ตอนที่ 145 การรายงานข่าว *(ฟรี)

ตอนที่ 145 การรายงานข่าว

   หลังจากทานอาหารเย็นกับพ่อมดเฒ่าแล้ว เกาจิ้ง ก็กลับไปที่บ้านของเขา

  หยิบไฟแช็กออกมาจุดตะเกียงน้ำมันลิกแนนที่วางอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่

  เขานั่งลงที่โต๊ะทำงาน

  จากนั้นหยิบหนังสือออกมาจากที่เก็บของและอ่านอย่างระมัดระวังภายใต้แสงจ้า

  ตอนที่เขาเรียน เกาจิ้ง มีนิสัยชอบอ่านหนังสือนอกห้องเรียนอยู่เสมอ

   นิสัยนี้ถูกปลูกฝังโดยปู่ของเขา

   หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย เกาจิ้ง ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการทำงานเพื่อหาเงิน

  ความถี่ในการอ่านลดลงเรื่อยๆ

  หลังเรียนจบ เขาทำงานหนักคนเดียวในสังคม ชีวิตของเขาตึงเครียดมาก

  โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่เคยซื้อหนังสือเลย

  งานอดิเรกเป็นครั้งคราว นั่นคือ ท่องสถานี B

  ตั้งแต่ได้สมอทองแดงมา เขาก็มาถึงโลกใบใหญ่และตั้งรกรากในหมู่บ้านบนภูเขา

  เกาจิ้ง ติดนิสัยนี้อีกครั้ง

   มันก็น่าสนใจเหมือนกันที่จะพูด

  ตอนแรกเขาซื้อหนังสือใหม่ในโลกหลักเพราะเขาต้องเล่าเรื่องให้ ซานกั๋วเอ๋อฟัง

  เทพนิยายของแอนเดอร์เซ็น เทพนิยาย กริมม์ และอื่นๆ

   แล้วเขาก็เห็นหนังสือน่าสนใจบางเล่มตอนที่เขาไปซื้อของในร้านหนังสือ แล้วก็ซื้อไว้อ่านระหว่างการเดินทางมาโลกใบใหญ่

  แม้ว่าเขาจะสามารถเล่นกับคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์มือถือในโลกใบใหญ่ได้

   แต่ไม่มีการรองรับเครือข่าย

  ไร้สาระจริงๆ

  หนังสือเหล่านี้จึงกลายเป็นอาหารทางจิตวิญญาณของ เกาจิ้ง

  พลิกหน้าสองสามหน้าก่อนเข้านอน

  เป็นการปรับอารมณ์ที่ดีมากอย่างไม่ต้องสงสัย

ก๊อกๆๆ

  ขณะที่ เกาจิ้ง เปิดอ่านบทใหม่ ก็มีเสียงเคาะประตูห้องเบาๆ

   เกาจิ้ง ได้ยินเสียงและปิดหน้าหนังสือ และพูดเสียงดังว่า "เชิญเข้ามา!"

  ประตูห้องถูกผลักเปิดออก แล้วหัวของ ซานกั๋วเอ๋อ ก็โผล่เข้ามา: "เกาจิ้ง"

  เกาจิ้ง ยิ้มและพูดว่า "อยากฟังนิทานไหม"

  สาวน้อยพยักหน้าอย่างแรง

  เธอเคยรบกวน เกาจิ้ง ให้เล่านิทานให้ฟังทุกคืน แต่ต่อมาก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากพ่อมดเฒ่า

   ซึ่งช่วยลดจำนวนครั้งในการมาหา เกาจิ้ง ลง

"เข้ามา."

  อันที่จริง เกาจิ้ง ไม่เคยคิดว่า ซานกั๋วเอ๋อ เป็นตัวปัญหา

  ตรงกันข้าม เป็นเพราะเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ต่างหากที่ทำให้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกใบใหญ่!

  คืนนี้ ซานกั๋วเอ๋อ ไม่ได้มาคนเดียว

  เธอพาเพื่อนตัวน้อยมาด้วย

  มูคูเอียร์!

  เกาจิ้ง เกือบจะจำเธอไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น

  มูคูเอียร์ อายุไล่เลี่ยกับ ซานกั๋วเอ๋อ แต่ดูตัวเล็กกว่า

  เห็นได้ชัดว่าเธออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสกปรก และหวีผมให้เรียบร้อย

  แก้มมีเลือดฝาดน่ารัก

  มาถึงห้อง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จับมือของ ซานกั๋วเอ๋อ อย่างเขินอาย

   มอง เกาจิ้ง ซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่

   มีความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาของเธอ

"มา."

  ซานกั๋วเอ๋อ พา มูคูเอียร์ ไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน

  วางท่าทางของผู้ชมอย่างชำนาญ

  แม้ว่าบ้านหลังนี้จะสร้างขึ้นเพื่อ เกาจิ้ง แต่ก็ยังเป็นไปตามข้อกำหนดของยักษ์ใหญ่

  มีโต๊ะและเก้าอี้อยู่สองชุด

   เกาจิ้ง ใช้ชุดหนึ่งสำหรับตัวเอง และอีกชุดใหญ่สำหรับ ซานกั๋วเอ๋อ

   เกาจิ้ง รู้สึกประหลาดใจมาก

   พูดถึงความเอื้ออาทร แท้จริงแล้ว ซานกั๋วเอ๋อ เป็นคนใจกว้างมาก

  เหมือนกับที่ เกาจิ้ง ให้ขนมกับเธอ เธอแจกจ่ายส่วนใหญ่ให้กับเด็กๆ ในหมู่บ้าน

  ไม่ขี้เหนียวเลย

  แต่เธอไม่เคยให้ของเล่นตุ๊กตาที่ เกาจิ้ง มอบให้กับคนอื่น

   นอกจากนี้การฟัง เกาจิ้ง เล่าเรื่องนิทานยังเป็นสิทธิแต่เพียงผู้เดียวของ ซานกั๋วเอ๋อ

  คืนนี้เธอพาเพื่อนมาด้วย และเธอเพิ่งพบเพื่อนเพื่อฟังเรื่องราว

   มันเกินความคาดหมายของ เกาจิ้ง

   อาจรับรู้ถึงความประหลาดใจของ เกาจิ้ง ซานกั๋วเอ๋อ ทำหน้าบึ้งและพูดว่า "คุณปู่ขอให้ข้าดูแล มูคูเอียร์ ดังนั้นข้าจะพาเธอมาที่นี่เพื่อฟังเรื่องราว ตกลงไหม"

  เกาจิ้งยิ้ม: "แน่นอน"

ซานกั๋วเอ๋อ หันศีรษะของเธอและพูดกับ มูคูเอียร์ ที่อยู่ข้างๆเธอ: "มูคูเอียร์ อย่าคิดว่า เกาจิ้ง ตัวเล็กมาก เรื่องราวที่เขาเล่านั้นดีมาก มีเจ้าชายและเจ้าหญิง และ มังกรและราชาปีศาจ!"

   มูคูเอียร์ พยักหน้าด้วยความสับสน

  เกาจิ้งปาดเหงื่อ: "ใช่ข้ารู้สึกเหมือนกันว่าเจ้าเล่าเรื่องเก่ง"

  ซานกั๋วเอ๋อ หัวเราะออกมา: "วันนี้ข้าอยากฟังเรื่องราวของอัศวินกับเจ้าหญิง"

   เป็นอัศวินและเจ้าหญิงอีกแล้ว!

   เกาจิ้ง ยักไหล่และนำกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างโต๊ะเล็กๆ

  คลายซิปและคว้าอมยิ้มขนาดใหญ่ยักษ์สองอันจากด้านใน

"ว้าว!"

  ดวงตาของ ซานกั๋วเอ๋อ เป็นประกายทันที: "เกาจิ้ง ท่านยังมีอมยิ้มอยู่!"

  ซานกั๋วเอ๋อ มุ่ยปากแล้วพูด "ท่านไม่ได้บอกข้า!"

  หลังจากกินอมยิ้มแสนหวานนี้ครั้งก่อน เธอก็ลืมมันไม่ได้ตลอดมา

   เกาจิ้ง ถอนหายใจ: "ข้าเกรงว่าเจ้าจะปวดฟัน"

  เพราะกินน้ำตาลมากเกินไป ฟันของสาวน้อยซี่หนึ่งหักไปนานแล้ว

   เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

   ปรากฎว่า

   ยักษ์ก็มีโพรงที่ฟันเหมือนกัน!

   โชคดีที่พ่อมดเฒ่าแก้ปัญหาได้

   แต่ เกาจิ้ง กำลังคิดอยู่แล้วว่าจะนำน้ำตาลมาน้อยลงในอนาคต

   ไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นผู้ร้ายที่ทำให้เด็กชาวเขาฟันผุจำนวนมาก

   จะปล่อยให้พ่อมดเฒ่าแก้ไขให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ได้

  ซานกั๋วเอ๋อ ปิดหน้าของเธอ: "ข้าไม่กลัว!"

   มีเสียงสำนึกผิด

   "สองอันสุดท้าย"

  เกาจิ้ง มอบอมยิ้มสองอันให้กับเด็กหญิงตัวน้อย: "ข้าไม่มีเหลือให้ในวันข้างหน้าจริงๆ"

  ซานกั๋วเอ๋อ ผู้ไม่กลัวความตาย รับมันไว้อย่างมีความสุข

   จากนั้นลอกกระดาษห่อขนมออกและยื่นให้ มู่คูเอียร์ หนึ่งชิ้น: "นี่คืออมยิ้ม อร่อยมาก!"

   มู่คูเอียร์ ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน

  เธอจับที่จับของไม้อย่างระมัดระวัง เลียนแบบ ซานกั๋วเอ๋อ แลบลิ้นเล็กๆ ของเธอออกมา และเลียก้อนน้ำตาล

  วินาทีถัดมา แสงก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเธอ

   เกาจิ้ง อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่ ซานกั๋วเอ๋อ ชิมขนมถั่วลิสงเป็นครั้งแรก

   เหมือนเดิมเป๊ะ!

  เกาจิ้ง อดไม่ได้ที่จะยิ้ม: "งั้นข้าจะเริ่มเล่าเรื่อง"

  แม้ว่าจะมีขนาดแตกต่างกันมาก

  แต่ในสายตาของ เกาจิ้ง ซานกั๋วเอ๋อ และ มูคูเอียร์ เป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสาสองคน

   จิตใจของพวกเธอบริสุทธิ์และโปร่งใสปราศจากสิ่งโสโครก

  เกาจิ้ง ในขณะนี้สามารถปล่อยแขนของเขาได้อย่างสมบูรณ์

   ไม่มีความตระหนี่ ไม่มีเล่ห์เพทุบาย เพื่อให้จิตใจได้ผ่อนคลายอย่างแท้จริง

  แม้กระทั่งชำระจิตวิญญาณให้บริสุทธิ์

    ให้ใช้เวลาเล็กน้อยเล่านิทานให้พวกเธอฟัง

   ตรงกันข้าม มันเป็นความเพลิดเพลินทางจิตวิญญาณอย่างหนึ่ง!

   "เกาจิ้ง เกาจิ้ง!"

  เช้าวันรุ่งขึ้น เกาจิ้ง ถูก ซานกั๋วเอ๋อ ปลุกให้ตื่น

  เขานอนหลับสนิท จู่ๆ ก็ลุกจากเตียงและพื้นก็สั่น รู้สึกเหมือนเกิดแผ่นดินไหว

   เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าน่ารักของสาวน้อย

  เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตื่นเต้น: "พี่ ซานเหมา กลับมาแล้ว!"

เธอตะโกนเสียงดังมาก.

  แก้วหูของ เกาจิ้ง แทบแตก

   โชคดีที่ตอนนี้ เกาจิ้ง สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้อย่างไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นหัวของเขาคงระเบิด

"รู้แล้วๆ"

  เกาจิ้ง รีบลุกขึ้น: "เขาอยู่ไหน"

   "ที่บ้านคุณปู่ของข้า"

  ซานกั๋วเอ๋อ แทบรอไม่ไหวที่จะยื่นมือไปหาเขา: "ไปกันเถอะ!"

   เกาจิ้ง ยังไม่ได้แปรงฟัน

  แต่เขาไม่สามารถยับยั้งความกระตือรือร้นของสาวน้อยได้ เขาจึงรีบกระโดดขึ้นไหล่ของเธอ

  ซานเหมา ตาม ซานไท ไปที่หมู่บ้านมูเต็งเมื่อเช้าวานนี้

   ตอนนี้เขานำข่าวกลับมาจากที่นั่น

  เมื่อ เกาจิ้ง มาถึงกระท่อมพ่อมด ด้านนอกบ้านเต็มไปด้วยผู้คนจากหมู่บ้าน

  ฉากแบบนี้มักจะไม่มีให้เห็นเลย

   แต่ทันทีที่ข่าวการกลับมาของ ซานเหมา แพร่ออกไป ทุกคนก็รีบมา

  "หลบทาง!"

  ซานกั๋วเอ๋อ ฝ่าฝูงชนและวิ่งเข้าไปในบ้านไม้พร้อมกับ เกาจิ้ง

  ในห้อง ซานหยาน กำลังคุยกับ ซานเหมา อย่างร่าเริง

  คิ้วและดวงตาของเขายืดออก ดูยิ้มแย้มแจ่มใส

  เมื่อเห็น เกาจิ้ง พ่อมดเฒ่า พูดด้วยรอยยิ้ม: "ซานไท และคนอื่นๆ ยึดหมู่บ้าน มูเต็ง ได้แล้ว!"

  ทีมนักรบของผู้บัญชาการ ซานไท มาถึงหมู่บ้าน มูเต็ง ภายใต้การนำทางของ ซานเหมา

  หลังจากไปถึงที่หมาย พวกเราไม่ได้เปิดการโจมตีในทันที

   แต่พวกเราแอบซุ่มและพักผ่อนใกล้หมู่บ้าน มูเต็ง จนกระทั่งดึกดื่นพวกเราก็เปิดการโจมตีทันที

  ขณะนั้นอาชญากรหลายคนยังหลับใหลอยู่

  พวกมันไม่ทันตั้งตัว และจำนวนผู้เสียชีวิตก็หนักมาก

  ซานไท เผชิญหน้าสองหัวหน้าแก๊งอาชญากร

  ทั้งคู่เป็นนักรบโทเท็มระดับสูง

  เป็นการต่อสู้แบบ 2 ต่อ 1 ซานไทสังหารศัตรูที่แข็งแกร่งในจุดนั้น 1 คน

  และได้รับบาดเจ็บหนีไปได้อีก 1คน

  สามารถทำร้ายคู่ต่อสู้ได้อย่างรุนแรง

  อาศัยการต่อสู้ที่แข็งแกร่งของ ซานไท นักรบของเผ่าภูเขาได้รับชัยชนะอย่างมากมาย

  สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ซานไท ทะลวงผ่านพลังโดยไม่คาดคิดและได้รับการเลื่อนขั้นให้สูงขึ้น

    ชั้นบนคือจุดสุดยอดของนักรบโทเท็ม ระดับสูง

   ยิ่งไปกว่านั้นคือนักรบโทเท็ม ซึ่งเป็นของการส่งเสริมอาณาจักรอันยิ่งใหญ่!

  ภายใต้สถานการณ์ปกติ เป็นเรื่องยากมากที่จะเจาะทะลุและกระโดดข้ามขั้นนักรบโทเท็มระดับสูง

   เขาไม่รู้ว่ามีนักรบโทเท็มกี่คนที่ติดอยู่ในด่านนี้และไม่สามารถฝ่าด่านนี้ไปได้ตลอดชีวิต

  เมื่อมีการสร้างความก้าวหน้า

   ต่อไป ซานไท ต้องการเพียงรวมวิญญาณสัตว์ร้ายให้สำเร็จเท่านั้น

   จากนั้นเขาจะกลายเป็นนักรบโทเท็มคนแรกในเผ่าภูเขา ที่จะก้าวเข้าสู้นักรบโทเท็มผู้ยิ่งใหญ่

  สำหรับชาวเขานี่เรียกได้ว่ามีความสุขคูณสองจริงๆ

  จินตนาการถึงความสุขของ ซานหยาน

  เมื่อพ่อมดเฒ่า ประกาศข่าวดีนี้อย่างเป็นทางการ

  ทั้งหมู่บ้านบนภูเขาก็ตกอยู่ในทะเลแห่งการเฉลิมฉลอง

จบตอน