บทที่ 55: ดินแดนลับของสถาบัน
บทที่ 55: ดินแดนลับของสถาบัน
เมื่อหลิวเฟิงหยานได้ยินคำพูดของลู่หยาน ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขาก็พูดตรงๆ ว่า “เอาล่ะ หากรุ่นน้องลู่หยานเต็มใจที่จะจ่ายด้วยเครดิต ยาดาบก็จะถูกขายให้นายก่อนแน่นอน”
เหรียญพลังงานจะสามารถเปรียบเทียบกับเครดิตได้อย่างไร?
เธอจะต้องไม่พลาดโอกาสที่จะได้รับเครดิตนี้อย่างแน่นอน
หลิวเฟิงหยานเองก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน “แน่นอน อย่างไรก็ตาม เราจะยังหักค่าธรรมเนียม 10% โดยตรงจากราคา เราจะไม่เอาเปรียบนาย”
“ถึงอย่างนั้น มันก็ยังมีบางอย่างที่นายจะต้องรู้เอาไว้ มันเป็นไปได้ที่เราจะได้รับยาดาบกลับมา แต่มันก็เป็นไปได้อีกเช่นกันที่เราจะได้กลับมามือเปล่า นายต้องเตรียมใจเอาไว้ให้พร้อม”
ลู่หยานพยักหน้า เขาเข้าใจสิ่งนี้โดยธรรมชาติ
เมื่อเห็นลู่หยานพยักหน้า หลิวเฟิงหยานก็พูดต่อว่า “ในเมื่อนายไม่มีปัญหาอะไร งั้นฉันก็จะบอกรายละเอียดให้นายทราบเลยก็แล้วกัน”
“การค้นหายาดาบในครั้งนี้อิงมาจากไฟล์ที่ฉันแลกเปลี่ยนมาด้วยเคดิตของฉันในคลังสมบัติของสถาบัน มันบันทึกการสูญหายของทีมเต๋าดาบในสถาบันเอาไว้”
“ตามที่บันทึกลอก ทีมนั้นก็มีอาจารย์ดาบเลเวล 30 กับนักเรียนดาบปีสองอีกสี่คน เป้าหมายของเราคืออาจารย์ดาบคนนั้น เขาอาจจะควบแน่นยาดาบได้ก่อนที่เขาจะตาย ซึ่งอย่างน้อยมันก็น่าจะเป็นยาดาบระดับกลาง”
“สถานที่แห่งนั้นเองก็ไม่เลวเช่นกัน มันไม่ไกลจากถิ่นทุรกันดารทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของสถาบัน มันไม่ได้ลึกเข้าไปในถิ่นทุรกันดาร ดังนั้นปัจจัยอันตรายจึงไม่ได้สูงเท่าไหร่นัก”
“ฉันจะเป็นผู้นำทีมในครั้งนี้ นอกจากนี้ก็ยังมีจางหลี่ รุ่นพี่ปีสามที่อยู่ข้างๆ ฉัน และมันก็ยังมีนักศึกษาชั้นปีที่สองอีกสามคน มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว”
หากไม่ใช่เพราะราคาของยาดาบนั้นพุ่งสูงขึ้น หลิวเฟิงหยานก็คงจะไม่ตั้งทีมเพื่อค้นหายาดาบเช่นนี้แน่
ลู่หยานขมวดคิ้ว “เนื่องจากทีมเต๋าดาบถูกกวาดล้างลงที่นั่น งั่นมันก็หมายความว่าที่นั่นก็น่าจะมีอันตรายมากมายใช่ไหม?”
คนเหล่านั้นได้เตรียมการช่วยชีวิตมามากมายก่อนที่จะเข้าสู่ถิ่นทุรกันดาร แต่กระนั้นแม้แต่ทีมที่นำโดยอาจารย์ดาบเลเวล 30 ก็ยังถูกกำจัดออกไปได้ แบบนี้มันจะต้องอันตรายมากอย่างแน่นอน
หลิวเฟิงหยานยิ้มเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้และพูดว่า “รุ่นน้องลู่หยาน นายไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น หลังจากทีมนั้นสูญหาย สถาบันก็ได้ทำการเก็บกวาดบริเวณนั้นในทันทีและทำลายอัศวินอันเดดลงทั้งหมด”
“อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่มีใครพบศพของพวกเขาในเวลานั้น ดังนั้นข้อมูลชุดนี้จึงถูกเก็บไว้ในแฟ้ม”
ลู่หยานพยักหน้า ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงดี
“แล้วเราจะไปกันเมื่อไหร่” ลู่หยานมองไปที่หลิวเฟิงหยานและถาม
หลิวเฟิงหยานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เราน่าจะออกเดินทางในอีกหนึ่งสัปดาห์ แล้วฉันจะแจ้งให้นายทราบ”
“อย่างไรก็ตาม ถ้านายยังว่างๆ อยู่ นายก็สามารถไปที่ดินแดนลับของสถาบันเพื่อเพิ่มเลเวลของนายได้ สัตว์ปีศาจส่วนใหญ่ในนั้นมีเลเวล 15 ถึง 20 ซึ่งพูดกันตามตรงแล้ว มันก็จะดีที่สุดหากเลเวลของนายอยู่สูงกว่านี้สักหน่อย”
“ดินแดนลับ? สถาบันมีดินแดนลับด้วยหรอ?”ลู่หยานมองไปที่หลิวเฟิงหยานและพูดด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับดินแดนลับในสถาบันมาก่อน
หลี่โม่ผิงและรุ่นพี่หญิงที่พาเขามาที่หอพักไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้
หลิวเฟิงหยานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “แน่นอนสิ ทุกมหาวิทยาลัยก็มีดินแดนลับกันทั้งนั้นแหละ อย่างไรก็ตาม สถาบันมุมทองของเราก็สนับสนุนให้นักศึกษาเพิ่มเลเวลในโลกแห่งความเป็นจริง นั่นก็เพราะผู้นำสถาบันคิดว่าการปรับปรุงจะมีประสิทธิภาพมากที่สุดเมื่อชีวิตของเราตกอยู่ในอันตราย”
“ด้วยเหตุนี้เอง นักศึกษาทุกคนของสถาบันมุมทองจึงสามารถเข้าสู่ดินแดนลับได้เพียงสามครั้งเท่านั้น นายไม่ต้องกลัวความตายในดินแดนลับ และนายก็สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของนายขึ้นได้โดยไม่ต้องกังวลในนั้น มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับนักศึกษาใหม่ในการเพิ่มเลเวลของพวกเขาในช่วงแรก”
“นักศึกษาส่วนใหญ่จะใช้ดินแดนลับเมื่อพวกเขาเข้าสู่สถาบันเป็นครั้งแรกเพื่อเพิ่มเลเวลและความแข็งแกร่งของพวกเขา”
ลู่หยานพยักหน้า หากมีดินแดนลับ เขาก็สามารถไปลองดูได้ ท้ายที่สุดแล้ว เลเวลของเขาก็ยังต่ำไปเล็กน้อยสำหรับคนที่จะเข้าไปในถิ่นทุรกันดาร ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขาจะผิดปกติมากก็ตาม...
“เอาล่ะ นั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้ ฉันขอให้เราโชคดีล่วงหน้าก็แล้วกัน แล้วฉันจะแจ้งให้นายทราบเมื่อถึงเวลา”
หลิวเฟิงหยานและจางหลี่ยืนขึ้นและจับมือลู่หยานด้วยรอยยิ้มก่อนจะจากไป
หลังจากดื่มกาแฟตรงหน้าเขาเสร็จ ลู่หยานก็เดินออกจากคาเฟ่
เมื่อนึกถึงดินแดนลับที่หลิวเฟิงหยานพูดถึงก่อนหน้านี้ ลู่หยานก็ถามรุ่นพี่ที่อยู่รอบๆ และมุ่งหน้าไปยังดินแดนลับ
ดินแดนลับของสถาบันมุมทองตั้งอยู่ที่ชั้นแรกของสนามกีฬา มันยังค่อนข้างไกลจากตำแหน่งของลู่หยาน ลู่หยานจำเป็นต้องใช้ค่ายกลเทเลพอร์ตมาโดยตรง
หลังจากมาถึงสนามกีฬาแล้ว ลู่หยานก็มาถึงห้องโถงที่ชั้นหนึ่งโดยตรง หลังจากค้นหาอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พบที่ตั้งของดินแดนลับ
ในแง่หนึ่ง สนามกีฬานั้นก็ใหญ่เกินไปจริงๆ แต่ในทางกลับกัน ห้องที่เป็นที่ตั้งของดินแดนลับก็ไม่ได้ใหญ่โตนัก
ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นกระจกทองแดงเพียงไม่กี่ชิ้นและไม่ได้กินพื้นที่อะไรมากมายนัก
ข้างในมีรุ่นพี่และอาจารย์เป็นผู้รับผิดชอบ หลังจากรู้ว่าลู่หยานเป็นนักศึกษาใหม่ อาจารย์ภายในก็ได้ให้รุ่นพี่อธิบายดินแดนลับให้กับลู่หยานฟัง
มันมีดินแดนลับเพียงสามแห่งที่นี่ หนึ่งคือเลเวล 10 ถึง 20 สองคือเลเวล 20 ถึง 30 และสามคือเลเวล 30 ถึง 40
นักศึกษาใหม่ทุกคนมีโอกาสเข้าดินแดนลับได้สามครั้ง นอกจากนี้ ดินแดนลับทุกแห่งก็ยังมีการเลือกระดับความยากด้วยเช่นกัน ยิ่งยากเท่าไหร่ พวกเขาก็จะยิ่งได้รับประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น
ลู่หยานได้เรียนรู้ว่าโดยทั่วไปแล้ว นักศึกษาใหม่ส่วนใหญ่ก็จะใช้ดินแดนลับเพียงครั้งเดียวเพื่อเพิ่มเลเวลของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็จะใช้อีกสองครั้งเมื่อความแข็งแกร่งของพวกเขาเริ่มจะไม่พัฒนาอีกต่อไป
ส่วนใหญ่แล้ว พวกเขาก็จะใช้โอกาสสุดท้ายในการเข้าสู่ดินแดนลับในวันจบการศึกษา พวกเขาจะใช้ดินแดนลับสำหรับเลเวล 30 ถึง 40 เพื่อท้าทายตัวเองและเพิ่มความแข็งแกร่งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากสถาบัน
ลู่หยานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจเข้าสู่ดินแดนลับเพื่อเพิ่มเลเวลของเขาหนึ่งวันก่อนที่เขาจะเข้าไปในถิ่นทุรกันดาร
ในช่วงเวลานี้ เขาก็สามารถเพิ่มค่าคุณสมบัติทั้งสี่ของเขาผ่านภารกิจรายวันเพื่อเพิ่มความเร็วในการเคลียร์ด่านได้
นี่เป็นเพราะเขาต้องการเลือกดินแดนลับระดับฝันร้ายสำหรับเลเวล 10 ถึง 20
เหตุผลที่เขาต้องการเลือกระดับฝันร้ายนั้นก็เพราะมันได้รับประโยชน์สูงมากในระดับฝันร้าย นอกจากนี้ มันก็ยังมีการจัดอันดับในดินแดนลับ สิบอันดับแรกจะได้รับรางวัลเป็นเครดิต
รางวัลเครดิตอันดับแรกของระดับฝันร้ายนั้นสูงที่สุด อันดับแรกของระดับฝันร้ายสำหรับเลเวล 10 ถึง 20 นั้นจะสามารถรับ 800 คะแนนเครดิตได้ นี่ถือได้ว่าเป็นรางวัลที่สูงมาก
หลังจากผ่านไปนาน เวลาที่ต้องใช้เพื่อให้ได้ที่หนึ่งก็ได้ถูกบีบให้เหลือน้อยลงเต็มทีแล้ว ดังนั้นหากลู่หยานต้องการจะได้ที่หนึ่ง เขาก็จะต้องเตรียมพร้อมให้ดี
หลังจากตัดสินใจแล้ว ลู่หยานก็ออกจากสนามกีฬาและเดินไปรอบๆ สถาบันก่อนที่จะกลับไปที่ภูเขาเล็กๆ ซึ่งเป็นที่ตั้งของหอพักของเขา
เวลาเก้าโมงเย็น ลู่หยานเดินขึ้นไปบนภูเขาลูกเล็ก
เมื่อเขาไปถึงบ้านหลังที่ 7 ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
หลี่เม่ยเอ๋อซึ่งสวมชุดนอนกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูและมองไปที่ลู่หยานด้วยรอยยิ้ม
“ลู่หยาน ในที่สุดนายก็กลับมา มานี่เร็ว แม่ของฉันบอกให้ฉันเอาของบางอย่างมาให้กับนาย”
