บทที่152 ฟรี

“กรี๊ดดด รอน นี่นายให้เงินเขาไปจริง ๆเหรอย๊าาาา!” นามิโมโหจนโวยวาย สองร้อยล้านเบรี พระเจ้า กัปตันของเธอให้ใครก็ไม่รู้ยืมเงิน?

นามิมองหน้ารอนเขม็งอย่างไม่ยินยอม

ผู้หญิงคนอื่นเองก็มองรอนด้วยสายตาแปลก ๆเหมือนกัน

แม้แต่โรบินที่เป็นคนฉลาด มีไหวพริบก็ยังมองรอนด้วยความฉงน ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ทำแบบนี้

“เงินนี่... ให้ฉันยืมจริงเหรอ?” แฟรงกี้รับกระเป๋าเงินสองใบมาและรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น คนน่ากลัวอย่างรอนให้เงินเขายืมสองร้อยล้านเบรี?

นี่คงไม่ได้หลอกกันหรอกใช่ไหม?

สองร้อยล้านเบรี บอกว่าจะห้ยืมก็ให้เลยโดยไม่ถามสักคำ รอนปล่อยให้แฟรงกี้สับสนไม่ต่างอะไรกับสาว ๆของเขา

เมื่อคิดอะไรไม่ออก แฟรงกี้ก็ไม่คิด เปิดกล่องตรวจสอบเงินทันที เขาพบว่าในกล่องมีเงินจำนวนสองร้อยล้านด้านในจริง ๆซึ่งมันเป็นเงินของจริง

“นาย... นายให้ฉันยืมสองร้อยล้านเบรีจริง ๆน่ะเหรอ?” หลังจากที่เขาปิดกระเป๋าแล้วถือไว้ในมือแล้ว แฟรงกี้ก็มองรอนเหมือนมองสัตว์ประหลาด “นายมีเงื่อนไขอะไรไหม?”

รอนมุมปากกระตุก คิดว่าเขาเป็นคนแบบไหนกัน?

“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ” รอนโบกมือ “ได้เงินแล้ว ทำไมนายยังไม่ไปสักทีล่ะ?”

“เอ่อ... ได้!” แม้ว่าแฟรงกี้จะยังสับสนและไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็รู้สึกขอบคุณรอนจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดก่อนจะเดินออกไป “ฉันจะไปแล้ว ขอบคุณที่ให้ฉันยืมสองร้อยล้านเบรี รอน หากฉันมีโอกาส ในอนาคตฉันจะคืนเงินให้นายแน่”

มองแฟรงกี้วิ่งจากไปพร้อมกระเป๋าเงิน ในที่สุดรอนก็โล่งอก

“ทำไมนายถึงให้เขายืมเงินไปสองร้อยล้านเบรีง่าย ๆเลยล่ะ?” โรบินถามด้วยความอยากรู้ แม้ว่าเธอจะพยายามไม่สนใจแต่เธอก็ทนไม่ไหว นี่คือเงินสูงถึงสองร้อยล้าน แต่รอนกลับให้คนไม่รู้จักยืมไปโดยไม่คิดเลยด้วยซ้ำ มันผิดปกติ

สาว ๆคนอื่นก็หันไปหารอนแทบจะพร้อมเพรียงกัน

“คุณรอน!” คายะถามคนแรก “ทำไมคุณถึงให้เงินเขาไปง่าย ๆแบบนั้นล่ะคะ มันไม่ใช่น้อย ๆเลยนะ มันแปลกมากเลย!”

“มันไม่ใช่แค่แปลกนะ! นายต้องบอกเหตุผลกับเรา นายไม่รู้เหรอว่าเราจำเป็นต้องใช้เงิน มีคนมากมายบนเรือของเรา ทุกคนก็ต้องการใช้เงิน ฉันต้องคอยดูแลเรื่องการเงินบนเรือ นายคิดว่ามันง่ายนักเหรอฮะ?” นามิมองรอนด้วยความโกรธ สองร้อยล้านเบรีหายไป มันเหมือนกับการเฉือนเนื้อนามิ มันทำให้เธอเจ็บจนทำอะไรไม่ถูก หัวใจนามิเหมือนกับมีเลือดไหลซิบ

นามิตาแดงก่ำ รอนเห็นก็ใจอ่อนยวบ เขาเดินเข้าไปกอดนามิเพื่อปลอบใจเธอ

“ฉันให้เงินเขายืมต้องมีเหตุผลอยู่แล้วสิ” ในตอนที่เขากอดนามิ เขาก็ปลอบใจเธอเช่นกัน ใจเขาเต้นรัว รอนไม่สามารถเปิดเผยได้ว่าเขารู้เรื่องทุกอย่างดี เพราะทุกอย่างเขาฉวยมาจากกลุ่มหมวกฟางทั้งหมด ดังนั้นเขาเลยตอบแทนบุญคุณอีกฝ่าย จริงไหม?

รอนพยายามเค้นสมองของตัวเองให้หนักที่สุด “ฉันเคยได้ยินเรื่องแฟรงกี้คนนี้มาก่อน เขาเป็นช่างต่อเรือชั้นแนวหน้า และเรือของเราถูกสร้างโดยเอเนลี่เกาะแห่งท้องฟ้า ถ้าหากว่าเกิดความเสียหายใด ๆในอนาคต อย่างน้อย ๆช่างต่อเรือธรรมดาจะไม่สามารถซ่อมแซมหรือต่อเติมมันได้ ดังนั้นฉันเลยให้เขายืมเงิน ถ้าเรือของเราเกิดอาการผิดปกติ เราจะได้ขอให้เขาซ่อมเรือให้ได้ จริงหรือเปล่า?”

“เอ่อ... มันก็มีเหตุผลนะ!” เหล่าสาว ๆต่างก็คิดตามแล้วก็พยักหน้าออกมา

“จริงเหรอ?” นามิเองก็คิดว่าสมเหตุสมผลแต่เธอก็ยังรู้สึกสับสนอยู่ เธอเป็นต้นหนเรือคนเดียวที่สามารถบังคับเรืออาร์คได้ เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย หากเกิดอะไรขึ้น การซ่อมแซมจะทำได้ลำบาก พอเธอได้ยินเหตุผลของรอน เธอก็อดที่จะเชื่อไปเกินครึ่ง

The other girls, Vivi and Ratchee, Darth Vasco Magino and others did not understand these things, but they also felt that Ron had some truth in what he said.

มีเพียงโรบินเท่านั้นที่เหลือบมองรอน ทว่าคราวนี้เธอไม่ได้พูดอะไรอีกและไม่ได้สร้างปัญหาให้รอนต่อ

รอนรู้สึกโล่งใจ เขาอดคิดในใจไม่ได้ ‘โรบิน ถ้าเธอสร้างปัญหาให้ฉันอีก คอยดูว่าตอนกลางคืนฉันจะลงโทษเธอยังไง!’

“เอาล่ะ! เลิกคิดเรื่องนี้แล้วไปซื้อของกันเถอะ!” รอนปรบมือและพูดเปลี่ยนเรื่องอย่างเนียน ๆ “มีเจ็ดด็อคในเมืองวอเตอร์ เซเว่นแห่งนี้ แถมมันยังมีบลูให้ใช้ในการเดินทางด้วย เราเดินทางกันด้วยบลูเถอะ อีกอย่างที่เมืองนี้มีขบวนรถเดินทะเลด้วยนะ”