บทที่ 402 รางวัลใหม่ รับความรู้ใหม่!
ติง!
ขอแสดงความยินดีที่ได้รับตราสัญลักษณ์เวลา 10 ปี!”
เมื่อได้ยินการแจ้งเตือน ใบหน้าของซุนม่อเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันทีในขณะที่เขารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ เขาหายใจไม่ออก
นี่คือหีบสมบัติทองคำที่มีความเป็นไปได้ในการเปิดหนังสือทักษะที่มีมูลค่าหลายหมื่นคะแนนประทับใจ ในท้ายที่สุด มันได้เปิดสัญลักษณ์เวลาที่สามารถซื้อได้ด้วยคะแนนประทับใจ 1,000 คะแนน?
(ตัวนำโชคของข้าไม่เสียหน้าบ้างเหรอ?)
ซุนม่อยื่นมือออกไปเช็ดกางเกงอย่างแรง อยากจะปัดเป่าความโชคร้ายออกไป อาจเป็นเพราะเขาสัมผัสไข่ดาวน้อยก่อนหน้านี้?
เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ซุนม่อไม่กล้าเปิดหีบสมบัติลึกลับ โชคดีที่เขามีหีบสมบัติอีกสองใบเรียงรายอยู่ หนึ่งในนั้นคือหีบสมบัติลึกลับจากผลงานของหลี่จื่อฉีและเขาทนไม่ได้ที่จะเปิดมัน
อีกใบหนึ่งมาจากสายสัมพันธ์อันทรงเกียรติระหว่างเขากับจินมู่เจี๋ยที่ได้รับการยกระดับ รางวัลคือหีบสมบัติทอง
“มาลองกันอีกครั้ง!”
ซุนม่อลูบศีรษะเด็กสาวมะละกอและคำรามอยู่ในใจ
"เปิด!"
ในช่วงเวลานั้น สิ่งสำคัญคือออร่าของคนๆ หนึ่ง ต้องมีนิสัยที่แข็งแกร่งเพื่อไล่โชคร้ายออกไป
แสงสีทองที่ไหลออกมาจากหีบสีทองหายไป ทิ้งสิ่งของไว้ข้างหลังด้วยแสงสีชมพู
“ดูเหมือนจะดี!”
ความคิดของซุนม่อปั่นป่วน เขาต้องการกำลังใจ เขาไม่เคยเห็นสิ่งของที่มีแสงสีชมพูมาก่อน ส่วนใหญ่แล้วมีโอกาส 80 ถึง 90% ที่จะเป็นสมบัติที่ยอดเยี่ยม
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับสูตรยาคุ้มครองคนรักแล้ว”
"สมบูรณ์แบบ!"
ซุนม่อดีดนิ้วด้วยความตื่นเต้น หลังจากนั้นแขนของเขาก็โอบไหล่เด็กหญิงมะละกอในขณะที่เขากอดนางอย่างแรง
เขาไม่มีเจตนาที่จะประพฤติอนาจาร ดังนั้นการกระทำนี้จึงเกิดจากอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างควบคุมไม่ได้เท่านั้น รวมถึงความรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง ถ้าลู่จื่อรั่ว เครื่องรางนำโชคของเขาไม่มีอยู่จริง เขาคงจะเปิดกองดินสีเข้มขึ้นอีกเป็นแน่
"ฮะฮะ!"
ลู่จื่อรั่วยิ้มหวาน แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าอาจารย์ของนางมีความสุขเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เป็นไร นางคงจะมีความสุขสำหรับเขา
ซุนม่อต้องการที่จะได้สูตรยาเพื่อชื่นชมมันอย่างพอใจ
ผลิตภัณฑ์นี้เป็นของชั้นยอดอย่างแน่นอน
เขาเคยใช้มันมาก่อนและผลการฟื้นฟูของมันนั้นยอดเยี่ยมมาก
เอาล่ะ แม้ว่าผลการฟื้นตัวของมันจะอ่อนแอลงเล็กน้อย ก็แค่ผู้หญิงสวยหุ่นดีเยี่ยมปรากฏตัวขึ้นเมื่อเจ้าดื่มยา เช่นเดียวกับวิธีที่นางเริ่มให้อาหารเจ้าด้วยการกอดคอและใช้ปากของนาง...คือ คุ้มค่ากับชื่อเสียงที่ยอดเยี่ยมแล้ว
ซุนม่อรู้สึกว่าแม้ว่ายานี้จะขายในตลาดด้วยหินวิญญาณ 100 ก้อนต่อห่อ แต่ปริมาณที่จ่ายไปก็คงไม่เพียงพอกับความต้องการกระมัง?
สำหรับสุนัขโสด ยานี้เป็น 'อาวุธสังหาร' ที่แข็งแกร่งมากอย่างมิต้องสงสัย แม้ว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่ในช่วงดึกพวกเขาสามารถหยิบขวดนี้ออกมาดื่มเพื่อปลอบประโลมจิตใจได้เสมอ
สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป พวกเขาสามารถใช้เวลาทั้งคืนกับร่างที่ปรากฎใน 'ความสุข'!
“ซุนม่อ ความคิดของเจ้าซกมกมาก!”
ระบบเตือนเขา
“เก็บไว้ให้ข้า!”
หลังจากที่สอนซุนม่อเสร็จแล้ว การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“หมายเหตุ: ใบสั่งยานี้เป็นส่วนล่าง เจ้าจะสามารถใช้งานได้เมื่อเจ้าได้รับส่วนบนและรวมทั้งสองส่วนเข้าด้วยกันเท่านั้น หากเจ้ารีบปรุงโดยใช้ส่วนล่างของใบสั่งยา อาจมีความเสี่ยงที่คาดเดาไม่ได้”
ซุนม่อตกใจอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นเขารู้สึกเหมือนอยากทุบตีใครบางคน
“เจ้าพูดทุกอย่างในครั้งเดียวได้ไหม? ข้ามีความสุขเสร็จแล้วและเจ้าบอกข้าว่าใบสั่งยาที่ข้าได้รับนั้นเป็นเพียงครึ่งเดียว? รสนิยมในการเล่นแผลงๆ ของเจ้าแย่แค่ไหน?”
ซุนม่อคร่ำครวญอยู่ในใจ เขาเป็นเหมือนสุนัขป่าที่ถูกล่ามโซ่ไว้
นี่มันน่าโมโหเกินไป
เขาต้องการปรุงบางอย่างและนำยาติดตัวไปด้วยเพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน
“เจ้ายังต้องการเปิดหีบสมบัติลึกลับหรือไม่”
ระบบคัดกรองตัดเสียงก่นด่าของซุนม่อไปโดยอัตโนมัติ
“ร้านค้ามีขายใบสูตรยานี้หรือไม่?”
ซุนม่อถาม
“เนื่องจากเจ้าได้รับใบสูตรยาครึ่งหนึ่ง ใบสูตรยานี้จึงถูกปลดล็อกและปรากฏในร้านค้า”
ระบบอธิบาย
หวด~
ร้านค้าปรากฏในสายตาของซุนม่อ หลังจากนั้นก็เห็นว่าแถวที่สองจากบนสุดมีกระดาษสีชมพูที่ทำจากเปลือกต้นหม่อน
ใบสูตรยาสำหรับยาคุ้มครองคนรักมีราคาอยู่ที่ 100,000 คะแนนประทับใจ!
“ทำไมไม่ลงนรกซะ”
ซุนม่ออยากจะชูนิ้วกลางไปที่ระบบจริงๆ แม้ว่าเขาจะจ่ายได้ แต่เขาจะไม่เสียคะแนนความประทับใจทั้งหมดไปกับสูตรยานี้
“100,000? ข้าสามารถซื้อรัศมีมหาคุรุได้สองชนิด!”
ซุนม่อรู้สึกปวดฟัน เขารู้สึกได้อย่างสมบูรณ์ว่าเขายากจนจริงๆ
“อืม ช่วงการใช้งานของมันกว้างกว่าเมื่อเทียบกับรัศมีมหาคุรุ”
ระบบอธิบาย
หากหมอยาที่ยากจนได้เรียนรู้ใบสูตรยานี้ อาจเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะร่ำรวยและมีอำนาจมาก อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาต้องการเพียงแค่ร่ำรวยและมีบ้านหลังใหญ่ที่มีทาสและนางบำเรอ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร
“พอ เรามาหยุดกับหัวข้อนี้กันเถอะ เปิดหีบสีม่วง!”
ซุนม่อได้แต่ฝากความหวังไว้ที่ลู่จื่อรั่วและหวังว่าเขาจะได้รับใบสูตรยาอีกครึ่งหนึ่ง
หลังจากแสงสีม่วงจางลง หนังสือเล่มหนามากก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง มันส่องแสงสีเขียวและเป็นเหมือนหน่ออ่อนที่งอกออกมาจากโลก เต็มไปด้วยรัศมีแห่งชีวิต
“นี่คือ สารานุกรมพืชแห่งทวีปทมิฬ ใช่หรือไม่?”
ซุนม่อกลืนน้ำลายเต็มปาก
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับ [เคล็ดการปลูกพืชระดับเบื้องต้น]
ระบบแสดงความยินดีกับเขา เสียงหุ่นยนต์ของมันไม่มีอารมณ์
“…”
ซุนม่อไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะถือว่าเป็นสินค้าชั้นยอดได้หรือไม่?
เป้าหมายของเขาคือการเป็นมหาคุรุและให้ความรู้แก่ผู้อื่น ท้ายที่สุดเขาต้องการมีศิษย์ทั่วโลกและไม่ต้องเป็นชาวนา
นอกจากนี้ นี่เป็นเพียงเคล็ดการปลูกระดับเบื้องต้นเท่านั้น รู้สึกอ่อนแอเล็กน้อย!
“หมายเหตุ: เคล็ดการปลูกเหล่านี้รวมถึงเคล็ดการปลูกพืชกว่าแสนชนิด หลังจากเรียนรู้แล้ว แม้ว่าเจ้าอาจไม่มีทางได้ผลผลิตสูงสำหรับพืช แต่อย่างน้อยที่สุดเจ้าก็รับประกันได้ว่าพืชที่เจ้าปลูกจะไม่ตาย”
“พูดง่ายๆ ไม่ว่าเจ้าจะปลูกอะไรมันก็รอด”
ซุนม่อที่เดิมรู้สึกผิดหวัง จู่ๆ เขาก็รู้สึกมีความสุขอีกครั้งเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ พืช 100,000 ชนิด? ตัวเลขนี้น่ากลัวอย่างยิ่ง
ส่วนที่สำคัญที่สุดของประโยคคือไม่ว่าเขาปลูกอะไร พืชนั้นก็จะอยู่รอด!
ซุนม่ออยู่ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ เป็นเวลาเกือบหนึ่งปี เขาไม่ใช่คนพร่ามัวที่ไม่รู้อะไรเลยอีกต่อไป
เขารู้ว่าสมุนไพรบางชนิดขายในราคาที่แพงมาก เพราะหายากเกินไปและสามารถเก็บมาจากป่าเท่านั้น มหาคุรุบางคนต้องการที่จะเติบโตผ่านกำลังคน แต่มันยากเกินไป
ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องนี้ถือว่าค่อนข้างห่างไกล จำนวนคนที่มีความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้ยังน้อยเกินไป นอกจากนี้ ระยะเวลาที่ต้องใช้เพื่อให้พืชเติบโตนั้นนานเกินไป ทำให้เกิดวงจรอุบาทว์ ไม่มีเด็กคนใดเต็มใจที่จะเรียนรู้เรื่องนี้
แม้ในยุคปัจจุบันนักศึกษาที่สมัครเรียนวิทยาศาสตร์การเกษตรก็มีน้อยมาก
นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ ทุกคนย่อมปรารถนาที่จะเป็นคนที่ทำงานในงานที่มีรายได้สูง มี 'ตำแหน่งที่สูงขึ้น' ในสังคม
เมื่อเทียบกับการไถพรวนดินและผิวกลายเป็นสีแทนจากแสงแดด ทุกคนค่อนข้างอยากจะนั่งในออฟฟิศที่สะอาดและเย็นสบาย ดื่มกาแฟขณะเคาะคีย์บอร์ด
“เคล็ดการปลูกอาจไม่ได้ถือว่าสูงส่ง แต่หากต้องการเป็นชาวสวนระดับปรมาจารย์อย่างแท้จริง พวกเขาจะต้องสั่งสมประสบการณ์หลายสิบปี ท้ายที่สุดแล้ว ต้นไม้จะไม่เติบโตด้วยตัวเองถ้าเจ้าเพียงแค่โยนเมล็ดของมันลงไปในทุ่ง”
ระบบอธิบายโดยหวังว่าซุนม่อจะไม่ดูถูกวิชาความรู้นี้
“ข้ารู้โดยที่เจ้าไม่บอก!”
ซุนม่อรู้สึกประทับใจมากที่สุดสำหรับนักวิชาการหยวนหลงผิง* หากไม่มีเขา ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานจากความหิวโหยต่อไปอีกกี่คน
“ก็ไม่เลวถ้าข้ากลายเป็นดรูอิด!”
ซุนม่อเริ่มครุ่นคิดถึงคุณค่าของเคล็ดการปลูกและวิธีที่เขาควรทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด
“ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ แม้ว่าจะมีอาสาสมัครหลายสิบคน และแม้ว่าจะมีการกล่าวว่าความรู้ของทุกวิชาเท่ากันและไม่มีการดูถูกหรือเหยียดหยาม แต่ความเป็นจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เช่น วิชาเล่นแร่แปรธาตุเป็นหนึ่งในวิชาที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ผู้คนนับไม่ถ้วนยอมทำทุกอย่างเพื่อเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ เพราะนักเล่นแร่แปรธาตุเป็นตัวแทนของชื่อเสียงและผลประโยชน์”
เสียงของระบบเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ในโลกของมหาคุรุ สิ่งต่างๆ ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป ทุกคนแสวงหาผลประโยชน์
แม้แต่นักเล่นแร่แปรธาตุที่มีชื่อเสียงเล็กน้อยก็ยังมีนักเรียนจำนวนมากที่ต้องการเรียนรู้จากพวกเขา แต่สำหรับผู้เพาะปลูกระดับปรมาจารย์ ประตูของพวกเขาถูกทิ้งร้างโดยสิ้นเชิง
“ไม่จำเป็นต้องแนะนำเรื่องนี้กับข้า ข้าจะไม่มองเรื่องนี้ด้วยความดูถูก!”
ซุนม่อคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว
มีเพียงไม่กี่คนที่มีความชำนาญในเคล็ดการปลูก ซึ่งหมายความว่าชาวสวนถือเป็นอาชีพที่หายากมาก ตอนนี้เขามีเคล็ดการปลูกพืช 100,000 ชนิด มันเป็นข้อได้เปรียบที่ยอดเยี่ยมมาก!
เขาสามารถมั่นใจได้ว่าพืชทุกต้นที่เขาปลูกจะอยู่รอดได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม นี่เป็นทักษะที่ทรงพลังอย่างยิ่ง
“เอาล่ะ ในอนาคตข้าจะเป็นดรูอิด!”
ซุนม่อพอใจมาก
อันที่จริง ตราบใดที่ซุนม่อเปิดหนังสือทักษะใดๆ ก็ถือได้ว่าได้รับประโยชน์มากมาย พืช 100,000 ชนิด ในกรณีนั้นควรมีอย่างน้อย 7 หรือ 8 ชนิดในนั้นที่มีค่ามากใช่ไหม?
ตราบใดที่เขาสามารถปลูกมันได้ เขาก็จะได้รับประโยชน์เท่านั้น
ซุนม่อรู้สึกว่า สถาบันจงโจว จำเป็นต้องได้รับการปรับปรุง ชาวนาจำนวนมากสามารถปลูกธัญพืชและผักได้ แต่ผู้ที่สามารถปลูกสมุนไพรได้นั้นมีน้อยมาก
เมื่อเทียบกับการซื้อสมุนไพรทางการแพทย์เพื่อปรุงซองยาขนาดยักษ์เพื่อขาย การปลูกสมุนไพรเองจะทำให้สถาบันมีความเจริญรุ่งเรืองถึง 1,000 ปี
ไม่เพียงแต่พวกเขาจะได้รับเงินจำนวนมากเท่านั้น แต่ยังมั่นคงมากเพราะพวกเขาจะมีรากฐานที่มั่นคง
ในจินหลิงทั้งหมด แม้แต่ในมณฑลที่อยู่โดยรอบ พวกเขาล้วนปลูกพืชผลที่มีค่า หากมณฑลอื่นๆ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับสถาบันจงโจวสำหรับการปลูกพืชที่มีคุณค่าในอนาคต พวกเขาจะกลายเป็นดินให้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งก็คือโรงเรียนจงโจวเติบโต
“ข้าต้องพักผ่อนสักระยะหนึ่ง อย่ารบกวนข้าเป็นเวลาสองชั่วโมง!”
ซุนม่อสั่ง
หลังจากได้รับอัญมณีภาพลวงตาแห่งความมืดแล้ว หากไม่มีอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด พวกเขาควรจะเป็นที่หนึ่งในรอบที่สาม ดังนั้นจึงไม่มีพื้นที่สำหรับซุนม่อที่จะ 'ทำงานหนัก'
พวกเขาต้องรอให้นักเรียนทั้งหมดรวมตัวกันและกลับไปที่จุดสุดท้าย
หลังจากที่เด็กสาวมะละกอจากไป ซุนม่อก็หยิบหนังสือทักษะออกมาและบดขยี้มัน
ป๊ะ!
แสงสีเขียวห่อหุ้มซุนม่อทันที ความรู้อันไร้ขอบเขตไหลเข้าสู่จิตใจของเขาอย่างรวดเร็วและงอกขึ้นในเซลล์ประสาทของเขา
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้เรียนรู้เคล็ดการเพาะปลูกระดับเบื้องต้นแล้ว!”
ซุนม่อพยายามอย่างดีที่สุดและใช้เวลาในการท่องจำ โดยต้องการให้มีความประทับใจลึกซึ้งยิ่งขึ้น
…
กระบอกสัญญาณที่ซุนม่อปล่อยออกมาเป็นวิธีการสื่อสารของสถาบันจงโจว ดังนั้นนักเรียนที่เห็นสัญญาณจะรวมตัวกันยังที่ตั้งอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์กู้!”
เฉียนตวนเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล
“รีบออกไปกันเถอะ ข้าเพิ่งเห็นยอดแหลมพังทลาย หากไม่มีเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ยอดแหลมนั้นควรเป็นที่อยู่ของสมบัติลับ เราต้องไม่ให้คนอื่นมายึด”
“สถาบันหมิงเส้าอาจเป็นผู้ทำให้เกิดเรื่องนั้น ดังนั้น เราอาจจะต้องเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ที่ยากลำบาก!
“อาจารย์ซุนอยู่ไหน? เขาอยู่กับพวกเจ้าไม่ใช่เหรอ? เฮ้อ เมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ โอกาสชนะของเราจะสูงขึ้นเล็กน้อย รวบรวมทุกคนแล้วออกไปกันเถอะ!”
แม้ว่าเฉียนตวนจะรู้ว่ามีโอกาส 80 ถึง 90% ที่จะพ่ายแพ้หากพวกเขามุ่งหน้าไปที่นั่น แต่เขาก็อยากลองเสี่ยงโชคดู นอกจากนี้ คำขอของเขาไม่สูงนัก ก็เพียงพอแล้วหากพวกเขาสามารถชะลอสถาบันหมิงเส้าและรอให้ซุนม่อมาถึง
“ไม่ต้องไปแล้ว!”
กู้ซิ่วสวินยิ้ม
"ทำไม?"
เฉียนตวนขมวดคิ้ว หมิงเส้านั้นแข็งแกร่งจริงๆ แต่พวกเขาไม่ควรแข็งแกร่งถึงขนาดที่ผู้คนเพียงแค่ได้ยินชื่อของพวกเขาก็จะตกใจกลัว ใช่ไหม?
“เพราะโรงเรียนของเราเป็นผู้ที่ได้รับสมบัติลับแห่งความมืด สิ่งที่เจ้าควรกังวลคือการป้องกันโรงเรียนอื่นที่อาจเข้ามายึด”
“…”
เฉียนตวนรู้สึกประหลาดใจไม่รู้จะพูดอะไร ท้ายที่สุด ความสุขนั้นมาเร็วเกินไปและเขาไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
ไม่กี่นาทีต่อมา ใบหน้าที่มีรูปร่างเหมือนจานของเฉียนตวน ก็เผยให้เห็นถึงความสุขอันล้นเหลือ
“พวกเจ้าทำสำเร็จได้อย่างไร?”
เฉียนตวนสงสัย นี่เป็นสิ่งที่สามารถทำได้โดยโชคเท่านั้น เพราะเขาไม่สามารถหาที่ตั้งของยอดแหลมแห่งความมืดได้
*หยวนหลงผิง เป็นนักปฐพีวิทยาชาวจีนที่เป็นที่รู้จักในการพัฒนาข้าวลูกผสมพันธุ์แรกในปี 1970
