต้ตาของนาย… นายดูเหมือนนายเกือบจะทรุดแล้ว” (ซากิ)

“เอ๋? จริงอ่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้สังเกต

เมื่อผมใช้โล่งจิต มันยากที่จะสังเกตสภาพของผมเอง

“พาฮีโร่แห่งแสง-คุงไปที่ที่ปลอดภัยได้แล้ว ผู้ใช้สปิริต-คุง อย่ากดดันตัวเอง ชั้นจะขับไล่กองทัพลอร์ดปีศาจไป”

“เธอก็เหมือนกัน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ กดดันตัวเองนั้น…” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว ชั้นสู้ด้วยกันกับท่านได้!” (ซากิ)

ผมลังเลว่าจะปล่อยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไปมั้ย และโยโกยามะ-ซังพูดว่าเธอจะสู้ด้วยกันกับเธอ

ในทันทีนั้น…

*《บู้มมมม!!》*

“?!”

บางอย่างลงพื้นใกล้ๆ

ศัตรู้โจมตี?!

“ฮ่าฮ่า! ชั้นได้มาแล้ว!”

คนที่ปรากฏจากในควันของฝุ่นเป็นเอลฟ์ที่คล้ายกับลูซี่ และออร่าสีแดงสดรอบตัวเธอ

แม่มดสีแดง โรซาลี เจ วอล์คเกอร์-ซัง

“...โรซาลี-ซัง?” (มาโกโตะ)

“โอ้ชั้น! ไม่ใช่ว่านั่นลูกชายในอนาคตของชั้นเหรอ?! งั้นตอนนี้ มากำจัดลอร์ดปีศาจกันเถอะ! มันอยู่ไหน?! ออกมา!” (โรซาลี)

หมัดที่ยกของเธอน่าจะมีสปิริตไฟห่อหุ้มอยู่ มีมานาสีแดงวนอยู่รอบๆมันอย่างน่ากลัว

“เฮ้ย…เจ้าสีแดง ถ้าเธอมองหาลอร์ดปีศาจอยู่ มันคือนั่น”

ที่ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะชี้มีศพของลอร์ดปีศาจที่ไหม้ด้วยไฟสีขาว จากการโจมตีของซากุไร-คุง

“.......เอ๋?” (โรซารี)

โรซาลี-ซังเปิดปากของเธอกว้างด้วยหมัดของเธอที่ยังยกอยู่

“เอออออออ๋?! แม้ว่าชั้นผ่านปัญหาการไปฝึกที่นรกมา และกลับมาหลังจากได้ยินว่าสงครามเริ่มต้นขึ้น! เกิดอะไรขึ้น?!” (โรซาลี)

“ดูเหมือนจังหวะเวลาของเธอไม่ดีนะ”

ผมจะชื่นชมถ้าเธอไวกว่านี้นิดหน่อย

“ทำไมล่ะ?! ชั้นควนจะไปกระแทกอารมณ์ที่ลุกไหม้นี้ที่ไหนดีล่ะ?!” (โรซาลี)

การทำน่าที่ว่า ‘ไม่ ไม่ ไม่’ ของเธอคล้ายกับลูซี่มาก

นั่นแม่และลูก

“ถ้าเธอมีพลังงานเหลือ ไล่กองทัพลอร์ดปีศาจไปเจ้าสีแดง”

“เออ๋ ล่าแมงวันตัวเล็กๆมันเป็นเรื่องประสาทกินนะ!” (โรซาลี)

“พวกมันอาจจะเสียลอร์ดปีศาจไป แต่มันคือกองทัพลอร์ดปีศาจที่ยังประมาณ 200,000 แต่ชั้นจะไม่บังคับเธอถ้าเธอกลัวนะ”

“หือห์?! ใครพูดกันว่าชั้นกลัว?! เดี๋ยวเธอคอยดูเถอะ!” (โรซาลี)

ทันทีที่โรซาลี-ซังพูดอย่างนี้เธอพุ่งเข้าไปในกองทัพลอร์ดปีศาจด้วยออร่าสีแดงสด

*《ปั้ง!》*

เสาไฟขนาดยักษ์ลุกขึ้นมา

ในเวลาเดียวกันกับที่สิ่งนั้นเกิดขึ้น เวทมนตร์ฟีนิกซ์หลายสิบได้เผากองทัพลอร์ดปีศาจ

การตอบสนองเห็นได้ในการต่อสู้ระหว่างกองทัพพันฒมิตรหกประเทศและกองทัพลอร์ดปีศาจ

การสั่งการของของทัพลอร์ดปีศาจจะล่มสลาย

แต่มันดูเหมือนศัตรูสังเกตว่าโรซาลี-ซังได้อาละวาดอยู่ตรงกลาง คือเหตุผลของทั้งหมดนี่

“ฆ่าเอลฟ์นั่น!”

“ฆ่าแม่มด!”

คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้บัญชาการของปีศาจได้ออกคำสั่ง

ไม่ใช่ว่าโรซาลี-ซังอยู่ในอันตรายที่ถูกล้อมโดยมากขนาดนั้นเหรอ?

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (โรซาลี)

ผมได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังของโรซาลี-ซัง

“มา สปิริตไฟ! ปรากฏออกมา ยักษ์ไฟ!” (โรซาลี)

ในทันทีต่อมา ยักษ์ไฟได้ปรากฏโดยมีโรซาลี-ซังอยู่ตรงกลาง

มอนสเตอร์และปีศาจอยู่ใกล้ๆได้ส่งเสียงกรีดร้องขณะที่พวกมันวิ่งหนี

กองทัพพันฒมิตรหกประเทศก็วิ่งหนีด้วย เพราะกลัวโดนลูกหลง

มันในทางปฏิบัติเป็นภัยพิบัติธรรมชาติ

“แม่มดสีแดง-ซามะดูเหมือนลอร์ดปีศาจมากกว่า…” (ซากิ)

โยโกยามะพึมพำสิ่งนี้

ยักษ์ไฟชำเลืองมองที่ที่เราอยู่

ดูเหมือนโรซาลี-ซังที่อยู่ข้างในไฟมองมาทางนี้

“ดูเหมือนเธอได้ยินนั่นน่ะ โยโกยามะ-ซัง” (มาโกโตะ)

“ว-ว้าว! ด้วยแม่มดสีแดงอยู่ข้างเรา กองทัพลอร์ดปีศาจนั้นไม่มีอะไรเลย!” (ซากิ)

โยโกยามะ-ซังรีบแก้ที่เธอพูด

ยักษ์ไฟพองอกของมันอย่างภาคภูมิใจ

เธอโอเคกับเรื่องนั้นเหรอ

“นักดาบศักดิ์สิทธิ์-คุง ไปที่แคมป์ป้องกันพร้อมฮีโร่แห่งแสง อาจจะไม่มีอันตรายกับชีวิตเค้า แต่ให้เฮียลเลอร์ตรวจเค้า”

“ค-ค่ะ! รับทราบ!” (ซากิ)

กองทัพลอร์ดปีศาจถูกกดขี่โดยโรซาลี-ซังแล้ว

ไม่มีความจำเป็นต้องกดดันตัวเราเองและสู้

“งั้นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ทากัตซูกิ-คุง ระวังตัวด้วย” (ซากิ)

โยโกยามะ-ซังวางซากุไร-คุงไว้บนเพกาซัสและจากไป

ตอนนี้ผมอยู่กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตามลำพัง

“ฟฟฟฟู่ห์…”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเกือบจะล้ม

“โว้ นั่น” (มาโกโตะ)

ผมหนุนเธอด้วยความรีบ

“ทำได้ดีมากครับ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (มาโกโตะ)

“นายก็ด้วย ผู้ใช้สปิริต-คุงเราทำได้อย่างไรก็ไม่รู้”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนั่งที่หินใกล้ๆดั่งมันเจ็บปวดที่แม้แต่จะยืน

ผมลังเลนิดหน่อย และนั่งข้างเธอ

ยักษ์ไฟของโรซาลี-ซังอาละวาดอยู่ที่ไกลๆ

ผมเห็นกองทัพลอร์ดปีศาจวิ่งหนี และยักษ์วิ่งไล่ตามพวกเขา

ผมคิดว่าพวกเขาใกล้กับการถอยทัพ

“เธอจะทำอะไรหลังจากนี้?” (มาโกโตะ)

“หลังจากที่พักซักหน่อย ชั้นจะกลับไปที่เมืองหลวง มีถุงเลือดอยู่ในแคมป์ของกองทัพ ชั้นจะไปเอามาหน่อย”

“เธอกินเลือดชั้นก็ได้นะ…” (มาโกโตะ)

“ผู้ใช้สปิริต-คุง…”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหยุดผมจากการเสนอด้วยน้ำเสียงที่คม

“ดูหน้าตัวนายเองเถอะ นายใช้เวทมนตร์มากไป ไม่ใช่แค่เลนส์น้ำก่อนหน้า นายใช้เวทมนตร์เป็นเวลานาน ใช่มั้ย?”

“ผมได้ใช้เวทมนตร์หลายชั่วโมงเพื่อที่จะทำลายบาเรียที่กองทัพลอร์ดปีศาจตั้ง” (มาโกโตะ)

“ดูแลร่างกายของนายเองมากกว่านี้หน่อย ช่องมานาของนายค่อนข้างเหนื่อยนะ รู้มั้ย?”

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้สังเกตตัวเอง แต่มันดูเหมือนผมกดดันตัวเองค่อนข้างมาก

โดยไม่มีตัวเลือกเหลือ ผมพักอยู่ข้างปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“……”

เวลาที่เราไม่พูดอะไรดำเนินต่อไป ด้วยเสียงดังของสนามรบเป็นเบื้องหลัง

ผมคิดว่ามันอันตรายถ้ามอนสเตอร์มาที่นี่ แต่พวกมันอาจจะคิดว่าฮีโร่แห่งแสงกำจัดลอร์ดปีศาจ ไม่มีใครมา

“คนต่อไปคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?” (มาโกโตะ)

ผมคุยกับเธอด้วยเจตนาจะคุยสบายๆ

“ใช่…เค้าน่าจะฟื้นคืนชีพในไม่นาน”

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

ผมสงสัยว่ามันดูเป็นอย่างไร

จากตำนาน เป็นปีศาจมนุษย์ และไม่มีตัวที่ใหญ่เหมือนราชาสัตว์

มีตำนานที่น่ากลัวที่พูดว่า มันเป็นนักเวทย์ที่น่ากลัวที่เกือบจะได้ระดับพระเจ้า

“นายกลัวเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มั้ย?”

“เอ๋? ไม่ ชั้นโชคดีที่เห็นลอร์ดปีศาจครั้งนี้ และชั้นสงสัยว่าชั้นเห็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้มั้ย” (มาโกโตะ)

ผมมีโอกาสที่จะมาที่สนามรบ แต่ผมไม่คิดว่าผมจะลงมาในกำลังหลักของการต่อสู้ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“...นายอยากเห็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสเหรอ?”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมองผมเหมือนผมเป็นคนประหลาด

(มาโกโตะ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เป็นเป้าหมายของความกลัวและความไม่สบายใจ ของคนในโลกนี้ ดังนั้นไม่มีใครอยากจะเห็นพวกเค้า แย่ที่สุด เธออาจจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นสมาชิกโบสถ์งู เธอจะถูกเห็นเป็นพวกนอกรีต) (โนอาห์)

ใช่ โนอาห์-ซามะ

นั่นมันพลาด

“อืม ไม่ เธอเห็นมั้ย ผมยกโทษเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่มีแผนจะทิ้งความวุ่นวายมาให้โลกนี้ มันมาจากหัวใจแห่งความยุติธรรมที่ผมอยากจะสู้เป็นส่วนตัวกับพวกเค้า…” (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะมอบข้ออ้างออกไปอย่างลนลาน

“...มุมมองจากนอกโลก หือห์”

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“นั่นเป็นสกิลของนาย ไม่ใช่เหรอ ผู้ใช้สปิริต-คุง? เพื่อแลกเปลี่ยนการไม่รู้จักความกลัว นายก็ไม่มีความรู้สึกถึงอันตรายด้วย”

“ผมบอกเธอเกี่ยวกับสกิลของผมเหรอ? อ๊ะ ประเมิณ หือห์” (มาโกโตะ)

“...ยังไงซะ บางอย่างแบบนั้น”

มันเป็นการช่วยเหลือที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะรู้สิ่งต่างๆได้รวดเร็ว

แต่แม้อย่างนั้น มุมมองของนอกโลกไม่ได้เขียนอยู่ในโซลบุคนะ…

ตัวผมเองก็ไม่รู้จนกว่าโนอาห์-ซามะจะบอกผม

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะรู้อะไรหลายๆอย่าง

ทันไดนั้นผมคันที่จะได้ยินเรื่องราวของ 1,000 ปีก่อน

เรื่องราวเกี่ยวกับเวลานั้นที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และผู้กอบกู้อาเบลสู้กัน

ผมอยากได้ยินจากปากนั้นของเธอเอง ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะผู้ที่เป็นพยานทั้งหมดนี้

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มีบางอย่างที่ผมอยากจะถาม…” (มาโกโตะ)

ผมมองปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่อยู่ค้างผมและ…

“คคคู่~”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้พิงผมด้วยหน้าตอนหลับที่น่ารัก

หน้าที่ไร้เดียงสาที่ผมเห็นได้แค่ในสาวอายุหลักสิบต้นๆ

ช่วยไม่ได้ มาถามเธอเวลาอื่นเถอะ

หลังจากซักพัก อัศวินแห่งแสงเจอเรา และเรากลับไปรวมกลุ่มกับกองทัพพันฒมิตร

กองทัพลอร์ดปีศาจถอยทัพไปที่ทวีปปีศาจในวันนั้น

และดังนั้น สงครามแรกกับกองทัพลอร์ดปีศาจจบลงในแบบนี้

TLN: หยุด 3 วันครับ

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord